Lucius his turn

LUCIUS
Lucius werd wakker uit een ongemakkelijke slaap en hij kwam het graf uit. 4 andere Wherepyre´s stonden klaar om het graf. Lucius had een paar honderd jaar geslapen. Hij rekte zich uit en keek om zich heen en vroeg "Welk jaar is het vandaag." De vrouwelijke Wherepyre die meer op de vampier leek zei "Het is 2010 heer Lucius." Lucius keek haar vreemd aan. Hij had daar al blijkelijk 230 jaar gelegen. Hij rekte zichuit en veranderde van vorm om even uit de tombe met 4 muren te springen. Daar stond hij dan met in totaal 9 Wherepyre´s. 3 die konden veranderen, 2 met vampier vorm en 4 met weerwolf vorm. Hijzelf was half vampier half weerwolf met uiterlijk. Hij veranderde snel weer in mens en riep "Had ik jullie niet gezegd om me wakker te maken als Corvinus dood was!" Dit keer was het een weerwolf vormige die riep "Maar heer die is al enkele weken dood." Lucius keek verbaasd en zei "Snel, nou ik neem aan dat hij een opvolger hebben en dat er nieuwe leiders zijn." De Wherepyre´s wachtte even en een kleinere zei "Falco is de naam van Corvinus opvolger, verder zijn de vampier leidsters Grace en Alexandra en de leiders van de weerwolven Alice en Amarth." Lucius knikte en ging even naar een wapenrek dat bedekt met stof was. Hij pakte een zwaard en een speer en wees ze naar de uitgang van hun duistere grot diep verborgen in de Forest of Origin. "Mijn broeders en zusters het is tijd voor chaos, tijd voor oorlog, tijd voor veraad en de oorsprong van oorlog, Liefde. Lucius grijnsde en had een plan voor wraak bedacht en maakte zich gereed om zich te begeven tussen de rassen.

Een gewone dag voor Vincent en hij was weer eens op patroue voor de zoveel ste keer. Misschien dat ik nog wat leuks tegen kom dacht Vincent. Maar dat zal vast niet, op zijn gemakje reed hij door de bossen van Forest of Origin hier scheen alle ellende begonnen te zijn. Met zijn radio aan en knal hard, Falco zal wel weer beginnen te zeuren als hij het hoorde. Maar ja hij ging nooit mee als hij op verkenning en de grens in de gaten hield. Er was nou een geweldige nummer op
Dracula From Houston . Vincent zong zachtjes mee en kwam langzaam dichter bij de begraafplaats die hier in het bos was. Af en toen kon hij al wat graafstenen zien tussen de bomen door. Misschien dat daar nou iemand rondhangt die er niet hoort te zijn, dacht Vincent. Hij draaide de afslag af richting het kerkhof en dacht ,kijken kan geen kwaad en zo lang blijf ik er ook weer niet er zo toch vast niemand zijn. Met die gedachte reed hij het terrein op, hij parkeerde zijn jeep bij het verlaten wachterhuisje en deed de radio uit en de moter af. Totaal op zijn gemak stapte hij uit en liep naar de achterkant van zijn jeep en pakte zijn wapens en helm en deed zijn kniebescherming om en elleboog bescherming alle echte en goede soldaten deden dat. Het was een goed bescherming tegen schaafwonden voor het geval je uit neerstortende heli sprong af voor rondvliegend puin moest weg vluchten. Hij lade zijn wapen met UV kogels en nam nog wat extra clips mee. Hij liep behoedzaam over de begraafplaats en langzaam kwam hij bij een grot uit. Nieuwsgierig stond hij er even naar te kijken maar hij hoorde de vage echo van stemmen door de grot gaan en nieuwsgierig ging hij naar binnen. Vincent liep totaal op zijn hoede door de grot keek via de trap die naar beneden ging naar de gedaantes te loeren. Er waren in totaal tien man aanwezig die bij een tombe stonden, als het cultilsuten waren hadden ze een groot probleem. Vincent luisterde met ingehouden adem maar het beviel hem totaal niet wat er gezegd werd. Net toen hij om wou draaide stoote hij preongeluk de balk om die al niet al te vast stond en die nou met een luid lawaai naar beneden viel. Vincent vloekte luid.

(het is geen begraafplaats maar er staat gewoon een tombe in het bos, er staan er 4. Een voor ieder ´ras´)

Lucius

Lucius sloeg zijn vleugels uit en vloog door de tombe richting de trap. Gevolgd door 9 andere Wherepyre´s. Lucius wees ze terug en ze bleven staan. Lucius ging omhoog en liep naar diegene toe in een mensen vorm. "Sorry meneer je moet sterven." Lucius veranderde vliegensvlug in een Wherepyre. ZIjn kaken groot en dodelijk, Zijn klauwen scherp en groot, zijn vleugels uitgestoken als wapens en zijn ogen rood en vol bloeddorst. "Je hebt drie keuze´s. 1. Je gaat dood of we jagen jou op. 2. Je word een van ons. 3. Je gaat hier weg en keer nooit meer terug." Lucius keek naar de man en snoof. ´N.c.s.´ dacht Lucius. Lucius gromde en wachtte op een antwoord van de man. Hij deed zijn mond open en ademde de lucht in. Hij had jaren lang in die tombe gelegen wachtend op een kans, wachtend op wraak, wachtend op chaos.

Toen de man zijn vleugels uitsloeg keek Vincent verbaast naar de man en vergat zich uit de voeten te maken. De anderen mensen als het dat wel zijn wees de man terug en hijzelf liep de trap op. Toen hij weg wou gaan was het al te laat, "Sorry meneer je moet sterven." Hoorde hij achterzich en draaide snel weer om. De man veranderde in iets wat Vincent nog nooit uit gezien, Vincent bekeek de man of wat het ook was goed en met een vragende blik van wat ben jij. Hij had dodelijk kaken en klauwen die scherp en groot waren en zijn vleugels waren uitgestoken als wapens. Vincent keek in zijn rode ogen. "Je hebt drie keuze´s. 1. Je gaat dood of we jagen jou op. 2. Je word een van ons. 3. Je gaat hier weg en keer nooit meer terug." Zei de man, Vincent snoof even drie keuzes die hij niet ging maken. ‘Mmm….Even denken.’’Vincent deed net alsof hij nadacht. ’Keuze een zeker niet. Mmm… Keuze drie klinkt me wel goed maar iets zeg me dat ik dan nog word opgejaagd. Of heb ik dat fout, en keuze twee lijkt me ook niks.’ Vincent deed een paar stappen achteruit, hij stond te dicht bij hem. Het leek hem ook niet dat hij dat ding er uit kon rennen, misschien kon hij het halen tot de jeep.

Lucius

’’Keuze een zeker niet. Mmm… Keuze drie klinkt me wel goed maar iets zeg me dat ik dan nog word opgejaagd. Of heb ik dat fout, en keuze twee lijkt me ook niks.´ zei de man. Lucius lachte en zei "Weggaan heeft geen zin. Als je nu weggaat en het hier niet meer over hebt. Krijg je misschien op een dag een gunst. Zoals misschien met een of ander meisje." Lucius lachte even naar de man. "Maak je geen zorgen als ik je dood wou hebben was je dat al, ik geef je tenminste nog een keuze." Lucius schraapte over de stenen muur met zijn klauwen en steengrijs verdween in brokjes uit de muur. "Werk jij voor Falco?" Lucius keek naar de man en misschien had hij nog iets aan deze binnen dringer. Lucius liep om de man heen terwijl hij weer in mens veranderd.

"Weggaan heeft geen zin. Als je nu weggaat en het hier niet meer over hebt. Krijg je misschien op een dag een gunst. Zoals misschien met een of ander meisje." Vincent ogen werden grot en met ongeloof keek hij naar de man en dacht geschrokken. ‘Hoe weet hij van mij en Lola af?, met een geschrokken blik keek hij naar de man. Die lachte naar hem en vervolgde. "Maak je geen zorgen als ik je dood wou hebben was je dat al, ik geef je tenminste nog een keuze." Hij schrapte over de muur met zijn klauw en veranderde langzaam in een man. En vroeg toen. "Werk jij voor Falco?" Vincent was nog steeds in een soort schok dat hij van lola af wist of was het gewoon bluf maar dat leek Vincent sterk. Ze hadden elkaar nog nooit gezien Vincent vermande zich weer met wat moeite en keek naar de man. ‘Waar doet dat er aan toe of ik voor Falco werk.’ Deze man beviel hem totaal niet en leek de leiding te hebben over dit groepje van wat het ook was. Vincent voelde zich er niet fijn bij maar er was meer nodige om hem bang te maken of informatie uit hem los te krijgen. Maar de eerste opmerking ging nog door zijn hoofd heen en wou er ook niet meer uit. Wat nou als hij Lola kende of wist waar ze woonde. Vincent schudde zijn hoofd weer en richte zijn aandacht weer op de man. 'Wat ben jij eigenlijk??' Vroeg Vincent wat fel.

Lucius

´Hoe weet hij van mij en Lola af?,´ zei de man. Lucius keek hem aan en zei "Je verraad jezelf net." Lucius lacht even. ‘Waar doet dat er aan toe of ik voor Falco werk.’ zei de man. Lucius antwoorde met "Heel veel, hij wil mij dood, en ........ ieder ras wil me dood." Hij zei het heel gewoon. 'Wat ben jij eigenlijk??' vroeg de man. Lucius zuchtte. "Ik ben een Wherepyre, ik was gebeten door beide zonen van Corvinus, dus ik ben zeker 100x zo oud als jij." Hij keek naar de man en zuchtte. "Je weet wel, kruising tussen weerwolf en vampier dat bevat een paar dingen, sommigen veranderen vorm, sommige vleugels, sommige zien eruit als weerwolf, sommigen zien eruit als vampier, Wij kunnen in tegen stelling tot vampiers soms wel kinderen krijgen." Lucius keek de man aan en zei "Snap je. Ik kan je gewoon doden maar dat doe ik niet..... Pas als ik bedreigd word val ik aan dat is het verschil tussen mij, weerwolven, vampieren en mensen" Lucius zuchtte even.

"Je verraad jezelf net." Zie de man en begon weer te lachen die Vincent totaal niet aanstond. Hoe kan jij nou dat weten, Dacht Vincent. Toen Vincent vroeg wat hij was begon hij uit te leggen. Hij was dus een Wherepyre dat is slecht nieuws. Falco moet dit weten, maar hoe kom ik hier levend uit, dacht Vincent. De man had een paar keer gezuchte en hij was zeker een groot gevaar voor de samenleving. De laatste zin bleef door zijn hoofd spoken. "Ik kan je gewoon doden maar dat doe ik niet.....’’ Hij was duidelijk iets van plan, maar wat dat, vroeg Vincent zich af. Vincent liet zijn hand langzaam naar zijn M4 gleden die al die tijd naast zijn zij had gehangen. Voor het eerst was er een soort van lichte paniek of soort van angst bij Vincent . ‘’En wat als ik voor Falco zou werken.’’ Besloot Vincent maar te vragen maar hij wist waarschijnlijk al waar hij naar toe wou en dat kon hij vergeten.

Lucius

‘’En wat als ik voor Falco zou werken.’’ zei de man. Lucius zei "Dan had je hem niet gekend. Ik weet alles vna de N.C.S geen buitenstaanders weten ervan af en je bent geen vampier of weerwolf." Lucius keek naar de jongen zijn geweer. "Als je schiet dan is het zeker dat jij dood gaat en dan zou je vriendin alleen zijn." ´als hij die heeft´ zei en dacht Lucius. Lucius veranderde van vorm en stond nog steeds vlak voor hem. De uiteinde´s van zijn vleugels waren op de nek van de man gericht. De uiteinde waren met een scherpe punt versierd, kon je het noemen. Met de kracht waarmee een wezen kan vliegen, wat zou het doen als je die gebruikt om een schedel te door boren. Lucius veranderde weer in een mens en riep in een ouderwetste taal naar de Wherepyre´s achter hem. Een zwarte ouderwetse wandelstok vloog door de lucht naar hem toe. "Mooi he, komt ui 1823." Hij hield het omhoog en trok de bovenkant los. Een dun lang steek wapen kwam te voorschijn. "Ik weet nog goed hoe ik het door Corvinus had gestoken, die geluksvogel had het met mazzel overleeft. Jongen, ik ben hier niet voor de mensen, de vampieren of de weerwolven. Ik ben hier voor Amarth, Alexandra, Alice, Grace en Falco." Lucius grijnsde.

Vincent luisterde zwegen naar de man maar had er eigenlijk wel genoeg van. En wou het liefste weg. Toen de man zag dat hij langzaam naar zijn wapen greep. Veranderde hij meteen weer en Vincent werd tegen een muur gedrukt toen hij van vorm veranderde en zijn vleugels recht op zijn keel hield. De laatste paar woorden van de man spookte nog even door hem heen. Hij wou niet dat Lola alleen was, het was misschien gek ze hadden elkaar nog maar net ontmoet en kende elkaar ook maar ene paar dagen. Maar Vincent hield nou al zielsveel van haar. Verslagen keek hij naar de grond, de man veranderde weer en sprak in een taal die hij niet verstond. Er vloog wat in de lucht en de man ving het op het leek op een wandel stok. "Mooi he, komt ui 1823." Zei de man en hield het omhoog en trok de bovenkant los meteen kwam er een lange steek wapen tevoorschijn waardoor het nou iets weg had van een speer."Ik weet nog goed hoe ik het door Corvinus had gestoken, die geluksvogel had het met mazzel overleeft. Jongen, ik ben hier niet voor de mensen, de vampieren of de weerwolven. Ik ben hier voor Amarth, Alexandra, Alice, Grace en Falco." Ging de man verder, Vincent zuchte en keek wat afwezige naar de wandelstok en de man. ‘Ik zal me mond houden als je me laat gaan.’ Besloot Vincent maar, hij had er wel genoeg van. Er kwam waarschijnlijk nog een maar aan, maar diep van binnen hoopte Vincent van niet.

Lucius

‘Ik zal me mond houden als je me laat gaan.’ zei de jongen. Lucius keek hem aan en schudde even zijn hoofd "Om te laten zien dat ik het meen zou nu eigenlijk jou neer te horen te steken. Alleen na enkele honderden jaren ben ik hongerig. Ga weg jongen." Lucius wees met een van zijn vleugels die door zijn pak heen scheurde naar de uitgang. "Lich, Godfrey. Begeleid hem even" Een van de Wherepyre´s kwam naar voren. Het was een grote grijsachtige wolfachtige. ´Lucius, Godfrey is al enkele weken dood.´zei Lich. Lucius knikte even nadenkend. "Eliot begeleid jij hem dan maar." Een vampierachtige Wherepyre liep naar voren en liep richting de uitgang. Lucius tikte met de wandelstok op het voorhoofd van de jongen. "Denk voortaan na, ohja zeg je leider dat hij de toren in het schaakspel is geworden" Lucius draaide zich om naar de rest van de Wherepyre. "Tijd voor een jachtpartij. Pak wat je pakken kan aan dieren." Lucius zijn pak scheurde nog een klein stukje toen hij van vorm veranderde en vloog de tombe uit.

Vncent knikte alleen maar en hoorde wat de grijsachtige wherepyre zei Lucius knikte even en dacht na. Eliot moest hem nou begeleiden samen met Lich. Lucius tikte met zijn wandelstok op Vincets voorhoofd, en zei daarna dat Falco een toren was in een schaakspel. Vincnet knikte en wist wat dit betekende, snel draaide hij zich om gevolgd door twee wezens die hij liever om zeep hielp. Vincent stapte vluch door, de twee Wherepyre's heilden hem met gemak bij. Toen hij bij zijn jeep was deed hij moter aan en keek nog even naar de grot en de twee stalkers die naast de auto stonden een gromde naar hem en de Vampierachtige Wherepyre zat hem eng aan te kijken. Vincent snoof even en zei wat fel. 'Heb ik wat van je aan ofzo.' Hij zette alvast zijn Cd speler aan en zette zijn favo bend op. En deed de deur dicht, even keek hij nog naar de twee figuurtjes voor hem. maar reed toen aan richting Falcos basis.

Lucius

De Jongen was weg en Lucius fluisterde naar een Wherepyre die net als Lucius zelf was. "Volg hem en dood hem, als het je lukt dan. Dan mag je het leeuwendeel van de buit" Lucius sloeg zijn vleugels nogmaals uit en vloog langs de boomtoppen. Op de grond renden 4 Wherepyre´s in het lucht ruim vlogen er inclusief hijzelf 2 en in de boomtoppen 8 Wherepyre´s. Een kleine jacht patrouile. Ookal zouden er soms wel een paar sterven. Al snel was er een hert inzicht. Lucius vloog naar het hert en trok hem in tweeen en gooide hem naar achter. Beide stukken werden opgevangen. Lucius keek rond. Vluchtende dieren om hun heen. Verschillende Wherepyre´s splitsten zich op. Lucius begon te graven in een snel tempo hij was te moe om verder te jagen, hij moest eten. Nog net greep hij een gravend konijn. Hij rukte het uit de grond enduwde het in zijn muil. Botten kraakten en haren bleven plakken maar het vlees vulde zijn maag. Hij kon weer even doorgaan. Hij liet een boer en hij trok een bot tussen zijn tanden vandaan. Weg was de man, hier was het beest. Misschien als hij Falco zou kunnen bijten. Dan was hij van een dreiging af. Nee, hij had misschien het bloed van Corvinus en dan was het zinloos.

Vincent reed iets sneller dan normaal hij had het gevoel gevolgd te worden door die gasten. Behoedzaam keek hij om zich heen er van links kwam er een grote zwarte Wherepyre aan rennen. Als Vincent stopte zou hij vol op tegen de auto aan knallen en zou de waarschijnlijk omslaag. Vincent drukte het gaspedaal verder in en de wherepyre miste maar net de jeep. Snel sloeg hij het stuur hem en ging van het pad af, als snel kwamen er nog twee helpen. De drie Whereprys duwde hard tegen zijn hoop in de hoop hem om te kantelen. Het verbaasde Vincent eigenlijk niet dat hij nou in een keer aangevallen werd door drie Whereprys. Met moeite hield hij de jeep onderen controle en ontweek hij bomen. Die voorbij schoten en suisde Een van de Whereprys een grijsachtige weerwolf gaf nog een harde duw tegen de zijn kant. Vincent voelde zich naar de andere kant schuiven en tegen de deur aan knallen. Die door de klap een stukken vloog, Vincent hield zijn handen voor zij ogen en voelde met zijn hand achter op zijn hoofd. En merkte dat hij achterzijn hoofd hevige bloede. Met moeite kroop Vincent onder de jeep van daan en griste naar zijn M4 die vast zat onder een stoel. Hij hoorde voetstappen dichterbij komen en pakte zijn pistool. Versuft keek Vincent om zich heen, afwachten op wat er ging komen.

Lucius
Lucius was toen hij vol was de achtervolging bijgewoond. Hij vloog op de jeep en trapte het aan de kant. "Ik zeg het je een keer. Jij zal ons niet dwars zitten. Jij zal ons met rust laten. Vergeet niet, wij zullen je altijd en overal in de gaten houden, misschien goed, misschien slecht. Alleen nu ga je lopend. Je zal niet meer met dat ding hier rijden. Dan kan je niet snel genoeg weg komen als je ons probeerd te na**en." Lucius spreide zijn vleugels en sloopte de radio die kennelijk nog aanstond. De vleugels doorboorde het geval en Lucius keek verbaasd. De standaard dingen had hij nogwel gehoord vanuit zijn droomloze slaap maar hij had nog geen kennis gemaakt met een radio. Hij knipte in zijn vingers. "Wat is je naam." Lucius keek naar de Wherepyre´s en knikte even goedkeurend. "Zie je hun en de rest van al die Wherepyre´s daar net. Die zullen je allemaal opjagen en vermoorden, ondanks dat ik hun dit leven gaf blijven ze me trouw." Lucius grijnsde naar de man. Hij zou deze man zijn leven lang willen teisteren hij was grappig. Hij was comisch. Hij voelde zo verdrietig. ´Verdriet = Geweldig´ dacht Lucius.

Vincent voelde nog een paar keer aan zijn achterhoofd en voelde de grond wat trillen toen Lucius valk voor hem landen. Vincent krabbelde weer langzaam overeind. En langzaam kwamen de woorden van Lucius binnen, Vincent knikte alleen maar. En keek wat machteloos toe hoe Lucius de radio sloopte. Hij leek wat verbaast te zijn, Vincent blik gleed langzaam naar de grond en lucius vroeg naar zijn naam. Vincent had weinige zin en aarzelde even of hij zijn naam wel moest vertellen aan hem. Vincent liet een geërgerde zucht ontsnappen en zei met een kleine aarzeling. ‘Vincent, me naam is Vincent.’ Lucius knipte in zijn vingers en zijn handlangers gingen in een rij staan en Lucius knikte goedkeurend. "Zie je hun en de rest van al die Wherepyre´s daar net. Die zullen je allemaal opjagen en vermoorden, ondanks dat ik hun dit leven gaf blijven ze me trouw." Vincent liet zijn blik langzaam over de rij wherepyres gaan en zuchte nog eens. Vincent richte zijn blik weer op Lucius die een grijns op zijn gezicht had. Hij vond het geweldig, Vincent negeerde de steken pijn van de wond in zijn achterhoofd maar hij moest snel weg om de wond te verzorgen. Vincent keek met een nijdige en wantrouwige blik naar Lucius.

Lucius

‘Vincent, me naam is Vincent.’ zei de man. Lucius knikte en zei "Nou, Vincent ik zie jouw binnenkort nog wel en blijf onthouden, wij houden je in de gaten, ergens in de regen staat een van ons jouw te bespieden." Lucius klapte zijn vleugels uit en gromde een paar woorden. Hij steeg op vlak nadat de rest uit het zicht was verdwenen. Hij wou zelf niks missen van het schanspartijtje. Hij keek naar de mens en vloog uit het zicht. Hij vloog richting een boom. Een redelijke grote boom en keek om zich heen zoekend naar de bassissen waarvan je sommige van een hele grote afstand kon zien. Lucius zag het Deathdealer castle en zag een verlaten gebouw tussen de bergen. Hij rook een mensen geur en wist dat enkele kilometers verderop niets vermoedende mensen stonden. Hapklare hapjes. lucius sprong de boom uit en ging terug naar zijn bos.

"Nou, Vincent ik zie jouw binnenkort nog wel en blijf onthouden, wij houden je in de gaten, ergens in de regen staat een van ons jouw te bespieden." Zei Lucius nog en Vincent knikte bij zijn woorden , hij klapte zijn vleugels uit en gromde nog een paar woorden nadat de rest was verdwenen steeg luciuc op. Vincent draaide zich met een ruk op en liep naar de omgevallen jeep hij moest zijn spullen er uit halen. Vincent bukte en kroop voorzichtig door het gebroken glas en graaide een paar keer naar zijn rugzak en wapen. Die hij na een tijd te pakken had. Voorzichtige kroop hij weer uit de jeep overall in de jeep lag gebroken glas. Vincent vulde nog even aan zij hoofd die zwaar aanvoelde door de klap. En begon toen te lopen richting een van de steden, misschien dat hij onderweg een lift kon vinden. Ja…leuk liften, dacht Vincent wat sarcastische en voelde de blik van Lucius nog in zijn rug prikken. Met een flink tempo liep Vincent tussen de bomen richting de steden.