Rebellion

Lucius

Lucius trad naar voren en keek naar de Wherepyre´s die daar stonden binnen enkele weken. "Heren en dames, wij zijn hierbij elkaar om een goede discussie te hebebn." Een schaterend gelach klonk. Lucius lachte ook. "NEE, We zijn hier voor een ding. WRAAK. Onze broeders en zusters zijn vermoord door hen, De mensen, de weerwolven, de vampieren. Alle 3 de soorten hadden ons aangevallen en vermoord. Wij nemen wraak. Sluit je bij mij en mijn groep aan, wij zijn slecht een fracie van het leger van de Wherepyre Darbor. Wij zullen die wezens daar boven een lesje leren, ze aan stukken scheuren, ze opensplijten en vermorzelen!!!!" Een hard gejuig ging met hem mee. Verscheidene Wherepyre´s stapten naar voren en brulden hun naam of hun bijnaam waar mee ze zeiden dat ze mee deden. Onder hen had Lucius een paar vertrouwde Wherepyre´s gezien. Lucius veranderde van vorm en brulde "DOOD AAN DE DAGWEZENS, DE NACHTLOPERS EN DE SCHADUWKRUIPERS!!!!" Meer Wherepyre´s brulden en sprongen op van vorm veranderend of bloeddorstig brullend. "BROEDERS, ZUSTERS. WIJ ZULLEN WINNEN!" Lucius brulde harder en de grotten echoden hard. Toen zwegen ze en gingen weg. Op zoek naar een tijdelijke verblijf plaats of wapens. Enkele andere stonden daar nog.

(alleen reageren als je Wherepyre of Alleen levende soort bent)

Jioni

Haar grotesk misvormde lichaam kon haar al jaren niets meer schelen. De strijd om te overleven zorgde al voor genoeg moeilijkheden. Jioni was alleen. En een Wherepyre alleen is een geliefd doelwit. Haar gemeen grijnzende snuit zorgde ervoor dat mensen vluchtten als ze nog konden, maar weerwolven en vampiers wilden haar dood. Morsdood. Het enige nadeel voor hen was dat ze springlevend was. Toch was ze alleen. De strijd had haar al zoveel kracht gekost.. Tot ze vlakbij haar schuilplaats stemmen hoorde. Haar oren vertelden haar niet wie het waren, maar zeker wel wát het waren. Een zware, bulderende stem van een male wherepyre dwong meteen haar respect af. Nu haar nieuwsgierigheid gewekt was kwam ze kijken. Er stonden meerdere wherepyre's. "DOOD AAN DE DAGWEZENS, DE NACHTLOPERS EN DE SCHADUWKRUIPERS!!!!" 'WRAAK!' Iedereen brulde mee, iedereen was meegevoerd door zijn speech. Zo ook Jioni. Sommigen brulden zelfs hun bijnaam. Die had ze niet.. maar ze kon er misschien één krijgen? Terwijl iedereen gilde baande Jioni zich een weg naar voren tot de wherepyre die gesproken had. 'Ik sluit me bij je aan, broeder,' gromde ze luid, zonder angst of vrees. Haar vervaarlijke tanden blikkerden in het maanlicht.

Taylor

De dagen waren gelukkig kort geweest, maar een eenzaam figuur rende tussen de bomen door. Het gekwelde gevoel dat ze haar vanaf de eerste dag dat ze wakker was geworden al teisterde speelde elke dag weer op wanneer zij haar ogen open deed. Taylor sprong hoog over de gevallen boomstammen en landen weer soepeltjes voor ze verder rende. Haar gedachten maalde zich door haar hoofd en haar voeten draafde over de bos grond voort. Ze had zin in iemand te doden het maakte niet uit wat. Al was het een mens, vampier, weerwolf of eentje van haar eigen soort Wherepyre, Al wist ze dat zelf niet. Zins ze gebeten was was Taylor haar geheugen kwijt en iedereen in haar dorp was vermoord op de mensen na die haar hadden willen verzorgen. Taylor zag eruit als een vampier en elke Wherepyre had een paar vleugels, maar het gekken was dat zij dat niet had en kon Taylor gemakkelijk voor een vampier aangezien worden. Het grbrul van kwade stemmen deden Taylor met een ruk tot stilstand komen. Een valse grijns speelde op haar lippen. Haar abnormale lange tanden waren een van de kenmerken dat taylor een Wherpyre was. Zelfs haar grom was van een wherepyre en op comando van haar wil kreeg ze net zulke lange nagels als een Wherepyre. Zachtjes sloop Taylor naar de grote troep toe en klom in een boom. Haar hongerige blik keek over de grote groep Wherepyre's uit en naar de leider van de groep. De woeste brullen maakte haar nog hongeriger. "Dus die gaan een stad plunderen! dat kan nog leuk worden!" dacht Taylor en sprong uit de boom en liep zonder angst naar de groep toe. Haar vurige blik maakte zelf sommige Wherepyre bang. Taylor kende geen angst of vrees en liep zonder moeite door tot de eerste rij van de groep. 'Als er gejaagd wordt ben ik ook van de partij!' riep Taylor en bleef met haar dreigende houding stil staan. Hoewel Taylor altijd dreigend over kwam, bleef er altijd nog respect voor een groot leider in haar ogen te lezen. Nog voor er een misverstand zou komen sprak Taylor opnieuw. 'Wat jullie jagen is voor mij geen probleem ik vermoord alles!' de kille ondertoon in haar laatste woorden maakte iedereen meteen duidelijk dat ze geen moeite zou hebben met wie of wat ze zou moeten doden. een valse grijns speelde op haar lippen en maakte haar abpnormale lange tanden zichtbaar. Een van de Wherepyre's die Taylor wilde aanvallen zag ze vanuit haar ooghoek. Een lage zeer gevaarlijke grom rolde uit haar keel en Taylor hielt haar ogen scherp op de Wherepyre gericht die door het horen van haar gegrom meteen stil stond.

Lucius

Lucius keek hoe een Wherepyre zich naar voren baande 'Ik sluit me bij je aan, broeder,' gromde ze luid, zonder zwakte in haar stem. "Welkom dan zuster." Zei Falco met een tevreden gezicht. 'Als er gejaagd wordt ben ik ook van de partij!' riep een ander en bleef stil staan. Lucius draaide zich naar diegene toe en keek recht in diens ogen "Wij jagen niet, wij gaan moorden, wij gaan uitroeien en wraaknemen. WIj gaan de weerwolven, de vampieren en de N.C nog wat aanvallen en uitroeien. WIJ ZULLEN ZE AAN STUKKEN RIJTEN!!" riep hij en een paar Wherepyre´s brulden mee. Nog meer Wherepyre´s verlieten de plaats om een rustplek te zoeken of te gaan jagen of wat ze ook gingen doen. Enkele bleven staan. Lich vloog net boven de grond naar hem toe en vroeg ´Lucius, moeten we het mensje niet vinden om hem te chanteren en uit te zoeken of ze een plan hebben?´ Lucius knikte en zei "Lich dat zullen we doen. Ik had er ook al aangedacht alleen dan kan hij ons doorveraden nu weet hij niks" Lich knikte en liep weg waarschijnlijk voor een nachtelijk vreetfestein. Lucius zijn vleugels klapten dubbel en toen in zijn rug en het haar verdween als sneeuw voor de zon. Lucius was weer in zijn mensen gedaante. Zijn ambere ogen flikkerden in het licht van de fakkels die rechtop stonden. Hij begon een laatste maal met spreken "Wie zullen we als eerste aanvallen, De N.c.s , De vampieren of de weerwolven?! Beter gezegd wie roeien we als eerst uit" zei hij met een gemene lach op zijn gezicht.

'Welkom dan, zuster.' De stem van Lucius [of noemden ze hem niet zo?] was even gevoelloos als die van Jioni. Ze hoorde een nieuwe stem iets over jagen roepen. Alsof ze gingen jagen. Jioni trok haar neus bijna bij het idee op. Moorden, dat was de bedoeling. Jioni's vleugels klapten geïrriteerd op en neer op haar rug. Jioni keek om naar de nieuweling, met haar kop iets scheef. Wie zou het zijn? Ze was niet de enige nieuwelinge. 'Welk mensje?' vroeg ze daarna nieuwsgierig. 'Anders wil ik wel helpen met het vangen van die prooi,' grijnsde ze vals. Zeker, ze had respect voor Lucius, maar brutaal en zonder angst bleef ze. Mensen vangen was leuk, maar het waren zulke zwakke schepsels. Vampiers vochten meestal gemeen terug. Met weerwolven kon je een echte strijd aanbinden. Ze won altijd. Anders had ze hier nu niet gestaan. Het deed haar goed zoveel wherepyre's te zien, al waren het er best weinig vergeleken met de rest. Ze was dan ook 4x zo gevaarlijk als een common nachtwezen. Ja, wherepyre's waren oppermachtig. Haar blauwe ogen schenen helder vanuit haar kop, het enige wat nog 'gezond' verstand leek te weerspiegelen. 'Wie roeien we het eerst uit? De vampiers? De weerwolven? Of de N.C.S?' Jioni kon het niet zoveel schelen, als vooral de Deathdealer's maar goed zouden leiden. Als straf voor het gevangen houden van haar. Dit bestaan gaf haar tenminste vrijheid.

Lucius

Lucius keek naar de Wherepyre toen die een vraag stelde over de mens. "Hij is onbelangrijk en een gevaar voor ons plan als hij ons nogmaals vind, hij moet met rust gelaten worden tot de strijd, dan is het zijn einde" Hij keek even om zich heen en keek of er een teken was dat er een mogelijke vijand was. "Mijn naam is Lucius, ik heb jou geloof ik niet eerder ontmoet." Lucius dacht even na over het eerste slachtoffer. "Ik voel wel wat om de vampieren aan tevallen alleen wie van de 2 groepen met hun leiders. Grace of Alexandra." Enkele Wherepyre´s riepen luid ´Alexandra!´, ´nee Grace!´. ´Waarom niet gewoon Amarth!!´. ´Nee Alice moet sterven!´. ´Een van de vampieren en daarmee uit! Lucius heeft gesproken!´ riep de laatste en het was Lich die weer terug liep met een bebloede muil vol tanden die ontbloot waren. Falco knikte even tevreden naar Lich. Enkele Wherepyre´s gingen teleurgesteld zitten. De meerderheid ging zitten op rotsen of in de bomen en accepteerde het antwoord. Lucius zag dat zijn eigen groep het antwoord gelijk hadden geaccepteerd behalve Savannah en Bjorn die beide een haat hadden aan weerwolven. De jongen van rond de 9 jaar in vampier vorm Wherepyre trapte tegen een steen. Hij was de jongste Wherepyre en zou spoedig sterven. Lucius had gedreigd hem te vermoorden alleen dat zouden de rest niet accepteren. De meeste in zijn standaard groep waren gewend aan Bjorn en zijn moeder Savannah dus had Lucius het geaccepteerd. "Wat is je naam zuster, of iets waarmee ik je kan herkennen" zei lucius weer tegen Jioni.

Taylor haalde haar schouders op toen Lucius zei dat ze moorden en niet joegen. Ze had nog steeds honger en slenterde weg. een geritsel trok haar aandacht en ze zag een ree de struiken uit vluchten van haar vandaan. Taylor zetten de achtervolging in en sprong het dier in haar hals. Na over de kop te zijn gerolt kwamen ze tot ztilstand te liggen en Taylor brak het dier te nek. Verschillende jonge Wherepyre's wilde haar buit van afpakken, maar Taylor had geen zin in delen en gromde luid vanuit haar keel. Maar het had ze niet af geschrokken. Taylor trok moedwillig de kop van het karkas en gooide die weg de struiken in aan de andere kant van het veld. De jonge Wherepyre's schoten erop af en taylor trok haar buit naar een rustige plek waar ze prima kon horen wat er gezged werdt. De Wherepyre's waren aan het overleggen wie ze het eerste uit zouden roeien. Met grote stukken vlees bleef Taylor rustig luisteren. 'Wie we ook aanvallen die zullen het niet overleven!' riep Taylor instemmend en nam nog een hap van haar buit.

'Mijn naam is Lucius, ik geloof niet dat ik jouw al eerder ontmoet heb.' Jioni grijnsde breed. 'Ik loop hier toch al een tijdje rond.' Haar stem was laag en rommelend, vanuit het achterste van haar keel. Lucius sprak alweer verder. 'Ik voel wel wat om de vampieren aan tevallen alleen wie van de 2 groepen met hun leiders. Grace of Alexandra.' Jioni zei nog niets. Het was haar allemaal best. Een deel van de Wherepyre's riepen om de dood van Amarth of Alice, maar een grote Wherepyre maakte daar een eind aan. Nu was het Alexandra.. of Grace. Jioni keek moordlustig bij die naam. O, ze wist dondersgoed wie dat was. Het was de leider van de Deathdealer's, het was haar zusje. Zij waren meegenomen door de Deathdealer's, alleen had Jioni het daar niet uitgehouden. Grace daarentegen wel. Jioni was gebeten door een forse Sinisterpackwolf, maar niet gestorven. Toch haatte ze haar zus. Die had haar kunnen redden door haar te dwingen te blijven, of haar weer terug te laten halen. Maar nee, ze moest maar gaan. Jioni haatte Grace vanuit het diepst van haar hart. Maar ze wilde haar zelf zien lijden, zelf afmaken. 'Alexandra,' riep Jioni, tussen allerlei andere kreten door. 'Wat is je naam, zuster, of iets waar ik je aan kan herkennen.' 'Men kent mij als Jioni,' antwoordde Jioni. 'Een bijnaam heb ik nog niet.' De andere Wherepyre was weggelopen, maar dat kon Jioni weinig schelen. Wraak was het enige wat haar beperkte hersenen domineerde.

Lucius

'Alexandra,' riep de Wherepyre die niet ver stond. 'Men kent mij als Jioni,' antwoordde ze. Lucius keek om zich heen en luisterde en riep "Grace of Alexandra. Beide vampiers maar als we degene met de beste wapens eerst verslaan staan de Deathdealers er slechter voor. ALEXANDRA ZAL ALS EERST ONZE WRAAK VOELEN SAMEN MET HAAR NOBLE´S!!!!!!!!!" Riep Lucius uiteindelijk. Zijn vleugels gesprijd "We vallen aan binnen 2 dagen en ze zullen onze toorn voelen!!!" Lucius draaide zich om en ging een uit steen gehouwen trap af. Hij ging richting de menigte en ging er tussen staan en praten met wat vroegere bekende en kennis maken met nieuwelingen. Veel Wherepyre´s wouden dood aan de andere soorten en heersen over de aarde niet leiden maar wel leven zonder doodgemaakt te worden. Enkele Wherepyre´s herkende hij nog van jaren geleden en sommige kende hij helemaal niet. Even later kwamen er meerdere Wherepyre´s binnen met herten, schapen en zelfs een paar koeien. Doodgemaakt en de vacht weggerukt. "een Feestmaal." Zei Lucius terwijl de dieren op een grote lange tafel werden gesmeten.

Taylor trok weer een lap vlees van het karkas en zag een jongen van 9 jaar op haar afkomen lopen. Zacht begon ze te grommen, maar de knaap kende blijkbaar zijn plek en ging een stukje van haar af zitten. Taylor zag dat de vergadering voorbij was en had stilletjes mee geluisterd en zonder te veel woorden was ze het eens met wat Lucius zei. De jongen kroop een stukje dichterbij en Taylor trok het vlees dichter naar zich toe. Hoe wel ze geen zachte kern had voor pupie-ogen staarde de jogen haar toe verdrietig aan, Nouja verdrietig? Taylor gromde zacht iets onverstaanbaars en trok de achterhand van het hert af en gooide die naar Bjorn die het stuk gretig in ontvangst nam. 'Dat is alles wat je van mij krijgt!' bromde Taylor en draaide zich van de jongen af en at verder tot het vlees op was. " Ik hoopt dat we snel actie gaan onder nemen? Ik verveel me terpletter!" dacht Taylor verveelt en begon de botjes te breken die ze nog over had, puur uit eigen vermaak.

Jioni keek toe, stil nu, hoe Lucius besloot dat Alexandra het eerste aan de beurt zou zijn. Een glimlach kroop over haar gezicht. 'Ja, Grace, lief zusje, je zal mijn toorn voelen,' mompelde Jioni voor zich uit. Wat zou het heerlijk zijn wraak te nemen op die one-track-mind vampier, die vrouw die alles haatte behalve de Deathdealer's. Toen ze mensen waren, ach, toen ging alles zijn gangetje. Vader sloeg de kinderen, moeder was ziek. Grace was het meest opstandig. Jioni werd daardoor minder geslagen. Misschien zijn ze daarom uit elkaar gegroeid, wie weet. De Deathdealer's kwamen, namen hen mee. Grace voelde zich er thuis, maar Jioni verlangde naar een plaats voor zichzelf.. dus liep ze weg. En Grace liet haar gaan. Nu was ze een Wherepyre. De eerste jaren had ze gehuild, jazeker, maar verdriet slijt en maakt plaats voor wat anders. Wraak en woede. Jioni was veranderd. Ze was geen lief, veranderd meisje meer, nee, ze was een moordmachine, klaar om alles te geven om te moorden. En dan vooral haar zusje. Dat kreng. Ondertussen scheurde Jioni met haar tanden wild een stuk vlees af, alsof ze haar jarenlange woede daarop kon botvieren. Nee, het was alleen maar lekker. Jioni gromde zacht naar anderen die te dichtbij kwamen, maar die moesten nog niets van haar hebben. Nog twee dagen. De wereld zou sidderen onder hun wraak.

Lucius

Lucius had een stuk wilde hond en nam er een stuk van af en at het op. De rest liet hij even liggen op een steen. Hij keek rond en riep "Wie van jullie kunnen er vechten of met wapens omgaan!?" Enkele zwegen terwijl het grootste gedeelte het wel konden. Teleur gesteld schudde hij zijn hoofd "Degen die niet kunnen vechtten moeten gaan oefenen alsof deze godvergeten wereld nog maar enkele dagen bestaat! anders doe je niet mee en dan geen wraak, geen feest op de karkassen van de slachtoffers." Lucius keek naar de rest en zei "Blijf uit de buurt van onze oude plek daar waren we aangevallen door N.C.S. We moeten voorzcithig zijn. Voorlopig. Als we de vampieren onder de duim hebben dan hebben we een grotere groep en dan volgd de rest!" riep hij. Hij draaide zich om voor de zoveelste keer. Zo weinig rust had hij, hij had niks aan een groep zwakelingen hij had vechters nodig, moordenaars, sluipers, schutters en genadeloze slachters. geen idioten.

De stem van de leider haalde Jioni uit haar haatvolle overdenkingen. 'Wie van jullie kunnen met wapens omgaan?' Jioni keek op, nog niet van plan om iets te zeggen. Ze was geen meeloper. Het grootste deel van de Wherepyre's keek elkaar vragend aan. De leider leek hier niet blij mee. Groot gelijk had hij. 'Degenen die niet kunnen vechten moeten gaan oefenen alsof deze godvergeten wereld nog maar enkele dagen bestaat!' Jioni grijnsde om de metafoor. 'Misschien is dat ook wel zo,' mompelde ze voor zich uit. Jioni dacht even na. Kon ze überhaupt wel wat? Vroeger wel.. Ze kon slaan en vechten, bijten en verdwijnen. Snelheid was haar grote voordeel. Jioni was misschien wel gruwelijk misvormd en dergelijke, maar niet echt indrukwekkend vergeleken met de rest. Rustig stond Jioni op en liep naar Lucius toe. 'Ik ben snel en kan goed opletten. Is dat goed genoeg?' vroeg Jioni op een rustige toon. Ze zou anders wel gaan oefenen, 'alsof de godvergeten wereld verging.'

Lucius

'Ik ben snel en kan goed opletten. Is dat goed genoeg?' vroeg Jioni. Lucius keek haar aan en zei "Dat is handig, maar je moet vechten, moorden en afslachten. Snel is handig voor de kogels, oplettendheid is handig voor gevaar alleen als je niet vecht ben je eerder dood dan je denkt." Hij keek naar Jioni en zei "Pak maar een wapen daar is genoeg probeer maar, aan mensen die niet kunnen vechten hebben we niks. Het is nu of nooit. WILLEN JULLIE BLIJVEN LEVEN OF STERVEN TERWIJL HUN ONS ONAFGESTRAFD ONS DOODSCHIETEN!!!! IK NIET IK BLIJF VECHTEN EN JULLIE!!!!?" schreeuwde Lucius. Direct pakten velen Wherepyre´s wapens van de grote stapel uit de hoek en keken er naar en probeerden het. Sommige deden het goed, de helft kon het en een klein beetje deed het slecht. Alleen die zouden het wel onder de knie krijgen. Lucius keek naar hun en pakte toen zijn eigen spullen. Hij liep een kamer in en opende een grote kist. Een metalen harnas. Daarnaast zijn wapens. Oud, maar nog steeds dodelijk en scherp. Hij haalde er een lange zeis uit, een lange ijzerenstok en een drietand. Als laatste onderaan lag een langzwaard. Hij pakte ze en deed ze aan. Hij liep weer terug en zei "Wie denkt dat die een kans maakt tegen mij." Hij keek de groep aan wachtend op een reactie.

TAylor hoorde wat Lucius zei en keek rustig toe. "He he eindelijk actie!" dacht Taylor en trok een anderhalve hand van haar rug en een kort zwaart dat erg dun was, maar snel en lenig om tussen de ribben door te glijden. taylor sprong van haar plek en liep eerst rustig richting Lucius, omdat de verschillende Wherepyre's nog rond liepen. Het laatste stuk had ze vrij spel. Hoewel Taylor haar verleden niet wist was ze er al vanaf het begin bewust van dat ze een formidabele vechter was geweest. Met snelle passen rende Taylor recht Op Lucius af en haalde uit met haar anderhalve hand waarna ze een korte draai maakte waarmee ze haar dunne korte zwaard richting Lucius ribben draaide. Ze werd beide keren gepareerd en Taylor dook even achteruit voor ze weer naar voren stormde en op elke vuile manier probeerde Lucius te raken.

Jioni

Lucius gaf haar snel antwoord. Dat is handig, maar je moet vechten, moorden en afslachten. Snel is handig voor de kogels, oplettendheid is handig voor gevaar alleen als je niet vecht ben je eerder dood dan je denkt." Lucius kee haar aan en zei "Pak maar een wapen daar is genoeg probeer maar, aan mensen die niet kunnen vechten hebben we niks. Het is nu of nooit. WILLEN JULLIE BLIJVEN LEVEN OF STERVEN TERWIJL HUN ONS ONAFGESTRAFD ONS DOODSCHIETEN!!!! IK NIET IK BLIJF VECHTEN EN JULLIE!!!!?" Jioni brulde mee met Lucius uitroep. Ze was het ermee eens. Snel pakte ze een soort bijl met een scherp en breed blad. Een soort tweehander of iets dergelijks. Met een grijns zwaaide ze ermee, spontaan in gevecht rakend over het ding met een ander. Die verloor grandioos en verloor een vleugel. Wherepyre's konden er toch niet meer vliegen. Dus? Met in de ene klauw de bijl en in de andere slechts lucht draaide Jioni zich om toen ze Taylor Lucius aan zag vallen, zoals hij gevraagd had. Geïnteresseerd liep ze ernaartoe en begon te kijken. Daar kon ze wel iets van leren. Beiden waren lenig en sterk.

Lucius

Lucius keek toe en een van de Wherepyre´s kwam richting hem en probeerde twee keer uit te halen. Hij had in zijn linkerhand nog steeds de zeis en in zijn rechter hand de drietand. Hij ontweek de twee uithalen met het zwaard en haalde toen zelf uit met de drietand richting haar benen. Als hij die vastspijkerde aan de vloer dan had hij dit gevecht gelijk gewonnen. Hij haalde uit maar miste. Hij was traag door zijn slaap. Hij slingerde met de snelheid van zijn elleboog en onderarm de zeis richting de schouder erop uit om te verwonden of hij raakte zag hij niet want hij haalde al uit met de andere kant van de zeis en richtte op het onderuit halen van de wherepyre. Hij stak zijn drietand met de punten in de grond om als eventuele bescherming te dienen.

Taylor zag de aanval van Lucius en trok net op tijd haar voet weg die hij dreigde aan tevallen. De zeis was een ander verhaal, maar door een snelle draai raakte ze enkel licht gewond. Een straatje bloed seipelde over haar kleding en de wond groeide vrijwel gelijk dicht. In tegen stelling tot mensen waren weerwolven, Vampiers en Wherepyre's in staat sneller te genezen. Taylor wilde opnieuw uithalen maar werdt geblokt door de drietand die door Lucius in de grond werdt gestoken. Nu moest ze er om heen. Taylor grijnsde breed en hielt Lucius scherp in de gaten, waarna ze naar zijn vleugel uithaalden. Daarna draaide ze verder om de drietand heen en draaide het dunne zwaard recht op Lucius af. Op de een of andere manier was hij trager dan zij, maar Taylor wilde hem niet onderschatten en maakte iets meer ruimte tussen hen. Of dat zo slim was zou later blijken?

Lucius

De drietand was slim geweest en de Wherepyre moest erom heen. Ze haalde gelijk naar zijn vleugel uit. Het dunne vlies er tussen scheurde maar hechte zich al bijna meteen weer aan elkaar. Zijn bleugel moest herstellen. Haar dunne zwaard ging recht op hem af en hij blokkeerde het bruut door tegen het blad aan te slaan met zijn ijzeren pols beschermers. Het ijzer brak maar de klap was afgeweerd. Ze gaf iets meer ruimte vrij. Dit was zijn kans. Zijn vleugel was bijna volledig hersteld. Hij gebruikte de 2 uiteinden als wapen. Hij stak ze naar de Wherepyre uit terwijl zijn armen in een verdedigende houding stonden. Zijn vleugels maakten gaten in de stenen grond wanneer er geen doelwit was. Zijn vleugels richtte zich op de armen van de Wherepyre en hij sloeg toe.

haar laatste zet was niet slim geweest dus en Taylor moets goed haar best doen niet door de scherpe klauwen aan de vleugels geraakte te worden wat maar een deel lukte, want hoewel ze van de aanval afdraaide geraakt werdt in haar arm. Taylor liet bijna nooit haar wapens vallen, behalve wanneer ze tot op het bot geraakt zou worden. Taylor draaide met de aanval mee van de vleugel en kwam zo weer vrij. Gelijk daarna trapte Taylor tegen de andere vleugel om de aanval te blokken. Hoewel het lukte verloor ze voor even haar evenwicht, maar door een handigheidtje die zij zichzelf had geleert landen ze op haar handen en draaide zo door en stormde weer op Lucius af. Haar zwaarden gebruiken om de aanvallen van de vleugels af te ketsen. De verdedigende houding van de armen van de Wherepyre vomde weinig weerstand voor haar. taylor sprong op en gaf haar tegenstander een kopstoot. Zelf had ze er ook even last van door de dreun, maar Taylor landen en ging in een verdedigende houding staan om mogelijke aanvallen te blokkeren.

Lucius

Lucius voelde de kopstoot in zijn schedel. Het trilde even en toen niet meer. Hij keek weer op en zagg haar in de verdedigende houding. lucius keek haar aan en lachte even vriendelijk. Hij liep richting een rotsblok. Hij had zelfs geen genade in een vriendschappelijk gevecht. Hij zou ze niet doodmaken ofzo alleen een paar gebroken botten kon normaal wel. Hij tilde het rots blok op en brulde terwijl hij het rotsblok zo groot als een bed optilde en richting de Wherepyre gooide. Hij had geen zin om te kijken of ze hem zou ontwijken en ging even kijken hoe de rest van de Wherepyre´s vochten. Hier en daar gingen de gevechten door, daar een paar observaties en enkele die een wapen uitzochten. Hij draaide zich weer naar de Wherepyre en ging weer in de gevechtstand staan. Zijn vleugels weer dicht geslagen en zijn armen open met in de rechterhand weer de zeis die hij net snel had opgepakt. Hij had hem namelijk laten vallen tijdens de aanval.

De lach van Lucius bracht een grijns op haar gezicht, maar die verdween weer toen hij brulde en een groot rotsblok op tilde en die naar haar gooide. Taylor sprong een paar keer achteruit voor het ding stil lag, maar toen zij haar blik weer op Luxius richten had hij de zeis weer vast gepakt. Taylor zag zijn houding en wist dat hij nog niet klaar was. Ze had tijdens de uitwijking haar voet gekneust, maar taylor liet zih niet kennen en sprong boven op het rotsblok voor ze haar sprong voort zetten en naar Lucius sprong. Haar vleugelloze rug maakte vaak een verkeerde indruk op de meeste, maar haar sprongen wekte soms de indruk dat ze wel degelijk vleugels had. Taylor haalde uit naar beneden en draaide door voor ze landen en zich achter Lucius bevond. In een gevecht was alles mogelijk en Taylor´s zwaarden zoefde door de lucht op weg naar Lucius.

Lucius

2 zwaarden troffen doel. Eentje voor in zijn arm vast en de tweede in zijn schouder. Lucius vertrok zijn gezicht en trok er eentje uit zijn arm. Hij boorde die de aarde in. Hij greep de tweede en trok met al zijn kracht. Stukje bij beetje gaf die mee. Het gekraak van zijn schouder was te horen. Het zwaard was los en zijn arm hing slap. Uit het niets greep Lucius naar zijn arm en deed alsof het brandde. Hij wierp het zwaard toen terug richting de Wherepyre. ZIjn schouder zag er raar uit, langzaam begon het vlees te helen. Hier en daar groeide de opening weer wat minder breed en toen, verdween de wond langzaam. "Goed gedaan" Lucius pakte zijn zeis en slingerde die van opzij richting de wherepyre. Hij zag het al de zeis miste en bleef strak in de muur. Lucius arm en schouder waren rood van bloed. Het harnas was een klein beetje gedeukt maar nog heel. Hij liep naar de wherepyre af en probeerde haar vast te grijpen met zijn klauwen.

Taylor vloekte zacht omdat ze haar wapens niet los kreeg en moest los laten. De verwondingen heelden langzaam, maar het zag er niet uit. Snel dook taylor naar beneden en de zeis miste doel en bleef steken, maar ze was nog niet klaar met Lucius en hij niet met haar. De Wherepyre probeerde haar te grijpen met zijn klauwen. Haar geblokte jas kwam in zijn greep terecht, maar Taylor had geen zwaar harnas aan en kwam lenig uit haar jas gekropen, zodat hij niet meer dan een vod vast had. taylor's abnormale lange tanden ontbloten zich in een valse grijns en ze ontweek hem voor een tijdje. Een ongelukkig steen achter haar voet maakte haar aan het struikelen en ze voelde zijn klauwen diep in haar schouder door dringen. De pijn weg grommend pakte Taylor op haar beurd de arm vast van de Wherepyre en trok hem mee in haar val. Zetten haar voet tegen zijn maag en gooide hem door door de snelheid die ze tijdens de val had.

Lucius
Lucius gleed door door de wherepyre maar remde af met zijn klauwen. Hij stond op en liep weer richting de wherepyre. "Het is uit met het spel." Hij stakzijn vleugels weer uit en richtte die op de grond naast de Wherepyre. Als een hek zaten de 2 grote vleugels links en rechts achter de wherepyre. Hij greep haar vast met zijn klauwen en tilde op. Hij bracht hetlichaam richting zijn bek en brulde in diens gezicht, liet los en zei "Goed gedaan, jij kan tenminste vechten," Hij veegde het bloed weg en het harnas trok hij los. Hij ging zitten op een rotsblok. Hij veranderde in mens en enkele Wherepyre´s die net binnen waren gekomen begonnen tegen hem te praten ´De oude basis is gesloopt, we moeten hebben aangevallen binnen 2 dagen´ een ander kwam vliegend binnen en landde onhandig voor Lucius en zei ´Heer!!!! Onze leider is omgekomen in een steen lawine samen met enkele andere wherepyre´s die in de achterhoede zaten.´ Lucius schudde zijn hoofd. "Wolfwing rust uit, eet, drink, ik neem het van je over. Nu hij dood is hebben we een nieuwe leider nodig. Niemand hier is geschikt, misschien Lich maar verder niemand." Lucius schudde zijn hoofd teleurgesteld.