An bite starts an life

KIrilli Kovacs A.K.A. Kovac

Kirilli Kovacs of hoe zijn vrienden hem noemen Kovac. Liep over straat het was avond hij was uit zijn raam geklommen en zwierf even rond tussen de steegjes. Hij was veertien jaar oud en had zijn i pod in. Hij zong zacht mee en liep door de steegjes. Hij was het thuis even beu. Hij had nog steeds een mes in zijn achterzak. Hij keek om zich heen en 4 hangjongeren kwamen er aan. 2 met een honkbal knuppel 1 met een mes en de laatste met een ijzeren ketting. Ze liepen grijnsend op Kovac af en riepen "Geef eens even hier, het zou erg zijn als je koppie verbouwd moest worden." Kovac liep iets harder en deed alsof hij ze niet hoorde. De jongeren bleven hem volgen en Kovac begon te rennen. Net buiten de stad zag hij de bossen en bergen. Hij keek achter zich en er vloog een steen naar zijn maag. Hij belande op de grond met een smake en de jongeren rende naar hem toe. De grootste pakte de knuppel en stond klaar om hem te slaan. De andere jongens deden mee en sloegen Kovac keihard met de knuppels en de ketting. De laatste pakte het mes en besloot die niet te gebruiken. Kovac lag met pijn op de grond en riep om hulp.

De maan scheen nouwlijks door de bladeren van het bos. Het was kill en duister om Alexandra heen. Ze sprong van tak naar tak opzoek naar wat eetbaars. Als ze goed keek kon ze de bessen aan de struiken onder haar zien. Nee, ze hadt geen zin in bessen. Die zou ze wel aan de terugweg meeneman voor haar Pack. Op een gegeve moment wist ze dat ze dicht bij de mensen was. Ze zag al rook boven de hemel komen. Ze stond stil en luisterde of er iets drijgends was. Misschien een jager, of een wolf. Nee het was een mens. Dit was haar kans om weer bloed te drinken. Ze rende doorvia de takken totdat ze de mens in het oog kreeg. Maar het waren er meer, het waren er vijf. En zo te zien met wapels. ''Ha die kan ik wel aan'' Sprak ze zacht tegen zichzelf. Ze sprong snel en stil naar een boom dicht bij de mensen en klom naar beneden tot aan de laatste tak. Toen met snelheid sprong ze op een van de mensen af met een scherp mes is zijn hand. Ze pakte het snel uit zijn handen. De mens schrok zich dood en was versrijfd van wat er gebeurde. Het een gemeene glimlach stak ze de mes diep ik de keel van de mens. Het bloed spoot eruit en slapjes viel hij neer op de grond. Hij kon nog geen kik geven en was heen gegaan. De andere rende gillend weg. Jammer genoeg kreeg ze geen goeie kans om de andere te pakken te nemen Ze draaide op en zag de jongen. Hij was helemaal toegetakeld door die andere mensen. Haar moordlustigheid en honger naar bloed werdt haar de baas. Ze liep erheen zonder het mes. Die was in de keel van de mens blijven hangen die nu dood op de grond lag te bloeden.

Kovac

Kovac keek naar een vrouw die de ene jongen met het mes had vermoord en de rest weggejaagd. Ze heeft zich omgedraaid en ging richting Kovac. Kovac kroop vooruit en maakte met zijn vingers een kruis en zei iets van "Ga weg bruid van Satan of hoe die zigeuners het ook zeggen" Hij draaide zich om en probeerde weg te rennen maar struikelde. Hij zag haar nog en keek strak naar haar en zei "Vermood me niet, alsjeblieft. Doe me niks" Maar door haar blik wist hij dat het geen zin had. Hij pakte het zilveren mes en hield het met de punt naar beneden in zijn hand en stond op. "Als je me dood doe ik het vechtend" Hij was bang maar het minste wat hij kon doen is zichzelf proberen te verdedigen. HIj hief zijn arm en probeerde haar om ver te slaan. Alleen hij gleed uit en greep naar zijn been. Hij voelde zijn been niet meer en hij lag op de grond. Zijn mes was weg en de zin van het liedje dat uit zijn I pod kwam was ´The highway to hell!" Hij vreesde dat hij nu dood zou gaan. Vermoord door een gestoorde vrouw. Angstig wachtte hij zijn dood af. Hij beet op zijn lip en hoopte op een snelle dood.

De jongen probeerde weg te komen maar het faalde steeds. Alexandra liep iets rustiger. Ze vondt het nu niet nodig om hem ook naar boven te sturen. Ze zag dat hij op zijn lip beet en beefde van angst. Haar gemeene lach liet ze links liggen en er kwam een neutrale blik tevoorschijn. ''Ik ga je heus niet vermoorden, jonen.'' sprak ze op een kalme toon. Ze wist dat de jone niet zo gerust was als zij. Ze liep nog een stkje door en stond nu recht tegenover hem, ze keek hem aan. Zij was een stuk groter. Ze zij niks meer en met een flits stond ze achter hem en pakte hem bij zijn kraag. Ze sleurde hem mee over de grond het dichte duistere bos in. Na een tijdje lopen tilde ze hem op en duwde hem tegen een harde boom aan. '' Nu begind je echte leven pas!'' Snel beet ze hem met haar scherpe hoektanden in zijn nek. Hte bloed stroomde in haar mond. Ze trok haar tanden uit zijn nek en lied hem los zodat hij op de grond viel.

''Ik ga je heus niet vermoorden, jonen.'' sprak de vrouw op kalme toon. Hij voelde zich wat meer gerust alleen toen werd hij meegesleurd bij zijn kraag dieper het bos in en duwde ze hem hardhandig tegen een boomstam. '' Nu begind je echte leven pas!'' De vrouw beet hem en dronk bloed. Ze liet hem los en hij viel op de grond. Hij voelde zijn lichaam branden. Alsof er gif in hem stroomde. Hij kreeg zenuwtrekken en voelde zijn lichaam veranderen. Hij keek naar de vrouw en zei "Wat heeft u gedaan, ik voel me zo raar. Wat heeft u gedaan." Kovac had zo´n pijn en hij kromp in elkaar. Hij huilde even en toen trok alle pijn in een keer weg. Het bloed zat er nog steeds maar zijn wond was traag aan het genezen. Hij keek haar aan en vroeg "Ben ik dood, bent u de duivel? Is dit de poort naar de hel?" Hij wou hier niet in zijn eentje blijven al betekende het dat hij de vrouw moest volgen. Hij wou niet hier blijven in het duister, alleen en in het bos met beren en wolven. Hij keek naar de vrouw met een angstig gezicht. Hij zag bloed op haar gezicht, zijn bloed. Hij voelde aan de wond en bracht zijn hand naar zijn gezicht door iets zag het er zo verleidelijk uit. Hij likte het af en voelde de ijzere smaak die nu zoet smaakte.

"Wat heeft u gedaan, ik voel me zo raar. Wat heeft u gedaan." Ze negeerde wat hij zij en liep een stukje van hem af en sprong op een gevallen boom en bleef daar met haar rug tegen hem toe gericht staan. Na dat ze hoorde dat de pijn bij hem was gestild, hoorde ze dat hij het bloed proefde. ''Wat je nu proefd , is de smaak die je nooit zal vergeten. Je bent nu een Vampire en je zal nooit meer het levendje lijden dat je eerst hadt.'' Sprak ze rustig. Ze keek over haar schouders naar de jongen. Daarna veegde ze het bloed van haar gezicht en veegde ze het af aan de boomstam. Ze hadt al genoeg bloed gehad. ''Volg me, ik wil iets laten zien.'' Ze sprong van de boom af en liep richting weg en verdween in de duisterniss.

''Wat je nu proefd , is de smaak die je nooit zal vergeten. Je bent nu een Vampire en je zal nooit meer het levendje lijden dat je eerst hadt.'' Sprak de vrouw. Ze keek over haar schouders naar Kovac. ''Volg me, ik wil iets laten zien.'' Ze sprong van de boom af en liep richting weg en verdween in de duisterniss. Kovac volgde maar hij was nog een kind dus snapte hij er niks van. Zijn rare lot geaccepteerd liep hij de vrouw achterna. Ze had hem een soort van gered van die eikels die hem bijna hadden vermoord. Ookal had ze hem gebeten. Kovac luisterde op zijn i pod en vroeg de vrouw onder tussen "Waar gaan we naartoe, wie bent u, hoe bedoelt u vampier?" Hij zat vol vragen maar het lot als vampier zag er beter uit dan zijn eigen rot leven dus bleef hij haar volgen. Hij had het benauwd en snikte naar adem. Hij voelde zijn hart tekeer gaan en kromp soms in elkaar wanneer hij een steek voelde. Hij keek naar zijn hand en merkte dat hij duizelig was. Hij had veel bloed verloren. De vrouw had gedronken maar de hangjongeren hadden hem ook heel erg laten bloedden. Hij voelde zich even zwakjes en struikelde bijna over zijn eigen voeten.

"Waar gaan we naartoe, wie bent u, hoe bedoelt u vampier?" Ze negeerde hemen liep sneller. Haar gevoel sprak dat er iets was. Toen, heel zacht hoorde ze niet het geluid van de jongen zijn voedstappen maar van iets anders. Alexandra stopte en keek om haar heen, het geluid kwam dichterbij. Ze sprong in een hoge boom en teurde over de omgeving, maar weinig was er te zien. Maar ze vertrouwde het niet. Opeens wist ze het. Ze was het vergeten, wat stom van haar! ''We moeten hier weg, nu!'' sprak ze stil maar dwingend. Dit keer ging ze een gevecht uit de weg. Met zo'n kwertsbaar iemand bij zich kon ze het niet doen. Ze wist dat het moeilijk zou zijn voor hem, maar het moets. Toen in haar ooghoek zag ze een weerwolf lopen. Ze keek strak naar de jongen. Met snelle groote sprongen ging ze van tak naar tak weg van de wolf. een keer keek ze om of de jongen achter haar aankwam.