Nieuw en nu al in de problemen!

Het waren lange dagen geweest voor haar en ze slenterde verder door het donkere bos. De nacht had in gezeten de maan was half vol. Luna keek even omhog en ontdekte enkele sterren die zich naast de maan op stelden. Een vermoeide glimlach speelde rond haar lippen en ze keek weer voor zich uit. Luna had een lange reis gemaakt om hier te komen en had zich prima tussen de mensen weten te voegen zonder ontdekt te worden. Luna klom over een paar boomstammen en liet zich er aan de andere kant weer afglijden. Haar maag draaide zich half om van de honger, maar Luna had geen voedsel bij zich en was dus gedrongen om voor zichzelf te jagen. Ze stond even stil en snuffelde in de lucht. Een dikke ree ws in de buurt en Luna sloop voorzichtig in de richting van het dier dat argeloos stond te grazen. Net voor dat Luna het hert wilde bespringen veranderde Luna zich in haar wolvenvorm en wachten even tot het hert haar kop een andere kant opliet draaien. Luna sprong boven op de rug van het hert dat wild begon te springen. Luna zetten haar tanden diep in de huid van de ree en haar klauwen door drongen de rug van het hert zodat ze goede grip op het hert had. Het hert viel op de grond en en trapte wild om zich heen. Luna liet het hert los en sprong naar de keel van het hert en beet het dier dood. Luna wilde net gaan eten toen ze opeens voetstappen hoorde en een schot viel. Luna keek op en zag een kogel afgeschoten werdt. Nog net kon ze de kogel ontwijken, maar de kogel schaafde haar huid net en liet een lange ondiepe wond achter. Luna moest haar buit laten voor wat het was en vluchte een boom in, daarna sprong ze van boom naar boom. En lande ver achter de schutter. Luna draaide zich om en sloeg de schutter met haar klauwen en beet de schutter dood. "Waar een jager is zijn er meer!" dacht Luna en begon tussen de bomen door te rennen op vier poten.

Lucius

Lucius stond in zijn Wherepyre gedaante in de boom en keek hoe een weerwolf ten tonelen was gekomen. De N.C.S. mensen schoten op haar. Lucius lachte zacht. Dit was nu zijn terrein. Hij sprong de boom uit en landde voor de Weerwolf. Zijn Wherepyre gedaante was even groot als de normale weerwolf. Alleen zijn 2 vleugels waren dichtgeklapt. Hij had een weerwolfachtige Wherepyre gedaante en lachte naar de weerwolf met een valse grijns. "Kan je weggaan, of anders" Lucius dreigde niet vaak maar maakte alle dreigementen waar. "Ik ben nogal moe van me slachtpartij net en ik wil rusten, dus ga maar naar je mandje toe." Hij opende zijn vleugels en klapte die weid open zodat hij veel groter leek dan hij was. Het werkt wel aangezien de vleugels groter waren dan hijzelf. Hij grijnsde naar de weerwolf. "Of wil je vechten" Lucius gromde even. Even later kwamen enkele Wherepyre´s de bosjes uit. (Ghostplayers) Daar stond hij dan 2 Wherepyre naast hem en hij vooraan grijnsend naar de weerwolf. Als ze wou vechten zou hij het zelf doen.

Moonlight was nog niet ver gekomen met haar vlucht poging toen opeens een soort van weerwolf voor haar uit een boom landen. Ze keek de vreemde even aan toen deze vroeg of ze weg wilde gaan of dat ze wilde vechten. 'Ik was net van plan weg tegaan.' zei Moonlight en zag nog twee andere de bosjes uit komen die achter de eerste gingen staan. opeens klapte er vleugels uit en Moonlight keek een beetje verbaasd naar het risultaat. "Vreemd deze wezens heb ik nog nooit gezien?" dacht Moonlight en wilde om hen heen lopen, maar haar blik kon de schepsels niet los laten. 'Misschien als je zin hebt om te vechten zullen er vast nog meer van die jagers hier rond hangen.' zei Moonlight en liet haar respect voor deze wezens niet varen. Het zou dom zijn om een vreemd iemand waar je geen weet over had brutaal aan te spreken. De honger maakte haar ziek en ze wilde het liefste haar buit opeten, maar door de aandacht van de jagers en deze schepsels was dat vast niet verstandig. Moonlight begon te rennen en stoof zo een paar kilometer tussen de bomen op zoek naar een veilige plek voor de rest van de nacht, misschien dat ze morgen vroeg een klein dier kon vangen om haar honger iets te stillen. De geur van vers bloed was nog sterk aanwezig in haar neus, maar Moonlight zetten door tot ze op een openplek terecht kwam waar een kleine kudde schapen stond te grazen. Behendig sprong Moonlight net op tijd achter een struik. Een herder kwam net achter een boom vandaan en ging ervoor zitten. "Tijd om weer mens te worden!" dacht Moonlight en ze liet haar weerkant verdwijnen. De kleren die ze in haar klauwen had meegedragen trok ze weer snel aan. De herdershond begon te blaffen en de herder sprong op. 'Wie is daar!?' vroeg de herder behoedzaam en liep in de richting van Luna. "Help wat nu?" dacht Luna en strekte haar benen die nog zeer deden van de inspanning. 'Sorry dat ik je liet schrikken!' riep Luna en kwam half overeind en keek ze herder onschuldig aan. meestal werkte het en de herder ontspande zich. 'Je hebt me wel even laten schrikken jonge dame!' zei de herder en plofte weer tegen de boom neer. Luna stond nu helemaal op en liep tussen de schapen door. 'Het was in iedergeval niet mijn bedoeling. maar als je op doorreis bent is het vaak lastig andere niet te laten schrikken.' zei Luna met een brede glimlach en ging tegen over de man zitten.

Lucius
De weerwolf rende weg en Lucius zag zijn kans schoon. Eerst een lunchpartij en dan een achtervolging. "etenstijd" Zei lucius zingerig. Hij en de 2 andere Wherepyre´s een met een vampier uiterlijk en de ander net als Lucius. Meerdere jagers slaakten kreten en dat maakte Lucius bloeddorstig hij sloeg zijn vleugels uit en vloog door de lucht terwijl hij beschoten werd met meerdere normale kogels. Wat een sukkels gebruik dan UV of zilver. Dacht Lucius. Lucius greep met zijn klauwen een man en trok het hoofd eraf en gooide het naar een jager die een kreet slaakte en flauwviel. Lucius scheurde vlees af en kauwde erop. De ene wherepyre had een groot gat in zijn linkerarm dat heel erg langzaam dicht groeide en de ander kauwde op een arm. Er waren al 4 jagers dood en de rest was weggerend een van hen was gebeten dus die zouden ook sterven. Hij gromde en er kwam een kleine Wherepyre de struiken uit. Het was een kind geweest van 11 jaar voordat hij gebeten was. Hij had een vampier vorm en pakte een stuk vlees en kauwde erop. Het zou niet lang duren tot hij zou sterven. Een elfjarige Wherepyre welke sukkel had een kind gebeten. Lucius veegde met zijn grote wolfachtige arm zijn mond schoon en veranderde in mensenlijke gedaante. Hij pakte het kind vast en ging vliegen. Ze zouden de weerwolf op sporen. Hij rook haar geur en vervolgde zijn vlucht. Onder hem vloog de andere Wherepyre met de vampier wherepyre. Vampier Wherepyre´s konden niet vliegen.

Luna rook dat er gevaar dreigde en ze wilde hier zo sel mogelijk weg anders zou een ontschuldige man sterven en dat wilde Luna niet. 'Bedankt voor je tijd.' zei luna en stond op. De herder keek haar aan en knikte begrijpend. Luna begon eerst normaal te lopen, maar toen ze uit het zicht was van de man begon ze te rennen. Niet wetend wat voor gevaar achter haar aan zou komen. Het duurde even, maar het gevoel van gevaar bleef in haar maag draaien. Ze had de bomen achter zich gelaten en was al rennend op weg naar een stad die verderop haar lichten liet stralen. Luna moest nog een heel eind gaan voor ze de eerste huizen zou passeren. Het landschap om haar heen veranderde steeds meer en hier en daar stonden boerderijen. Soms kwamen er auto's voorbij en soms mensen op de fiets enz enz. Het duurde zeker een paar uur toen de eerste huizen na kilometer gerend te hebben aan haar voorbij kwamen. Luna stopte met rennen en hijgde lichtjes onder het lopen. De stadse mensen leken er somber uit te zien en Luna hielt zich stil, waarna ze een cafe binnen ging. Van een van de jagers had Luna een knip gepikt en daar zou ze wat van bestellen. De barman kwam naar haar toe en vroeg wat ze wilde bestellen. 'De dagschotel.' zei Luna en wachten even tot de barman terug was gekomen. Met smaak nam Luna een hap van wat ze op bort had liggen. De groente was nog lekker knapperig en de puree had een noodmuckaat smaak het vlees zelf biefstuk was half doorbakken. Daarna betaalde Luna haar maaltijd en bleef nog even zitten.

Lucius

Lucius vloog nu door het openbaar maar laag boven de grond. Toen er een paar minuten later een stad in zicht kwam klapte hij zijn vleugels in en smakte tegen de grond. De wonden gingen weer dicht en hij was weer in zijn mensen vorm. De derde Wherepyre bleef achter vanwege zijn weerwolf uiterlijk. De twee andere als vampier uitziende Wherepyre´s stonden op. Een kind en een vrouw. Speciaal voor binnendringers. Ze moesten de weerwolf laten zwijgen of anders haar tong eruit rukken. Het enige waar aan je hun nu kon betrappen waren bij Lucius de gaten in het shirt waar de vleugels eerst zaten en bij de 2 anderen de oogkleur. Lucius zei "Savannah, Jorn. Geen gemoord nu. We moeten haar voorzicht benaderen wil ze niet luisteren wat doen we dan?" Het jongentje/jorn zei "Haar tong eruit rukken meneer?" Lucius knikte. Savannah pakte het kind bij de hand alsof het de moeder was om anderen te foppen en Lucius liep er naast. Ze moesten zo normaal mogelijk lijken. Dit sloeg nergens op ze zouden eigenlijk die stad uit elkaar moeten scheuren inclusief de inwoners alleen dan zou het problemen opleveren dus moesten ze de weerwolf stil laten zijn. Lucius deed de deur open van een cafe en liet Savannah en Jorn naar binnen lopen en ging erachter aan. De 2 anderen gingen zitten. Lucius zelf bleef staan en snoof. Hij rook diezelfde geur en liep naar een tafel toe. "Ik weet wat jij bent." Zei hij tegen een vrouw die aan een tafel zat en net klaar was met eten. "Ik vermoord je niet, nog niet. Eerst even praten" Hij schoof aan bij de tafel en keek haar aan met een fronsende blik.

Luna schoof haar glas van zich af toen een vrouw met een kind binnen kwam en later een man die haar kant op kwam gelopen en zei dat hij wist wat ze was. Luna's ogen keken doordringend in de ogen van de man die voor haar zat. Haar hel blauwe ogen konden voor sommige personen priemend over komen, maar deze leek zich er niks van aan te trekken. 'Wie zegd dat ik met je wil praten vreemdeling?' vroeg Luna scherp, ze hielt niet van mensen die haar bedreigde maar ze kon niet weten dat het het schepsel was dat ze eerder tegen was gekomen al kwam de stem haar vaag bekend voor. De vrouw en de jongen keken even duister haar kant op, maar Luna negeerde hen. 'Wat wil je?' vroeg Lina minder scherp en bleef de man aankijken. De barman kwam weer naar de tafel en schonk haar glas in. Luna keek de barman even scheef aan die zich snel uit de voeten maakten. "Wat die vreemde ook wil ik wil eerst wten wat hij te zeggen heeft?" dacht Luna en sloeg haar benen over elkaar waarna ze tegen de rugleuning van haar stoel ging zitten en haar armen kruislinks legde. 'Laat maar horen wat je wilt, maar of ik ermee in zee ga is een ander verhaal.' zei Luna en haar toon was wat nieuwschieriger geworden, maar ze bleef op haar hoede.

Lucius

'Laat maar horen wat je wilt, maar of ik ermee in zee ga is een ander verhaal.' zei de weerwolf. Lucius lachte even zacht. Hij veranderde zijn gezicht even van mens naar Wherepyre en terug. "Het is geen keuze van ja of nee. Het is een keuze van of stil zijn, of wherepyre worden of je tong eruit gerukt laten worden. Jij had ons daar gezien. Als je waagt te vertellen dat je ons hebt gezien aan de andere van jouw, de vampieren of de mensen. Dan zal je opgejaagd worden voor de eeuwigheid of ik ruk gewoon nu je tong uit. Ik ben vandaag in een goede bui omdat je eten naar ons toe had gelokt." Hij plukte een stukje mouw met een knoopje tussen zijn tanden vandaan. "Je hebt dus een keuze, je houd je stil over ons, je word zoiemand als ons of je gaat rennen. Ik zeg je om zo iemand als ons te worden is geen pretje voor iemand als jij." Lucius veranderde met een vingerknip zijn hand telkens van mens naar Wherepyre. Een man keek verbaasd naar zijn hand. Lucius zwaaide naar de man met zijn Wherepyre hand. Savannah en Jorn liepen richting Lucius. ´Lucius, regel het snel, er zitten hier Ghoulhunters, een groepje van 4 rechts achterin, met UV en zilveren kogels.´ zei Savvanag Lucius keek naar Savannah en zei "Als ze iets lijken te gaan doen vermoord ze." Lucius wendde zich weer tot de weerwolf en zei "Wat is je keuze wolfje."

De woorden waren simpel en Luna keek even naar buiten en dachtna. Het was gewoon weg haar muil houden of een van hen worden? Gejaagd werdt ze al genoeg dus dan hoefde ze er niet nog een stel freaks achter zich aan te hebben. "Hoe bedoelt hij om een van hen te worden is geen pretje?" dacht Luna en keek even naar de vrouw en het jongetje die naarn hen toe kwamen en de man Lucius noemde. Luna keek vanuit haar ooghoek naar de hoek die de andere bedoelt hadden en zag inderdaad vier personen zitten. 'wat zijn jullie eigenlijk? Begrijp me niet verkeer Lucius, maar als ik niet weet wat jullie zijn is het nogal moeilijk om daarover stil te blijven als iemand de naam van jullie soort zou laten vallen?' vroeg Luna fluisterend en hielt haar blik op Lucius gericht. "Ik wil in ieder geval niet zoals hun worden." dacht Luna en ging wat naar voren zitten mocht er een antwoord vallen die door andere niet gehoord mocht worden.

'wat zijn jullie eigenlijk? Begrijp me niet verkeer Lucius, maar als ik niet weet wat jullie zijn is het nogal moeilijk om daarover stil te blijven als iemand de naam van jullie soort zou laten vallen?' vroeg de weerwolf. Lucius grijnsde "Savannah dit vind ik nou heerlijk dit bedoel ik nou, ik heb al honderden weerwolven en vampieren vermoord en nog steeds krijg ik het voor elkaar dat ze me niet kennen." Lucius keek naar de weerwolf en zei "Wij zijn Wherepyre´s wij zijn de wezens die ontstaan als je gebeten word door een weerwolf en een vampier. Of als je word gebeten door een van ons. Wij hebben of dekrachten van vampieren of die van weerwolven. Sommigen en dat zijn er 1 op duizenden hebben beide. Ik was 1200 jaar geleden gebeten. Als je een van ons word dan veold het heel pijnlijk. Als wij iemand bijten voeld het alsof er een stroomstoot door je hele lichaam gaat. De meesten die we bijten gaan dood. Dit is Savannah, zij had het overleefd toen ik haar beet nadat ze me met een keukenmes bedrijgd had. Jorn hier is haar zoon. Maar dus wij vermoorden je als je het zegd snap je."

De ractie deed Luna een brede grijns op haar gezicht laten spelen en de uitleg was heerlijk om te horen. Ze had zich nog niet bedacht, maar wilde meer over hun ras weten. Of ze dat uit wilde leggen was een tweede. 'Goed je hebt me overtuig.' zei Luna, maar ze bleef even stil zodat ze misschien valse hoop bij Lucius zou wekken en haar grijns werd breder. 'Je geheim is veilig, mocht ik me bedenken weet ik je te vinden.' voegde Luna eraan toe en stak haar hand naar Lucius uit. 'Luna maanlicht.' stelde Luna zich voor en verwachte dat Lucius haar hand zou schudden, dat zou wel zo normaal lijken voor die priemende ogen van die vier personen in het verste hoekje van het cafe. Buiten werdt het weer slechter en het begon te regen. Echt iets waar Luna een hekel aan had. "Ik wauw dat het niet steeds regende!" dacht Luna verveeld, maar ze hielt haar blik op Lucius gericht.

Lucius

'Luna maanlicht.´ zei het meisje. Ze was akkoord gegaan. "Lucius, ik heb een achternaam maar die is vergeten, sommige noemen mij, The devils loyer." het meisje sprak verder "Ik wauw dat het niet steeds regende!" Lucius keek haar aan en zei "Wanneer het regend gaan mensen schuilen, perfect. Wij leven van mensen en dier die onze grotten binnen komen, dus regen is voor ons iets goed. Wij kunnen niet jagen zoals jullie. Wij worden dan vermoord." Zei Lucius droog. Lucius grijnsde even met Wherepyre ogen naar de figuren in de hoek. Die reageerden met een agressieve reactie eentje sprong op, 1 schrok er en de andere 2 zochten naar hun wapens. Lucius grijnsde en veranderde in de café in een Wherepyre.

Het geen dat hun soort niet gewoon kon gaan jagen moest iets zijn dat Luna nog nooit had meegemaakt en de regen was hun manier van jagen. 'slim.' reageerde Luna daar op en zag dat Lucius met zijn Wherepyre ogen naar de mannen keek. Luna zag hem veranderen toen de manne op sprongen en dook even achter de tafel die ze zelf omgooide en trok haar kleding uit stopte die in haar heuptas en veranderde in haar weervorm. Met luid gegrom Sprong Moonlight over de tafel en zag dat een van hen een kruisboog had die hij op Lucius richten. Het glas waar zij eerder uit gedronken had lag aan scherven op de grond. Van het voetstuk was niet meer over dan een dichte kroon met scherpe glaspunten. In een reagtie gritste Moonlight het voetstuk en smeet die naar de jager met de kruisboog. Het roterende stuk glas sneed diep in de huid van de man die gillend zijn wapen liet vallen. De overige drie keken even haar kant op, maar ze leken meer aandacht te hebben voor de Wherepyre's. Dit liet ze niet over zich heen komen en storte zich op de tweede jager die zijn wapen op Lucius had gericht. Met een haald sloeg ze hem zijn schedel door midden. Het lijk van de man tolde door de lucht en knalde op de derde jager. De overige mensen vluchten al schreeuwend en gillend het Cafe uit. De barman greep zijn knuppel met zilver beslag en rende naar Moonlight, deze hoorde de man luid brullend haar kant op komen en greep de man bij zijn keel en gebruikte zijn snelheid door hem door te gooien in de richting die de barman op had willen gaan daarna liet ze los en de man vloog over een paar van zijn tafels heen en landen pijnlijk op een stoel. Moonlight keek om en zag dat Lucius en de andere Wherepyre's ook bezig waren met vechten of leken ze stil te staan en gebruiken ze een soort snelheid die nauwelijks te zien was?

Lucius

Lucius stak de punten van zijn vleugels in het lichaam van zijn vijand en trok met kracht het lichaam in stukken. Hij haalde uit met zijn klauw en boorde die diep in de schedel van iemand die hem wou neersteken met een puntig wapen. Hij kneep zijn hand tot vuist er verbrijzelde het menselijke bot. Hij keek achter hem en zei "Jorn, Savannah ga naar Lich en blijf daar." Lucius zag dat sommige mensen in het cafe wapens hadden getrokken, logisch steeds meer mensen namen wapens mee door de ´verdwijningen´ Lucius nam geen tijd om te pauzeren en vloog met een hoge snelheid richting het plafond en probeerde met de kracht van zijn armen en vleugelslagen het dak te breken. Het faalde en hij werd in zijn zij gestoken. Lucius kwam op de grond terecht en lag doodstil. Toen er iemand een genade klap wou geven. Sloeg zijn vleugel toe en doorboorde zijn ribbenkast. De wond begon met het langzame genezings proces. Lucius stond even stil en keek naar de weerwolf. In die tijd had hij een tafel losgerukt en gegooid naar enkele mensen die geweren aan het laden waren. Lucius spreidde zijn vleugels en begon te fladderen. Enkele mensen die binnen bereik waren werden geslagen door de vleugels. Lucius greep deze korte kans en veranderde in zijn mensen vorm. Hij trok zijn wapen. Een wandelstok die aan zijn riem gebonden was. Hij rukte de wandelstok los en daar was het dan. Zijn sabel. "Kom maar op Mensen." zei Lucius uitdagend, besloten de rest de tijd te geven om weg te komen-

Lucius gaf kort bevel aan een van de andere Wherepyre en probeerde het dak te breken, maar het lukte niet en een van de mensen stak hem neer. voor de rest had Moonlight geen tijd want een stel mensen kwam met getrokken wapens haar kant op. Met gebalde vuisten kwam een man op haar af en probeerde haar lek te steken met zilveren dolken die hij aan de onderkant van zijn handen hielt en op Moonlight in begon te werken. Ze dook opzij en sloeg haar pluizige staart tegen het gezicht van de man zodat hij even zijn evenwicht verloor. Met een simpele slag sloeg Moonlight de man weg die aan de andere kant van het cafe tegen de muur knalde. Een tweede man met een lange pin rende vrontaal op Moonlight af, maar die greep de man bij zijn keel en kneep hem zijn keel stuk en smeet hem tegen de derde aan die op haar af kwam. De uitdagende stem van Lucius weerklonk in haar oor en Moonlight keek even zijn kant op en zag hem weer in zijn menselijke vorm staan met een sabel in zijn hand. Door deze onoplettendheid werdt ze geraakt op haar schouder. Een luide gejank kwam uit haar muil en Moonlight trapte de man van haar af die met zijn rug tegen een omgevallen stoel aan, waarna de stoelpoten door zijn lichaam staken en de man dood was. Er waren niet veel mensen meer over dan op twee na eentje was met Lucius bezig en de ander stormde op haar zelf af. Moonlight sprong op de man in en voelde hoe een klein mes tussen haar ribben in stak, maar de beet de persoon eerst dood voor zij zich terug trok en het mesje niet veel groter dan een aardappelschilmes uit haar lichaam. De gewone dingen die haar verwonden heelde sneller dan de zilveren wapens. Nog voor er meerdere mensen het cafe binnen zouden komen rende Moonlight naar de deur en verandere terug waarna ze met snelle bewegingen zich aan kleden. Daarna hielt ze de deur tegen en opende de deur naar achteren die bij de cafe ingang stond. "Zo zullen de denken dat de monsters daar door naar buiten zullen gegaan?" dacht Luna hopend. 'Als jullie opschieten kunnen we gewoon naar buiten lopen als die andere mensen iets anders denken!' riep Luna richting de twee Wherepyre en hielt nog steeds de deur tegen.

Lucius

Lucius lette niet op maar probeerde de aanval af te slaan. Een kruisboog pijl vloog vlak langs zijn vleugel en boorde in de muur. Lucius sloeg met de punt van zijn vleugel en doorboorde de man´s arm. "Te veel mensen." Hij draaide zich om en zag dat Luna de deur open hield. Lucius nam niet de deur. Hij pastte er neit door in deze vorm. Hij nam een aanloop en knalde tegen de muur. Het kraakte. Hij ging naar achter en 2 pijlen boorde in zijn arm en hij knalde weer tegen de muur. BIj de derde keer ging hij door de muur uit en trok de 2 pijlen uit zijn linkerarm. Hij brulde en raapte een brok stuk muur op en wierp het naar de schutters. Hij trok Jorn en Savannah naar zich toe. Hij keek naar de weerwolf. "Jij kan rennen, kom zo naar het rand van het bos." Hij vloog op met de 2 vampierachtige Wherepyre´s in zijn armen. Lich vloog op en vloog naast hem. "Lich haal vijandige achtervolgers neer." Lucius landde even later bij het bos en klapte zijn vleugels in. Vreemd genoeg boorde de vleugel zich in zijn rug en groeide vast en kromp. "Waar blijft die weerwolf."

Lucius riep tegen Luna dat ze alleen naar buiten moest gaan en dat hij met de andere Wherepyre's zou vluchten. Luna zag hem door de muur ontsnappen en Luna opende de deur, waardoor de mensen stroom binnen kwam. 'Daar door die deur!' riep Luna en glipte weg teggen de weg rennende mensen en stoof de straat over naar een donker steegje. Daar kleden Moonlight zich weer uit en veranderde in haar weervorm. Even was het stil op straat en Moonlight keek vanuit de donkere steeg toe hoe Lucius met de andere richting het bos vloog. Met een snelle sprint stoof Moonlight door de straten naar de rand van de stad. Vanuit de huizen weerklonk geschreeuw dat er een weerwolf over de straat rende. Moonlight trok zich er niks van aan en vluchten de stad uit. De jagers die nog in de stad waren probeerde de weerwolf te verwonden, maar Moonlight was zo snel dat ze haar nauwelijks konden bij houden. De weg naar het bos was lang, maar ze bleef door zetten en met pijnlijke spieren kwam ze aan bij het groepje Wherepyre's aan. 'Zo die zijn we kwijt?' zei Moonlight en ging zitten.

Lucius

'Zo die zijn we kwijt?' zei de weerwolf. Lucius veranderde van vorm en werd weer Wherepye. Zijn broek bleef altijd heel. Het enige wat kapot ging was zijn shirt. De twee enorme bundels met een soort van leer boorde uit zijn rug maar bleven ingeklapt. "We zijn ze tijdelijk kwijt. Ze zijn toch over een week allemaal dood. Dan zijn ze opgespoord en vermoord door de rest van mijn groep." Lucius rijkte haar een stuk hert. "Het is hert eet maar, Nou zoals ik al zei ik ben Lucius, dat is Savannah, dit is haar zoontje Jorn en dit is Lich" Lucius nam een hap uit het hertenvlees dat hij had afgescheurd. Lich had het hele been in zijn klauw en at er gulsig van. "Sorry voor onze tafelmanieren, maar ja. Dat krijg je als je een paar honderd jaar niet eet." zei Lucius met een sarcastische glimlach.

Lucius verbeterde moonlight en deze knikte begrijpend en ze kreeg een stuk hert aangereikt. Gretig nam Moonlight het stuk aan en begon het naar binnen te schrokken. Dat wat ze eerder gegeten had was maar een schijtje van wat ze normaal at en haalde haar schouders op toen Lucius over tafelmanieren begon. 'Kan zijn, maar ik heb nooit anders gegeten!' zei Moonlight men een breede grijns op zijn sarsactische glimlach. Het zonlicht begon aan de hemel te komen en Moonlight keek even naar de horizon. 'Lucius zou ik een tijdje bij jullie kunnen blijven?' vroeg Moonlight en rekte zich even uit. De nacht was lang geweest samen met het gevecht in de stad en ze wilde nu niets liever dan gaan slapen.

Lucius

Lucius keek haar aan met zijn wenkbrauw opgetrokken. "BIj ons blijven, dat zou..... wel kunnen, alleen het zijn grotten met gewoon houten deuren en een bed erin. Neem mijn ´suite´ maar ik heb lang genoeg geslapen om de komende 100 jaar te jagen." Hij keek haar aan en zei "Heb je vliegangst?" Vroeg Lucius met een grijns. Hij gromde wat naar Lich. "Lich, neem Savannah en Jorn mee, blijkbaar hebben we een gast." Lich hield met zijn wolfachtige armen Savannah en haar zoon mee en vloog op en weg was hij. "Zeg maar wanneer je klaar bent om te gaan, heb je zonodig nog spullen nodig. Ik wacht hier." Lucius klapte zijn vleugels uit en veegde het bloed ervan weg. Hier en daar plakten stukjes leer en stof op de vleugels aan vastgekoekt bloed. Hij trok ze los met zijn klauwen en wachtte op het antwoord van de weerwolf. Lucius snoof en rook mensen geur. Ze waren nog ver en zouden hun nooit meer kunnen vinden. Hij grijnsde even. "Je weet dat er veel meer van mijn soort daar zit? Je kan er een tijdje blijven, alleen dan zal je ook zelf moeten jagen. Het is al moeilijk genoeg om te jagen zonder ontdekt te worden"

'Vliegangst? ik heb nog nooit gevlogen heo kan ik weten dat ik vliegangst heb?' zei Moonlight en krabte zich achter haar oor. 'Ik heb niks anders dan mijn heuptas daar heb ik alles in zitten wat ik nodig heb. En jagen kan ik goed voor mezelf.' zei Moonlight met een valse grijns terwijl ze toe keek hoe Lucius Lich weg stuurde met de andere Wherepyre's. De geur van mensen was goed te ruiken, maar ze waren nog ver genoeg. moonlight wist dan wel niet hoe ver het was naar de grot van Lucuis en ze knikte dankbaar toen Lucius haar zijn kamer aanbood. 'Bedankt we zullen zien hoe ik het tussen jullie zal doen voor een tijdje. Ik ben niet bang voor jullie Lucius en voor de ander ben ik ook niet bang, het zal wel even wennen zijn.' zei Moonlight en ging zo staan dat Lucius haar het gemakkelijkste vast kon pakken.

Lucius

'Bedankt we zullen zien hoe ik het tussen jullie zal doen voor een tijdje. Ik ben niet bang voor jullie Lucius en voor de ander ben ik ook niet bang, het zal wel even wennen zijn.' zei Moonlight. Lucius knikte en spreidde zijn vleugels volledig. Greep Moonlight rond haar middel. Ademde diep in en begon te slaan met zijn vleugels. Langzaam steeg hij op en vloog vanuit langzaam naar snel richting het middelpunt van het bos. Lucius gromde toen hij een vogel tegen het lijf vloog. Een kleine bosvogel kwam in zijn gezicht. Hij opende zijn kaken en hield hem in zijn bek en vermorzelde het lichaampje. "Heb je vliegangst?" vroeg Lucius, nieuwsgierig op haar reactie. Of ze het nou wel of niet was. Hier kwam zijn turbo. Hij begon nog harder te slaan met zijn vleugels en vloog verder met zijn snuit richting de grond. Hij vloog nu wat lager op de grond. Als hij gevonden zou worden door een andere weerwolf of een vampier had hij problemen. "Hoe vind je het vliegen?!" riep hij uit terwijl zijn vleugels doorbleven slaan.

Moonlight grijnsde op Lucius eerste zin en voelde hoe ze samen het luchtruim in gingen. Eerst voelde Moonlight dat haar maag omdraaide, maar dat gevoel was al snel verdwenen toen ze over de boomtoppen scheerde. Maar toen Lucius opnieuw vroeg of ze vliegangst had ging hij sneller vliegen. De wind raasde langs haar kop en moonlight zag alles om haar heen nog duidelijk en ze grijnzde nog breder. 'Vliegen is geweldig!' riep Moonlight over haar schouder naar Lucius en ze scheerde lager over de grond dan eerst. het middelpunt van het bos kwam al snel naderbij en Moonlight kon verschillende gedaantes onderscheiden. verschillende Wherepyre's wilde hun leider verwelkomen.

Lucius

Lucius riep "Maak je klaar om te rennen anders is het een pijnlijke landing." Hij liet haar los en ging toen zelf remmen. Hij zette zijn klauwen tegen de grond en gleed vooruit en stond op. Hij keek naar de Wherepyre´s en snoof "Genoeg gegeten, mooi. Dit is Luna, ze is een weerwolf en ze verblijft hier tijdelijk. Ze zal onsniet veraden en wij zullen haar niet aan stukken scheuren." maakte hij duidelijk. Enkele Wherepyre´s gromde teleurgesteld. "Plaque. Hebben jullie al wapens gevonden?" een kleinere weerwolf Wherepyre met gigantische kaken en klauwen kwam naar voren en knikte. "ja Lucius, Lich heeft met een groepje de wapenvooraad van een oude basis geplunderd." Lich knikte zacht. Lucius knikte goedkeurend. "Vanavond hou ik de wacht in de catacomben als jullie willen mogen jullie slapen of weer eens naar de stad. Degene die dat kunnen dan." Lucius was tevreden vandaag. Een van zijn zelden gulle buien toonden zich en sommige Wherepyre´s lachten of hadden een normaal gezicht in plaats van het monstelijke gezicht dat ze vaak trokken. "Luna, Savannah wijst je de weg in de catacombe ik moet even wat regelen." Lucius keek naar Plaque en wenkte hem.

moonlight hoorde de waarschuwing van Lucius en maakte zich klaar voor de landing. De weinige bomen zouden haar landing goed moeten maken. Lucius liet haar los en Moonlight begon eerst te rennen, waarna ze tegen de boomstammen leek te knallen, maar ze gebruikte die als afrem metode en landen niet lang daarna een stuk naast Lucius die haar voor stelde. Enkele Wherepyre gromde en Moonlight keek hen even dreigend aan, maar ze richten al snel weer haar blik op hun leider. Moonlight knikte toen Lucius haar aan Savannah toe vertrouwde en volgde haar naar de catacombe. Het leek een lange weg, maar uit eindelijk kwamen ze bij de voor haar tijdelijke slaapplek aan. Savannah wees en Moonlight bedankte haar en liep naar binnen. De ruimte leek klein door de donkere kleur, maar Moonlight vond dat nu even niet erg en ging naar het bed waar zij zich terug veranderdeen haar kleding weer aantrok. Moe als ze was viel Luna in slaap toen ze het kussen raakte.