Train and Think

Grace

Met een zucht streek de kleine vrouw wat haar uit haar gezicht. Ze had wat behoefte aan privacy. Hoewel ze kamers voor zichzelf had en ook met een zwaai van haar hand kon hebben, werd ze toch altijd bekeken. Als leidster van de Deathdealer's was ze voor hen een soort symbool geworden. Iemand die alles regelde en alles eerlijk hield. Eerlijkheid was ook haar motto. Liegen bracht slechts tegenspoed. Maar overal waar ze ging, overal waar ze maar een stap binnen zette, daar vielen de gesprekken stil. Stemmen zwegen, omdat ze niet wilden dat hun leidster iets zou horen. Jazeker, er werd over haar geroddeld. Ze wist dat er reden toe was. Een enkele stem zei iets over iets wat hij niet van haar begreep; dat ze Falco nog niet vermoordt had. De rest van de roddels baarden haar geen zorgen. Het kon haar werkelijk niets schelen of een krijger per ongeluk een wolf had laten lopen, of dat twee groentjes elkaar bijna afgemaakt hadden. Jazeker, ze was gaan kijken bij de krijgers; dat schiep vertrouwen. Het was desondanks nog steeds hun eigen stomme fout, waar ze voor moesten leiden. Vampiers genazen al sneller dan normale mensen. Een takje kraakte onder haar voeten. De bossen waren haar eerste keuze geweest toen ze alleen wilde zijn. Wolven, die liepen er rond, maar so what? Een paar wolven kon ze wel aan. Haar hand gleed even over de knop van haar bijl met ketting. Haar favoriete wapen; zowel voor dichtbij als ver weg en zo scherp als papier. Een zachte windvlaag blies haar haren voor haar ogen. Grace streek ze weer terug, met een oneindig geduld. Het geduld dat ze zo vaak nodig had. Plots werd het haar even te veel. De frustratie moest eruit. Het kon haar wel schelen. Ze wilde iedereen een volwaardige Deahtdealer maken. Waarom lukte het haar niet? Zo moeilijk moest dat toch niet zijn? Met haar handen greep ze in een razendsnelle beweging vier messen, die ze trefzeker op een boom wierp. Vier 'tsjak' geluiden vertelden haar dat ze doel getroffen had. Mooi zo. Grace sloot haar ogen even en kalmeerde weer. Rustig nu liep ze terug, om de messen te pakken. Net toen ze weer in haar riem zaten spitste ze haar oren. Was daar iets? Of iemand, misschien?

De dag was al elendig begonnen voor Luna, maar ze vond het niet zo erg. De mensen hadden haar weer eens verjaagd, maar ze was snel vertrokken voor er iets ergs zou gebeuren. Luna had lang en veel gerend tot ze bomen was tegen gekomen. Niet wetend dat ze hier iemand tegen het lijf zou lopen die ze al eerder had ontmoet liep ze rustig verder. Haar eerste buit van die dag was een kragig konijn geweest die erg mager was. Met lange tanden had ze het diertje veroorberd, maar het smaakte van geen kant. Luid kreunde haar maag uit protest van het mishandelen dat het niet voldoende te eten kreeg. Luna gromde iets onverstaanbaars en slenterde tussen de bomen door tot ze iets hoorde. Er werdt iets ergens heen gegooit en het raakte zijn doel. Luna gooide haar kap over haar hoofd heen en ze liep rustig verder tot een tak onder haar schoen brak. Kennelijk werd ze opgemerkt en Luna hoorde iemand roepen. Een zucht verliet haar mond en ze stapte naar voren en verliet de struiken waar ze eerder nog achter gelopen had. 'Niemand in het bijzonder, maar ik ben gewoon op door tocht.'zei Luna droog en keek de vampier met een droge blik in haar ogen naar de vrouw die ze eerder had ontmoet. Luna bleef rustig stil staan, want ze was niet bang voor haar.

Grace had het goed gehoord; een tak was geknapt onder een voet.. of een klauw. Daar zou ze spoedig achter komen, niet? Haar ogen probeerden iets te ontdekken tussen de bomen, maar ze zag niets. Toch wist Grace zeker dat ze het zich niet verbeeld had. Plots stapte er iemand naar voren. 'Niemand in het bijzonder, maar ik ben gewoon op doortocht.' Die vrouw.. Grace had haar hand, die naar haar bijl gegleden was, weer ontspannen toen ze haar herkende. Die blik was ook typisch voor haar. Iemand die niet bang van haar was. Het deed haar goed ook nog eens zo'n iemand tegen te komen. Grace nam niet eens de moeite haar te begroeten. 'En, ik hoop dat Alexandra het Amulet nog niet gevonden heeft,' sprak Grace, doelend op de reden van hun eerste, toevallige ontmoeting. Ze was Alexandra's slaafje niet! Maar waarschijnlijk lag dat Amulet nog goed verstopt; er was namelijk niets veranderd, helemaal niets. Voor Grace was het al weer negentig jaar hetzelfde. Geloof me, dat is lang. Grace veegde wat haar uit haar gezicht en leunde tegen een boom. 'Ik had nooit gedacht dat ik je nog tegen zou komen,' zei ze, meer tegen zichzelf dan tegen de vrouw. Wist ze haar naam eigenlijk wel? Ach, wat maakte het ook uit. Ze had geen zin om vandaag met wolven te vechten. Dit was per slot van rekening op de rand van het wolventerritorium, een soort grijze zone. Ze mocht hier zijn, maar ook weer niet. Dat gold ook voor de weerwolf, anderzijds.

De woorden van de vampier deden haar lippen opkrullen in een flauwe glimlach. 'Jouw had ik hier enigzins ook niet verwacht.' zei Luna lichterlijk geamuseerd en keek de vrouw met pretlichtjes in haar ogen aan. Vechten vermeed ze liever, maar mocht het er ooit van komen dan zou Luna zich zeker niet klein laten krijgen. Luna zocht naar een zitplek en vond een oude boomstam die ooit omgevallen was en ze ging zitten. 'Van het amulet heb ik zins dat jij er naar vroeg niet meer van gehoord, dus ik denk dat die nog niet gevonden is.' antwoorde Luna droog, maar haar ogen bleven vrolijk twinkelen. 'Aan het trainen of moet jij je frustratie kwijt?' vroeg Luna en sloeg haar armen kruislinks over elkaar. De dag werd langzaam aan leuker en leuker, misschien konden ze beiden hier wat leuks doen met een kleine training?

Grace kon er niets aan doen; er verscheen een kleine glimlach rond haar lippen toen Luna ook lachte en haar rustig antwoordde. Pretlichtjes glinsterden in haar ogen. Het Amulet. Wat Grace betrof, mocht dat blijven waar het was. 'Aan het trainen of moet jij je frustratie kwijt?' Grace voelde dat haar eigen blik ook een soort van.. twinkelde. Niet dat ze vrienden was met deze vrouw, niet dat ze dat ooit zouden worden.. maar met trainen was niets mis. 'Ach.. Het leiden van een groep koppige vampieren is niet altijd even makkelijk,' antwoordde ze. 'Maar ik denk dat de frustratie er alweer uit is. Wat zeg je van een training?' Ze had nog nooit tegen een weerwolf gevochten zonder een poging het beest te doden. Iets nieuws, hier kon ze misschien wat van leren. Grace duwde zichzelf weg van de boomstam, zodat ze weer rechtop stond. 'Laten we het zonder bijten doen,' stelde ze voor, met een glimlach. Grace had er totaal geen behoefte aan om wherepyre te worden. Bedachtzaam keek ze naar haar wapens. Toen zette ze haar bijl tegen de boom. 'Ik zal je hiermee niet aanvallen,' zei Grace. Met dit ding kon je iemand in één goede slag doden. En dat was nu juist niet de bedoeling!

De woorden werden haar letterlijk uit de mond van Luna gehaald nog voor ze iets daarover zou zeggen, maar ze grijnsde breed en legde haar rugzak af tegen een andere boom dan waar de bijl stond. 'Goed dan blijf ik ook zoals ik nu ben.' zei Luna en stond op van de boomstam. Een vriendschap was ver tussen hen te zoeken, maar wie weet? Haar jas viel af en de blauwe haren van Luna zaten nu in een lange paardenstaart. Luna gooide de jas bij de rugzak en nam haad gevechtshouding aan. 'Mogen de beste winnen in deze sparpartij.' zei Luna fel en ze haalde met haar vuist uit naar voren draaide opzij en haalde nog verschillende malen uit met zowel haar vuitsen als haar benen en voeten. Een vast partroon had Luna niet, want dan zou je die kunnen oppikken en het tegen haar kunnen gebruiken.

'Goed, dan blijf ik zoals ik nu ben,' grijnsde Luna breed. Grace knikte en ging in haar aanvalspositie staan, klaar om aan te vallen. De vrouw deed haar lange mantel af en onthulde haar blauwe haren, die in een stevige paardenstaart zaten. Grace streek haar zwarte haren naar achteren; ze vocht altijd met haar haar los. Het was doodstil in het bos toen ook Luna in gevechtshouding ging staan. Grace glimlachte lichtjes. Dit kon nog wel eens leuk worden! 'Moge de beste winnen in deze sparpartij,' zei de wolf fel, waarna ze direct uithaalde met haar vuisten en haar voeten. Grace had dat aan zien komen; het moment waar op ze haar spieren spande had Grace gealarmeerd. Luna had voordeel bij het zijn van een wolf; ze was snel en genas snel. Maar Grace had die skills ook; vampieren waren bovennatuurlijk sterk, net als weerwolven, bezaten snelheid en genezing. Het was een eerlijke vechtpartij, als je het zo bekeek. Grace ontweek de trappen zonder echt haar best te doen, al maakte het wel dat ze niet aan kon vallen. Toen ze gehurkt was om een vuistslag te ontwijken zette Grace haar hand op de grond en maakte een draaiende beweging, waarbij ze haar been uitstak. In diezelfde beweging kwam ze ook weer omhoog en mikte een paar trappen op Luna. Daarna liep ze weer wat achteruit, hief haar handen en wachtte alert af.

Eerst ontweek de vampier haar, maar na haar laatste uitval viel de vampier zelf ook aan. Luna ontweek het been door een sprong te maken, maar de trappen waren raak. Luna grijnsde en maakte een paar schijn bewegingen en deed verschillende uitvallen naar de vrouw voor haar. De handen van de vampier waren op geheven en ze bleef alert. Luna gebruikte de boomstammen om van een andere kant aan te vallen en sloeg toe. In een draaiende beweging landen ze achter de vampier met haar gezicht naar het achterhoofd gericht en ze haalde haar knie omhoog naar de rug van de vampier en ze dook weg toen Luna iets geraakt had. Met de ratslag achterwaards landen Luna op haar voeten en hielt haar handen op een rare manier voor haar. Deze vechtstijl had zij zichzelf aangeleerd en Luna had er vaak succes mee gehad.

De boomstammen bleken een prima manier voor Luna om zich voort te bewegen. Grace was haar even kwijt maar vond haar weer toen een scherpe steek door haar rug schoot. Grace wankelde wat naar voren en zag Luna weer staan, met haar handen raar voor zich. Grace glimlachte terwijl de pijn weer weg begon te trekken. Dit was tenminste een waardige tegenstander! Grace wachtte niet tot Luna helemaal stilstond; ze rende wat opzij tot ze naast Luna was. Daar deed ze een schijnbeweging; haar vuist schoot richting Luna's hoofd. Vlak daarna sloeg haar andere vuist echter naar Luna's maag en Grace hief tegelijkertijd haar knie op. Ook sloeg ze met de vuist die de schijnbeweging uitgevoerd had nu wel naar Luna's schouders. Toen haar aanval voorbij was liep ze weer wat achteruit, maar hield haar ogen nu strak op Luna gericht.

Dat Crace een waardige tegenstander bleek te zijn was al snel te merken, want ze hielt zich niet in en sloeg hard terug. Luna voelde haar longensamen geperst worden door de klap die de vrouw uit delen. Luna wankelde even een paar passen achteruit tot haar genoegen was ze sneller geheelt dan dat een mens zou zijn. Haar grijns speelde weer over de lippen van Luna en ze keek de vrouw even aan voor ze op top snelheid naar voren kwam en op sprong. Met haar rechterbeen naar het hoofd van de vampier uithalend, daarna landen ze weer en draaide half rond en sloeg met haar linkervuist tegen de ribben van de vrouw. Luna sprong achteruit en keek geamuseerd toe hoe deze zich nu zou verweren?

Grace was helemaal in haar element met dit gevecht. Geen slappelingen die hun leider niet wilden slaan, geen wolven die vals deden. Luna vocht rechtuit rechtaan en ze deed het goed. Grace kon er niets aan doen; haar ogen schitterden en om haar mondhoeken hing een grijns. Grace zag de trap van Luna even niet aankomen en voelde haar voet tegen haar wang. Angstaanjagend gekraak klonk, maar dat belette haar er niet van Luna's arm te grijpen toen deze naar haar sloeg. In één beweging, Luna's kracht gebruikend, probeerde ze haar weg te slingeren. Er stonden genoeg bomen hier! Daarna voelde Grace even aan haar kaak en zette hem weer recht, zodat het kon helen. Binnen een minuutje of wat zou dat wel weer oké zijn. Daarna besloot Grace weer een aanval te doen; ze rende naar Luna toe, maar bleef defensief voor haar staan. Dat moest er vast vreemd uitzien.. na twee seconden of wat sloeg ze met beide vuisten tegelijk, schopte direct daarna en liep weer achteruit, terwijl ze haar knokkels masseerde. Teveel slaan werkte niet zo lekker voor je handen.

Luna had even niet opgelet en moest het bezuren door tegen een boom aan te knallen. Botten kraakte luid, maar Luna gaf zich geen rust om te helen. Ze wilde niet ten onder doen bij een vampier en blokeerde haar aanvallen. Luna zetten zich af en landen op haar voeten en sloeg naar de vrouw met kracht. Ze had zich eerder nog ingehouden, maar nu Crace zich niet in hielt ging zij dat zeker ook niet doen. Luna dantse om Crace heen met krachtige uit halen met zowel haar handen, armen, voeten en benen. Ze waren kennelijk al aardig een tijdje bezig, want de zon begon te zakken en Luna voelde de laatste warme zonnestralen weg vallen.

Grace zag tevreden hoe Luna tegen een boom aanvloog. Nu was het tijd om alle ingetoomde kracht los te laten. Ze had het idee dat Luna dat nu ook ging doen. Haar ogen glommen in het laatste licht van de ondergaande zon. Straks zou de nacht vallen, wat voor hen beiden beter zou zijn. Wolven hadden de maan, vampiers het donker. Grace was een ster in het oplossen in de schaduwen en totaal ergens anders weer verschijnen. Niet velen vochten graag tegen haar. Daarom moest ze het hebben van gevechten buiten het kasteel. Weinig vampiers waren bereid met haar te trainen, omdat ze dan altijd finaal ingemaakt werden. Het was dat ze hun leider was, anders hadden ze het waarschijnlijk niet gepikt. Dit was heerlijk zo. Grace voelde een paar slagen en trappen tegen zich aankomen en ze viel op de grond, wat ervoor zorgde dat ze de rest van de trappen kon uitwijken. Grace rolde snel opzij en drukte zich weer op, Luna in de gaten houdend. Daarna zorgde ze dat het leek of ze links ging, terwijl ze in de schaduw naar rechts uitweek. Haar zij deed wat zeer van de recente trappen, maar Grace probeerde toch op te duiken achter Luna en haar een klap tegen haar hoofd te geven. Daarna liep ze weer wat achteruit, toch wat vermoeid.

De vampier viel en zo kon Luna de daarop volgde aanvallen moeilijk tegen haar uitrichten en de vrouw verdween in de schaduw. Een klap achter op haar hoofd deed Luna om kijken, maar ze zag Crace net verdwijnen. Haar oren gespitst tot het uiterste en haar ogen vertrouwend op wat ze mogelijk in de schaduwen zou kunnen ontdekken. Ze bleef rustig en zag een glimmering van de ogen en haalde met een voor een mens falale slag en ze voelde hoe haar vuist de vampier raakte. Ze wilde haar zo graag raken dat ze een kleine rots over het hoofd zag en dreigde te struikelen. Zich opvangend rolde Luna verder en sprong meteen weer op. De schaduwen werden langer en het licht van de maan was barst weinig tussen de bomen. Dit was voor een vampier de perfecte gevechts terrein en voor haar zelf dus niet. Iets verder op zag Luna een soort wel een klein, maar het was er een openplek. Met handinge gebruik van de boomstammen sprong Luna van de ene boom naar de andere en ondertussen hielt ze de schaduwen in het oog. De landing was soepel en Luna draaide zich meteen om ze had wat gehoord dat niet op Crace leek. Het geluid was veel te zwaar voor een vampier het moest die van een mens zijn. Mannelijk of vrouwelijk dat wist ze niet, maar de geur van een mens was onmiskenbaar.

Haar voetstappen waren nauwelijks te horen op de zachte bladeren terwijl May door het bos sloop, op zoek naar een ontsnapte wolf. Het kleine, net getransformeerde wolfje was ontsnapt uit de N.C.S. basis en zij had als opdracht gekregen het op te jagen, te vangen en terug te brengen. Ze was een beginneling en net nieuw bij de N.C.S. Nog niet iedereen was gewend aan haar, omdat er alleen maar mannen waren. Het was een mannenwereld en ze probeerde zich zoveel mogelijk aan te passen. Ze stond zichzelf niet toe voor ook maar één opdracht te falen, ze gaf niet op. May wilde geaccepteerd worden en het wolfje terugbrengen zou daar alleen maar aan kunnen helpen. Ze streek haar blonde haren iets naar achteren terwijl ze op haar polshorloge keek. Hij moest vlakbij zijn, volgens zijn chip. Nog een stuk of twintig meter ofzo. Maar na een paar meter zag ze echter een vrouw landen, met blauw haar. Net of ze aan het vechten was geweest.. May keek om zich heen, snel, maar zag geen vijand. Misschien verbeeldde ze zich het. Snel griste ze haar pistool uit haar zak, met zilveren kogels. De vrouw die in haar richting keek was duidelijk een weerwolf. Ze wist dat haar geur nu te ruiken moest zijn voor de vrouw die naar de schaduwen tuurde. Ze deed een stap naar voren en richtte haar pistool zonder iets te zeggen. Toch vuurde ze nog niet; waar was de vijand van deze vrouw?

Een vreemde vrouw kwam uit de schaduw van de bomen en ze richten een pistoolop haar, maar Luna was daar helemaal niet van gedient en begon zacht te grommen. De vampier leek nergens meer te vinden en Luna leek nu alleen te zijn ookal voelde Luna de aanwezigheid van Crace wel. 'Wat berngt jouw hier?' vroeg Luna sarcasties en ze ging in een normale houding staan. De maan was bijna vol, maar Luna kon op elke dag dat ze wilde veranderen. Met een snellere beweging dat een mens zou kunnen dook Luna uit het schotgebied en rolde de struiken in waar ze haar kleren snel uit trok en zich veranderde in haar weerform. Een zwarte vacht groeide snel en haar nagels veranderde in klauwen en haar lichaam werd die van een wolf. Met handige sprongen klom Moonlight de boom in en ze keek naar beneden en zag dat de vrouw naar haar aan het zoeken was, of had ze haar al gevonden?

Grace zag met een glimlach hoe Luna naar de open plek ging. Handig, geen schaduwen. Net toen Grace naar voren wilde rennen om opnieuw aan te vallen, stopte iets haar. Een geluid. Geen wolf, geen vampier. Mens. Mensen kwamen niet zomaar in het bos. Te gevaarlijk. Deze was dom of was hier met een reden. Waarschijnlijk het tweede, redeneerde Grace, toen er een blonde vrouw uit de bosjes stapte, een geweer op Luna gericht. N.C.S. Grace haalde haar neus bijna op. Een vrouw bij de N.C.S. Walgelijk gewoon. Daar zaten alleen mannen. Wat deed zo'n iemand daar? Ze zag eruit als een gemobiliseerd stadstrutje. Grace ging niet zeggen dat vrouwen niet konden vechten, dat konden ze wel. Daar waren zij en Luna toch wel het voorbeeld van, niet? Luna rolde uit het bereik van het pistool en veranderde in een wolf. Voor één keer had Grace het idee dat ze bondgenoten waren. Grace zorgde dat ze achter de vrouw terecht kwam en duwde haar voorover tegen de grond. Ze kneep hard in haar pols om haar te dwingen het geweer los te laten. Het was misschien gevaarlijk, maar deze was nog een groentje. De laatste keer dat Grace namelijk bij Falco was geweest, was zij er nog niet geweest. 'Verkeerde vijand,' siste Grace zachtjes tegen haar, doelend op het feit dat het niet handig was Luna én Grace tegen te komen.

Moonlight zag dat Crace achter de vrouw tevoorschijn kwam en haar naar voren duwde en daarna de pols vast pakten en er in kneep zodat het pistool zou vallen. Met een zware landing liet Moonlight zich uit de boom vallen en kwam naast de andere zijkant van de vrouw terecht en greep haar bij de keel vast. Met dwang probeerde ze het leven uit de vrouw te knijpen en gromde dreigend. Crace had gelijk dat deze haar vijand verkeert gekozen had, maar het geritsel van struiken deen haar oren draaien en ze zag vanuit haar ooghoek dat een jonge weerwolf doodmoe de struiken uit kwam gevallen. Moonlight liet de vrouw los en rende naar het jong. Het lag zwaar te hijgen en de ogen zagen er niet goed uit, ook had ze overal kleine en grote wonden over het gehele lichaam verspreid. 'Gaat het?' vroeg Moonlight in wolven taal en duwde het jong met haar zachtjes met snuit. 'Ik... ik... het gaat, maar ik ben... gevlucht uit het N.C.S. gebouw.' zei het jong en Moonlight tilde haar een stukje op zodat ze op haar knienen kon gaan zitten. 'Zij is er eentje van!' riep het jong en wees met een bibberde klauw op de vrouw die Crace nog vast had. Moonlight keek naar de vrouw en de vampier en haar grom werdt duidelijk dieper en dreigender, waarbij haar oren strak naar achteren gingen liggen.

May richtte haar concentratie op de weerwolf, maar die rende weg en veranderde. Shit. Ze had zilveren kogels.. maar iemand anders, een andere vijand, drukte haar tegen de grond. Door de enorme druk die die persoon op haar pols zette, moest ze haar geweer loslaten. May snakte naar adem toen de wolf haar bij de keel greep, maar ging niet gillen. Dat deden stadse meisjes wel eens.. maar ze had genoeg geleerd bij de N.C.S. De dood moest met moed in de ogen gekeken worden. Het kleine wolfje kwam ook tevoorschijn, de andere wolf praatte er schijnbaar mee.. May wurmde haar handen los uit de greep van Grace en probeerde haar van zich af te duwen. Zodra ze weer recht stond greep ze twee pistolen en hield beide vijanden onder schot. Ze ging niet eens proberen ze te vermoorden; vluchten was genoeg. Hoewel.. die ene vrouw.. die kwam haar toch bekend voor! 'Wacht! Jij bent die vrouw die met de N.C.S. de wherepyres verslagen heeft!' riep May uit, niet wetend of het iets uit zou maken. Ja.. ze had die vrouw gered. Had ze haar maar laten staan, dan zou ze nu zelf kunnen leven. May fronste een beetje, maar lette goed op. Gelukkig had ze laatst nog getraind op tweehandig schieten.