A new beginning!

Het was winter en Shade slenterde over de heuvels met wat van zijn clanleden. De vamiepren en Mensen hadden hun flink uit gedunt, maar Shade wilde zich hier toch vestigen. De gebouwen van de N.C.S. waren tocht dichtbij en het pack was hier sneller dan wie dan ook. Zijn bedoelingen waren meer weerwolven te rekruteren of ze die nu moesten halen bij de mensen of dat er nog weerwolven vrij rond liepen die zich bij hen aan wilde sluiten. Shade ging op de top van de heuvel staan en volde zijn longen waarna hij luid en krachtig begon te huilen naar welke weerwolf hem in de weidse omtrek maar konden horen. Mochten er mensen in de buurt zijn die hen aan wilde vallen dan zou hij die net zo hard aanvallen. Hij was een harde leider, maar dat was meer gekomen door de dag dat de mensen zijn ouders doden en hij werdt nog harder toen hij met zijn eigen ogen had gezien dat de vampieren zijn soort wilde gebruiken als slaaf. Shade keek rond en letten op elke beweging die zich over de heuvels te zien waren. Shade's blik ving een beweging op in de verte en de andere pack leden letten op wie er nog komen zouden.

Daoi liep rustig door de heuvels. Ze had net gejaagd, genoeg gegeten en was met haar gedachten in het niets verdwenen. Ze had niets te doen, verveelde zich.. Het was winter geworden. Spoedig zou er minder prooi komen. Gelukkig had ze haar pack. Daar zorgden ze voor elkaar als het echt nodig was. Plots klonk er een enorm gehuil over de heuvels, wat de nachtelijke stilte aan stukken scheurde. Voor mensen een reden om te vluchten, voor Daoi een reden om te blijven. Om het gehuil te zoeken. Haar gele ogen zochten de bron van het gehuil en haar pas versnelde. Haar oren pikten het nagalmende geluid feilloos op en leidden haar in de goede richting. Hoewel ze sneller liep dan eerst, zorgden haar 5 jaren ervaring ervoor dat ze nauwelijks geluid maakte. Daoi was 18, gebeten toen ze 13 was. Een jonge wolf kon zich eerder aanpassen. Daoi kon zich een mensenleven niet meer voorstellen. Haar ogen vonden de zwarte schaduw die gehuild had. Het was Shade, hun leider! Daoi liep naar hem toe en boog haar kop, als herkenning en erkenning. Toen sloot ze zich bij hem aan. Hij had vast iets te melden.

Daoi kwam over de heuvels aan geslopen en hij grijnsde breed toen hij haar zag en zag haar kop voor hem buigen. 'Goed je weer te zien Daoi. We wachten nog even op de andere die komen.' zei Shade en keek toe hoe Daoi zich bij hem aansloot. Zijn plan was het om de mensen als eerste aan te vallen Zodat ze weer meer weerwolven zouden hebben die hun leger zouden aansterken. Shade zag nog iets bewegen en Shade's blik was er op gericht.

Ze grijnsde terug naar Shade, die ook een grote grijns op zijn snuit had. Ze knikte bij zijn woorden. Ze was welkom. Dat deed haar goed. Het had Daoi zoveel moeite gekost om geaccepteerd te worden als jonge wolf. 'Wat is je plan, Shade?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze zou sowieso meegaan, maar wilde het wel weten. Shade was een harde, gemene wolf.. dat was goed. Watjes overleefden niet in deze wereld. Daoi ging rustig zittend, wachtend op een teken, uitleg, of simpelweg een beweging. Haar blik werd naar de volgende beweging toegetrokken. Haar staart zwiepte een beetje heen en weer, terwijl ze rustig om zich heen bleef kijken.

Aler eerst gaan we wat meer rekruten verzamelen bij de menselijke steden en daarna is de N.C.S aan de beurd om vernietigt te worden. Hoewel we ze niet allemaal ten gronden kunnen krijgen zullen we toch een hele hoop kunnen meeslepen!' zei Shade vals grijnzend, maar zijn blik bleef op het bewegende stipje gericht. Ze zouden opnieuw beginnen met een grotere groep dan dat de mensen van N.C.S. en de vampiers ooit hadden gezien. Daoi was nog jong maar hij stond erop dat de rest haar op zouden nemen en zelfs Shade had even moeite gehad om haar te accepteren, maar Daoi was toch een goede volgeling geweest en nog.

Een grote grijns verscheen op haar gezicht toen Shade begon te vertellen over de menselijke steden die vernietigd zouden worden. Of in ieder geval leeggemaakt, ontdaan van mensen. Ze hadden meer weerwolven nodig, meer krijgers. De N.C.S. zou de volgende zijn.. Daoi liet het niet merken, maar ze maakte zich wel zorgen over Blade. Hij zou dan ook omkomen. Dat mocht toch niet gebeuren! Nee, hij was bevriend met Daoi en had haar beschermd tegen de vampiers. Hij mocht niet dood.. maar dat zou ze dan wel uitzoeken. Daoi was blij dat Shade haar geaccepteerd had. Wat was dat stipje in de verte? Iemand? Iets? Daoi hield haar kop iets scheef toen ze probeerde te zien wat het was.

Van alle kanten kwamen de weerwolven aan geslopen en Shade was tevreden over het aantal dat ze toch nog wisten te bereiken. Eerst had hij maar tien leden die hem gevolgt waren naar de bergen om de mensen te slim af te zijn, maar de groep was gespleten geweest en nu kwamen ze allemaal weer bij elkaar. Nu telden de Sinisterpack 30 leden samen met zichzelf Daoi en Niko meegerekend. Shade ging staan en zijn houding verried dat hij geen tegenspraak dulden. 'De N.C.S. heeft ons flink uit gedunt, maar we zullen ze snel genoeg utiroeien. Eerst gaan we ons sterken met de dorpen en steden die rond ons terrein liggen! De mensen zullen als eerste sterven en die we bijten zullen zich bij ons aan moeten sluiten. Want ze hebben geen andere plek meer waar zij zich kunnen verschuilen! Wie stemt er mee in en wie wil onze vijanden nog meer verslaan!' riep Shade tegen de groep die zich neer hadden gezet en hun oren ter luister legden. Een hevig gebrul en instemmend geschreeuw galmde over de heuvels en Shade huilde luid een uitdaging tegen alles en iedereen die zich tegen hen zouden verzetten. Shade sprong van de heuvel af en liep tussen de groep door naar de plek waar ze zouden vertrekken. Shade grauwde luid en begon te rennen. De rest van het pack volgde hem. Daoi zou net als de rest wel meekomen daar was Shade zeker van.

Niko was nou al een tijdje een weerwolf en kon zich aardige vinden tussen de andere. En had al flink wat vooruit gaan gemaakt. natuurlijk maakte hij nog wat fouten, maar gelukkige ging het de goede kant op. Maar hij moest zich nog steeds tegenover de andere zien te bewijzen. Zijn oude leven kon Niko zich bijna niet meer herinneren of voorstellen. Het voelde soms alsof hij altijd al een weerwolf was. Niko had verbaast op gekeken toen hij de huil van de leider had gehoord, Niko was benieuwd wat het was. Hij had nog nooit echt gehoord dat hij bij de groep hoorde maar hij voelde zich er al thuis. Misschien was dit wel het moment, voor hem om zich te bewijzen aan Daoi en Shade. Dat hij had inzich had, om de groep te dienen. Niko draaide zich om en rende op het geluid af het kwam van de heuvels vandaan. Toen Niko een van de heuvels kwam op gerend zag hij Daoi en Shade zitten. maar die veilen ook best wel op twee grote zwarte wolven. Niko ging valk voor hun staan en boog zijn kop, als teken voor respect. Met een nieuwgirege blik in zijn ogen keek hij van Daoi naar Shade. Die een grote grijns op hun gezicht hadden. 'De N.C.S. heeft ons flink uit gedunt, maar we zullen ze snel genoeg utiroeien. Eerst gaan we ons sterken met de dorpen en steden die rond ons terrein liggen! De mensen zullen als eerste sterven en die we bijten zullen zich bij ons aan moeten sluiten. Want ze hebben geen andere plek meer waar zij zich kunnen verschuilen! Wie stemt er mee in en wie wil onze vijanden nog meer verslaan!' Hoorde Niko, Shade zeggen en een hevige gebrul klonk over de heuvels. Niko knikte instemmend. Toen hij gebeten was kon hij niet meer terug naar zijn oude leven. Maar hij twijgelde of hij hier aan moest doen, Niko zag Shade al naar beneden rennen met een stel weerwolven. Met een twijfelende blik keek hij naar Daoi, hij was nog niet zo lang een weerwolf. Om al onschudlige mensen te vermoorden maar zouden ze hem ook sparen als ze hem hadden? Niko schudde zijn kop waarschijnlijke niet, vooral de N.C.S niet als die echt bestaat.

In het voorbij gaan ontdekte Shade de jonge weerwolf Niko. Een vluchtige glamlach verscheen op zijn snuit voor hij door liep naar de voorhoede. Met een luide huil gaf Shade aan dat ze vertrokken naar een van dorpen dichtbij de heuvels. De tocht zou voor mensen zowel als vampiers te voet niet haalbaar zijn zoals voor weerwolven. Shade zetten er flink de pas in en zorgde voor een veilige overtocht van de groep. De huizen onder aan een hoge heuvel lag er nog vredig bij. Shade stopte en stuurde twee verkenners vooruit om er zeker van te zijn dat er geen N.C.S. mensen aanwezig waren. Na een halfuur gewachte te hebben kwamen de verkenners weer terug met de medeling dat er een feest gaande was in het dorp en dat ze geen N.C.S. emblemen gezien hadden. Shade knikte en keek toe hoe de mensen zich vermaakten. 'Nu is het onze beurt om een feestje te houden!' zei Shade sarcasties en grijnsde vals. Hij volde zijn longen en huilde diep en lang. Het feest gedruis stopte abrupt en Shade stormde naar voren met het hele pack. Gillend rende de mensen naar hun huizen en probeerde dar hun veiligheid te zoeken. Shade grauwde vol genot toen hij een man doden die hem wilde verwonden, maar zijn poten waren te lang voor het mens geweest en Shade had hem door midden gespleten als een mes dat door boter ging. 'Laat er ook een paar heel die zich bij ons kunnen voegen!' bulderde Shade tegen de leden en beet een jonge man in de schouder die zich veranderde en verbaasd naar zijn lichaam keek. Shade stormde op de volgende slachtoffer af en zo ging hij verder met dood en verderf zaaien, maar Shade zorgde er ook voor dat er genoeg leden werden gemaakt door een beet van hem.

Daoi knikte bij Shade's gehuilde woorden en boog haar kop even naar Niko. 'Ze zouden je zonder twijfel vermoorden Niko, zelfs als ze wisten wie je was. Mensen denken je zo uit je lijden te verlossen. Ze begrijpen het niet.' Daoi keek naar Shade en volgde zijn voorbeeld; ze huilde luid naar de maan. De verkenners.. Daoi ging met ze mee. Geen N.C.S.? Ze wilde dat haar groep het overleefde, maar tegen wachten.. daar kon ze werkelijk niet tegen. Nadat ze terug waren gekomen aarzelde Shade geen moment; hij spoorde het pack aan en de tijd om te winnen was gekomen. Mensen stonden geen kans tegen dit soort geweld. Daoi beet een paar mensen, maar ze hield er niet zo van om dat te doen. Bij haar mislukte het altijd; ze wilde voor ze zorgen, net als bij Niko. Al waren deze mensen minder aardig dan Niko. Ze wilden niet accepteren dat ze wolf waren. Ze moesten eens weten hoeveel moeite het haar gekost had zich aan te passen! Grommend rende Daoi met het pack mee. De wolven waren sterker dan ooit!

Niko knikte bij de woorden van Daoi, ze zou vast gelijk hebben dacht Niko. Maar hij was hier nog niet klaar voor. Misschien dat hij wat anders kon doen voor ze. Niko hoorde de woorden van Shade en toen hij vertrok en Daoi ook rende hij achter ze aan. Het was een lange toch toen ze eindelijk bij de huizen van een dorp aankwamen. Niko zag hoe de oudere weerwolven deden wat Shade hem opdroeg,Niko kreeg zelf ook een plan in zijn hoofd. Hij kon de pas veranderde weerwolfen veillige wegbrengen naar het kamp. Dan was hij toch niks voor niks mee gegaan. Niko knikte instemmend en bleef wachten op zijn schuilplek tot er een paar mensen gebeten zouden worden. Shade beet een jounge man die eerste net zo verbaast als hem leek. Niko twijfelde geen moment en liep naar hem toen. 'Volg me.' Zei Niko op een hopelijke redelijke strenge toon. De jongen deed gelukkige wat hij vroeg en Niko leide hem zo naar zijn schuilplaats. Niko blik gleed op Daoi die ook al een paar mensen had gebeten en nou wat verstard en verward rond keken. Niko leide deze ook naar zijn schuilplaats, tevreden met zijn werk keek Niko even naar de pas geworden weerwolven die wat ongeduldige leken te wachten. Het waren zeker een stuk of 6 nieuwelingen voor de groep. Niko wist niet zo geod wat hij moest zeggen tegen ze en keek even rond Daoi ze het vast wel weten. 'Blijf hier.' Niko draaide zich om op zoek naar Daoi of Shade over lagen wel dode mensen.

Met een luid gebrul kwam een man met een groot slagersmes op Shade af te stormt. Shade gromde luid en ontweek de man op een paar haren na en klauwde de man onderuit. Het vel van zijn benen was open gescheurt en Shade beet de man in de arm die deze omhoog hielt. De man gilde van de pijn toen zijn tanden in de huid van het mens boorden en shade liet luid jankend los toen deze zijn mes toch nog in Shade's arm stak. Het mes met zijn muil eruit trekkend en weg slingerend draaide Shade zich om en zag wat Niko deed een grijns speelde op zijn lippen, maar die verdween toen hij het alarm afhoorde gaan. Wat voor de N.C.S. leden was bedoelt. Shade huilde hard en luid om de weerwolven te laten terug trekken en zich om de pas veranderde weerwolven te bekommeren.

Daoi zorgde dat ze niet teveel mensen beet; drie vond ze wel genoeg. Ze kon toch niet voor hen allemaal zorgen. Ze zag hoe Niko wegliep, met iemand die gebeten was. Gelukkig; hij paste zich goed aan en wist zelf iets om te doen. Het deed haar goed dat hij niet ging zeuren over het 'o zo leuke mensenleven' want daar was helemaal niets meer aan; er was geen weg terug. Daoi zag Niko zoekend rondlopen. Snel liep ze naar hem toe. 'Goed bezig, Niko,' zei ze, licht grommend, omdat ze zo altijd sprak. De grom zat in haar stem en zou er ook nooit meer uitgaan. 'Zal ik even met je meegaan?' Plots gebeurde er van alles tegelijk; een alarm ging af, net veranderende weerwolven werden meegenomen, Shade huilde. Terugtrekken, voor de N.C.S. zou komen, voordat ze tegen een overmacht moesten vechten. Daoi gaf Niko een duwtje met haar snuit. 'De N.C.S. komt zo, we moeten weg en voor de nieuwelingen zorgen,' zei ze snel. Zelf begon ze alvast vooruit te lopen, Niko's geur volgend om de plaats te vinden waar de nieuwelingen zaten. Snel liep ze het hol binnen en gromde naar de mens/wolven. 'Jullie komen nu mee, naar jullie nieuwe thuis. Opschieten!' Ze wilde het niet riskeren dat er ook maar één afgeknald werd en begon ze tot haast te manen.

Niko was druk bezig met zijn zelfbedachte taakje en zag even een glim van Shade. Die een man bevochte, het was raar om als wolf. Door al die chaos te lopen en de renden mensen die probeerde weg te komen door te wanhopige t vluchten. Als hij nou nog een mens was geweest lag hij waarschijnlijk dood op de grond of misschien had iemand andere hem wel gebeten. Zoekende liep Niko snel door de vechtende en vluchtende mensen door. Tot hij de tevreden blik van Daoi zag die snel op hem afkom, Niko glimlachte even zijn tandjes bloot bij het compliment van Daoi en maakte een klein nederige buiging voor haar. Ineens gebeurde er van alles er ging een alarm of en Shade huilde luid dat ze moesten vluchten. Niko voelde een duw op zijn neus en hoorde de woorden van Daoi. Niko knikte en volgde Daoi naar de nieuwelingen die hij had weggehaald had. Niko, wist niet precies wat de N.C.S. was, maar aan Daoi stem te horen. En een het in eens terug trek bevel van Shade, klonk het erg en niet prettige. Daoi had het hol snel gevonden en gromde streng en met een bevelende stem zei ze dat ze haar moesten volgen. Een jongen van rond de 14 een klein stukje groter dan hem ging tegen het bevel in en wouden hier blijven. Niko gromde dreigende en onblote zonder er bij na te denken zijn tanden en dwong hem het hol uit. Also zijn instinct de baas was nou, de jongen liep wat boos achter de rest aan. Niko knikte goudkeurend en liep achter hem en de rest van de pack aan.

Het moest snel gebeuren en Shade wilde geen gewonden of doden achter laten bij de mensen. Shade sprong op een van de auto's die eerder nog keurig gepakeerd hadden gestaan en de wagen lag nu op zijn kant. Een grote rij N.C.S wagens kwamen hun kant op vanuit het andere einde van het dorp en Shade keek toe hoe de laatste weerwolf zich bij de rest van het pack voegde en mee renden naar de heuvels. Shade bleef nog even achter en renden daarna op topsnelheid achter het pack aan om er zeker van te zijn dat niemand hen volgden. Niet lang daarna toen Shade zeker wist dat niemand hen volgden rende de grote zwarte weerwolf naar de groep nieuwelingen die langzamer renden dan de rest. 'Lopen stelletje luiwammesen!' riep Shade boos en hapte naar een van de pas veranderde weerwolven om ze door te laten lopen. De weerwolf jankte zonder dat hij geraakt was en stoof ervandoor met de rest van het pack mee tot het kamp in zicht kwam en de weerwolven in veiligheid waren. Shade draaide zich om en keek toe hoe de heuvels verlaten erbij lagen. Een oud N.C.S gebouw was een prima schuilplaatst en het pack liep rustig naar binnen en Shade volgden hen als laatste. De groep nieuwelingen werd in een rij opgestelt en Shade liep rustig langs hen op en bekeek ze een voor een. 'Jullie zijn nu een van ons en hebben geen menselijk leven meer. De andere zullen jullie helpen wanneer dat nodig is en hebben jullie vragen kom je bij mij!' riep Shade luid en duidelijk tegen de weerwolven die nu nieuw waren en ze zouden zich nog moetsen bewijzen, maar dat was een zorg voor later. Shade leip naar de leiders plaatst toe en ging liggen, waarna hij naar de rest keek die nu hun eigen gang ging.

Snel, sneller, steeds sneller dan eerst. Daoi rende haar poten bijna uit het lijf. NIet omdat ze zo graag weg wilde, maar omdat ze als een schaapshond afdwalende en vluchtende nieuwelingen tegenhield. Ze dreef ze weer terug naar het vluchtende pack. Zodra ze bij elkaar bleven maar nog steeds langzaam liepen keek ze even achterom. Een heel lint N.C.S. auto's kwam naar het dorp, klaar om hen te vermoorden. Zou Blade erbij zijn? Ze hoopte toch van niet; hij zou gedood worden als hij haar niet vermoordde. Dat zou ze zichzelf nooit vergeven. Shade kwam er ook bij en begon de langzame wolven op te jagen. Een oud N.C.S. gebouw kwam in zicht. Blij met de plotselinge veiligheid rende Daoi naar binnen, toch als één van de laatsten. Shade liep rustig langs de rij nieuwelingen. Daoi zat bij de anderen van haar pack en keek bezorgd naar de nieuwe wolven, hopend dat ze niet zouden rennen, niet vluchten.. dat zou hun dood worden. Shade hield een korte toespraak. Kort en krachtig, dat was het motto van de wolven. Toen iedereen ging liggen liep Daoi naar Shade toen en boog haar kop. 'Shade,' vroeg ze zacht, om niemand te storen, 'weet je zeker dat de N.C.S. hier niet komt?'

Al zoekend liep Vincent door een Oude N.C.S gebouw die op de voet van een heuvel stond. Hij had geen idee wat er zonet in het drop gebeurt was dat vlakbij lag en wat voor verrassing hem te wachten stond. Vincent liep door verschillende kamers op zoek naar verschillende papieren die waren achter gelaten toen de N.C.S dit gebouw verliet. Ze dachten die papieren niet meer nodige te hebben en hadden het hier gewoon achter gelaten, maar blijkbaar waren ze nou in een keer nodige en belangrijke. Met een zaklamp in zijn hand liep hij de verschillende kasten en bureaus te door zoeken. Waarom doet ik dit eigenlijk op mijn vrije dag? Vroeg Vincent zich stiekem af. Vincent schudde zijn hoofd en haalde zijn schouders op, hij kon hierna altijd nog kijken in de grote garage van het gebouw voor onderdellen en extra spullen voor zijn eigenbezigheid thuis. Hij repareerde en sleutelde af en toe wel eens aan auto’s . Vincent keek even op zijn horloge en schrok even van de tijd. Al weer zo laat, ging er door hem heen. Hij was hier al langer dan hij had gedacht.
Vincent schrok op toen hij een zware stem hoorde en die niet echt als een mens klonk en wat hij zie bevestigen het helemaal al dat het geen mens weer was. Vincent deed zijn zaklamp uit pakte zijn Berrata en liep zachtjes en behoedzaam naar de deur en naar het geluid toe. Toen hij bij de garage kwam zag hij toen hij voorzichtig om de reling van de burg keek een grote groep weerwolven staan. Vincent zuchten uit ergernis, hij had vrijwel niks van zijn spullen bij zich aangezien je niet verwacht hij vandaag niet had verwacht dat hij vampiers of weerwolven tegen zou komen. Zijn M4A1 lag thuis, niet zoals zijn granaten en anders stuff, hij had alleen zijn rugzak wat eten en batterijen. Vincent richten zijn blik weer op de groep wolven ze hadden duidelijk een paar mensen gebeten. die werden netjes in een rij opgesteld en leken nogal bang te zijn voor de andere. Vincent grinnikte zachtjes, het zag er best grappige uit. Een rij bange wolven, Vincent was benieuw hoe lang die het zouden uithouden. Vincent volgde een grote zwarte wolf die duidelijke de leider moest zijn.
Maar kwam toen maar tot de beslissing dat hij zich beter uit de voeten kon maken voordat ze hem ontdekken, hij was hier nou wel lang genoeg geweest. Maar hij moest eerste die papierwerk nog vinden, dat doe ik wel een andere keer. Vincent knikte instemmend met zijn gedachten. Vincent wou zich net omdraaien toen hij een andere zwarte wolf naar de andere zag gaan en iets fluisterde. Er ging even een beangstigde gedachten door hem heen. Als hij ontdekt was begon zijn tot nou toe goede dag een stuk mindere te worden. Die dan uiteindelijk eindigde in een zware kut dag.

Daoi kwam naar Shade toe en ze vroeg hem of de N.C.S. mensen hier niet zouden gaan zoeken? 'Dat hoop ik natuurlijk niet, maar de nieuwelingen moeten even rusten voor we verder trekken richting de bergen.' zei Shade en rook opeens iets dat verdacht veel op een mens leek. Shade begon zacht te grommen en hij begon in de garage te doorzoeken, maar de geur kwam niet van de grond en Shade trok zijn kop naar boven en snuffelde in de lucht. 'Indringer!' bulderde Shade luid en zag een man over een ijzer ding in de lucht lopen.

Ze wachtte geduldig op het antwoord van Shade. Ze zouden naar de bergen gaan, waarschijnlijk naar het kamp. Daoi hoopte zo dat ze veilig bleven. Stel nu dat er opeens.. een nieuwe, vijandelijke geur drong haar neusgaten binnen. Ook Shade rook de geur. Daoi volgde hem met haar blik; wat als er opeens gewapende mensen zouden komen die hen neer wilden schieten? Maar de geur was zwak, te zwak om een regiment aan te duiden. 'Indringer!' brulde Shade plotseling. Daoi ontblootte haar tanden en rende snel naar hen toe, klaar om aan te vallen. Ze stelde zich grommend achter Shade op en hield haar blik strak op de vreemde man gericht. Hij was van dezelfde organisatie als Blade.. ze zuchtte onhoorbaar opgelucht, blij dat Blade er niet was. Met het bijten van deze zou ze minder moeite hebben. Haar blik gleed even naar achteren, naar de andere wolven, die wel in bedwang gehouden zouden worden door anderen. Ze keek weer terug naar de indringer en daarna naar Shade, benieuwd naar wat ze zouden doen.

Niko rende zo snel als zijn poten hem konden dragen met de pack mee. Af en toe moest hij een stukje terug om een van de nieuwelingen terug te dwingen naar de pack. Gelukkige hielpen een paar andere weerwolven hem mee en kom Shade ook al snel om ze sneller te laten lopen. Toen ze een oude verlaten N.C.S gebouw tegenkomen en in gingen liet Niko zich tevreden op de grond zakken en keek nieuwsgierig rond. Toen iedereen binnen was en Shade langs de rij nieuwelingen liep en duidelijk maakte dat ze niet meer terug konden. Voelde Niko toch een steek van medelijden met ze hij liet het niet zijn, maar hij wist precies wat ze door maakten. Maar als ze zich goed aanpaste konden ze het nog ver schoppen. Hijzelf was een leerling van Shade en Daoi was een aardige en goed wolvin. Stiekem was hij toch blij dat hij gebeten was, Niko zag Daoi naar shade toe lopen en wat tegen hem fluisteren. Ineens roep Shade luid en duidelijke dat er een indringer was en begon te grommen net zoals de meeste van de pack. Niko liep snel naar Daoi toe en ging achter haar staan en fluisterde zachtjes. ‘Wat moet dat met de nieuwe wolven, Daoi?.’ Niko probeerde de indringer te ontdekken. Al snel vond Niko de indringer het was er gelukkige maar een, opgelucht haalde Niko even adem.

Hij was bijna bij de deur toen hij met een ruk omdraaide toen er door de garage luid en duidelijk indringer klonk. Hij voelde de blikken van de weerwolven meteen zijn kant op keken en hij hoorde duidelijk gegrom. Ze konden hem weinig maken zolang hij hier boven was, langzaam liep hij terug en keek over de reling. ‘Indringer? En sinds wanneer is dit gebouw van de weerwolven. Ik zag toch duidelijke een bordje staan dat dit van de N.C.S was. maar ik kan het ook verkeerd gelezen hebben.’ Rustige keek hij over de wolven heen en liet zijn blik rusten op de nieuw wolven, ze waren blijkbaar naar het drop gegaan. ‘Dus jullie hadden zo te zien wel een geslaagde jacht gehad. Als ik het zo zie.’ Vincent richte zijn blik op die wolf die waarschijnlijke de leider moest zijn. ‘Maar als ik gewoon weg kan gaan zonder verscheurd te worden. Zal ik jullie verder met rust laten,nadat ik gevonden heb wat ik moet hebben natuurlijke.’ Vincent liet zijn blik weer over de garage gaan op zoek naar wat bruikbaars. Voor het geval ze niet akkoord gingen, zijn blik bleef even hangen op wat vatten met olie. Maar keek daarna snel weer even rond er stonden ook nog een paar auto’s hopelijk deden die het nog. Vincent Richten zijn blik weer op de groep weerwolven en wachten geduldige op antwoord.

Daoi merkte de indringer ook op net als de rest van het pack en Niko begon te roepen waar de nieuwe weerwolven heen moesten. Zonder verder te antwoorden rende de grote zwarte weerwolf naar de muur waar het ijzereding in verdween en zetten zijn klauwen diep in de muur en klom zo naar boven. Ondertussen was het mens weer terug gelopen en riep van alles. Het enige wat Shade nu door zijn kop spookte was dat hij het pack veilig moest houden en hij klom op de loopbrug en landen zwaar op de ijzere vloer. 'Als je ongeschonden weg wilt komen zul je nu moeten vertrekken of je wordt een van ons!' gromde Shade dreigend en hij liep tot vlakbij het mens en bleef voor hem stil staan. De ogen van Shade boorde zich in de ogen van de man die even rond keek.

Vincent blik gleed langzaam terug naar de wat volgens hem toch de grootste wolf van het stel moet zijn en was. De wolf klomp onder veel moeite een muur op en lande op de loopbrug. Daar had hij toch wel wat bewondering voor maar liet dat niet zien en deed behoedzaam een paar stappen achter uit en liet zijn hand alvast langzaam naar zijn pistool toe gaan. Het antwoord was een beetje anders dan hij verwacht had. Maar toch ook weer wat je kon verwachten van een weerwolf . Maar hij vertrouwde het nog steeds niet. Hij had zo gevoeld dat ze hem toch nog wel zouden aanvallen. ‘En hoe weet ik zeker dat ik jullie kan vertrouwen.’ Vincent keek in de doordringende ogen van de wolf, hij had weinig kans tegen hem van zo dichtbij. En als hij hem dan toch wist te doden had hij nog met de rest te maken. Hij moest zo snel mogelijke weg maar om zomaar deze stel de rug toe te keren. Leek hem ook een riskant idee. Dalijke had hij een stel klauwen in zijn rug of in zijn schouders.

Daoi merkte dat Niko het ook in de gaten had gekregen. Onrustig geroezemoes duidde erop dat de nieuwelingen en de andere Sinisterpackleden de indringer geroken of gezien hadden. Het was een jonge man, met een ijzeren dood in zijn handen. Had er zeker ook nog zilveren kogels bij, niet? Daoi's ogen vernauwden zich. Shade kon hem wel aan, dat werd ook meer dan duidelijk toen de grote, zwarte wolf tegen de muur op klom, naar het nogal brutale jongetje van de N.C.S. Hij had lef. Daoi zag dat hij rustig bleef staan. Gek of overmoedig? Ze begon te sluipen, haar poten voorzichtig neerzettend op de koude, harde vloer. Shade antwoordde, gaf de man een optie. Hij kon hier wegkomen als hij hen niet verraadde. Als ze massaal naar buiten zouden rennen, zou de N.C.S. hen zien en zouden de nieuwelingen ontsnappen. Geen goed idee. Ze zorgde dat ze naar de deur liep, uit het zicht, bijna onhoorbaar. Mocht hij willen ontsnappen zonder toestemming, dan stond daar een grote, zwartgrijze wolf te wachten, klaar om te vechten, klaar om te bijten.

De jonge man vroeg of hij hem kon vertrouwen en Shade grijnsde even vals. 'Dat hangt van jouw woord af. Je hebt de kans nu te vertrekken, maar als onze wegen nog eens kruizen zal je er niet zo gunstig vanaf komen dat is mijn woord als leider van het pack!' zei Shade serieus en hij deed uit goede wil een paar passen achteruit. Die kon hij toch met een sprong zo inhalen, maar alleen als de man zijn woord niet hielt. 'Ga en laat de andere zich terug trekken, maar weet wel dat als je ons verraad zul je geen nacht meer rustig slapen, want ik zal in elke schaduw staan om je te overvallen!' voegde Shade eraan toe en zag vanuit zijn ooghoek dat Daoi al vast een plan B had.