Walking in the rain

Grace

Waarom? Waarom moest het altijd regenen als ze naar de stad ging? Waarom was het altijd rotweer als ze niet in Deathdealer's Castle zat? Was dit weer uitgevonden om haar te pesten? Met een chagrijnig gezicht stapte Grace door de regen, haar huid nog bleker lijkend door het licht van de straatlantaarns die het donker op afstand moesten houden. Het donker.. dat week niet voor licht, het verstopte zich alleen maar, wachtend tot de lantaarn voorbij was en de rug van het slachtoffer onbedekt. Maar niet nu. Grace kwam niet speciaal naar mensensteden om iemand te bijten, en al helemaal niet naar zo'n gat als Darncity. Ze was op zoek naar.. iets. Al kon ze het nog niet vinden. Ze had er slechts een vage beschrijving van meegekregen, maar het scheen te belangrijk om het door iemand anders te laten doen dan de leidster van de Deathdealer's zelf. Ook weer zo'n waarom-vraag. Wat had ze misdaan? Oké, ze was vampier, had mensen en weerwolven gedood.. So what? Dat was de realiteit. Moordde zij niet, dan werd zij vermoord. Survival of the fittest. Grace zuchtte, terwijl de regen op haar neer bleef razen. De capuchon van haar lange jas verborg haar gezicht en ravenzwarte haren. Omdat ze nogal klein en tenger was, viel ze totaal niet op voor de toevallige passanten. Behalve als je vampiers zocht. Dan was ze duidelijk herkenbaar. Dus hield Grace haar blik op de grond gericht, op weg naar de plaats waar hoogstwaarschijnlijk hetgeen zou zijn dat ze zocht.

Het weer zat weer eens niet mee en voor Luna een van de vele cafe verliet trok ze haar lange regendichte jas uit haar heuptas en trok die aan. Veel mensen renden door het slechte weer naar hun bestemming, maar Luna had geen haast en liep richting het grote plein van Darncity. Ze hoopte snel weer in de vrije natuur te zijn, van al die drukke huizen had ze al snel genoeg en slenterde rustig voort. Een enkele herinnering speelde door haar hoofd. :Luna stond op en liep de trap af naar beneden in haar ouderlijk huis. Het huis was zo onnatuurlijk leeg en stil. Met trage passen liep ze de kamer binnen tot ze een vrolijke kreet hoorde. 'Van harte lieve Luna!' riepen haar ouders en Luna straalde meteen. Het was haar twaalfde verjaardag en haar moeder Elma kwam met een kado aan lopen. De relatie van haar ouders had ze nooit echt begrepen. Haar vader Razor was een weerwolf die zich niet meer terug kon veranderen en haar moeder was een mens. Luna had ze nooit gevraagd hoe dat die twee ooit verliefd op elkaar waren geworden. Luna was eigenlijk klein tegen over de meeste weerwolven die zich weer in een mens konder veranderen, maar haar kracht en snelheid had ze van haar vader geerft. Luna opende het kado van haar moeder en zag een klein amulet in het doosje liggen die door haar vader uit een steen was gemaakt die hij ooit eens gevonden had. Het koort was zwart en zat door de steen heen. Blij trok Luna het amulet over haar hoofd en wenste verder geen andere verrassing meer. Een paar minuten later was ze met haar vader buiten aan het spelen tot haar moeder dacht dat ze aangevallen werden en had nog een zilveren kandelaar in haar handen toen ze naar buiten rende en het ding gooide. Luna keek vreemd op en kreeg de kandelaar recht tussen haar ogen. Luid hulend rolde ze over de grond met haar handen op de verbranden plek. Haar ader ging dreigend grommend over Luna heen staan en keek haar moeder vragend aan. Toen deze zag wat ze gedaan had begon ze Luna te troosten en haalde de brand zalf van binnen en smeerde deze over de ronde plek op Luna voorhoofd. Luna hielt snel op met huilen en zag door het keukenraam dat er mensen in hun huis waren. 'Mam hebben we gasten?' had Luna toen gegraagd en wees. Haar moeder beval Luna te vluchten naar de grot waar ze met haar vader ooit eens was geweest en ze renden tot ze daar was en wachten tot ze hoopte dat een van de twee haar zou komen halen? Maar geen van beide kwam en het licht van de zon begon weg te vallen. Luna rende naar huis, want ze wilde voor het donker thuis zijn en ze wilde weten waarom ze naar de grot toe was gestuurt. Een afschuwelijk beeld bleef haar voor de rest van haar leven bij toen ze zag dat haar ouders gedood waren. Er was niemand meer aanwezig. Luna huilde zich die nacht in slaap tegen haar dode ouders aan. De volgende dag had ze haar spullentjes bij een gezocht en vertrok. Niet weten waar heen, Niet weten wat er van haar ooit zou worden : Opeens trok iets Luna's aandacht ze keek op toen ze het plein op liep en zag een kleiner persoon aan de andere kant van het plein lopen. Het voelde niet goed en Luna had willen blijven staan, maar ze dwong zich zeelf door te lopen.

Grace haar getrainde zintuigen merkten het op toen één persoon in de regen even bleef staan en naar haar keek. Al was het aan de andere kant van het plein, ze merkte.. iets. Een iets grotere persoon dan zij staarde in haar richting, al leek ze zich niet helemaal voort te bewegen als een mens in de regen. Die liepen gebogen mopperend zo snel mogelijk naar huis. Deze persoon liep voorzichtiger, onbewust, alsof ze haar hele leven al op had moeten passen voor allerlei gevaren. Grace wist hoe zo iemand zich gedroeg, en deze persoon voldeed daar perfect aan. Maar toch wist ze dat deze persoon geen vampier kon zijn. Ze wist dat alle Deathdealer's in het kasteel waren en die slopen niet weg al hun leidster weg was. Dan moest iedereen het kasteel in de gaten houden. The Noble's kwamen nooit ergens in hun eentje. Ze konden alleen in groepen vechten. Geen mens, geen werephyre, geen vampier. Weerwolf. Grace voelde een schokje van herkenning; wat ze zocht zou ze van iemand krijgen die in nauw contact stond met weerwolven. Wat als het er nu zelf één was? Grace begon het plein over te steken, in de richting van de schimmige figuur.

Het weer verslechterde en Luna kreeg een kuode rilling over haar rug en keek vanuit haar ooghoek naar de persoon die aan de andere kant van het plein begon over te steken. Even grimaste ze, maar dat was nauwelijk zichtbaar onder haar regenkap en haar hel blauwe ogen waren op de kleinere persoon gericht. Luna had altijd een hekel aan vreemde gehad, maar soms konden die juist de nuttigste info hebben. Even aarzelde Luna om verder te lopen, maar ze wist dat het toch geen zin had en schoot een donkere steeg in waar ze prima zicht in had. Als het een mens bleek te zijn kon ze ongezien weg komen, maar als het iets anders was zoals een als Lucius een Wherepyre of een van de jagers dan was het lastiger weg komen. Ze wist wel dat hier in de buurt vampieren zich op hielden, maar ze had er nog nooit contact mee gehad en Luna bleef in het donkerste hoekje van de steeg stil staan en keek toe hoe wie het ook was haar zou volgen.

Gelukkig waren vampiers de kinderen van de nacht en konden ze prima zien in het donker. Het weer verslechterde met de minuut, maar Grace haar nieuwsgierigheid maakte dat ze dat negeerde. De figuur die ze wilde volgen sloeg af in een donkere steeg, sneller bewegend dan een mens dat voor de regen wilde vluchten. Grace glimlachte licht. Haar jagerservaring hielp haar hier wel bij. Ze kon veel tegelijk in de gaten houden. Grace hield haar eigen tempo aan. Dit steegje zag eruit alsof het doodliep. Ondanks haar kleine gestalte was Grace sterker dan de gemiddelde vampier, die al sterker waren dan mensen. Toch maakte haar nieuwsgierigheid dat ze zich sneller in de richting van de steeg bewoog. Het was één van de donkerste steegjes die je hier kon vinden. Een normaal mens was niemand gaan volgen. Grace was geeneens een mens meer, en degene die ze dacht te volgen ook niet echt meer. Toen ze de steeg insloeg moesten haar scherpe ogen toch even aan het sterk verzwakte licht van de lantaarnpalen wennen; het was donker in de steeg, donkerder dan ze verwacht had.. Grace liep iets verder de steeg in en bleef met haar rug naar de ingang van de steeg staan, terwijl haar ogen zoekend om haar heen kijken. Op zoek naar een spoor van de verdwenen figuur.

De persoon die haar gevolgd was kwam het steegje in en Luna bleef nog rustig in haar schadowrijke plekje staan. Het weer was echt honds en ze begon zacht in zichzelf te mopperen. Een zoekende blik ging door het steegje Luna wilde echt weten dat zij de enige waren en niet dat er meerdere op zouden komen dagen? Het figuur dat bij de ingang bleef staan zocht naar haar dat wist Luna zeker en ze hoorde opeens voetstappen die vanuit een restorant naar de achterdeur liep. De deur zwaaide open en het licht viel het steegje in. Zowel Luna als haar achtervolger baden opeens in het licht, maar de kok had geen erg in het stel en liep weer naar binnen toen hij de bak in zijn handen leeg had gemaakt. 'Zo laat nog op stap of vind je de regen zo lekker?' vroeg Luna plotseling en keek de vreemde aan. Hoe wel het licht weer weg was stond ze nog steeds in de donkerste hoek van de steeg. 'Wat wil je van me?' vroeg Luna nu wat scherper en haar hel blauwe ogen keken dreigend.

Grace begon in zichzelf op het weer en haar opdracht te foeteren. Waarom zij, waarom nu? De persoon die ze moest zoeken, als dat degene die ze nu volgde al was, had zich goed verstopt. Af en toe had ze het idee dat iemand haar volgde. Ach, ze was gewoon paranoia. Een deur zwaaide plotseling open, waardoor er een fel licht viel op Grace en waarschijnlijk ook op de figuur die ze volgde. Snel wendde ze zich van het licht af en beschermde haar ogen met haar hand. Licht was niet dodelijk, maar ook zeker niet fijn. Even plotseling als het licht gekomen was, loste het ook weer op in het duister. Fijn. Nu was ze nog geen steek verder en tijdelijk verblind. Een stem maakte toch dat er, ondanks de omstandigheden, nog een glimlachje op haar lippen verscheen. 'Zo laat nog op stap, of vind je de regen fijn?' Het was de persoon die ze volgde! 'Als ik had kunnen kiezen was ik je nooit tegengekomen, dan zat ik nu thuis,' antwoordde Grace. De stem vervolgde. 'Wat wil je van me?' Grace dacht even na. 'Ik moet iets zoeken, onduidelijk wat. Er is me verteld dat iemand die in nauw contact stond met weerwolven het zou hebben.' Ze moest nu al haar kaarten op tafel gooien. 'Ik weet niet of jij die persoon bent.. maar je bent de enige die ik kan vinden.'

De stem van haar achtervolger was glad en speels. Iets dat Luna niet erg graag hoorde, maar haar nieuwschierigheid bleef zich aandringen meer over deze persoon te weten te komen. 'Waarom zoek je iemand die iets te maken heeft met weewolven?' vroeg Luna op haar hoede en kruisde haar armen over elkaar. Ze begreep niet wat deze vrouw van haar soort wilde weten, maar ze weeg elk woord af voor ze hem uitsprak. Aan de stem kon je horen dat het een vrouw was en Luna leunde tegen de muur van haar schaduwrijke plek. Iets drong zich aan deze vrouw op de manier van haar spreken vertelde Luna dat ze een zeker gezag had over een groep of het lag nu eenmaal in haar aard?

Grace hield haar stem luchtig. Ze was daarin getraind. Jaren ervaring met het leiden van een groep. Ze kon vertellen dat er een atoombom op hen zou vallen in nu en tien seconden met een gezicht alsof iemand vergeten was het raam dicht te doen. De persoon in de duisternis leek nog niet van plan om weg te rennen. 'Waarom zoek je iemand die te maken heeft met weerwolven?' De schaduw maakte het voor Grace nog steeds onmogelijk om goed te zien wie of wat er in de schaduwen stond. Al onthulde de stem wel dat het een vrouw was en ook enigszins nieuwsgierig. Nu moest ze wel vertellen waar ze naar op zoek was. 'Ik zoek een amulet van de weerwolven. Het zou grote waarde hebben.' Grace wist niet waar het amulet was, hoe het eruit zag en al helemaal niet wat voor waarde het had. Het was één groot raadsel voor haar. Toch probeerde ze te klinken alsof ze wist waar ze het over had.

De vrouw vroeg naar een amulet en Luna wist zelf niet eens waar dat ding verstopt lag. Wel had haar vader haar ooit verteld dat zo'n amulet bestond endat het niet alleen grote waarde had, maar ook de macht over elke weerwolf had die zich in de buurt van het amulet bevond. "Luna ergens in de bergen ligt het amulet van de weerwolven. Dit amulet heeft grote waarde voor ons weerwolven, maar als de mensen en de vampieren het amulet in hun klauwen zouden krijgen hebben ze grote macht over de weerwolven die er te dichtbij in de buurt komen! Wees wijs liefje en zoek nooit naar het amulet, want het moet daar blijven waar de eerste rebelen onder de weerwolven het hebben verstopt! " De herrinnering speelde even door haar hoofd en Luna schudden deze even om weer helder na te kunnen denken. 'Wat wil je ermee?' vroeg Luna scherp en ging van de muur af en deed een spap naar voren zodat ze niet langer in de schaduw meer stond, Al was haar gezicht nog niet zichtbaar door de regenkap die ze over haar hoofd had. "Wat ze ook gaat zeggen ok zal niet vertellen wat ik weet!" dacht Luna en keek de vrouw met haar hel blauwe ogen strak aan.

Het bleef even stil aan de kant van haar tegenstander, alsof ze in gedachten verzonken was. Grace beet op haar lip, zich afvragend of de vrouw iets meer wist. In dit hondenweer op zoek gaan naar iets waarvan je niet eens weet wat het is, daar wordt je chagrijnig van, geloof me! De vrouw waar ze nu al even tegen had staan praten deed een stap naar voren, uit de schaduw. 'Wat wil je ermee?' Haar helblauwe ogen keken Grace recht aan. Grace keek terug, zonder haar blik af te wenden. De vrouw had blauwe haren, die pasten bij haar ogen. 'Ik wil er niets mee. Ik ben slechts de boodschapper; Alexandra wil het hebben.' Alexandra was de leider van The Noble's. En die lieten alle klusjes opknappen door de Deathdealer's, aangezien die beter konden vechten en dapperder waren. The Noble's, die vielen alleen aan in groepen van vampiers en konden zich niet verweren in één op één gevechten. Aan de ene kant waren Alexandra en Grace elkaars gelijken, maar aan de andere kant moest zij van alles opknappen voor The Noble's. Zij maakten immers de beste wapens en harnassen.

De eerste zin deed Luna wat rustiger lijken, maar toen de vrouw zei wie het amulet wilde hebben leken haar ogen vast beraden de vrouw niet te helpen. 'Je zult vast iemand anders kunnen vinden die meer weet, maar ik ken alleen het verhaal van het amulet van de weerwolven. Ze hebben me nooit verteld waar het ligt of hoe je er aan kan komen!' zei Luna scherp en her sloeg haar armen over elkaar. De deur van het restorant zwaaide opnieuw open en Luna zag haar kans schoon en liet haar nagels wat langer groeien om prima langs de muur naar het dak te klimmen. Luna klom net over de rand toen de deur weer dicht ging. en liep naar de deur die via het dak naar binnen ging. Ze had geen zin nog langer nat te worden en vluchten even via de keuken naar het eetgedeelte. De kelner keek haar even vreemd aan, maar ze liet een handkus naar de jongen man gaan die daarna zwijmelend de mensen bedienden. Luna liep naar de haard en ging daar zitten en deed haar regenkap af. De jonge kelner kwam naar haar toe en Luna keek hem even scherp aan. 'kan ik u iets brengen?' vroeg de kelner en probeerde zichzelf een houding aan te meten. 'Een glas water is goed genoeg.'zei Luna vriendelijk en de kelner vlchten tussen de tafeltjes weg om haar te bedienen.

'Je zult vast iemand anders kunnen vinden die meer weet, maar ik ken alleen het verhaal van het amulet van de weerwolven. Ze hebben me nooit verteld waar het ligt of hoe je er aan kan komen!' zei de vrouw scherp. Leuk, er was blijkbaar wat met die amulet. Ze zou Alexandra wat aandoen! Zij wilde haar weerwolfslaafjes terug. Had dat er wat mee te maken? En haar daarvoor gebruiken? Dat kon Grace niet hebben. Zij en Alexandra waren elkaars gelijken, zij was geen slaafje! Opnieuw ging de restaurantdeur open. De weerwolf zag haar kans schoon toen Grace weg moest kijken en klom via de muur omhoog. Hier liet Grace het niet bij zitten. (volgens mij kunnen vampiers dat.. anders verander ik het wel) Grace veranderde zich, weerwolven zijn niet de enigen die dat kunnen, in een vleermuis. Als een kleine, zwarte schicht schoot ze achter de vrouw aan, die door de deur naar binnen liep. Eenmaal op het dak veranderde Grace terug. De regen werd haar teveel, en ze wilde de vrouw nu echt volgen. Zodra ze beneden was, zag ze de vrouw bij de haard zitten. Als een jager die prooi heeft gevonden glimlachte Grace, al was ze niet van plan de vrouw wat aan te doen. Een kelner bediende haar snel. Toen hij weg was liep zij naar de vrouw toe. Met zelfverzekerde stappen naderde ze snel het tafeltje en deed haar capuchon af. 'Ik wil je iets vragen,' zei Grace rustig. Ze hoefde dat amulet niet meer.

De vrouw had Luna kennelijk gevolgd, maar ze keek haar niet aan en richten haar blik op het haardvuur dat vrolijk voor zich uit knetterde. 'Vragen staat vrij, maar de reden is het belangrijkste!' zei Luna raadselachtig en keek de vrouw die haar capuchon af deed met een oog aan. Het vuur weerkaatste haar vurige zelf, maar Luna hielt zich nog in. ' Wat wil je vragen? Als je weer over het amulet begint kan je meteen zeggen dat dat edele hoop is.' vertelde Luna en zag de kelner weer aankomen en zetten het glas voor haar neer. Met een flauwe glimlach keek Luna hem even vriendelijk aan, maar haar blik verharde weer toen ze naar de vrouw voor haar keek. De kelner liep met slappe benen weg en keek zo nu en dan even naar het tafeltje bij de haard. Luna nipte van haar glas en ontdekte iets aan de vrouw voor haar. 'Jij ben geen mens dat is zeker, maar een weerwolf of Wherepyre ben je ook niet!' Luna zetten het glas weer neer en voelde een koude rilling langs haar rug gaan.

'Vragen staat vrij, maar de reden is het belangrijkste!' De vrouw sprak in raadselen. Grace zweeg voorlopig nog, maar ging wel aan de tafel zitten. Het vuur gaf hen beiden een lichte kant en een schaduwkant. Ook verspreidde het een heerlijke warmte. ' Wat wil je vragen? Als je weer over het amulet begint kan je meteen zeggen dat dat edele hoop is.' De vrouw leek echt totaal niet van plan ook maar iets los te laten over het amulet. Gelukkig. Nu antwoordde Grace wel, nadat de kelner die blijkbaar een zwak voor haar tafelgenote had, weg was. 'Het gaat in zekere zin wel over het amulet, maar ik je alleen maar vragen mij en anderen niets over die amulet te vertellen. Ik wist niet waar ik naar zocht en nu blijkt dus dat Alexandra mij heeft gebruikt als slaafje, waarschijnlijk om haar macht over de Lycans terug te krijgen. Ze heeft me niet over haar plannen ingelicht.' Grace haar blik was koud. 'Ik laat me niet kleineren door degene die gelijk aan me is, en Lycans horen niet de slaafjes van vampiers te zijn.' Daarin verschilde zij enorm van Alexandra. Die wilde koste wat kost de Lycans terug. Grace hoefde dat niet, totaal niet. Lycans waren in haar vizie onbetrouwbaar. De vrouw voor haar leek eindelijk door te krijgen dat ze geen mens was. Ach, wat maakte het uit. 'Jij ben geen mens dat is zeker, maar een weerwolf of Wherepyre ben je ook niet!' Grace knikte, met een lichte glimlach om haar lippen. 'Nee, ik zal nooit van mijn leven een Wherepyre zijn. Ook weerwolf valt buiten mijn categorie. Mens was is lang geleden. Ik ben een vampier. Om preciezer te zijn; de leider van de Deahtdealer's.' Niet dat deze informatie belangrijk was, maar Grace wilde dat de vrouw wist dat ze zich aan haar woord zou houden, en niet alsnog op zoek zou gaan naar het amulet.

Ergens was Luna blij dat ze niet meer naar het amulet zou gaan vragen ze wilde zelfs dat Luna er nooit iets tegen de andere over zou vertellen. Luna knikte alleen maar als antwoord en keek weer even naar het vuur. De naar lucht grijpende vlammen hadden haar altijd al geboeid, maar ze had nu even wat anders aan haar hoofd. ' Waarom willen jullie de weerwolven eigenlijk onder jullie controle hebben?' vroeg Luna en keek de vrouw weer aan die zelf verklaarde dat ze een vampier was en niet zomaar een vampier, maar eentje die de leiding had over meerdere vampiers. 'Klinkt misschien gek, maar jij ben voor mij de eerste vampier die ik tegen ben gekomen.' voegde Luna er aan toe en begon weer van haar glas te drinken. Het water was lekker koud en je kon een lichte ijzer smaak erin proeven. De koude blik van de vrouw voor haar deed Luna niks en ze ging er niet op door wat de vrouw in haar gedachten had rond spoken.

' Waarom willen jullie de weerwolven eigenlijk onder jullie controle hebben?' vroeg de vrouw. Grace trok een wenkbrauw op, al was het maar om haar eigen gedachten. 'Dat wil ik niet, maar Alexandra,' corrigeerde ze. 'De Lycans waren heel vroeger al haar slaven. Ze hebben zich vrijgevochten. Ik ben van mening dat Lycans geen goede slaven zijn; ze hebben een te vrije geest. Maar Alexandra is te bedonderd om haar eigen klusjes op te knappen. Dus mocht ik naar een amulet zoeken waarvan ik niet eens wist wat het was of kon.' Grace haar blik bleef koud, geen vuur kon dat ontdooien. Slecht het vuur van haar eigen hart kon dat. 'Het is ook niet zo gek dat je niet veel vampiers ziet hoor, we zitten meestal in onze Castle's. En weerwolven blijven meestal op hun eigen territorium.' Grace beet even op haar lip, waardoor haar langere tanden kort zichtbaar werden. De kelner leek niet van plan om nog een keer te komen, aangezien een maatje aan de bar hem leek te plagen over zijn zwak voor de weerwolf tegenover haar. Een weddenschap? Hij kwam naar hun tafeltje toegelopen. Grace glimlachte even licht. Ach ja, wat maakte het ook uit.

Luna hoorde aan wat de vampier tegen haar zei en verbeet een repliek toen ze over de weerwolven sprak die volgens haar een te vrije geest hadden. Maar toen ze zei dat de meeste vampier zich in het Castle's zaten schudden Luna haar hoofd. 'Die vrije geest waar je heft over hebt is voor ieder levend wezen aanwezig en zij beslissen zelf of ze iemand willen dienen of mogen.' zei Luna scherp en ze wenden haar blik weer af naar het vuur. Ze kookte van binnen en wilde het liefste vertrekken voor er ongelukken zouden gebeuren.' Dat bedoel ik niet, Ik ben niet in deze buurt opgegroeit en daar hebben ze of geen of weinig vampiers gehad. In ieder geval heb ik er toen buiten nu nooit een tegen gekomen.' voegde Luna eraan toe toen ze over de vampiers gebon en zag vanuit haar ooghoek de lange tanden van de vrouw, maar ze hielt haar blik op het vuur gericht en zag niet dat de kelner geplaagd werdt door een van zijn maatjes.

'Die vrije geest waar je heft over hebt is voor ieder levend wezen aanwezig en zij beslissen zelf of ze iemand willen dienen of mogen,' antwoordde de vrouw koppig. Grace schudde even licht haar hoofd. 'Door die amulet die Alexandra zoekt, zou zij de macht kunnen krijgen over jullie, de Lycans. Dan wordt die vrije geest wel erg onderdrukt. En geef toe; ik zie jou eerder door het bos rennen in de volle maan dan wij.' Ze sprak zonder het echt te merken met 'wij'. Het was gewoon een soortaanduiding geworden. De vrouw vertelde dat ze, waar zij opgegroeid was, nauwelijks vampiers waren. Ach ja, dat kon. Grace wist dat ze ontzettend irritant kon praten en haar mening naar voren brengen, al lette ze er tegenwoordig niet meer op. De vrouw bleef strak in het vuur kijken. Grace had geen behoefte aan de warmte, noch aan kou. Ze leefde niet meer, had geen bloed meer nodig om haar lichaam te verwarmen. Eigenlijk was het bestaan van een vampier koud, leeg en uitzichtsloos. Kon zij er wat aan doen dat ze gebeten was? Ze bleef nog even zitten. Zelfs al kon je er tegen, op regen was ze niet dol.

Luna keek even met een schuine blik toen de vrouw over de volle maan begon en het woord "Wij" liet volgen, maar ze keek al snel weer voor zich uit. 'als ik bij mijn geboorte had kunnen kiezen was ik liever een gewoon mens geweest. Dan had ik gewoon tussen hen kunnen leven zonder op te hoeven letten wat ik doe en wat ik zou zeggen!' zei Luna verbitterd en ze zetten het glas wat te hard neer. Het water spoelde samen met kleine stukjes glas over de tafel. Luna wilde haar controle niet verliezen en schudden haar had uit die nat was van het water en zat onder de kleine schrammetjes. De knal was duidelijk te horen geweest, maar Luna liet niks merken en legde haar hand gewoon op tafel. 'We zullen het vast wel nooit eens worden, maar ik hou van mijn vrijheid en die zal altijd belangrijke voor me zijn. misschien zelfs wel voor iedere weerwolf of wel schepsel dan ook.' zei Luna droog en keek de vrouw even met een flauwe glimlach aan.

'als ik bij mijn geboorte had kunnen kiezen was ik liever een gewoon mens geweest. Dan had ik gewoon tussen hen kunnen leven zonder op te hoeven letten wat ik doe en wat ik zou zeggen!' De vrouw was duidelijk niet van plan het met Grace eens te worden. Daar was ze hier ook niet voor gekomen. Grace kon het zich toch niet voorstellen hoe het was om nog mens te zijn. Dat was alweer meer dan 70 jaar geleden.. haar vader was een dronkenlap geweest die haar sloeg. Haar moeder was zijn ziekelijke volgelinge. Haar zusje? Wat er van haar geworden was, dat wist Grace niet. Eerst was ze ook vampier geweest, maar ze leefden gescheiden van elkaar en probeerden een eigen leven op te bouwen. Jioni hield teveel van de wereld om tussen vier muren te leven. De klap van het glas dat kapot werd geslagen op de tafel maakte dat ze er weer met haar concentratie bij was. 'We zullen het vast wel nooit eens worden, maar ik hou van mijn vrijheid en die zal altijd belangrijke voor me zijn. misschien zelfs wel voor iedere weerwolf of wel schepsel dan ook.' Die vrouw meende wat ze zei. Grace ook. 'Ik denk niet dat we ooit dezelfde mening zullen delen, nee,' antwoordde Grace onverschillig. Weerwolven konden haar niet zoveel schelen. Al waren ze minder kortzichtig dan zij. Misschien zat daar ook hun zwakte. De regen buiten was al minder heftig geworden. Misschien.. werd het tijd om te gaan? Veel meer had ze niet met deze vrouw te bespreken.

Luna merkte ook dat de regen buiten ook minder werdt en stond op. 'We zullen elkaar ooit nog wel eens zien.' zei Luna en keek de vampier even aan voor ze van de tafel weg liep en naar de bar ging. De kelner sprong meteen weer in actie en Luna vroeg naar de rekening. Deze betaalde ze en wenste de jonge knaap nog een leuke avond, maar de vraag die door hem en zijn maatje die samen een weddenschap hadden om haar mobiel nummer te krijgen. Luna had geen mobiel en kon die dan ook niet geven. Ze liep de deur uit en zetten de regenkap weer op, waarna ze de straat uit liep en ze uit de stad weg trok.