The shit we are in

Vincent en het peloton waarin hij zat had een grote groep Wherepryes ontdek, ze hadden de laatste tijd veel meer last van die monster dan van de weerwolven en vampiers. Vincent en het team hadden een oude gebouw weten te veroveren, waarin de rest van het peloton zat. Zehielden daar met moeite stand tegen de opkomende Wherepryes. Gelukkige hadden ze drie FN MAG in die goed opgesteld stonden in het huis. Wat nou meer een fort was geworden. Door de FN MAG is er een grote druk van hen schouders af en hadden ze een goede dekking. Toen de Wherepryes genoeg leken te hebben moeste iedereen die buiten het huis was terug komen. Vincent en zijn maat Rik zuchten even opgelucht konden ze even op adem komen en wat schaften, natuurlijk wist iedereen dat dit gewoon even de stilte voor de storm was. Vincent liet zijn collega’s eerste binnen gaan en gaf met zijn maat hun dekking voordat ze zelf ook naar binnen gingen. De FN MAG krijgen een voor een even snel een onderhoud buurt en de omgeving werd goed in de gaten gehouden.
Gelukkige hadden ze nog niemand verloren of waren er gewonden, Vincent en een rekruut zochten het huisje af op zoek naar iets te eten. Het viel ze op de er flink veel spaghetti saus was en spaghetti zelf in huis dus besloten ze dat te maken het was snel klaar en ook nog lekker. Vincent vond ook nog gehakt om gehaktballetjes te maken en voor om in de saus doen. Samen zette ze een grote pan met water op en lieten deden de spaghetti er in en Vincent zette de saus op. Sommige collega’s hoorde hij zeggen. 'Wat moeten we toch zonder die Vincent.’ Vincent grinnikte zachtjes en zei plagerige. ‘Dan verhongeren jullie, is er ook nog ergens bier gevonden?’ Vincent had daar wel zin in een lekker biertje bij de spaghetti deed het altijd goed. Vincent hoorde het antwoord die Rik gaf en vloekte even zachtjes. Het was nog steeds rustige en alles was klaar Rik had de tafel gedekt voor 32 man er was net genoeg voor iedereen. Maar net toen ze wouden eten, riepen de twee rekruten die wacht moesten houden dat de Wherepryes er weer aan kwamen. Als je goed luisterde hoorde je 12 stoelen op de grond vallen.32 Man haastige naar de wapens grijpen, en naar hun positie rennen. De squadleiders van de verschillend Squads riepen. ‘Mensen op je posities en stuur die monsters terug naar waar ze vandaan komen.’ Vincent rende naar buiten en schoot op zijn weg naar zijn plekje 2 Wherepryes dwars door hun kop. Zijn maten Rob en Rik zaten een paar meter verder, De pelotonleider had al om hulp gevraag. Maar of die kwam en op tijd was nog maar de vraag. De kogels van de drie machinegeweren vlogen al weer in het rond. En er werd hevig geschoten, maar sommige Wherepryes leken zich weinig aan te trekken van de kogels en rende als een gek door, en werden als nog door hun hoofd geschoten. Gelukkige konden deze niet vliegen. maar die zouden ook niet lang op zich laten wachten.

Lucius

Lucius was razend. Ze werden aangevallen. Gelukkig was de meerderheid van ´hun leger´ weggegaan naar een geheime plek. Hier zaten nog wel een stuk of 20 Wherepyre´s. Hun huidige leger bestond nu al uit 79 Wherepyre´s plus deze 20 is 99. plus hijzelf is 100. Mooi net getal. Waarschijnlijk zouden er vandaag een paar sterven door die koppige soldaten. Lucius stormde door de catacomben van zijn slaap plaats naar boven. De grond trilde terwijl hij regelrecht van woede de dikke houten deuren in de catacomben uit de velgen greep en wegslingerde. Hij rukte een oude pilaar onder weg mee en droeg die met al zijn kracht. Met de kracht van een sterke Sinisterpack wierp hij toen hij boven de grond was de pilaar richting enkele soldaten. Lucius vloog op. ZIjn benen waren moe van het tillen. Vanuit de lucht hij die tenminste niet nodig. Hij had nu een goed overzicht. Hij vloog laag en rukte een rotsblok uit de aarde en hield het als een schild voor zich. Hij hoorde de kogels tegen de steen ketsen en zijn vleugels doorboren. Alleen het zachte vlies tussen zijn vleugel wervels herstelde bijna gelijk weer. Hij wierp het rotsblok naar beneden richting een groepje mensen. 2 werden geplet en de rest begon op Lucius te schieten. Lucius voelde de kogels met kracht in zijn armen slaan en vloog snel terug richting de catacomben. HIj pakte wat nodig was nu ze zwaar in de minderheid waren. Hij opende een oude kist. Een metalen harnas geschikt voor 1 wherepyre lag daarin. "DIe sukkel van een Noble had moeten weten dat ik hem toch zou doden al zou hij een harnas voor me maken." Lucius lachte gemeen. Hij klemde snel het harnas vast met de ijzeren kettingen. Alles was bedekt met het metalen harnas. Behalve zijn vleugels en onderkaak. Hij vloog naar buiten en voelde een kogel regen zich tegen het harnas aan ketsen. Hij kon ze niet doden maar wel lang genoeg vertragen om de rest een kans tot ontsnapping te geven. "VINCEEEEEEEEEEEEEEEEEEENT!!!!!!!!" Brulde Lucius hij wist dat de mens hem veraden had.

Vincent hoorde Rik ineens roepen. ‘Weet je nog die goede oude tijd.’ Vincent schoot nog een paar Wherepryes naar en keek even naar Rik die ook druk bezig was. En dacht even na wat hij daar mee bedoelde, zie toen. ‘Ofcourse!! Weet ik die nog de chaos die er toen was de vuurgevechten en de botte humor. De shit waar we soms in zaten maar niet levens gevaarlijk was althans we hadden dan nog een redelijk kans. Leuke tijd was dat ja.’ Vincent keek even mat een glimlach naar Rik en focuste zich weer op het gevecht. Ze leken wel terug te trekken wat een goed teken was, ineens klonk er een boze brul die zijn naam riep. Vincent wist van wie die was, Vincent slikte even en trok met zijn twee maten behoedzaam de bossen in. Langzaam trokken twee anderen squads op om de vluchtende Wherepyres op te sporen en uit te roeien.
Er was een gespannen en gefocuste houding ze wisten dat die monsters iedere moment uit de bosjes konden springen. Vincent liep alvast een stukje vooruit en Rik en Rob liepen achter hem aan. Ze moesten de schuilplaats vinden en die vernietigen. Hoe minder verstop plekken die beesten hadden hoe beter. Ze raakte steeds verder van het huis vandaan en van de rest van het peloton, Vincent keek achterom om te zien of Rik en rob valkbij waren en liep toen weer behoedzaam verder. Ineens vroeg Rob. 'Vincent wat zoeken we precies.' Vincent zei. 'Ik weet niet een soort ingang van een tombe of grot. vandaar dat we hier zijn met 32 man, orders van Falco he.'

Lucius

Lucius brulde en de kogels kaatsten weg van zijn metalen harnas. Hij brulde nogmmaals "VINCENT!!!!!!!!!!!!!!." Lucius brak een tak af van een boom en wierp het als een speer naar een soldaat die op de grond kwam en bewusteloos was. Lucius vloog ernaartoe en lande vlak voor gem. Met de punten van zijn vleugels doorboorde hij de man en trok hem uit elkaar. Hij liep verder en sloeg een man zo hard in de maag dat hij bloed uitkotste. Zijn armen klauwden en grepen overal om zich heen. Hij zocht ene iemand en vloog hoog de lucht in. Hij zag een man lopen tussen de bomen en vloog er naartoe. Het was jammer genoeg maar iemand anders. "jij neemt van mij en ik van jou." Hij beet in de man zijn nek. Onmiddelijk veranderde de man. Een ketting reactie starte. Lucius beet een tweede en een derde en een vierde. De vier Wherepyre´s 1 vliegend 3 rennend begonnen met de jacht. Alleen de vampierachtige Wherepyre´s hadden de geweren in hun handen. "Dit is eenmalig gebruik van de geweren hier na staat de doodstraf erop begrepen!" De 4 exsoldaten zeiden ´JA MENEER´ Toen begon het bruutte moorden. Al gauw lagen enkele mensen dood op de grond, niet gebeten dus gewoon dood. Lucius vloog rond op zoek naar Vincent. Lucius vloog terug naar de catacombe en was klaar om vincent daar op te wachten.

Vincent en zijn twee maten hoorde de kreten en de geweer schoten nog in de verte. Ze moesten snel haast maken anders hadden ze een probleem en de versterking liet te lang op zich wachten. Vincent had zo gevoeld dat ze dichterbij kwamen en keek goed om zich heen. Vincent knalde nog een whereprye naar die een sneak attack wou doen. Wat jammer mislukte doordat de tak afbrak. Zijn naam werd weer geroepen door de zelfde persoon, en Vincent richte zijn blik op de hemel en daar zag hij Lucius vliegen. Vincent rende er snel achteraan, mischien dat hij naar zijn schuilplaats ging. Rik en Rob moesten hun pas ook versnellen om Vincent bij te houden.
Vincet kwam met een slip toet stil stand en verstopte zich in de bosjes al snelwaren Rik en rob en volgde zijn voorbeeld. ‘Ik denk dat we het gevonden hebben.’ Zei Rik, Vincent en Rob knikte. ‘Laten we terug gaan en de rest helpen’ Zei zijn tweeling broer Rob. Vincent knikte instemmend dat was een goed idee, Vincent sloop voorzichtige weg van de bosjes richting het huis en de andere N.C.S soldaten. Ze waren nou iets te dicht bij de schuilplaats en met drie man er in gaan lijk niet slim eerste moesten ze de rest helpen daarna kwam dit wel. Het scheelt wel dat ze al wisten waar ze naar toe moesten als ze de wherepryes verjaagde hebben of uitgeroeid. Even keek hij achterom en Rik en Rob zaten nog bij de bosjes naar de ingang te loeren en naar Lucius. ‘Kommen jullie nog, we moeten de rest helpen. Dit komt dalijk.’

Lucius

Lucius hield de wacht en keek strak voor zich uit. Hij wachte even en lachte. In gedachte zag hij het al voor zich. Alle Wherepyre´s kropen het hol uit en stonden daar in rijen. De Weerwolf vormen hadden kruisbogen in hun handen die net pasten en steek wapens. De vampierachtige hadden harnassen en steekwapens. De groep rende en vloog als een elite richting de veiligste schuilplaats. Lucius had het geteld er waren nog maar 9 Wherepyre´s darbuiten plus 4 gebeten maakt 13. De schuillplaats was leegehaald en de geheime plaats lag diep verstopt op een gebied waar zelfs de N.C.S niet kon komen. Lucius lachte en ging weer terug naar het slag veld en zei "Pech gehad Vinkleton. Je bent te laat" Lucius vloog naar het slagveld en lachte. Hij zag Vincent al daarbeneden. "Je bent te laat Vincenzo, de rest is ontsnapt. Mij krijg je niet te pakken en we hebben meer mannen gebeten dan je hebt vermoord. Je hebt gefaald." Lucius landde op de grond en keek naar Vincent.

Vincent haasten zich met Rik en Rob terug naar het huis waar de rest zat, en naar het slagveld. Maar voordat hij daar kwam hoorde hij Lucius zeggen, ’Pech gehad Vinkleton. Je bent te laat’ en kwam hij voor hem tevoorschijn. En lande valk voor hem en Rik en Rob op de grond. ‘Je bent te laat Vincenzo, de rest is ontsnapt. Mij krijg je niet te pakken en we hebben meer mannen gebeten dan je hebt vermoord. Je hebt gefaald.’ Vincent keek met een vuile blik naar Lucius , zijn twee maten trokken meteen hun wapens op ze leken het mij krijg je niet te pakken gedeelde gehoord te hebben. En schoten meteen op Lucius.
Vincent gooide een Flashback richting Lucius hopelijk hadden Flashbacks ook effect op wherepryes. Als ze weg wouden komen konden ze beter terug naar de voertuigen die bij het huis stonden als er nog andere N.C.S soldaten leefde en of ze daar nog wel wachten op anderen. Maar dat was een zorg voor later. Vincent gooide zichzelf op de grond en bedekte zijn ogen en wachten op de knal. Die al snel volgende meteen stond hij weer op en keek even naar Rik en Rob die zich zelf ook op de grond hadden geworpen. En ook meteen weer overhield krabbelde. ‘Kom weg hier.’ En zette het op een lopen.

Lucius

2 soldaten richtte op hem en de kogels deden hem alleen korte pijn en de rest ketste af. De Flashbang/Flashback werd in zijn richting gegooid. Lucius pakte hem op en toen die knalde brulde hij woest en zag even niks en begon in het wilde weg te slaan en te springen. Toen het zicht weer terug kwam keek hij naar Vincent. Hij zou hem even proberen te pakken en dan misschien terug keren. Lucius vloog richting Vincent die hij weer zag. "Sneu zeg, je troefen zijn uitgespeeld. Waarom geen granaten of rakketen of hey olde Big Berta." Lachte Lucius. Hij vloog neer en keek naar Vincent, trok zijn harnas los met een klauw en zei "Een tegen een, geen harnas of vesten. Klauwen mag en messen mag, zwaarden en vleugels. Grond gevecht. Geen gevlieg. Close Combat" zei lucius met een serieus gezicht. Nu zou de rest weg kunnen komen.

Lucius land valkvoor hem en Vincent kwam met een slipje tot stil stond en liet een ergerlijke zucht ontsnappen. ‘Sneu zeg, je troefen zijn uitgespeeld. Waarom geen granaten of rakketen of hey olde Big Berta.’ Lachte Lucius, tot grote ergernis van Vincent had hij wel gelijk. ‘Een tegen een, geen harnas of vesten. Klauwen mag en messen mag, zwaarden en vleugels. Grond gevecht. Geen gevlieg. Close Combat’ Zei hij daarna met een serieuze stem, Vincent kon een grinnik niet onderdrukken. Hij was niet dom, hij maakte geen kans tegen hem. Maar het zag er naar uit dat Vincent geen keus had. ‘Denk je dat ik dom ben, jij weet net zo goed als ik. Dat ik geen kans maak. ‘ Vincent keek goed om zich heen op zoek naar een uitweg of naar zijn twee maten waar waren die gebleven. Ze moeten valk in de buurt zijn, maar de vraag is waar zijn ze dan.