Een onbekende vriend.

Met trage passen slenterde een grote wolf tussen de bomen die aan de rievierbedding stonden. De dag was gaan liggen en de maan rees hoog naar de hoogste plek aan de hemel. Moonlight sprong op een rots en keek even naar de maan. Deze was bijna vol, maar ze voelde zich pas echt vrij in haar weervorm. Als menselijke deel kon ze prima tussen de mensen lopen zonder dat die door hadden wat ze werkelijk was. Moonlight had al lang niemand meer gezien en haar keel was ook droog geworden door het vele lopen. Ze sprong weer van de rots en boog haar kop naar het water uit de rivier toe en begon water op te lepelen. Hoor oren pikte nog geen verdachte geluiden op, maar dat wilde niet zeggen dat ze alleen zou zijn. Een geuk van een wild zwijn drong haar op en Moonlight keek op van de rivier en volgde haar neus. Zachtjes sloop Moonlight verder en zag een jong zwijntje truffels uit de grond omhoog werken. Moonlight trok een vies gezicht. "Truffels bah! wat is er nu smerigers te eten dan truffels!" dacht Moonlight en walgde van die gedachten. Met een snelle sprong landen haar voorpoot op het jonge zwijntje die het uit krijsde van paniek. moonlight trok zich niks van het diertje aan en greep het in haar muil waarna ze het dood beet en net op tijd op sprong om de ouder van haar prooi te ontwijken. Na de landing draaide Moonlight zich om en zag het beest weer op haar afkomen. Een valse grijns speelde rond haar lippen en haalde uit met haar klauw. Het zwijn was meteen dood en was een deel van zijn kop kwijt. Moonlight pakte haar prooi op en liep naar een mooie heuvel waar ze aan haar maal begon, maar een geur van een andere weerwolf trok haar aandacht. De zwarte vacht van Moonlight gaf zo nu en dan een prima dekking, maar hier zo open op de heuvel stak ze erg af tegen de sterrenhemel en het maanlicht liet haar vacht glimmen. De hel blauwe ogen van Moonlight doorboorde de nacht en ontdekte een schim onder aan de heuvel op.

Moonshade liep op een drafje vrolijk door het bos. Al was het nacht ze was prima op haar gemak hier als de maan fel scheen op haar maanlichtwitte vacht voelde ze zich normaal als een wolf. Ze had liever eigenlijk gewoon helemaal wolf geweest maar het mocht niet zo zijn. Ze was en bleef een weerwolf in plaats van een gewone wolf. Maar het nadeel van echt wolven waren dat ze veel, veel kleiner waren dan weerwolven en ze was liever niet zo klein. Ze zag een rots midden op een open plekje en liep er heen. Ze keek naar de bijna zilveren rots in het maanlicht de rots schitterde en fonkelde. Moonshade ging er op zitten en liet zich verwelkomen door het felle maanlicht. Ze huilde naar de maan zoals ze vaker deed ze vond het heerlijk. Altijd al had ze van de maan gehouden maar nu ze een paar jaar geleden een weerwolf was geworden voelde ze dat ze een was met het mysterieuze verschijnsel. Ze voelde het van haar snuit tot aan het puntje van haar staart. Moonshade sloot haar ogen en huilde nogmaals, weerwolf zijn ja weerwolf zijn! het maakte haar gelukkig ze had dit nooit verwacht, en was het beest dankbaar dat haar had gebeten. Opeens spitste ze haar oor en keek met haar kop naar achter het duister in er was niks te zien maar ze had toch degelijk wat gehoord ''hallo is daar iemand?'' met haar oren naar achter liep ze op het geluid af ''hallo?''.

De witte schim was op een rots gaan zitten op de open plek waar ze zelf nog niet zo lang geleden over heen was gelopen. Nu begon de schim te huilen en Moonlight begreep meteen dat het een weerwolf was. Nieuwschierig liep ze de heuvel af en wilde daarna de openplek op lopen, maar een tak brak onder haar poot en veroorzaakte een luid geluid door de stille nacht. De stem van de witte weerwolf klonk vragend en zelf een beetje nieuwschierig, maar haar oren gingen naar achteren en dat vond Moolight niet zo fijn. Met trage pas kwam ze het felle maanlicht in en keek met haar hel blauwe ogen in de ogen van de witte weerwolf. 'euh... Hallo?' Zei Luna wat onzeker en kwam nog verder in het licht van de maan. Moonlight was niet erg groot voor een weerwolf, maar dat kwam vast omdat haar moeder een mens was geweest? Ze liep voorzichtig met haar staart plat tegen haar achterwerk gedrukt en speelde met haar oren op en neer om een niet al te nerveuze indruk op de witte weerwolf te maken. Ze vond het altijd fijn om andere van haar soort te ontmoeten, maar je kon er ook slechte bij hebben die niks van haar moesten weten?

Moonshade keek nieuwsgierig naar een zwarte weerwolf die uit het struikgewas vandaan kwam, ze was helemaal zwart maar ze had een zwarte vlek tussen haar ogen en haar ogen waren fel blouw net als die van Moonshade en Moonshade keek haar nieuwsgierig aan ze zag er vriendelijk uit Moonshade wilde haar wel leren kennen ze stond langzaam op en liep naar de wolf ze zag dat ze niet vijandig was dus ging ze voor haar zitten met de oren naar voren met de staart om haar poten geslagen ze vroeg '' hey, maak maar geen zorgen ik doe geen vlieg kwaad ^^, ik ben Moonshade, en jij bent?'''ze keek vragend naar de zwarte vrouwtjes wolf die voor haar zat.

(sorry weinig inspiratie.)

Moonlight zag dat de witte weerwolf op stond, liep naar haar toe en ging voor haar zitten. Haar woorden klonken vriendelijk en Moonlight deed haar oren naar voren. 'Aangenaam ik ben Moonlight. Het is fijn dat je geen slechte weerwolf bent, ikzelf ben ook geen slechte weerwolf.' zei Moonlight en ging ook rustig zitten. haar blik ging even naar de hemel en keek naar de mooie maan. 'Soms is het heerlijk om een weerwolf te zijn.' mompelde Moonlight, maar luid genoeg om het door andere te kunnen horen.