[Drowned Power, Take 2] ~Caught

Ze wenkte in de inktzwarte duisternis die voor gewone mensen onmogelijk was. Voor vampiers was dit echter perfect; zij konden zien wat ze wilden en waren daardoor de jagers tussen de onwetenden en de blinden.. Een grijns verspreidde zich over haar gezicht toen de val opgezet werd. Aan beide kanten van de smalle heuvelpas aan de grens van het Sinisterpack territorium stonden vampierkrijgers, klaar om weerwolven te vangen die op nachtelijke patrouille gingen. Grace wist dat ze dat deden; ze had hier een paar maanden lang spionnen geplaatst. Zonder twijfel konden ze melden dat er iedere avond rond hetzelfde tijdstip een patrouille van twee wolven langskwam. Perfect. Zij had twee wolven nodig voor haar plan. Één als gijzelaar, één als hulp. Zelf stond ze wat meer achterin, om alle gebeurtenissen te overzien en zo nodig te sturen. Ze had het plan goed met hen doorgenomen en de wachten wisten wat er van hen verwacht werd. Grace liep het plan nog eens na in haar hoofd. Goed. Ze zouden hier wachten. Over enkele minuten moest de patrouille komen. Dat gebeurde gewoon, dus dat was geen punt. Dan zouden ze twee wolven moeten overmeesteren. Ook geen probleem; ze had genoeg vampierkrijgers en wapens. De duidelijke orders waren in ieder geval geweest; niet dood. Ze moest die wolven levend hebben. De eerste wolf zou achterblijven bij de wachten, waar ook de Manuscripten zouden blijven; die kon ze niet meenemen op de tocht door de Hills. Naar de plaats die Luna haar beschreven had, waar alleen wolven konden komen. Dat punt was ook opgelost; de tweede wolf ging mee om het te halen. Het verhaal zou hij vast wel kennen. Ook kon hij niet ontsnappen, zeker niet van haar. Zij ging namelijk mee. Grace was negentig, al zou je het haar niet geven. Ze had het uiterlijk van een vrouw in het begin van haar dertigste jaar. In al die jaren dat ze vampierkrijger en leider was geweest had ze ontzettend veel kunnen oefenen; vechten was zonder meer haar specialiteit. De wolf kon niet ontsnappen en anders zou de gijzelaar vermoordt worden. Mooi, dat was geregeld. Grace hief haar hand op voor stilte. Ze had iets gehoord. Inderdaad; er was wat geritsel te horen. Bingo. De patrouille kwam. Ze hield haar hand nog even stil, maar toen de wolven dichterbij kwamen duwde ze haar arm met kracht omlaag. Actie. Zonder geluid te maken kwamen de vampiers tevoorschijn en begonnen met het overmeesteren van de wolven.

{Alleen Daoi, Niko en Grace aub. Wil je meedoen, vraag dan toestemming}

Edit: Als het Amulet gevonden is komt Shade Daoi hier bevrijden ^^

opgewonden liep Niko door de bergen en kliffen dit was zijn eerste echte opdracht van Shade en samen met Daoi mocht hij het gaan doen. Oke het was niet echt een spannend opdracht gewoon de grens patrouilleren. Maar het was tenminste iets voor hem, anders zat hij maar telkens op het kamp of te trainen wat hij nog wel wat kon gebruiken. Iemand moest het doen en de andere weerwolven leken er iets tegen te hebben de grenzen bewaken of patrouilleren. Niko was zijn oude leven totaal vergeten en zijn ouders, jagen was zijn manier van overleven geworden en van zijn oude mensen leven wist hij vrij weinig van. alleen dat hij nog door Daoi gebeten was en dat hij een stel ouders had. Zijn staart kwispelde vrolijk en lette goed op voor indringers. Het kamp was hij nou toch wel even bui en zat geworden er was daar vrij weinig toe doen. en de meeste weerwolven hadden het druk of moesten een opdracht van Shade doen. Shade kon soms erg streng en fel en bloeddorstige overkomen dat had Niko wel gemerkt maar zolang je deed wat Shade van je vroeg en je respect toonde naar de leider van de pack. Was het een toch wel aardige en vriendelijke weerwolf. Niko stopte even en keek achterom. Met een grom in zijn stem roep Niko naar Daoi. ‘Daoi kom je nog schiet eens op.’ nou kon hij eens zijn poten strekken en moet Daoi het weer voor hem verpesten of ze het expres deed wist hij niet zeker maar zo gevoel had hij wel. Langzaam kwam de smalle heuvelpas in zicht waar ze door moesten. Daoi was al weer redelijk dichtbij dus Niko rende alvast richting de pas van de heuvel wat de grens was van het gebied. Ineens kwamer er van alle kanten vampieren op hem af. Niko had hier nog niet echt op getrain tegen andere vechten en was al snel overmeesterd door deze monsters. Niko gromde fel en probeerde zich te bevrijden uit de handen van de vampieren. Daoi wist nog van niks maar Niko betwijfelde of ze wel tegen zoveel vampieren opkon. Toen er een mes tegen zijn keel werd gedruk liet Niko nog een verbitterde en felle grom los maar heild zich verder rustige. Daoi had verteld de vampieren gewoon meteen dode of je nou een weerwolf was of mens. Volgens Daoi waren dat de echte monsters, die dode zonder genade en pardon. Maar waarom houden ze me dan gevange en dode ze me niet, dacht Niko wat angstige. Niko zocht met zijn ogen naar een uitweg hopelijk had Daoi zijn gegrom gehoord waardoor ze wist dat er iets aan de hand was.

Daoi wist hoe leuk Niko dit vond. Dat was ook de reden waarom ze wat langzamer liep; zo kon hij alles zelf ontdekken. Expres, het was misschien een beetje pesten, maar zo leerde hij wel het meest. Daoi keek om zich heen en snuffelde uitgebreid in de lucht. Geen indringers, toch? Net toen ze dacht een vreemde geur op te pikken hoorde ze Niko's lichtelijk geïrriteerde stem. 'Ik kom! Vind je het leuk?' riep Daoi hem opgewekt achterna. Ze kreeg geen antwoord. Waarschijnlijk had Niko genoeg van haar pesterijtje en wilde hij dat haar laten merken. Daoi grijnsde en besloot zich te verontschuldigen. Vrolijk liep ze verder, naar de smalle heuvelpas die een vast onderdeel in de Patrol vormde. Ze zag Niko de hoek om rennen, dus besloot ze nog even te wachten. Hij wilde vast zelf even snuffelen. Haar oren gingen echter omhoog toen ze gegrom hoorde. Was er iets? Meteen daarna pikte ze een doordringende vampiergeur op. Nee! Wat deden ze hier? Niko kon nu al dood zijn! De vampiers aarzelden niet om te doden.. Daoi zette het op een rennen, wilde bijna Niko's naam uitschreeuwen maar hield zichzelf tegen. Ze stoof de hoek om en zag.. Niko met een mes op zijn keel. Wat nu? Ze liep naar hem toe, grommend. Er waren maar een paar vampiers, die kon ze wel aan! Plots voelde ze een geweerloop tegen haar kop, daarna een mes tegen haar keel en touwen rond haar poten. Overmeesterd. Ze gromde naar Niko, wat de vampiers niet konden verstaan. 'Houd je sterk! Ze zijn vast iets van plan als ze ons niet doden..' Ze geloofde het zelf niet, maar ze moest Niko toch overtuigen..

De actie was in een paar seconden voorbij. Grace grimaste toen ze de prooi zag; een jonge, zwakke weerwolf die waarschijnlijk nog niet zo lang wolf was. De wolf had een mes tegen zijn keel en kon geen kant op. Wat ze nog wel het ergste vond was dat het er maar één was. Net toen ze naar voren wilde stappen om hem toe te spreken spurtte er een tweede wolf de hoek om. Een glimlach verspreidde zich meteen over haar gezicht, al was dat niet goed zichtbaar. Het gegrauw duidde erop dat ook deze gevangen was. Grace maakte nog een gebaar met haar hand, waarop er wat toortsen aangestoken werden. Ze streek haar gezichtsuitdrukking glad, zodat ze er weer koel en onverschillig uitzag. Waarschijnlijk ook klaar om te moorden, maar goed, zo zag ze er altijd uit. Behalve misschien die ene keer dat ze naar een restaurant was geweest. De wolven werden goed vastgehouden en vastgebonden bij hun poten. 'Neem ze mee, als ik uitgesproken ben,' zei Grace dwars door het idiote gegrom van de grote wolf heen. Communiceren op die manier was slim maar stom. Wat kon ze zeggen? 'Geen worstelingen, dat betekent de dood van je maatje,' begon ze. 'Jullie gaan rustig mee naar het kasteel en werken mee. Einde verhaal.'

Toen Daoi de hoek om kwam rennen werden Nikos ogen groot ze was recht in de ieder laag gelopen. Het duurde ook niet lang voordat ze overmeester was en vastgebonden werd. Daoi dacht precies het zelfde, toen ze naar hem gromde dat hij strek moest zijn. Niko knikte en gromde bemoedigd terug. De vampieren wouden iets van ze maar het kon vast niet veel goeds zijn. Niko hapte naar verschillende handen en tanden toen ze zijn poten vast probeerde te binden. Toen er een vrouw tevoorschijn kwam die duidelijk deze val had gezet en de leiding had, kon Niko het niet laten om vals naar haar te grommen en onblote zijn tanden. Toen ze zij dat ze naar een kasteel gingen werd Nikos angst groter. Hij wou niet naar de schuilplaats van die monster wie weet wat ze daar hadden of met hem en Daoi gingen doen. De handlangster van haar hadden de tijd goed gebruikt toen hij niet op ze had gelet en zijn blik op de vrouw was gegaan. Ze hadden snel zijn poten vast gebonden Niko grommede naar Daoi. Wat alleen zij kon verstaan. ‘Bijt het touw door dan kunnen we het op een lopen zetten en de rest van de pack halen.’ Niko besteden weinig aandacht aan de woorden die ze uitsprak hij wou niet mee. En hij wist zeker dat Daoi dat ook niet wilt.

Plots bedacht ze zich dat dit niet het moment was om de wolven te ontvoeren. Wel een stukje, maar niet zo ver. Die grote moest hier blijven. De kleine kon ze nog onder de duim houden. Grace legde haar hand even op de grote bijl die ze aan haar heup had hangen. Het ding had aan de onderkant een knots, zodat het dubbel functioneel was. Wat was ze dol op het ding; je kon er werkelijk alles mee. Wat waren wolven toch stom. Ze boog zich naar haar commandant toen en fluisterde een bevel in zijn oor. Daarna richtte ze zich weer tot de wolven, met haar duidelijke autoritaire uitstraling. 'Luisteren en niet grommen,' was het eerste wat ze zei. 'We wachten tot het ochtendgloren. Jullie halen niemand erbij of jullie worden geliquideerd. Jij, kleine wolf, hoe je dan ook heten mag, jij gaat zo met mij mee en..' ze streek even over haar bijl, 'geen trucjes. Jij,' ze richtte zich tot de andere wolf, 'jij blijft hier tot ik terug ben met hem. Als ik heb wat ik wil.. zien we wel hoe het verder gaat.' Ze keek de kleine wolf even recht aan. De andere wolf kende ze vaag; die was net niet ontploft door haar val voor de N.C.S. jongen, de wherepyre en deze wolf. Maar dit kleintje was nieuw. Haar blik boorde zich in de zijne. 'Ik weet niet of je me kent, kleine wolf, maar ik ben Grace, leider van de Deathdealer's. Als je ook maar iets weet van mijn reputatie zal je ter ore zijn gekomen dat je geen trucjes met mij uit moet halen. Één bevel en je vriendinnetje daar blaast haar laatste adem uit.' De blik in haar ogen was duister. Ze liet de wolven goed vastbinden. De kleine kreeg een soort van touw rond zijn nek, zodat hij straks niet weg zou lopen. Op de grote werd goed gelet. Dit was een cruciale stap in haar zoektocht naar het Amulet. Het zou haar lukken.

{Mededeling: @Niko, ik open een nieuw topic waarin we op zoek gaan naar het Amulet, nog niet meteen maar nadat het hier ochtend is geworden ^^.
Verder blijven Daoi en wat vampiers (ghostplay) hier en Shade komt haar na verloop van tijd bevrijden. Dat wilde ik nog even melden, vooral om voor mezelf alles op een rijtje te houden (a)}

Niko kreeg een flinke trap in zijn maag toen hij probeerde het touw door te beten. Niko hapte naar adem en legde zijn kop op de grond. toen de vrouw weer begon te praten richten Niko zijn aandacht weer op haar. Er hing een grote bijl aan haar heup die aan de onderkant een knots had. Niko keek met een bange blik naar Daoi in de hoop dat ze een plan had om te ontsnappen. Het lag hem totaal niet aan dat hij hier moest wachten tot de ochtendgloren met een stel vampiers. Ze waren duidelijk iets van plan terwijl de vrouw haar verhaal deed streek ze over haar bijl. En liet haar blik even op hem en die van Daoi rusten, Niko kon het niet laten om af en toe een wanhopige piep geluidje te maken. Ze had een Autoritaire uitstraling , en als ze had wat ze wilden zag ze wel wat ze met hem en Daoi ging doen. Niko wist haast zeker dat ze dan gewoon uit hen lijden verlost worden, ze liet haar blik even op Daoi rusten. Voordat ze haar blik op Niko richten, Niko liet een angstige jank geluidje ontsnappen. En ze begon weer te spreken haar blik in haar ogen was duister en kill. Niko keek wanhopige naar Daoi toen ze zei dat als hij niet mee werkte dat Daoi er aan ging. Daoi was als een soort moeder voor hem en gelijk een van zijn beste vriendin. Niko wist niet wat hij zonder haar moest doen, Daoi had hem zoveel geleerd en hem dit leven gegeven. En wat zou de pack wel niet van hem denken als Daoi door zijn schuld dood was. shade zou hem zelf dan van het leven beroven. Verslagen liet hij zijn kop hangen toen er weer twee vampieren met een soort van hondenriem naar hem toe kwamen. Kon Niko het niet laten om fel te grommen hij wou achter uit lopen maar zijn poten waren strek vastboden. Dus weglopen ging niet zijn kop werd tegen de grond geduwd en zonder al teveel moeite zat het ding om zijn nek. Niko legde zijn kop op de grond en hield zich rustige doodsbang op wat de leider van de vampiers van plan was met hem.

(oke)

Verschrikkelijk, bange wolven. Ach, beter bang dan bijtend, dacht ze maar. Het angstige geluidje dat de kleine wolf liet ontsnappen klonk.. zielig en bracht een grijns op haar gezicht. Waarschijnlijk was ze gewoon gemeen. Best, hoor. Daar deed ze het voor. Haar blik gleed omhoog, terwijl ze verveeld door haar haren streek. De zon mocht nu wel eens opkomen. Spoedig zou het gebeuren en dan.. was alles echt in het werk gezet. Gelukkig. Op de één of andere manier wilde ze nu weglopen, zich niet bemoeien met het Amulet en zijn krachten, maar de uitdaging was te groot. Te groot, te mooi, te verleidelijk. Ze kon bewijzen dat ze iets kon, dat ze een waardige leidster van de Deathdealer's was. De zon begon al wat op te komen. Grace knikte naar de vampiers, die de grote wolf wat versleepten, zodat ze achter de rotsen zaten. De kleinere wolf werd wat losgemaakt, zodat hij kon lopen. Hij moest met haar mee. Alleen wolven konden er komen.. hij moest het maar voor haar oplossen. Of die andere ging eraan, mocht dat duidelijk zijn. 'Het is bijna tijd om te gaan, kleine wolf,' grijnsde Grace. Ze keek de manuscripten nog een keer door en gaf ze toen aan de vampiers die achterbleven. 'We gaan.'

Niko wou niet met haar mee hij wou bij Daoi blijven. Angstige keek hij even naar Daoi en toen weer naar de leider die een grijns op haar gezicht had. Een paar vragen spookte er door zijn kop waar gingen ze naar toe wat woud ze van hem en Daoi. En waar wachten ze op verveeld stond ze er bij en let haar hand door haar haren gaan. Toen de zon langzaam op kwam en het langzaam lichter werd, knikte Grace naar de andere vampiers. Daoi werd achter een los gesleept en Niko merkte hoe de touwen om zijn poten los werden gemaakt zodat hij weer kon lopen. Niko keek bang naar Grace die, 'Het is bijna tijd om te gaan, kleine wolf,' naar hem grijnsde. Daarna las ze nog wat door en zei dat ze vertrokken Niko piepte angstige hij wou niet met haar mee. Wat moest ze in van me. Niko keek naar de plek waar Daoi lag en bleef bang liggen. Ondankt hij nou weer kon lopen blijf hij liever hier liggen of het nou koppigheid of gewoon angst was. Het maakte hem ook niet zoveel uit hij moest tijd rekken zodat een andere wolf hun vond en misschien met hulp terug kwam. Ze gingen er toch wel aan of hij haar nou hielp of niet. Even dacht Niko terug aan wat ze had gezegd als hij niet mee hielp zouden ze Daoi doden. Niko schudde zijn kop dat wou hij niet langzaam gign het staan en keek met een schudlige blik naar Daoi. 'Het spijt me Daoi.' gehoorzaam liep hij achter de vrouwlijke vampier aan. Bang voor en afwachten op wat komen ging. 'Doe met me wat je wilt maar laat Daoi gaan.' Zei hij in mensentaal met wat gegrom er tussen.