A field training

‘Oke, iedereen luisteren.' Riep Vincent luid en duidelijke, er waren de laatste paar dagen veel nieuwe recruits bij gekomen. Vicnent had nou wel lang genoeg gewacht en iedereen van de nieuwelingen leek er te zijn, de gene die te laat kwamen stuurde hij wel gewoon terug en konden zich bij Falco melden. Die helaas weinig ervaringen hadden en de meeste hadden nog nooit een wapen in handen gehad. Vincent leek het doen ook een goed idee om buiten de basis een kleine training voor ze te houden zodat hij wat uit kan leggen over vuurwapens en een kleine demonstratie. ‘Aangezien de meeste van Julie nog nooit een vuurwapen in handen hebben gehad. Gaan we vandaag een kleine demo voor jullie doen waarna jullie zelf na de uitleg natuurlijk wat ik wil geen onnodige doden. Zelf met een wapen schieten, we hebben vandaag de M4a1. Dit is een volautomatische geweren in het magazijn kunnen 20 tot 30 kogels.’ Vincent pakte zijn M4a1 en richten zich op de doelwitten die hij de dag al eerder had neergezet. ‘Als je gaat schieten, richt je altijd via het vizier. Ik zeg dit maar een keer, je schiet nooit vanuit je heup. Zoals je wel eens in films ziet maar in het echt zal je niks raken.’ Vincent schoot zijn magazijn leeg op een van de doelwitten. En richten zijn blik weer op de recruiten die knikte. Vincent herladen zijn wapen weer en draaide zich weer om en schoot het magazijn weer leeg maar pakte toen snel zijn deserte eagle. Vincent hoorde achter zich wat verbazing en toen hij omdraaide zag hij de verbaasde blikken van de recruiten. ‘Het is soms sneller om van wapen te verwisselend dan te herladen.’ Zei Vincent kalm, er was een tevreden glimlach op zijn gezicht en gaf het teken dat ze bij de vrachtwagen een M4a1 konnen halen. Vincent keek rustige toe en alles ging goed de meeste recruiten hadden aanleg en Vincent liep rustige lang ze af terwijl hun oefende, hier en daar gaf Vincent nog wat tips en uitleg en verbeterde hij wat fouten. Sommige probeerde zelfs al snel van wapen te verwisselen als er een leeg was, Vincent keek tevreden over de velden en over de heuvels. Alles leek in orde en Vincent draaide zijn blik weer op de recruits.

May was op tijd op de training, zoals altijd. Ze wilde leren. Ze wilde geaccepteerd worden in het leger van mannen. Wapens, daar kon ze gelukkig mee omgaan. Vandaag gaf Vincent uitleg. Geïnteresseerd luisterde ze naar zijn uitleg. Vizier, wisselen in plaats van herladen.. Het klonk allemaal zo makkelijk. May was blij dat ze wat met wapens om kon gaan. Zonder was ze kansloos geweest, meer dan kansloos. Haar ouders waren vermoord door wolven. Ze moest zich kunnen verdedigen. De doelwitten waren makkelijk te halen als je een vaste hand had. May deed een paar stappen achteruit en probeerde het nog een keer. Juist, zo was het al moeilijker. Ze deed haar best, zo haar best, gewoon om te overleven. Niet alleen tegen de monsters die de bossen herbergden, maar ook bij de N.C.S. Dit voelde als het beste wat haar overkomen was. Het wapen raakte leeg. May had geen zin om patronen te halen, dan was ze de juiste afstand weer kwijt. Snel haalde ze een kleiner pistool uit haar heupriem en begon weer te mikken op de doelwitten. Ze had niet eens door dat Vincent rond liep om tips te geven.

Vincent liep rustige rond en keek even naar de nieuwe rekruten de meeste waren wel erg jong. Nog jonger dan hem zelfs, en hij was 21 en dat zei al veel. Maar hij zet van kinds af aan al in het leger. Met een tevreden glimlach op zijn gezicht bekeek hij de vorderingen. De meeste hadden wel aanleg en talent of hadden gewoon geluk van dag. Vincents blik bleef vooral op een vrouwelijke rekruut hangen ze was misschien een paar jaar ouder. Dit moeste de eerste vrouw in het clubje van Falco zijn, Vincent ging een paar meter achter haar staan en knikte een paar keer goedkeurend. Ze had er aanleg voor dat zag je zo, hier en daar zag het er nog wat slordige en onhandige uit. Maar als ze veel oefende was dat ook zo verholpen. Vincent wou haar niet storen, dat veroorzaakte vaak ongelukken en za hadden deze oefening ook nodige. Rustige bleef hij achter haar staan en keek rustige en zonder wat te zeggen toe. Toen ze snel van wapen probeerde te verwisselen knikte hij goedkeuren en keek even of andere het ook deden maar die bleven met het zelfde wapen schieten. Het kon sneller bij haar maar Vincent was al blij dat ze het probeerde.

Weer gingen de kogels bijna in het doelwit, maar net niet op de plaats waar zij ze wilde. Beter oefenen dan maar.. De kogels waren weer op. Nu besloot May een ander patroon te gaan halen; voor de training had ze nooit zoveel wapens bij, vandaag maar twee om mee te schieten. Ze draaide zich om terwijl ze het kleine geweer weer terug in haar riem stopte. Daardoor keek ze niet goed om zich heen en botste recht tegen een jongen op, misschien iets jonger dan zij was,die stil achter haar gestaan had. 'Sorry, Vincent,' verontschuldigde ze zich snel. Ze liep ook altijd tegen de mensen op die boven haar stonden! Niet dat dat nu zo moeilijk was; iedereen stond nog boven haar, tenminste, zo voelde het. Al was ze geen rekruut meer. Sinds de dag dat ze de laatste, verzwakte wherepyre in het brandende bos had gedood en zo Grace en Falco had gered van de verbrandingsdood was ze geen rekruut meer. Dat voelde goed, serieus. Voor ze patronen ging halen besloot ze nog wat te vragen. 'Hoe deed ik het?' vroeg ze, nu nieuwsgierig. Tegen wat kritiek kon ze wel; anders werd je nooit beter.

Vincent keek met een glimlach toe, hij was best onder de indruk van haar. De kogels raakte allemaal het doel, maar ze leek er zelf niet helemaal tevreden mee. Dat vond Vincent ook wel een pluspunt, maar te streng voor je zelf kon ook soms fout zijn. Vincent wou net wat zeggen toen ze zich omdraaide en recht tegen hem opbotse. Vincent was even verbast van deze ontwikkeling en hoorde amper de sorry van haar. Vincent krabbelde snel overeind wreef over zijn hoofd en schudde zijn hoofd. ‘Het geeft niet, had ik maar niet zo dichtbij moeten staan.’ Het verbaasde hem ook dat zal al zijn naam wist, Vincent knikte vriendelijk . ‘Leuk je eens te ontmoeten May, maar je bent hier vast niet voor een praatje met me. Maar om te oefen en te trainen met schieten.’ Toen ze vroeg hoe ze het deed knikte Vincent en glimlachte naar haar. Het kon beter maar ze deed het goed. ‘Je doet het hartstikke goed. Heb er weinig op aan te merken dan behalve dan blijf oefen en trainen. Maar wees niet te streng voor jezelf. Het komt vanzelf wel.’ Vincent draaide zich om en liep naar een kist die vol lag met patronen, Vincent pakte er een paar uit en gaf haar een stel nieuwe patronen.

Bijna viel ze om, maar kon zichzelf nog staande houden door snel haar voet naar achteren te zetten, waardoor haar volledige gewicht er een paar seconden op rustte. Vincent viel echter wel om. Gelukkig werd hij niet boos en knikte hij vriendelijk na zijn eigen verontschuldiging. Het verbaasde May eigenlijk dat de mannen hier best.. normaal tegen haar deden. Niet chagrijnig of extreem boos, gewoon vriendelijk. Daar was ze best blij om. 'Ook leuk om jou te ontmoeten, maar ik vrees dat je gelijk hebt,' antwoordde ze op zijn opmerking. Ze was nieuwsgierig naar zijn volgende antwoord en blij met zijn mening over haar werk. Ze knikte, met een brede glimlach, als antwoord. Hij draaide zich om en pakte wat patronen voor haar. Met een knikje pakte ze ze aan. 'Doe je dat wel vaker, trainingen geven? Dan weet ik wanneer ik kan komen,' vroeg ze terloops, waarna ze een paar kogels afvuurde in opperste concentratie. Als hij ging praten stopte ze wel even om hem te horen.

Vincent glimlachte breed terug, May leek hem wel oke. ‘Af en toe geef ik wel eens een training. Maar dat laat ik van te voren wel weten.’ Zei Vincent met een knipoog, Vincent richten zijn aandacht even op de andere rekruten die bij hem kwamen met vragen of voor wat uitleg vroegen. Rustige legde hij het wat ze vroegen en gaf wat voorbeelden en deedt sommige dingen nog een keer rustige voor. Het was wel leuk om eens les te geven maar om er echt zijn werk van te maken. Nee…dat leek hem dan weer niks. ‘Zeg may hoe ben jij bij de N.C.S terecht gekomen. Als ik het vragen mag en als je het wil vertellen.’ Hij was wel benieuwd naar haar en hoe ze hier terecht is gekomen. Ze zou vast indruk op Falco gemaakt hebben. Rustige wachten Vincent op antwoord.

Twee kogels, al wat beter gevuurd dan de eerste, al zei ze het zelf. May stopte, haalde haar vinger van de trekker en draaide zich weer om naar Vincent, die een brede glimlach had. 'Bedankt. Volgens mij kan ik nog veel van je leren,' antwoordde ze, nog steeds met een glimlach, op zijn knipoog. Zo oud was hij nog niet, waarschijnlijk ongeveer haar leeftijd. Andere rekruten kwamen wat vragen stellen. Allemaal jongens. Ja, duh, ze wist toch dat zij het enige meisje was.. May draaide zich weer naar het doelwit en begon weer wat te vuren, nog steeds geconcentreerd. Haar hand en vingers begonnen een beetje pijn te doen van het constante herhalen van dezelfde beweging, maar ze negeerde het zeurende gevoel. Het uitleggen aan de anderen duurde voor haar net lang genoeg om het patroon nu helemaal leeg te vuren. Als ze zo door ging zou ze de N.C.S. nog veel kosten, bedacht ze. Vincent begon weer te spreken. May stopte het pistool in haar riem. 'Tuurlijk mag je dat vragen. Nou ja.. mijn familie is vermoordt door weerwolven, dus leefde ik alleen. Op een keer ging ik het bos verder in dan normaal, en ik vond een soort.. gebouw, waarvan ik nu weet dat het de hangar is. Nieuwsgierig als ik ben, ging ik daar rondkijken. Falco vond me, met één van jullie nieuwste geweren in m'n handen. Echt een prachtig ding,' dwaalde May even af van het verhaal. 'Om een lang verhaal kort te maken.. na een gesprek met Falco vroeg ik hem of ik bij de N.C.S. kon komen, ook vanwege wraak op de wolven. Toen heeft hij me hier wat rondgeleid en nu.. nu sta ik hier,' vertelde ze, wat langer dan ze gepland had. 'En jij, Vincent?'