What's this?

Stil liep ze door het bos. Ze was nog nooit zo ver het bos ingegaan.. May keek om zich heen. Vreemd genoeg was ze niet zenuwachtig meer, nu er een gebouw voor haar stond. Het rees boven de bomen uit en glom lichtjes in het zonlicht. Waarom had iemand in hemelsnaam midden in het bos zoiets gebouwd? De weerwolven konden niet bouwen, en vampiers leefden toch niet in zoiets moderns? May fronste lichtjes. Ze hoorde wat geritsel achter zich. Het leek een rustig bos, behalve 's nachts. Ze ging er ook alleen overdag heen. 's Nachts deden er teveel dingen de ronde, zo had ze gehoord. Snel liep ze door. Misschien overdag ook wel.. De bladeren op de grond kraakten nauwelijks toen ze er op haar ballerina's overheen stapte. De regen van afgelopen nacht had ze plakkerig gemaakt, zodat het één grote zooi aan half verteerde bladeren was op de grond. Voor vandaag negeerde May het dat haar schoenen onder de rotzooi zaten. Ze had liever vieze schoenen dan tanden in haar nek!
Ze was nu vlakbij het gebouw, en nieuwsgieriger dan ooit. Er liepen zelfs een paar wachten rond.. Maar die verwachtten niet dat er iemand zou komen hier. Ze keken anders erg verveeld. May observeerde de wachten even, maar dat bleek niet nodig. De shift was net aan de gang; de wachten liepen weg. Andere zouden over een paar minuten terugkomen. Dat zag je altijd in van die films, niet? Stil en half gebukt rende ze naar het gebouw. Zenuwen, daar had ze gelukkig weinig last van, al merkte ze wel dat ze van ieder geluidje schrok en omkeek. Toch had nog niemand haar ontdekt.. of diegene kon zich geweldig verstoppen. Toch won de nieuwsgierigheid het van haar gezondere verstand. Ze wilde zien wat hier was. May liep naar iets onder een doek, waarschijnlijk tegen het stof. Voorzichtig tilde ze het op. Een geweer! En niet zomaar eentje.. Ze liet haar handen om het koele materiaal glijden en pakte het geweer op. Het was gloednieuw en heel erg geavanceerd. Vol bewondering keek ze ernaar, voor een moment niet meer lettend op de omgeving.

"Wat doe jij hier?" vroeg Falco aan de binnendringster. 2 messen getrokken klaar om toe te slaan. "ik herhaal het nog maals , Wat doe jij hier op verboden terrein en hoe heb je dit gevonden." Falco zou een binnendringster niet levend laten verlaten, ze heeft misschien al te veel gezien of ze heeft nog niks gezien behalve dit. Zijn messen schitterden in het licht. Net geslepen opgedroogd bloed over zijn armen en rug. Hij was net klaar met trainen. Hij was opweg naar zijn kantoor en nu was er een verader. De wachters zouden gestraft worden voor hun onoplettendheid. De messen hingen stil, geen trillingen in Falco´s armen, het was algemeen bekend dat hij niet twijfelde om een mens te vermoorden, hij hadgenoeg geoefend op weerwolven en vampieren. Hij vertrok nog geen spier en keek dreigend naar de binnendringster.

Ze keek geschrokken op toen een scherpe stem de stilte doorsneed. 'Wat doe jij hier?' May draaide zich om en klemde het geweer in haar handen. Als hij haar aanviel zou zij terug schieten. Het is doden of gedood worden, niet? De man voor haar had twee messen, die glommen in het licht dat binnenviel. Er was wat bloed op te zien. Trouwens, de man zelf zag er ook niet bepaald.. aardig uit, om het maar zo te zeggen. Hij herhaalde zijn vraag. May haalde haar schouders op. Voor een keer was ze echt blij met haar zonnebril, die verborg dat haar blik heen en weer vloog, op zoek naar een uitgang. Door de zonnebril leek het net of ze hem recht aankeek, wat na een tijdje ook zo was; er was geen andere uitgang dan de kant waardoor ze naar binnen gekomen was. 'Ik liep door het bos toen ik op dit gebouw stuitte,' zei May. Het geweer in haar handen gaf haar wat meer vertrouwen, al wist ze dat ze tegen zo'n vent geen kans stond. 'Ik moet bekennen dat de nieuwsgierigheid te groot werd. Ik heb nog nooit zo'n gebouw in het bos gezien, normaal ga ik ook niet ver het bos in. Dus ging ik kijken.' Daarna zweeg ze, en bleef hem aankijken. Blijkbaar was hij niet bang voor een geweer.. Wist ze maar wat meer over dit gedoe! 'Als je van de weerwolven bent, bereid je dan maar voor op flink wat kogels door je kop,' zei May plotseling, een andere optie was haar geheugen ingeschoten. Wat nu als hij een wolf was? Vampiers kwamen overdag toch niet echt buiten. 'Ik wil zoveel wolven dood hebben voordat ik er zelf aanga,' mompelde ze wat meer in zichzelf. De wolven hadden haar familie vermoordt. Als ze dan toch dood moest, dan zou ze er flink op los schieten.

'Ik moet bekennen dat de nieuwsgierigheid te groot werd. Ik heb nog nooit zo'n gebouw in het bos gezien, normaal ga ik ook niet ver het bos in. Dus ging ik kijken.' Daarna zweeg ze. 'Als je van de weerwolven bent, bereid je dan maar voor op flink wat kogels door je kop,' zei ze weer. Falco lachte en zei "Zo jong en zo naief... Als ik een weerwolf was dan had ik je toch allang aan stukken gescheurd en een weerwolf vecht niet met wapens. Je weet vast niet eens hoe te laden met dat ding." Zijn messen zakten een stukje hij was niet bang voor haar,eigenlijk wel maar dat is alleen dat ze alles verraad of dat ze alles vernietigd met dat wapen. Hoewel dat onwaarschijnlijk was. Hij had een lach op zijn gezicht door haar woorden. Ze kon hem niks doen, misschien een speldenprikje maar niet doden in ieder geval.

De man leek haar nogal komisch te vinden. May vond dat hij maar eens uit moest kijken. Over dat wolvengedoe had hij wel gelijk gehad.. maar je wist het nooit. Bij zijn volgende opmerking kreeg ze een grijns op haar gezicht. 'Nee?' Haar blik gleed even naar het wapen. Daar kon ze wel mee omgaan. Het was net een geweer, alleen dan ietsje anders. Ja, voor het geval je nu een vraagteken voor je ziet, ze kan met wapens omgaan. Tweeëntwintig, bedreigd door wolven, bingo. May's vinger gleed om de trekker, al had ze het idee dat de man tegen schoten kon, op een vreemde manier, een manier die zij niet kende. Ze wist dat ze dood zou moeten nu ze ontdekt was; het feit dat dit gebouw bewaakt is zei genoeg. 'Dus, je gaat me vermoorden. Mag ik kiezen tussen langzaam en pijnlijk of snel en pijnloos?' Het was meer sarcastisch, maar ze wist echt niet meer wat te zeggen. 'Waarom is dit hier eigenlijk bewaakt? Als er maar een paar wapens liggen heeft het weinig nut. Wat moet je eigenlijk met al die wapens?' Misschien was hij een slechte wapenhandelaar? Het kon allemaal.

'Dus, je gaat me vermoorden. Mag ik kiezen tussen langzaam en pijnlijk of snel en pijnloos´. het klonk een beetje sarcastisch. 'Waarom is dit hier eigenlijk bewaakt? Als er maar een paar wapens liggen heeft het weinig nut. Wat moet je eigenlijk met al die wapens?' Falco keek haar aan en zei "Vermoorden hoeft niet, maar je moet je muil houden anders moeten we jou en alle mensen om je heen vermoorden."zei falco en hij meende het volledig. "Hier trainen, vechten en zorgen we dat die ellendige weerwolven, vampieren en Wherepyre´s niet naar de steden uitbreken in grote groepen. Wij zijn de reden dat meer dan 70% van elke aanval het overleeft." Hij keek haar aan en trok zijn messen terug. Hijstak ze weg en wasklaar om bij de minste vijandelijke teken haar uit te moeten schakelen met geweld en bloed.

May luisterde geïnteresseerd naar het verhaal. Dit was dus waarom er zoveel wapens waren, waarom het verstopt was. Waarom wisten niet meer mensen dit? Hij wilde haar trouwens niet per se vermoorden. Dat klonk al goed. Het was een goed doel in principe. De mensen werden beschermd tegen monsters die hier blijkbaar in de buurt konden leven, in de bossen. De man stak zijn messen weg. May besloot het geweer weg te leggen; ze wilde niet per ongeluk een vijandige beweging maken, want dat hij haar niet per se wilde vermoorden betekende nog niet dat ze zou blijven leven. 'Jullie vechten tegen wolven,' concludeerde ze. 'Maar mijn ouders horen zeker bij de minder dan 30% die het niet overleefden.' Er was bitterheid in haar stem te horen. Ze haatte wolven, ze haatte ze uit het diepste van haar ziel. 'Ik wil me bij jullie aansluiten,' zei ze plotseling. Het was zomaar in haar opgekomen. Haar mond houden, dat zou moeilijk zijn. Tegen degene die ze had vertelde ze alles. Niet veel mensen gingen met haar om. Omdat haar ouders vermoordt waren door wolven werd zij als doelwit en daarom gevaarlijk beschouwd. May deed de zonnebril omhoog en drukte hem op haar haren. Afwachtend keek ze de man aan. Als het een nee was zou ze weer weggaan.. wat moest ze anders doen?

'Jullie vechten tegen wolven,' concludeerde ze. 'Maar mijn ouders horen zeker bij de minder dan 30% die het niet overleefden.' zei ze. Falco keek haar aan. "mijn ouders ook, en mijn zus en broers." zei hij. 'Ik wil me bij jullie aansluiten,' zei de vrouw plotseling. Falco trok een wenkbrauw op en zei "Weet je het zeker, de kans op dood is bij de meesten groot. Ik heb veel mensen zien sterven in 20 jaar. Het kan een gruwelijke ervaring zijn, en je bent een vrouw......ik heb zelf de ´stoerste´ soldaten zien huilen als kleine kinderen bij de eerste de beste gevecht en die zijn nu dood. Ben je bereid om je dood keer op keer in de ogen te zien dan kan het, wil je vredig leven blijf dan maar weg." Falco was hier niet zo gul mee, een vrouw en dat in een leger vol mannen straks zouden ze afgeleid worden, hij nam het even in overweging, ze hadden soldaten nodig en snel. "Oke, je mag maar dat moet je helemaal zelf weten, je zal wel moeten moorden op die wezens, dat snap je wel" zei hij.

Haar blik werd vastbesloten bij zijn volgende woorden. Ook zijn ouders waren gestorven..natuurlijk, bij wel meer mensen was dat gebeurd. Ze had ze alleen nog nooit ontmoet. Hij leek het niet zeker te weten. Grote kans op dood, gruwelijke ervaringen. Het kan niet veel erger dan de mensen van wie je houdt in een plas bloed op de grond te zien liggen, hun ogen starend in de verte, niets ziend. Alle liefde die erin doorgeschemerd had was verdwenen, hun blikken waren leeg. Ze knikte op zijn laatste aanbod. Vermoorden.. dat deed ze bij die monsters maar al te graag. 'De wolven hebben mijn hart al uitgerukt toen ze mijn ouders doodden,' antwoordde ze simpelweg. 'Ik zal ze met alle liefde doden.' Ze had geen hart meer om te huilen om gruwelijke dingen, tenminste, zo voelde ze zich. May vroeg zich af of er andere vrouwen in het leger zouden zitten. Blijkbaar niet, te horen aan de twijfel in zijn stem. Hij moest het zelf weten. Het was haar keuze en haar last om te dragen. En ze zou die last met trots dragen.

"Nou in dat geval heet ik je welkom bij de N.C.S ik ben Falco, de leider." sprak hij nadat ze had toegestemd. "Je kan het best gelijk naar de wapenzaal gaan om een wapen uit te zoeken, denk eraan, doe je best. Elke stap en beweging kan een dode meer betekenen of er een weerhouden." Hij liep naar binnen, hij zou haar wel even alles moeten aanwijzen en dan pas zou hij terugkunnen naar zijn kantoor, en dan dat bloed wegwassen. Het plakte en rook naar weerwolf en dat stonk heel erg. Hij draaide zich om en wachtte tot ze mee zou komen. Straks konden ze haar vermoorden want mensen die dit vonden werden vaak door groentjes aangezien voor vampieren of weerwolven en hij draaide zich om en zei "1 ding, denk niet aan die sprookjes van wijwater en zilveren lepels. Zilveren kogels helpen wel en UV kogels maar niet zulke idioote sprookjes dingen."

'Nou, in dat geval heet ik je welkom bij de N.C.S. Ik ben Falco, de leider.' May knikte. Dit voelde.. goed. Alsof ze de juiste keuze gemaakt had. Echt waar. 'Ik ben May,' antwoordde ze. Eigenlijk wel een heel simpele naam.. makkelijk toch, één lettergreep? Bij zijn volgende zin knikte ze. Zeker, ze zou haar best doen. Naar de wapenkamer! Waar was die? Klonk goed. Hier lagen al veel wapens, maar er was ook nog een speciale kamer voor.. Falco wachtte tot ze meekwam. Snel liep May achter hem aan. Er leek hem iets te binnen te schieten. Een goede raad? Ja, blijkbaar wel. Geen wijwater en spul. Dat werkte dus blijkbaar niet. Weer knikte ze. 'Begrepen. Die wapens van jullie zien er sowieso betrouwbaarder uit.' Snel liep ze achter hem aan. Eigenlijk had ze nu al zin in de training. Dan was er iets te doen, dan was er iets om haar dagen te vullen. Iets wat wraak heette en op deze manier wel eens heel goed uitgevoerd kon worden.

'Begrepen. Die wapens van jullie zien er sowieso betrouwbaarder uit.' zei degene die May bleek te heten. Falco knikte en liep door de gang en wees een deur aan "Daar liggen alle wapens, en als je hier doorloopt kom je bij de hangar." Hij wees nog een andere deur aan "Daar moet je uitblijven, daar worden onze ´gevangenen´ ondergebracht, en net buiten het terrein bij die kleine toren is een trainingsbaan, daar kan je echt vechten en hier verderop is een plek met de andere soldaten, dummies en andere trainingen voor wapens. Je moet zelf een slaapplaats vinden, de kamers zijn allemaal in het oostelijke gedeelte van dit gebouw. Maar laten we maar eerst een wapen gaan zoeken." Hij deed de deur open van de wapenzaal en liep naar binnen, drukte op het lichtknopje en daar stonden rekken vol wapens en muren vol geweren. Hij keek haar aan en zei "Pak maar meer dan je denkt nodig te hebben want niet ieder wapen is gelijk goed te gebruiken, soms moet je dagen oefenen of zelfs weken om een wapen goed te kunnen gebruiken.

May liep snel achter Falco aan. Gelukkig was haar conditie op peil, anders had ze hem niet bij kunnen houden. Ze moest maar eens een slaapzaal vinden. Ze had nauwelijks bezittingen, dus zou ze hier direct in kunnen trekken. Ze keek er al naar uit. Toen de deur van de wapenzaal openging werden haar ogen iets groter van ontzag. Wow. Dat waren meer wapens dan ze ooit bij elkaar had gezien. Hypermoderne maar ook oldschool. Ze hoorde Falco's woorden nauwelijks toen ze naar binnen stapte. Overal waar je keek waren messen, dolken, pistolen.. May liep het eerst naar de messen en pakte er een paar van de wand. Ze had een riem waar je ze in kon steken, halleluja. Daarna pakte ze nog een paar pistolen en een wapen waar je zeker mee moest oefenen; een lichtgewicht kruisboog. Goed om mee te vechten op afstand, maar moeilijk om te bedienen. May wist nu al dat ze lang op de trainingsbaan zou staan, maar op de een of andere manier klonk dat goed. Ze had zich zolang verveeld! 'Zou je me nog wat aanraden?' vroeg ze, hij was nu haar leider en hij zag er sowieso uit alsof hij iets van wapens wist. Nou ja.. heel veel eigenlijk.