An new destination

Falco stond daar, voor de poort. Zijn wapens gepakt en bij zich. Een koffer met bezittingen die hij nodig had om te leven bij zich. Het zag er heel erg vreemd uit maar het moest maar. Hij klopte op de gigantische poort en een paar vampiers stonden daar. Wapens getrokken en op hem gericht. Ze wouden hem aanvallen maar Falco liet zien dat hij vampier was. "Ik wil Grace spreken, ik ben niet langer N.C.S." Falco keek hoe enkele vampiers lachten en hoe de rest juichten. Hij was niet langer een gevaar voor hun. Een vampier gaf hem een trap in zijn zij. Falco liet het gewoon komen. Toen hij het nogmaals wou proberen. Greep Falco diens been en draaide die 200 graden en je kon het bot horen breken. "Waag dat niet nog eens." De vampier trok aan zijn been en viel erop op de grond. Falco keek naar de anderen en ging naar binnen. Hij droeg zijn eigen spullen, hij was gebroken. Hij bloedde, meerdere wonden over zijn hele lichaam. Geen genees middel, Nu was hij een vampier zolang hij niet dood was. Hij was niet dood, hij was alleen gebeten. Dat was een verschil. Hij kon niet sterven door een beet. Hij kon alleen veranderen. Hij zou ook nooit een bleke huid krijgen. Hij zou nooit last kunnen hebben van koudvuur. Hij was anders dan de rest. Hij was zijn oude leven ontnomen. Hij trad binnen en werd nagekeken, sommige opgelucht, sommige angstig, sommige boos. Hij ging richting de plek waar hij verwachtte dat grace was en hij klopte aan "Grace... Falco hier.... ben je er?"

Dit was waarschijnlijk het laatste wat ze verwacht had. Iets wat ze nooit had bedacht, iets wat ze voor onmogelijk gehouden had. Het moment dat de vampier die in haar kamer kwam meldde dat Falco voor de poort stond moest ze geschrokken gekeken hebben; de boodschapper ging direct weg. Grace was verbaasd dat te horen en werd bijna direct boos. Wat deed hij voor de poort? Was hij gek geworden? Niet dat ze lang boos op hem kon zijn, maar dit schokte haar meer dan ze verwacht had. Een andere boodschapper kwam. Been gebroken van een wachter, Falco agressief en naar haar op zoek. Hij was er trouwens slecht aan toe en was geen N.C.S. meer. Dat kwam pas echt aan bij Grace toen de boodschapper alweer weg was. Geen N.C.S. betekende.. nee.. wacht.. Vampier? Hoe had hij het zover kunnen laten komen? Zoals ze hem kende was hij niet in staat het enige doel in zijn leven weg te gooien; de N.C.S. Was hij gek geworden? Dit sloeg werkelijk nergens op. Bijna bevroren bleef ze zitten. Allerlei gedachten flitsten door haar hoofd. Voor de vampiers was dit goed, maar.. die nieuwe kon net zo goed van plan zijn haar te doden en uit te roeien. Dit was echt iets voor Falco; de hele situatie ingewikkelder maken dan hij eigenlijk was geweest. Nu hoefde ze het niet meer geheim te houden.. Die ene gedachte drong tussen de andere door, stopte de paniekreactie die in gang gezet was. Ze hoefde nu niet meer bang te zijn dat ze verdacht werd van liefde voor de verkeerde persoon. Had het lot dan toch goed gekeken? Of was dit haar schuld? Dat geloofde ze niet; hij was te trots om alles zo maar op te geven.. Haar gedachten werden onderbroken. Falco klopte aan. Ze wachtte een paar seconden, kon het niet geloven. Toen stond ze op en liep naar de massief houten deur om die langzaam open te trekken. Even wilde ze boos reageren, maar besloot dat te laten rusten tot een later moment. 'Kom erin,' was het enige wat ze zei.

Het was stil totdat Grace zei dat hij binnen mocht komen. Falco kwam naar binnen en keek naar Grace. "Ik vraag om toestemming om hier te blijven, ik ben niet langer meer mens," Falco de moordlustige, de man die wherepyre´s aan stukken hakte, degene die weerwolven al lachend doodde. Had een traan in zijn ooghoek. "Ik heb gefaald tijdens een gevecht, nu ben ik een vampier." Hij liet het zien, zijn tanden waren onregelmatig scherper geworden. Zijn huid was een mini tintje lichter geworden en zijn gezichtsuitdrukking, eens trots en vol leven. Nu somber, hij had gefaald in de strijd. Alsnog had hij nog levenslust op zijn gezicht. Dit was het einde, maar ook een nieuw begin. Falco liep dichterbij, "Ik kan me niet meer vertonen onder de mensen, ik vraag dus toestemming aan u, Grace leider van de vampieren om hier te blijven." Samen met zijn menselijkheid was zijn rang als leider ook vervaagd. Nu was hij alleen maar half vampier. Dit zou wel betekenen dat hij bij haar kon zijn, nu was hij geen verrader. Nu was hij een soortgenoot van Grace. "Oh ja, sorry. Die wachter bleef me trappen," zei Falco en hij kon een lach nog net onderdrukken. Hij legde even zijn spullen neer voor het geval dat hij gelijk moest vertekken, hij had namelijk geen goede relatie met de meeste vampiers. Zijn wonden waren dichtgegaan maar het bloed zat nog over zijn hele lichaam.

De man die binnenkwam leek wel op Falco, maar toch was er iets anders aan hem. Iets essentieels miste. Waar was die man, die lachend moordde, die probeerde haar te bedreigen met zonnegranaten en vond dat zij hun leven aan hem te danken hadden? Zijn woorden waren feiten, maar daarom waren ze niet minder pijnlijk. Gefaald. Als hij het zo wilde noemen.. Hij was nu vampier. Pas toen hij die woorden zelf uitsprak geloofde ze het. Als ze nog bloed in haar wangen had gehad was het nu weggetrokken. De sombere gezichtsuitdrukking baarde haar zorgen. Toch was er niet veel om bang voor te zijn; hij leek nog te willen leven. Waarschijnlijk ook haar schuld. Hij deed een paar stappen dichterbij. Grace bleef staan, één hand in haar zij, één hand op de bijl. Hij wilde hier blijven. Bijna wilde ze in de lach schieten. Waar was die onderdanigheid vandaan gekomen? Eerst dacht hij er niet over zich te later onderdrukken, nu.. Maar hij was nu geen mens meer, geen onsterfelijke mens maar een halve vampier. Zij haar volk dit haar in dank afnemen? Waarschijnlijk niet, maar ze haalde hem liever hier dan dat ze bekend kwam te staan als de leider die dakloze vampiers wegstuurde. Plus dat ze hem niet aan de wolven over wilde laten. Ze knikte, al veranderde de blik in haar ogen nauwelijks. 'Je hebt toestemming, Falco, eens mens en nu vampier, om je bij ons te voegen. Welkom.' De lach kwam toch bij zijn woorden over de wachter. 'Ze zullen het nooit afleren. Er is nog wel een lege kamer, die wijs ik je wel,' zei Grace, die alweer naar de deur liep. In het gevecht tussen de Deathdealers en de N.C.S. waren er genoeg vampiers gestorven om ervoor te zorgen dat er lege kamers waren.

Ze zullen het nooit afleren. Er is nog wel een lege kamer, die wijs ik je wel,' zei Grace, die alweer naar de deur liep. Falco knikte en volgde haar. "emh Grace, nu ik ook vampier ben zal onze relatie als we het zo kunnen noemen toch niet erg veranderen." Hij voelde al sinds hun eerste gevecht in het kasteel wat voor haar. Nog steeds weet hij niet waarom, het was eenmaal zo. Hij vond het niet erg, alleen nu was het niet eens slecht meer. Nu was hij ook vampier. Hij zou nu wat minder spontaan moeten zijn aangezien hij nu geen volledig recht meer had, hij was nu normaal en geen leider of hoge pief. Hij keek naar Grace die nog steeds liep. Het leek nog de dag van gister dat hij met een paar zwaarden en messen een paar weerwolven en vampiers afslachtte. Alleen nu zou hij tegen weerwolven, N.C.S. en Wherepyre´s moeten vechten. Plots besefte Falco zich het... hij moest nu bloed drinken om te overleven. Die gedachte maakte hem een beetje wazig. "Grace..... betekent dit nu ook dat ik genoodzaakt ben om mensen bloed te drinken?" hij wist niet aan wie hij het anders moest vragen.

Hij liep met haar mee. Ja, de lege kamers zaten een eindje verderop. Grace keek even naast zich. Zijn gezicht had iets van de vechtlust verloren die hem altijd gekenmerkt had, maar dit kon hem toch niet uitwissen? Haar verandering had haar juist sterker gemaakt.. Het leek nog maar zo kort geleden dat ze de Oorlog tegen de Wherepyre's uitgevochten hadden en net niet verloren hadden. Winnen, zo kon je het ook niet noemen, maar het was in ieder geval niet hun ondergang geworden. Ook dat had veel van haar strijdkrachten weggehaald, opnieuw de dood ingedreven. Uiteindelijk bereikten ze zijn kamer. Nu pas besloot ze antwoord te geven. Een lichte glimlach 'Ik denk niet dat er veel hoeft te veranderen. Bloed drinken doe je alleen als je dorst hebt, trouwens,' lichtte ze toe. 'Dat verschilt veel, niet iedere vampier heeft evenveel bloeddorst. Het is even wennen, maar je raakt het zo gewoon.' In het begin had ze geweigerd, maar Grace wilde bij de Deathdealer's horen toendertijd. De enige manier was het drinken van bloed. Ze gooide de deur van zijn kamer open.'Je nieuwe vertrekken,' zei ze. 'Wie gaat er nu voor de N.C.S. zorgen?' Die vraag kwam opeens aan; het was ook vreemd. De leider was opeens weg, hoe werd dat opgevangen?

'Ik denk niet dat er veel hoeft te veranderen. Bloed drinken doe je alleen als je dorst hebt, trouwens,' lichtte ze toe. 'Dat verschilt veel, niet iedere vampier heeft evenveel bloeddorst. Het is even wennen, maar je raakt het zo gewoon.' Falco zuchtte "Dus ik moet mijn vroegere vrienden gaan uitzuigen als een advocaat." Hij hoorde haar de deur open doen. .'Je nieuwe vertrekken,' zei ze. 'Wie gaat er nu voor de N.C.S. zorgen?' Falco keek haar aan en antwoordde kalmpjes "Vincent neemt het over. Een goed soldaat maar beter gezegd. Wie gaat er voor de mensheid zorgen." Falco zat er niet meer mee, hij was amper nog mens. Hij behield zijn menselijkheid maar hij was nu vampier. "De mensheid kan me nu kapotgaan." Hij pakte zijn spullen en legde die de kamer in. "Dankjewel Grace," hij gaf zijn nieuwe leidster/vriendin een kus op het voorhoofd en ging de kamer binnen. Hij legde zijn spullen even neer en ging op het bed zitten. Hij kon het zelf amper geloven dat hij nu geen mens meer was. Hij had Corvinus te kort gedaan. Falco had beter zichzelf de dood in kunnen vechten. Hij was nog steeds anders. Door dat immortal bloed van Corvinus. Halfvampier geen hele. Met wat geluk zou hij zijn lichaamstemperatuur behouden tot een normale temperatuur.

{Sorry! }

Dit was een droom.. of een nachtmerrie. Ze had geen idee, alles was in enkele seconden veranderd. Haar hele beeld van de N.C.S., alle plannen om de N.C.S. te vermijden zodat ze hem niet aan hoefde te vallen.. alles. Alleen zijn uiterlijk was nog hetzelfde. Zijn gedachten leken veranderd. Als hij nu onderdanig ging worden.. kende ze hem niet meer terug. Ze merkte steeds meer dat hij nog wel dezelfde was, maar een paar dingen verloren had die ze zo gewend was geraakt. Een glimlach verscheen echter wel op haar gezicht toen hij iets zei over de mensheid. 'Die heb je achter je gelaten,' was het enige wat ze zei. Falco liep de kamer in en ging op het bed zitten. Grace bracht haar hand even naar haar voorhoofd en ging toen naast hem zitten. 'Ik wil je één ding vragen. Doe alsjeblieft niet alsof ik nu je almachtige leider bent. Jij bent dan geen leider meer.. in je hart zal je dat zijn,' zei ze, hopend dat de onzinnige woorden aan kwamen zoals ze ze bedoelde. Iedereen was druk bezig, ze zouden niet zomaar de kamer in komen, hoopte ze. 'Laten we binnenkort wolven gaan jagen,' grijnsde ze. Nu kon het echt.

'Ik wil je één ding vragen. Doe alsjeblieft niet alsof ik nu je almachtige leider bent. Jij bent dan geen leider meer.. in je hart zal je dat zijn,' zei ze, Laten we binnenkort wolven gaan jagen,' grijnsde ze. Falco glimlachte en zei "Ja meesteres, nee joh. Ik zal nog steeds dezelfde blijven alleen als je onderdanen erbij zijn moet ik wel naar jouw zo doen, anders twijfelen ze aan jou, en dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Trouwens over dat wolven jagen, graag heb ik al verteld dat ik je elke keer leuker vind wanneer je dat zegt" Hij wist niet wat te doen dus deed hij wat de vorige keer zo ruw onderbroken was. Hij kwam dichterbij Grace en kuste haar voorzichtig en teder op haar mond. "Ik ben dan wel nu vampier, maar ik blijf nog steeds dezelfde Falco." Falco´s hoofd zat vol gedachten eigenlijk was hij heel erg verward en wist hij niet wat te doen. ZIijn leven was veranderd door 1 iemand en nu was het zowel beter als slechter geworden , hoe je het ook bekijkt. Falco voelde zich iets anders, hij zal ooit bloed moeten drinken, maar hij wist dat hij er niet van zou gaan genieten.*



inspi loos

Ze gaf hem een por, nog steeds met een grijns. Ze knikte, hij had er goed over nagedacht. Zoals altijd. Leuk, nu mocht ze eindelijk doen alsof ze boven hem stond. Grapje, natuurlijk. Ze moesten binnenkort echt eens wolven gaan jagen. Nu hoefde hij niet mee als mislukt lokaas. Daar moest ze hen de volgende keer van overtuigen.. gelukkig vertrouwden ze haar dan wel zodanig dat ze niet dachten dat ze iets kon hebben met de voormalige N.C.S. leider toen hij nog mens was. No way, dat was één van die dingen die niet in de geschiedenisboeken zou komen. Het zou allemaal toch wel goed komen. 'Ik houd je eraan. Zal kijken wanneer ik een leeg plaatsje heb in m'n agenda,' grijnsde ze. De kus die volgde was zowel bekend als onbekend. De vorige keer was het zo onwerkelijk geweest, alles.. nu zat hij hier zomaar naast haar. Nee, het zou nog wel even duren voor ze eraan zou wennen. 'Gelukkig,' fluisterde ze, 'ik zou niet willen dat je veranderde.' Hij had gelijk; zijn geest was nog dezelfde, alleen zijn uiterlijk was anders. 'We gaan je zo even introduceren aan de rest, als ongevaarlijke vampier. Daar zullen ze maar aan moeten wennen, want je hoort nu bij ons,' glimlachte ze. Degenen die het er niet mee eens waren moesten maar naar haar luisteren.