A new threat

Blade had zijn team tactisch bewapend en klaargestoomd voor deze missie. Hij had binnen gekregen dat er een nieuwe leider was bij de Sinsisters en die moest hij nu uitschakelen. Hij zou een moeilijke missie worden want dit keer konden ze sneller gesnapt worden. Vampieren konden niet zo goed ruiken maar deze wel. Hij ging de grond af met een verrekijker vanuit de bergtoppen en als alles veilig was, daalde ze af. Hij sloop verder door de bossen en hij was zeer hard op zijn hoede voor belagers. Iedereen in het team had dempers mee maar hij was er van overtuigde dat ze dat zelfs zouden horen. Hij kamde het hele gebied af tot ze er een zag. Hij wou net schieten voor hij die vacht patronen herkende. Hij gaf een teken dat ze niet mogen schieten en nam de wolf nog goed op tot hij zeker was. "Daoi?"

Vanuit de heuvels kon je zijn gehuil horen en de leider van het Sinisterpack huilde naar de volle maan en de andere van het pack volgde zijn voorbeeld. De grote zwarte wolf was een van de grootste van de roedel en hij was op jacht met Ironteeth, ravenclaw en Stone. De rest van het pack bleef in het kamp en verzorgde daar hun taken die ze van Shade gekregen hadden. Ze waren op zoek naar prooien om het pack te voeden. De winter had sneeuw gebracht en waren de meeste prooidieren naar beschutten plekken gevlucht en moesten ze veel verder lopen voor een van hen ook maar een van hun prooien konden horen, ruiken of zien. De dieren die het dichtstebij waren nog altijd de berghgeiten die zich in de bergen ophielden. Shade zag daar altijd tegen op, want de rostblokken konden hun gewicht vaak niet houden en dan moesten ze vaak een andere route zoeken. Zo'n kilometer of twee van de bergen af rook Shade een kleine groep wilde zwijnen die zich vlakbij de bergvoet ophielden. "geweldig die zitten als ratten in de val!" dacht Shade en rook nog een geur die hij het meeste van alles haten. MENSEN! Shade's ogen boorde door de donkere nacht die verlicht werdt door de volle maan. Zijn blik ving andere bewegingen op aan de voet van de berg. Hij gromde zacht en zag ook dat Daoi daar liep. "Wat moet zij met die mensen? Als ze ons verraad zal ze er flink van langs krijgen en die straf zal zwaar zijn!" gromde Shade in zijn gedachten en hij liep naar een plek waar de mensen hen niet zouden zien in het maan licht. 'Ironteeth en Ravenclaw jullie zorgen dat jullie ongezien achter die mensen komen en Stone jij gaat naar de rechterkant en ik neem de linkerkant. Op mijn teken vallen we aan!' zei Shade op fluistertoon en liep alvast naar de linkerkant en zocht een paar struiken die zijn lichaam maskeerden. Ironteeth en Ravenclaw namen hun plaatsen in tussen de hoge rotsblokken en bleven uit het zicht. Stone bleef achter een hoge heuvel tot Shade het teken zou geven. Shade bleef op zijn beurd rustig afwachten, want hij wilde weten wat Daoi voor zaken met mensen van de N.C.S. had. Van binnen gromde Shade luid, maar hij hielt zich in, want als hij dat deed zouden de andere aanvallen.

Blade had geen tijd om te wachten. Hij moest iemand neer halen. En wie weet werd Daoi ook nog vijandelijk. hij moest nu eenmaal haar lijder uitschakelen. en Haar vriend zou dat ook niet leuk vinden. Ze hadden zij aan zij gevochten tegen vampiers maar dit lag anders. Shade was nog maar pas leider van de Sinsister maar was nu al gevreesd omdat hij niet veel genade had. Blade gaf zijn team een teken dat ze gewoon verder moesten sluipen. Ze hadden geen vragen gesteld over Daoi. Maar dat was ook normaal. Hij had echt contacten overal. Maakte niet uit van welk ras hij was. Alleen bij de vampiers moest hij nog iemand vinden. Maar dat kwam wel later. Daoi werd misschien wel waker als hij wat verder was. tot nu toe had ze nog geen kik gegeven toen hij haar naam zei. Hij nam even verder weer de leiding over. Hij deed met zijn vingers een sein de Ghost links moest verkennen En Dirk de rechterkant. (Allebei ghost players.) Hij verkende het gebied rondom hem. Niet even later kwamen ze al terug. Ze keken alebij niet gelukig en nog minder als ze elkaar aankeken. " Zeg jij het maar." Zei Dirk. Ghost wende zich tot hem en zei. " Dit ziet er niet goed uit. Beide kanten hebben we een vijand. En ze hebben ons waarschijnlijk al geroken of gezien. Ze vallen ons allen nog niet aan." Blade hoopte dat dat al niet zou gebeuren. " Ze weten dus dat we hier zijn. We zitten zo goed als in de val."

- Wut? Daoi zal eens komen ^^ -

Daoi liep tussen de bergen door. Ze had mensen geroken en wilde op onderzoek uitgaan, hopend dat ze niet naar Sinisterpackkamp gingen. Dat konden ze nu net niet gebruiken! Daoi zag plots vlekjes bewegen, dat waren de mensen. Geluidloos en snel begon ze te rennen, klaar om aan te vallen. Zodra ze vlakbij de mensen was bedacht ze zich echter. 'Daoi?' 'Blade?' gromde ze verbaasd, na een tijdje gewacht te hebben. Een andere geur kwam ook haar neus binnen. Shade en de anderen. Daoi draaide zich om en liet een gehuil horen dat zoveel wilde zeggen als; ze hebben nog niets kwaads in de zin. Blade kon dat natuurlijk niet verstaan. Het maanlicht glom in haar ogen, alsof de beslissing haar nu al pijn deed. 'Ik kan niet kiezen.. probeer te vluchten,' fluisterde ze. Hij had haar gespaard, maar ze kon haar Pack niet verraden. Daoi deed een paar stappen achteruit, naar Shade toe. Ze ging haar Pack niet verraden.. dat kon ze niet.. maar Blade had haar ook gespaard, ze waren vrienden geworden. Eeuwig bespot worden in het kamp? Wat moest ze doen, in 's hemelsnaam.. Help me dan toch, wilde ze uitroepen, maar naar wie?

Daoi kwam opdagen. Toen ze het door hadden richten ze snel op Daoi maar voor ze de trekker hadden overgehaald riep hij. " Wacht!Dat is Daoi." Ze Stopte met richten en keek weer rond voor andere. Hij hoorde ook gehuil. Dat deed zijn oude vriend ook. Toen kwamen wat vrienden te hulp toen ze in problemen waren. Het kon alles betekenen. Veel mensen snapte er niet veel van. Hij snapte er wel wat van. hij sprak de taal niet maar snapte af een toe wat dingen. Wat hij nu wist was dat ze wisten dat ze hier waren en dat ze wachten op het eken van hun leider. " Ik verwacht niet dat je kiest. Kies waar je bij bent. En ik kan nu niet weg. Ik heb een missie te vervullen. Dus ik kan niet weg zonder dat ik die vervuld heb. En ik kan je niet vertellen wat ik moet doen. Ook al kun je dat al raden." Antwoordde hij op haar raad. Hij Keek wat rond. Hij kreeg een idee." Hey Ghost, help me eens even zilvermijnen te leggen. Laten we hun eens verassen. Daoi. Kijk door de struiken waar we ze zetten. Als je mee moet doen dat je er niet in trapt." Hij legde samen met Ghost de mijnen neer terwijl hij hij ook wat tripwire legde. Als ze daar over struikelde, kreeg die ook nog twee granaten op hun dak. Hij Klom in een boom om een koord op te hangend met een gewicht die balanceerde op een tak. Als hij even daar tegen schoot werd hij naar boven getrokken waar hij veilig op een tak ze kon neer schieten.

Shade hoorde wat er gezegd werd en begon te grommen toen hij over de zilvermijnen hoorden. Met rustige passen kwam hij achter zijn schuilplaats te voorschijn. Waar Daoi stond waren nog geen mijnen gelegd en Shade ging pal naast haar stil staan en zijn rode ogen boorde zich diep in die van Daoi, daarna keek Shade richting de leider van de groep mensen en bleef hem aankijken. 'Ik had meer van je verwacht Daoi! En wat willen jullie op ons terrein!' sneerde Shade terwijl hij de andere rond de groep mensen zag gaan staan zonder te dichtbij te komen en op de mijnen te trappen. Het gegrom zwol snel en dreigend aan en Shade maakte zich groot door zich in de dominate houding op te stellen. Shade vond de toon van Blade een dreigende klank in de stem hebben toen hij tegen een van zijn leden sprak. Het was maar al te duidelijk dat zij hem eerder had ontmoet!

De leider bleek alles gehoord te hebben en kwam zelf op het podium. "Ik had meer van je verwacht Daoi! En wat willen jullie op ons terrein!" Gromde hij. Blade glimlachte. " Daoi heeft hier niets mee te maken. We komen voor jou. En dood zal je ook zijn als we hier weg gaan!" Hij gaf het teken: vrij om te vuren en zijn team begon op elke wolf die ze zagen te schieten. Ook al weren er zo goed als geen te zien. Allen shade en Daoi. Daoi lieten ze met rust. Tenzij ze vijandelijk werd. Shade was de eerste die dood moest. Hij nam zijn M4A1 met demper en mikte op Shade. " Nog een laatste wens? Of wil je liever een snelle dood? Maakt toch niet uit sterven zul je."

Daoi bleef doodstil staan, te verward om te bewegen. De mijnen werden gelegd, de vallen verplaatst. Wat moest ze doen? Ze kon haar Pack niet verraden.. was vriendschap er om te verraden? Dat geloofde ze niet. Anders had ze niet voor niets vampiers gedood met Blade, dan had ze net zo goed meteen haar tanden in zijn keel kunnen laten zinken. Nu bleek maar weer eens waarom dat de beste manier was om het lot zijn zin te geven. Shade kwam naast haar staan. Daoi boog haar kop, haar oren ging plat tegen haar hoofd aan; ze schaamde zich. Blade nam het voor haar op. Daoi knikte. 'Ik wist hier niets van. Ik rook mensen en ging kijken. Het bleken N.C.S. mensen te zijn. Ze willen me hun plan niet vertellen.' Daoi bleef beschaamd kijken, maar toen Blade op Shade richtte voelde ze iets knappen. Haar Pack. Haar leven. Dat liet ze niet verwoesten! Ze gromde lichtjes en zocht de baan van het geweer op. Daar ging ze staan, voor Shade. 'Mijn Pack is mijn leven,' mompelde ze zachtjes. Dit was de enige keus die goed klonk. Wat was ze zonder Pack? Wat was een Pack zonder leider?

De leider van de mensen zei dat Daoi niets te maken had met hun smerige plan om hem te vermoorden en Shade's oren gingen plat liggen en zijn lippen krulde zich in een gevaarlijke grauw toen het geweer op hem gericht werdt. Daoi ging voor Shade staan en hij vond dat ze voorlopig nog niet gestraft hoefte worden tot na het gevecht met deze groep mensen. De schoten vielen en de weerwolven vielen aan onder Shade's teken die hij met zijn staart gaf. Verschillende mijnen sprongen zowel door wolven poten als door de wolven die op een mens sprongen en hem daarheen duwde zonder het te weten. 'Het inige wat ik wil is dat jullie vertrekken en anders jion je het pack maar!' Gromde Shade en hij sloeg met een poot tegen een rotsblok dat op een kleine helling stond en ie nu op Blade af rolden.

De aanval was begonnen. Weerwolven kwamen en een paar stierven door de mijnen. Daoi koos voor haar pack dus had hij geen andere keus. Hij ontweek de rotsblok die Shade naar hem had geworpen en mikte opnieuw. Daoi Had een heel deel van zijn veld afgenomen om Shade te raken maar dat was geen probleem voor hem. Hij had al een bericht gestuurd met een druk op de knop van zijn horloge om hier zo rap mogelijk weg te geraken. Blade probeerde zich goed te concerteren en schoot een paar kogels naar Shade. Als hij Daoi zou raken raakte hij Schade niet dus ze was wel nu een vervelende last die in de weg stond. De heli zou zo meteen komen en zouden ze hier weg gaan. Maar hij betwijfelde of Shade dan al dood zou zijn. Hij werd bewaakt door wolven die gewoon voor zijn schietveld gingen staan. Je zou ze zelfmoordwolven kunnen noemen

Daoi was nu echt in verwarring, maar voor haar lag het voor de hand om haar Pack te kiezen. Tot nu toe hoefde ze Blade toch niet aan te vallen, dus kon ze net zo goed Shade beschermen. Hij had haar geholpen, voor hem had ze respect. Ze hoopte dat Blade haar genoeg begreep om te weten dat ze haar Pack niet kon en niet wilde verraden.. en dat Shade haar liet leven als dit hier klaar was. Op de een of andere manier was ze ervan overtuigd dat Shade het zou overleven. Waarom? Geen idee. Misschien was het wel een waanidee, wat geen nut had. Ze was stom geweest, ondoordacht. Ze had Blade moeten vermoorden toen ze de kans kreeg.
Het gevecht was even verstild rond Blade en Shade. Zou hij schieten? Raak? Of op Daoi? Daoi wist het niet, ze wist slechts dat ze wilde sterven voor haar Pack.

Shade zag hoe Blade op hem en Daoi richten, maar hoe kwaad hij ook was op de weerwolf het was een zaak om eerst hier de boel op te ruimen voor hij haar kon straffen. De andere hadden de meeste mensen al overmeesterd en Shade maakte een snelle sprong over Daoi heen en sloeg naar de hand van Blade waar hij het wapen in vast had en landen boven op hem. Zijn voorpoten drukte op de polzen van de man en hij hielt zijn snuit vlakbij het gezicht van Blade en gromde luidruchtig. 'Je had de keuze mens, nu niet meer!' sneerde Shade en opende zijn muil open en dook op de schouder van Blade's rechterkant om hem te bijten en mogelijk te veranderen in een van hen!

Blade zag dat ze het gevecht duidelijk aan het verliezen waren. Als het daoi niet was geweest had hij hun gewoon doorzeefd maar dat kon hij nu niet doen. Hij wou net schieten toen Shade achter haar uit sprong. Zijn kogel miste hem en Het andere moment lag hij op de grond gedrukt zijn wapen was weg geslagen en lach nu uit hand bereik."Je had de keuze mens, nu niet meer!" Hij wist wat er hier nu ging gebeuren maar wou er niet aan toegeven. Hij lag totaal weerloos tegen de grond gedrukt. na al die jaren was zijn kracht van pas gekomen maar zelfs hij kon geen zo grote wolf optillen. Hij kreeg nog net op tijd zijn grappling hook vast en schoot op een boom. De grappling hook trok hem net op tijd onder Shade uit voor die kon bijten. Hij hoorde zijn kleren scheuren. Toen hij recht stond zocht hij snel of of het te laat was maar hij zag dat het net maar op het nippertje zijn vlees niet geraakt had. Ghost en Dirk waren ook nog niet gebeten maar hun kogels raakte ook op. Hij nam zijn M4A1 die nu wel dichtbij lach maar Hij werd steeds dichter biij zijn vriende gedreven tot hij met zijn rug tegen zijn vrienden aan stond. Wolven kwamen langs alle kanten grommend in een cirkel rond hun dichter. waar bleef die heli nu!

Shade sprong over haar heen. Daoi keek omhoog. Nee! Dit was gevaarlijk! Niet alleen voor Blade, ook voor Shade. Hij werd bijna gebeten, redde zichzelf en ging bij zijn vrienden staan. Rug aan rug zouden ze weerstand moeten bieden aan die monsters.. waar zij bij hoorde. Daoi gromde lichtjes en legde haar oren wat achteruit. Ze kon hem niet helpen.. of wel? Had hij haar nu maar doodgeschoten. Dan hoefde ze niet gestraft te worden voor haar fouten. Vriendschap was voor Daoi de waarde waar ze naar leefde. Haar hart bonkte voor haar vrienden, haar gedachten gingen naar hen uit. Waarom was de keuze tussen hen toch zo moeilijk! Was ze maar minder vriendelijk geweest.. Alles ging mis. Straks was Blade dood, straks was Shade van plan haar flink te straffen. De wolvin sloop wat naar voren, de kogels van Blade's vrienden ontwijkend. Als ze had kunnen huilen had ze dat gedaan, van zowel wanhoop als pijn. Het voelde alsof haar hart verscheurd werd tussen degenen om wie ze gaf. Haar gevoel was waarschijnlijk in haar ogen te zien, waar anders zo'n zelfverzekerde blik in stond. Normaal wist ze wat te doen. De kogels raakten op. Als het nu misging.. Het geklapwiek van .. iets groots kondigde de komst van de heli aan. Vanaf daar begonnen iemand te schieten, vooral mis door het duister. Dit was Blade's redding! Daoi keek omhoog, ontweek een paar kogels en keek weer naar Blade. Afscheid nemen met haar ogen. Plots klonk er een schreeuw.. wacht, die was van haar! Een kogel had haar geraakt; niet helemaal, maar het had een flinke wond achtergelaten. Daoi jankte en sleepte zich snel weg, voordat ze doorzeeft werd. Als haar Pack haar zo maar vond.. In de struiken liet ze zich vallen, likte haar bloedende zij. Het werd zwart voor haar ogen en ze sloot haar ogen met een zucht. Misschien was het dan toch allemaal voorbij..

Shade had niet verwacht dan zijn slachtoffer nog onder hem uit zou kunnen komen, maar zijn kaken klapte met geweld dicht en je kon de klap duidelijk horen voor de zwarte weerwolf leider zijn kop richting zijn prooi richten en luid begon te grommen tot het mens met zijn rug tegen die van zijn overgebleven maten stond. Het geluid van een heli zwol aan in de lucht en Shade keek geirriteerd naar de lucht en daana naar Blade. De kogels vlogen in het rond en Shade grauwde luid dat het pack hem moest volgen, Hoewel hij Daoi had horen janken deed hij niets om haar mee te nemen. Ironteeth dook op haar af en greep Daoi in haar nekvel en sleurde haar achter zich aan op weg naar veiligheid. Shade leiden de troep naar de bergen waar de grotten waren en hun de meeste beschutting zouden bieden. Met grote sprongen joeg hij over de brokkelige stenen die zo nu en dan afbraken, maar de grotten kwamen in zicht en alleen een wolf zou daar zijn weg in kunnen vinden en Shade ging het pack voor naar binnen waar de bergen steviger waren om hun gewichten te kunnen dragen. Poot geroffel klonk door het gangenstelsel tot Shade een paar afslagen in was gerent kwamen ze bij een grote ruimte die van alle kanten verlaten kon worden. Toen het pack zich achter hem aansloot en werden stil bij alle uitgangen wachten gezet om mogelijke aanvallers van te voren aan horen komen. De mensen zouden heel wat moeite hebben het pack hier te vinden daar was Shade zeker van.

Vaag voelde ze dat iemand haar optilde. Ze voelde de ongelijkheid onder haar lichaam nauwelijks, evenals alle rotsjes en steentjes die haar continu schampten. Na een halve minuut slaagde Daoi erin haar ogen op een kier te openen. De kogels hadden in het rond gevlogen.. Shade had hen vast laten vluchten.. Met de minuut voelde ze zich sterker worden. Geen zilveren kogel, ze had geluk gehad. Waarschijnlijk hadden de mensen zo snel moeten komen dat ze alleen maar gewone geweren meegenomen hadden. Wie sleepte haar mee? Daoi keek schuin omhoog naar de kop van de wolf die haar droeg, voor zover dat lukte. Ironteeth! Hier moest ze hem nog dankbaar voor zijn. Ze had het grondig verpest voor haar Pack.. Shade leidde hen overduidelijk het gangenstelsel in waar ze al zo vaak was geweest. Een prima optie om niet dood te gaan, om het maar zo te zeggen. Daoi begon zich steeds sterker te voelen. Tegen de tijd dat Ironteeth afremde en haar losliet, kon ze op haar eigen poten staan. Weliswaar wankel, maar zeker niet onzeker. Haar gele ogen, waar nog steeds pijn in te zien was, zochten Shade, met enige schaamte. Bang was ze niet; wat haar straf was zou haar toekomen.

Blade hoorde eindelijk de heli afkomen. Als ze niet vlugger waren geweest waren ze in stukken gescheurd. Ze begonnen ook op Daoi helaas te schieten. Hij moest met pijn in zijn hart zien hoe ze werd geraakt en haarzelf in veiligheid bracht. Hij sprong snel via een ladder die ze naar beneden hadden geduwd naar boven. Zijn team volgde hem op een halve meter. Toen ze boven waren zag hij de wolven in een soort gangen stelsel gaan. Hij nam nog een sniper bij de hand maar hij was te laat Shade ging net uit zicht. Hij moest helaas maar met een mislukte missie terug keren. En hij hoopte dat Daoi er weer bovenop kwam. En hopelijk wou ze nog steeds vrienden zijn na dat ze is beschoten. De heli keerde terug naar de basis terwijl hij naar beneden staarde. Een mislukte missie met een lange weg weer naar de basis.

Het geluid van de heli nam eindelijk af toen Het uren leek te duren na de aanval. Sommige wolven waren net als hijzelf beschoten geweest, maar Shade had zich niet zo kleinzielig gedragen als sommige wolven die achterbleven en daardoor dood geschoten waren. SHade keek rond en zag dat Ironteeth Daoi mee had gesleurt en haar nu los liet. De ogen van Daoi zochten vast naar hem en Shade liep dreigend op Daoi af. Zijn rug haren stonden overeind en zijn rode ogen stonden gevaarlijk. Ironteeth bleef in de buurt en grijnsde zijn tanden bloot richting Daoi. 'Ik heb toch al gezgedt dat zij niet te vertrouwen was Shade, maar nee jij moest haar zo nodig in het pack hebben!' sneerde Ironteeth en zijn blik gleed steels van zijn leider naar Daoi die het cast niet lekker zat. Shade ging zitten en negeerde de oude wol totaal, maar hij wiebelde wel met zijn oren dat hij het begreep was Ironteeth wilde zeggen. 'Je hebt ons flink in de rast gebracht met je kletspraat met die mensen!' gromde Shade en hij bleef kwaad naar Daoi kijken. Hij wist wat hem te doen stond, maar hij wilde haar niet kwijt, niet na deze aanval er waren zo veel wolven weer gestorven dat hij het zich niet kon veroorloven Daoi uit de groep te verbannen. 'Daoi jouw straf zal zijn... Ironteeth en twiststep verwond haar zodat ze begrijpt dat dit niet hoort en laat haar leven, maar niemand verlaat dit hol voor ze geheelt is!' commandeerde Shade met donderende stem en hij draaide zich om en ging op een afstandje zitten kijken hoe Ironteeth zijn smile nog breder werdt en Twiststep op Daoi af liepen. Hun klauwen flisten door de lucht en de straf van Daoi was na enige tijd afgelopen. Met bloed aan hun klauwen lieten ze haar achter en begonnen hun poten schoon te maken. Een steek van pijn trof zijn hart toen Shade zag wat er over gebleven was van de teef. Misschien gebroken, maar zeker niet dood!

Shade liep naar haar toe. Daoi probeerde hem aan te kijken, maar het lukte haar niet. Een gedachte schoot door haar kop. Als het veilig was moest ze weten hoe het met Blade was.. Shade sprak maar een paar zinnen tegen haar, toch konden ze haar leven bepalen. Leven of Dood. Het was zijn keuze, ondanks alles. Shade koos.. Leven. Ze bleef leven met flink wat wonden. Wat een geluk dat ze weerwolf was. Ironteeth's glimlach was niet te misstaan voor iets anders. Hij mocht haar simpelweg niet. De oudere wolf siste naar haar. Daoi rechtte haar rug. 'Wil jij beweren dat je nooit een mens hebt laten gaan, Ironteeth, maar toch voor je eigen Pack gekozen hebt?' Daoi wilde toch zeggen dat ze voor haar Pack gekozen had, niet voor de mensen, al kenden die haar wel. Ze hoopte dat Shade dat begreep en haar niet als verraadster zou zien.. zij had de mensen er per slot van rekening niet toegebracht Shade te vermoorden en ze had hem ook niet gelokt. Ironteeth gromde. 'Dat zijn je zaken niet, Moonstrike. Daoi grijnsde lichtjes. 'Ik heb voor mijn Pack gekozen. De mens wilde mij niet schieten. Zo kon ik proberen ons te beschermen,' lichtte ze zijn onverstaanbare gegrom even toe. Ironteeth snoof even en haalde uit. Twiststep volgde zijn voorbeeld onmiddellijk.Daoi jankte niet eens. Ze sloot simpelweg haar ogen en liet alles over zich heen komen.
De pijn was zo verdovend dat ze het niet meer voelde, hoewel de klauwen verder schraapten over haar huid. Vlak nadat ze stopten begon haar lijf weer te helen, niet van plan om op te geven. Zacht voelde ze een lik over haar kop. 'Moonstrike.. ik blijf bij je.' Onmiskenbaar Swiftstep. Ze kon niet meer praten van de pijn, niet knikken, niet knipperen, niets.. maar toch wist ze dat Swiftstep haar begreep. Ze schaamde zich voor zichzelf, zoals ze daar lag. Zwak en vernederd. Ze zou geen wraak nemen, zeker niet. Verslagen worden, dat zou al helemaal niet gebeuren. Daoi wachtte niet tot haar wonden geheeld waren. Zodra het bloed niet meer zo erg stroomde en de duizeling minder erg werd stond ze, ondanks de pijn op en begon het bloed weg te likken. Gebroken, verslagen, goed, maar niet zwak, nooit. Dat zou ze niet toelaten van zichzelf.

Shade had zijn kop niet afgewend toen Daoi haar straf onder ging en toen het over was stuurde Shade een paar wolven naar het oppervlak om te zien of de kust veilig genoeg was om terug naar het kamp te gaan. Het duurde enige tijd en toen ze terug kwamen met hun raport stond Shade op en rekte zich uit. Daarna liep hij strak langs Daoi en Swiftstep op en gromde kort dat betekende dat ze hier weg konden gaan. Na de uitgang uit gekomen te zijn zetten Shade zijn poten voorzichtig stap voor stap om de rostblokken uit te testen en merkte dat ze hen goed zouden kunnen dragen. Met langzame tred liep Shade voorop en keek niet op of om wanneer hij iets achter zich hoorde dat op gesteun of gekreun leek. Soms deed hij het zelf ook wanneer hij zijn poten verkeert neer zetten op een stuk scherpe rots, maar dankzij dat hij en zijn pack weerwolven waren heelden ze snel weer en trok de pijn even snel weg en liet niet eens een kneuzend gevoel achter. Shade sprong van de laatste rosten af en snoof de lucht even op waarop de rest van het pack even bleef wachten. De geur van kruid hing nog sterk in de lucht, maar het was al een oude geur en het zou nog verder verflauwen in de dagen. 'Ironteeth, Swiftstep en Tritas Jullie gaan op jacht en zorg dat er voor zonsondergang wat prooi in het kamp ligt!' beval Shade die hen niet eens aankeek, maar Shade hielt zijn blik op de omgeving gericht. De drie wolven stoven voorbij ookal wist Shade dat Swiftstep Daoi niet achter wilde laten, maar hij zou Shade niet ongehoorzaam willen zijn. Shade stuurde nog een paar wolven op pad om de grensen te controleren, waardoor Shade nu alleen was met Daoi. Rustig wachten Shade tot Daoi beneden was en hij keek haar even steels aan vanuit zijn ooghoek. 'Ik hoop dat je begrijpt dat ik niet anders kon?' vroeg Shade en toen hij zag dat iedereen weg was ging zijn blik even rustig naar Daoi's kop die half geheelt leek te zijn. Voorzichtig drukte hij zijn snuit tegen de wang van Daoi en zijn rode ogen stonden niet langer hard en kil. Eigenlijk vond hij Daoi een heel erg mooie teef voor een Weerwolf, maar hij wist het niet onder woorden te brengen zoals elke mannelijk geslacht er moeite mee had zijn gevoelens te uiten. Shade ging zitten en zijn schouders ontspanden zich wat waar een diepe zucht op volgend. 'Ik wil dat je me alles vertelt over dat mens waar ik je eerder me zag praten!' zei Shade met een wat strengere toon in zijn stem, maar hij keek haar teder aan. De wind begon wat harder te waaien, maar het duurde niet lang of de wolken leken zich vol regen samen te pakken en hun water begonnen te lozen boven de heuvels. Het landschap zag er nu grijs en verwatert uit, maar Shade had geen zin om een plek te zoeken om daar nu droog te zitten tijdens het gesprek die hij nu met Daoi wilde voeren.

Daoi begon zich voort te slepen, al stond ze op alle vier haar poten. Shade kwam langs en gromde dat ze konden gaan. Eenmaal buiten besefte Daoi dat ze best wat geluk had: ze hoorden andere wolven kreunen als er een scherpe rots in hun poten drong. Zij voelde dat niet omdat de wonden op haar hals, rug en kop nog steeds klopten terwijl ze genazen. Ze merkte dat ze het langzaamst liep van iedereen, maar nu kon het haar even niets schelen. Swiftstep, haar eeuwige vriend, liep naast haar en gaf haar af en toe wat steun. Ze hoorde hem niet klagen over de stenen omdat hij wist dat zij meer pijn had, al wist ze dat hij pijn moest hebben. Plots klonk Shade's stem, zodra op de grond stonden, van de rotsen af. Tenminste, meer dan de helft van het Pack. Daoi en Swiftstep stonden nog bij de laatste rotsen. Daoi zette net haar poot op de laatste toen Swiftstep moest gaan jagen. Hij keek haar twijfelend aan. Daoi gaf hem een duwtje met haar snuit en daar ging hij. Hij kon het wel met Tritas overweg, dus Ironteeth vormde geen probleem. Andere wolven werden nog op patrouille gestuurd. Daoi was ondertussen ook op de grond gekomen en pas daar merkte ze dat ze nu alleen was met Shade. Eenmaal daar ging ze zitten, rustig en wachtend tot alles geheeld zou zijn. 'Ja. U hebt goed gehandeld,' zei ze met iets wat een glimlach kon zijn terwijl ze haar kop boog. Respect voor een leider was iets wat ze niet zou verliezen. Haar blik was niet langer vol pijn maar eerder.. lief, als dat het woord is wat je wil gebruiken. Daoi gaf veel om de wolven in haar Pack en had veel, zo niet alles, voor hen over. Zelfs voor Ironteeth, al zou je dat niet zeggen. Shade drukte zacht zijn snuit tegen haar wang, iets wat ze beantwoordde, voor hij een vraag stelde. Daoi slikte even en besloot toen de waarheid te geven. 'Ik ging jagen en kwam in de buurt van het N.C.S. territorium. Hij was in de buurt van de Sinisterpack Hills, dus kwamen we elkaar tegen. Eerst begon hij mij te beschieten, maar zijn ijzeren dood raakte leeg. Ik had me verstopt maar kwam weer tevoorschijn. Uiteindelijk liet hij mij leven en liet ik hem leven. We hebben met z'n tweeën vampiers verslagen waar de N.C.S. achteraan zat, aan de grenzen van ons territorium. Als een wolf zoiets met een mens kan hebben zou ik hem beschouwen als mijn vriend.' Daoi had het niet over liefde; hoe zou ze verliefd kunnen worden op een mens? De regen begon neer te vallen, niet hard maar ook niet zacht. 'Hij heeft me meerdere malen gered van de dood door vampiers en ik hem ook. Ik geloof dat dat een soort band heeft geschapen,' lichtte Daoi nog toe. Blade was echt een vriend voor haar. Dit was alles wat ze verder nog kon vertellen.

Shade had rustig geluisterd naar haar verhaal en Daoi niet een keer onderbroken. De regen had zijn vacht doorweekt, maar het gaf zijn lichaam alleen maar de juiste verkoeling die hij nu net nodig had. Daoi's ogen stonden vol respect en niet van wrok voor hoe hij gehandelt had voor het pack. De snuit van Daoi voelde zacht aan tegen zijn wang en hij voelde zich even ongemakkelijk bij haar aanraking. Even keek hij de andere kant op, maar niets verried wat hij dacht. 'Daoi, Misschien dat het niet de juiste tijd is om daar over te spreken en zeker niet na wat er nu gebeurd is, maar... Ja lief is het juiste woord. Maar ik wil eigenlijk iets anders zeggen... Ik... ik Voel iets voor jouw eigenlijk al een tijdje, maar het is...' happerend stierf zijn stem weg toen Shade weer naar Daoi keek en haar gele ogen glommen terwijl ze naar hem keek of kwam dat door de regen?

Daoi slikte wat weg. Waarom was die blik in zijn ogen zo.. vreemd? Meestal was die hard en ondoorgrondelijk. Nu was het echter.. bijna lief, wat haar verwarde en verbaasde. De regen had haar vacht doorweekt, maar nu kon ze daar even niet aan denken. Wat was er met die grote sterke wolf? Wat was de kracht die sterke zielen week kon maken? Hij wendde zijn kop af en veranderde toen ineens het gespreksonderwerp. Waar wilde hij het over hebben? Dit begreep ze echt niet meer.. tot hij over iets begon dat.. liefde zou kunnen heten. Verbaasd knipperde ze met haar ogen. Zijn stem stierf hakkelend weg, eigenlijk de eerste keer dat dat gebeurde. Daoi sloeg haar ogen neer. Meende hij het? 'Ik weet niet wat ik voel,' fluisterde ze als antwoord. Was het net zoiets.. het kon.. maar wat was dat vreemd om te bedenken. Was dat de reden waarom ze hem niet altijd aan durfde te kijken? Ze verbeeldde zich vast dingen. Dat kon niet anders. Daoi sloeg haar ogen neer en probeerde aan andere dingen te denken, dingen die ertoe deden. Jagen, bijvoorbeeld. Haar gedachten dreven echter de hele tijd weer weg. Ze begreep het niet meer..

Shade zag hoe moeilijk Daoi het vond zijn woorden te begrijpen, maar een donderslag deed hem op kijken en Shade zag hoe een gevorkte bliksemschicht de hemel beangstigend over de hemel schoot. 'We moeten gaan, voor het onweer te erg wordt.' zei Shade promp en stond op. Zijn gesprek met Daoi zou hij later moeten voortzetten, dus stond Shade op en drukte zijn flank nog even tegen die van Daoi en gromde dat ze beter nu konden gaan. Daarna stapte Shade op en liep in de richting van het kamp. Zijn houding werdt weer normaal net als de blik in zijn ogen die weer hard stond en zijn oren gespitst op elk verdacht geluid. Als ze bij het kamp zouden komen zou Shade een paar wolven op pad sturen om de grensen te bewaken.
(Topic uit. )