Just hanging around

Met haar armen om haar knieën, met de handen functionerend als slot, zat ze op de stoep. Het steen voelde koud aan op haar warme huid, maar ze negeerde het. Het enige wat ze deed was zitten, alsof ze wachtte, maar eigenlijk was ze diep in gedachten verzonken. Het was haar niet ontgaan dat er vreemde dingen gebeurden, dingen die ze bestempelden aan wezens van de nacht. Alhoewel, er waren ook dingen overdag gebeurd, waar zou dat door zijn? Weerwolven? Ze had de naam horen vallen, maar wist niet wat ze wilde geloven. Dingen waar angst voor was, werden vaak 'enger' gemaakt. En nu G'lies er zelf nog geen gezien had, wist ze helemaal niet wat ze überhaupt moest geloven. Maar wie vertelde er ook aan een meisje van 13, wat er gebeurde in de wereld. Ze vonden het waarschijnlijk te eng, te schokkend voor een jong persoon. Ze snoof geïrriteerd, gelukkig was ze slim genoeg om haar neus er niet in te steken. Haar starende blik werd gevangen door een schim, de zwarte raaf werd duidelijker en duidelijker en hipte uiteindelijk voor haar neus langs. De zwarte oogjes staarde haar onverschillig aan, blijkbaar was ze niet bedreigend genoeg in zijn ogen. G'lies stak haar hand uit, de koude wind streek erlangs en koelde het snel af. Maar dat deed er niet toe, ze wilde het dier lokken.
'Kom maar jongen' ze schrok van haar eigen stem, ze was schor. Nu ze beter op haar lichaam lette, besefte ze dat haar neus dichtzat. Ze pakte haar vest vast en sloeg die om haar heen. De onverwachtse warmte voelde als een vlam die oplaaide en haar in de warmte zet. Ze sloot haar ogen, genietend van de warmte leunde ze achterover tegen de muur en zakte ze dieper weg. En voor ze haar tegen kon houden, verdween ze in haar dromen.

Vincent liep door de starten van North haverigde. Het was kou vandaag, maar dat was het altijd in dit gebeid. Waardoor het kwam wist hij niet, dat leek niemand te weten. Maar er was nooit een warme zomere dag in dit gebeid alleen maar someber weer en kou. De meeste kinderen speelde vrolijk in de speeltuin war hij de wacht heild en op partroule was. Maar een meisje niet ze was ongeveer 13 jaar oud zo leek het. Ze zat ergens mee dat zag je zo alsof ze in gedachten was verzonken. Vincent heild haar vanaf een afstandje in de gaten. Ze probeerde een raaf te lokken. Maar zonder succes, na een tijdje veil ze in slaap. Vincent schudde zijn hoofd en besloot haar maar wakker te maken. Het was niet echt slim om op straat in slaap te vallen. Met rustige passen liep hij naar haar toe en ging zachtjes naast haar zitten. Zachtjes zei Vincent. 'Heey kleine dame, wordt eens wakker.' En schudde haar zachtjes heen en weer met zijn hand. Ze leek in een diepe slaap te zitten. Vincent schudde zijn hoofd nog eens. Er was een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. 'Kom op wakker worden.' Zei hij nou wat harder maar op een vriendelijk toon.

'Huh, what the.. oh.' zei ze op een slaapdronken toon. Ze stond haastig op, lichtjes wantrouwend. Voor hoe lang had ze zitten pitten? Ze keek via haar ooghoek naar de omgeving, de zon -voor zover ze de wazige gele vlek kon zien- was al een eind verder weggezakt, maar nog net niet verdwenen achter de bergen.
'Oh eh, dankje.' ze besefte -aan de late kant- dat het geen verstandige keuze was in slaap te vallen. Al leek het zo snel te gaan, slaap was nou eenmaal moeilijk te onderdrukken als je moe was. Ze probeerde een gaap te maskeren door haar mond dicht te houden. Om te tijd te doden begon ze met het vuil van haar vest te halen, terwijl ze af en toe een korte blik wierp op de gene die haar had gewekt.
'Euuh' fáck, hoe moest ze nu de stilte doden? 'ehm, is er nog iets gebeurd ofzo in de tijd dat ik sliep?' haar toon veranderde weinig en was een tikje droog. Ze kon niet echt nuttige opmerkingen bedenken, en wist niet hoe het mensen lukte goede dingen te verzinnen wanneer het nodig was.

Vincent kon een glimlach niet onderdrukken toen ze slaapdronken wat woorden uit probeerde te brengen. Maar hij kon lichtjes de wantrouwende ondertoon horen. 'Oh eh, dankje.' kwam er nog uit na een tijd. Vincent grinnikte en keek vriendelijk naar het meisje. Ze probeerde duidelijk een gaap te onderdrukken en begon haar kleren af te kloppen. 'ehm, is er nog iets gebeurd ofzo in de tijd dat ik sliep?' Vroeg ze nog haar toon was nog steeds hetzelfde allen was het een beetje droog. Vincent moest even lachen en zei daarna vriendelijke. 'Nee niks, waarom vraag je dat eigenlijk.' Vincent wou eigenlijk naar haar ouders vragen, maar die moeten vast ergens in de buurt zijn. 'Zeg eens, waarom speel je niet met je leeftijd genoten?' Vroeg Vincent nieuwsgeirige en keek haar sussende en vriendelijk aan.

'Waarom vraag je dat eigenlijk?' G'lies trok haar wenkbrauw lichtjes op, waarom ze dat vroeg. Omdat ze anders geen flauw benul had wat ze anders als gespreksonderwerp kon doen. Ze had nota bene zitten slapen terwijl de omstandigheden daar niet bepaald gunstig voor waren.
'Zeg eens, waarom speel je niet met je leeftijd genoten?' de vraag liet haar beseffen dat ze er überhaupt waren. Haar blik gleed langs de man, in de richting van een klein groepje.
'Ogh' mompelde ze, haar stem ietswat terughoudend. Ze wende de blik af van het groepje, maar ging niet terug naar hem. Ze nam de omgeving eerst nog nader in haar op, voor ze verder antwoord gaf.
'Meestal zijn mijn sociale contacten nogal ehm, slecht.' het antwoord was niet geheel waar, maar dat kón hij sowieso niet weten. Alhoewel, haar contacten waren vreselijk, maar ze beoordeelden teveel op uiterlijk. Of op muzieksmaak, waar G'lies ook vaak haar oordeel op vergde. Mensen die naar pop luisterde vond ze automatisch minder aardig, desondanks viel dat bij haar goed te maken.

Het meisje trok haar wenkbrauw lichtjes op, toen hij vroeg waarom ze dat vroeg. Vincent glimlachte vriednelijk naar haar toen ze besefde dat ze neit het enige kind was hier. Vincent volgde haar blik naar het groepje kinderen. Die vrolijke aan het spelen waren, Vincent wachten rustige op een antwoord. Die er al snel aan kwam, 'Meestal zijn mijn sociale contacten nogal ehm, slecht.' was het antwoord. Vincent haalde zijn wenkbrauw op en keek wat ongelovig naar het meisje. Hij had zo gevoeld dat het niet geheel waar was, maar dat ging hem verder eigenlijk ook niks aan. 'Oke.' Zei hij alleen maar. Vincent ging weer staan en keek even over de speeltuin en naar de mensen om zo de ouders van het meisje te vinden. 'Waar zijn je ouders, dan breng ik je naar ze toe.' Zei hij vriendelijk en keek weer naar het meisje. 'Ik ben Vincent.' Hij hoefde haar naam niet te weten, hij zei zijn naam maar om haar wat meer gerust te stellen.