Wandering

Daoi Moonstrike

Een grote, zwaar gebouwde wolf rende door de donkere en nauwelijks verlichte straten van North Haverigde. Een weerwolf. Wat doet zo'n dier in een stadje, zonder te veranderen, vraag je je dan misschien af. Daoi Moonstrike hoorde bij Sinisterpack. Ze kon niet meer veranderen; die gave was haar nooit toebedeeld geweest. Dan restte de eerste vraag nog; wat doet ze hier? Dat wist zelfs Daoi niet zeker. Op de een of andere manier werd het te.. alleen af en toe. Ja, ze had Swiftstep en anderen, tuurlijk.. maar ergens miste ze haar familie nog. Niet dat zij haar wilden zien of überhaupt al herkenden; een bloeddorstig monster was ze geworden, dat zonder pardon moordde. Haar ziel was toch al verloren. Toch had ze Blade laten leven.. hem wilde ze ook nog wel een keer zien. Het was gezellig met iemand te praten die net zo van het bos en het buitenleven hield als een echte wolf. Ja, hij was de enige die zich bevriend met een Sinisterpackwolf mocht noemen. Dat konden niet velen zeggen. Sowieso niet dat ze leefden, meestal. Daoi minderde vaart. Waar was haar oude huis ook al weer? Er was vast niet zoveel veranderd. En om ergens anders naartoe te gaan.. reizen was niet veilig. Haar ouders en haar broer zouden vast nog wel zijn waar ze moesten zijn. Daoi keek om zich heen. Jammer dat ze niet zomaar even ergens aan kon kloppen om het te vragen.. De mensen zouden op haar gaan schieten. Zoekend liep ze verder, nu echt verdwaald in haar geheugen. Waar had ze gewoond? Alleen het kamp schoot haar nog te binnen. Maar hoe zou het gaan met haar familie? Daoi moest het weten, al kostte het haar een week om het te vinden. Prooi genoeg, in zo'n dorpje als dit.

Niko

Niko liep rustige over staart hij moest maar eens snel naar huis anders worden zijn ouders ongerust. Het was al aardige donker en je wist maar nooit wat voor gekke of andere gevaren je in de nacht tegen kwam. Dat zie zijn lieve pleegmoeder altijd die eerste zijn buren waren. Niko zuchten, hij hield echt van die twee mensen en hij zag Ruud en Lisa meer als zijn ouders dan zijn echte. Niko had het gevoel als of die nooit van hem hadden gehouden. Er ging een vlaag van woede en blij schap door hem heen, gelukkige hadden de buren toen ingegrepen en mocht hij nou die zijn ouders noemen. Met snelle passen liep hij door de half verlichten starten op weg naar huis. Hij wou ze niet onnodige en te lang ongerust laten. Ze waren gedwong geweeste te verhuizen, voor de veiligheid van niko, maar daar zaten zijn pleegouders niet mee. Ze hadden een mooi huis en Niko voelde zich sinds korte tijd weer wat op zijn gemak en gelukkig. Niko schrok van een grote gedaante die richting hem toekwam die zich een beetje in de schadow voor bewoog. Het leek op een grote hond, maar Nikos gevoel zei dat het iets anders was iets ergens. Met een ruk bleef hij staan en keek verschrik naar de plek waar hij het beest zag lopen. Niko schudde zijn hoofd en knipperde een paar keer met zijn ogen. Verbeeld ik het me nou, Dacht Niko. Niko bleef een paar tellen staan, maar zag niks meer en liep met een benauwd gevoel verder.

Daoi Moonstrike

Daoi rende verder, waarom? Waarom kon ze haar familie niet vinden? Was haar broertje er nog wel? Hun ouders hadden nooit zo erg om hen gegeven. Als weerwolf was ze wel gelukkig. Wat als haar broertje nu ook eens gevlucht was, of ergens anders ondergebracht? Daoi wist het niet meer, maar toch wilde ze het weten. Hoe kon ze erachter komen? Waar, hoe, wat moest ze doen om hen terug te vinden? Plots drong er een menselijke geur haar neus binnen. Pas na een paar seconden had ze die verwerkt. Wacht.. misschien.. kon ze die mens dwingen haar te vertellen waar haar oude huis was? Daoi beheerste de mensentaal wel wat, alleen sprak ze die met een grauwende stem. Snel stopte ze en liep snel terug naar de plek waar ze de geur had gelopen. Er liep een klein jongetje. Van de achterkant bekeken kon hij zo haar broertje zijn; alle jongetjes leken op elkaar. Maar wacht, was haar broertje niet net zo oud nu? Dat kon best.. Daoi liep zacht achter de jongen aan, tot ze een kans zag. Haar maag knorde, maar ze weigerde de jongen aan te vallen, alsof hij een prooi was. Daarvoor deed de gedachte aan haar broertje teveel pijn.. Met een grom sprong ze voor de jongen en versperde de weg. 'Kun je...' ze probeerde de woorden te vinden,'me helpen?' Het klonk nogal smekend, zeker vanuit de bek van zo'n groot monsterlijk iets. Toch stond ze niet in een aanvallende houding, wat de dreiging al wat verminderde.

Gelukkige moest hij de andere kant op dan die hond of wat het ook was. Als hij het zich niet verbeeld het dan. Niko liep rustige verder maar had het gevoel door iets gevolgd te worden. Wat hem toch wel bang maakte. Even stopte hij en keek om zich heen. Ineens schoot er een zwarte grote wolf voor hem en sprong voor hem. Niko kon met moeite een gil binnen houden. En deed van schrik een stap naar achteren en struikelde over zijn voeten en viel op de grond. Niko kreunde even van de pijn. Niko keek met grote en bange ogen naar de wolf die begon te spreken aan de stem te horen was het een vrouw. 'Kun je...' ze stopte even en Niko bleef bang op de grond liggen en keek met bange ogen naar haar. Terwijl ze naar de goede woorden zocht. 'me helpen?' Kwam er na een tijd, Niko kon een verbaast blik niet verbergen. Dat moet er leuk uit zien een blik die verbaast en doodsbang is. Met moeite stammelde hij er een zin uit, en vroeg zich gelijk af waarom ze hem nog niet verscheurd had. ‘U…U…kan…kan…praten?’ Was het eerste wat er uit zijn mond kwam maar wachten niet op antwoord en vervolgende gelijk. ‘Hoe bedoelt u met helpen, mevrouw.’ Het was raar om een wolf zo beleefd aan te spreken maar beter beleefd dan dood. En Niko wou graag nog oudere worden dan 13 jaar. Hij had nog nooit een weerwolf gezien of een vampier, maar dat was ook iets wat hij liever ook zou hield. Als hij somminge verhalen goed had gehoord en had begrepen en als ze dan ook echt bestonden. En wat bedoelde ze met helpen? Met een wantrouwende blik keek hij naar de wolvin, het liefste wou hij wegrennen. Waarom had hij dat nog niet gedaan, Niko schudde even zijn kop die wolf was toch veel sneller dan hem. Niko bleef in een bange houding op de grond liggen.

De jongen gilde bijna, struikelde achteruit en viel. Daoi's instincten riepen haar toe dat ze op hem moest springen, hem verscheuren.. maar zijn bange en verbaasde blik hield haar toch nog tegen. Plus dat ze hem nog wat moest vragen. ‘U…U…kan…kan…praten?’ Een geamuseerde grijns gleed over haar gezicht toen ze merkte dat hij haar beleefd aansprak. Nu dacht ze eerst even na, alvorens te spreken. 'Ja, de mensentaal.. is niet zo moeilijk te.. leren,' bracht ze uit. Haar stem was laag en gevuld met gegrom, bijna alsof ze in wolventaal wilde gaan spreken. De jongen bleef bevroren zitten, blijkbaar ontzettend bang. Daoi wist nog hoe bang zij was geweest toen de wolven haar beten.. nu was ze één van hen. ‘Hoe bedoelt u met helpen, mevrouw.’ Daoi dacht even na, hoe moest ze dat nu weer vertellen? 'Ik heb hier geleefd voor ik wolf werd,' begon ze,'en nu wil ik graag weten hoe het met mijn.. fa.. fami.. familie is. Mijn ouders en mijn broertje moeten hier ergens in de buurt leven..' Met een blik vol hoop keek ze de jongen aan. 'Heb jij.. niets gehoord over een gezin waar.. een dochter verdwenen is?' Als dat zo was, en hij wist waar dat gezin woonde, dan kon ze haar familie nog eens zien. Misschien zelfs haar broertje wel. Wist hij dat zijn zusje een wolf was? Daoi zou het niet kunnen zeggen. Haar naam was ze bijna vergeten; een wolvennaam paste nu beter bij haar. Ach, kon die jongen haar maar helpen!

Waarom verscheurde ze mij nog niet als ze ook zoek is naar een makkelijke hap was dit haar kans. Met een doodsbange houding wachten hij gespannen op antwoord. Er was een geamuseerde grijns op haar gezicht gekomen. 'Ja, de mensentaal.. is niet zo moeilijk te.. leren,' Niko moest echt moeite doen om haar te verstaan haar stem klonk meer naar gegrom en was laag, ze was duidelijk een weerwolf of soort van. Niko knikte alleen bij het antwoord. 'Ik heb hier geleefd voor ik wolf werd,' Begon ze, en de bevestigen het weerwolven bestaan voor Niko en zei ook meteen dat er een voor zijn neus stond. 'en nu wil ik graag weten hoe het met mijn.. fa.. fami.. familie is. Mijn ouders en mijn broertje moeten hier ergens in de buurt leven..' Ze had een hoopvolle blik, Niko woonde hier maar net en kon haar niet helpen. Niko slikte een brak weg hoe zo ze reageren. Waarschijnlijke zou ze hem leven opeten en niet eens doden. 'Heb jij.. niets gehoord over een gezin waar.. een dochter verdwenen is?' Niko had zijn blik van haar afgericht, en zijn hersens gingen als een gek tekeer zou hij liegen of de waarheid vertellen. De minuten leken nou wel uren, liegen tegen een weerwolf zouden ze dat merken, het leek hem geen slimme zet maar als hij er leven uit zou komen. Niko haalde diep adem en verzamelde zijn moed. ‘Ik heb wel wat gehoord en denk zelfs te weten waar het is.’ Niko keke even kort naar haar in de hoop dat ze er in zou trappen.

Toen ze de eerste woorden sprak, zag ze al aan zijn uitdrukking dat hij het niet wist. Dat hij het niet zou kunnen weten. Maar de jongen was blijkbaar zo bang.. Natuurlijk kon ze hem begrijpen, maar waarom zou ze daar moeite voor doen? ‘Ik heb wel wat gehoord en denk zelfs te weten waar het is.’ Daoi wilde hem een moment lang geloven, gewoon om haar familie te vinden, al wist ze dat die waarschijnlijk niet meer leefden. De blik van het jongetje dwaalde ook af. Ze zag aan zijn blik dat hij loog, ze voelde het en ze rook het aan zijn geur. Mensen zijn te lezen als een open boek. Daoi voelde zich alsof er elk moment tranen in haar ogen konden springen, al was huilen nu een van de dingen die ze niet meer deed. Vol ontzetting keek ze de jongen aan. Als hij was weggerend had ze hem gewoon kunnen bijten. Nu bleef hij zitten, en hij loog. Woede borrelde in haar op. Daoi gooide haar kop omhoog en huilde woest naar de maan. Toen sprong ze op de jongen af. Haar kaken hapten gemeen naar hem. Hij had genoeg tijd gehad haar te ontwijken, maar toch voelde ze hoe haar tanden nog iets te pakken kregen. Een beet. Daoi besefte wat ze aan het doen was. Ze vermoordde hem zonder goede reden. Snel liet ze los en deed een stap achteruit. Met een scheve kop keek ze naar de jongen. Zou hij doodgaan? Dan kon ze hem alsnog opeten.

Met zijn ooghoeken hield hij de wolvin in de gaten. Ze leek er niet in te trappen en zag de ontzetting in haar blik. Niko had meteen spijt van zijn daad, Waarom loog hij tegen een weerwolf. Zo was hij normaal niet, Niko krabbelde langzaam achteruit. Niko probeerde zijn blik weer op haar te richten maar durfde haar niet aan te kijken. Toen ze haar kop omhoog gooide en een woedende huil liet gaan deinsde Niko achteruit. Niko voelde de poten op zijn borst landen en veil weer op de grond. ‘Nee, alsjeblief het spijt me.’ Niko voelde de tanden van de wolf zijn vel doorboren. Niko gilde van de pijn en keek met grote bange ogen naar de wolf. Die gek genoeg weer net zo snel los liet toen ze hem aanviel. En ze deed een stap achteruit. Niko kroop moeizaam wat van haar vandaan. Niko voelde zich raar de pijn was weg maar zijn lichaam leek in brand te staan en zijn bloed leek wel te koken. Niko kruip ineen en sloot zijn ogen in de hoop het gewoon zijn verbeelding was. Toen hij zijn ogen weer open deed was de wolf er nog en het rare gevoel ook nog. ‘Wat heb je gedaan met me.’ Vroeg Niko met een trillende stem en keek naar de wolvin die hem met een scheve kop aan keek. Toen het brandde gevoel eindelijk verdween , haalde Niko opgelucht adem. Maar zijn kleren leken wel te klien te zijn geworden. En op een zijn broek was voor een groot deel geschuerd. Niko voelde zich nog steeds niet goed. Met ontzag keek hij naar zijn handen en benen maar er zaten nou poten en klauwen en een vacht. Met moeite wurmde Niko zichzelf uit zijn kleren en keek met een geschrokken blik naar zijn staart en toen naar de wolf. Hij had verschillende kleuren door zijn vacht lopen grijs en zwart waren de meeste voorkomende kleuren, en het werd langzaam wit naarmate het naar zijn poten en buik ging en een beetje bruin zat er hier en daar door. Niko ging vlak voor haar zitten.

Spoiler:

'Wat heb je met me gedaan?' De jongen was verbaasd, leek pijn te hebben. Zijn bange ogen raakten haar. Had zij ook zo gekeken toen ze haar beten? Waarom had ze de jongen niet vermoordt? Als hij geen wolf wilde worden.. ze had hem een wereld vol gevaren ingesleept. Langzaam zag ze hem veranderen in een wolf. Daoi besefte dat ze hem weg had gehaald uit de wereld waar hij in had geleefd, weg bij zijn familie. Het was dat ze het woord 'Sorry' niet over haar lippen kon krijgen. Dat was uit haar ziel weggeslepen door de jaren en de pijn. Nee, Daoi was beslist geen lieverdje, al was ze ook geen monster. Uiteindelijk ging de jongen voor haar zitten. Hij was een relatief kleine wolf; Daoi was wat groter dan de gemiddelde wolf. Zijn vacht had allerlei verschillende tinten bruin. Wat nu? 'Kom je mee naar je nieuwe thuis?' vroeg Daoi, doelend op het bos en haar Pack. 'Je zult een nieuwe naam moeten nemen..' peinsde ze. 'Ik ben Daoi, Daoi Moonstrike.' Daoi was de naam die ze aanvankelijk gekozen had, Moonstrike was haar 'bijnaam'. Die zou de jongen na verloop van tijd wel krijgen. Nu was een nieuwe naam misschien belangrijk, behalve als hij zijn oude wilde houden.

Met een nog wat geschrokken blik keek Niko naar de wolvin. Wat moest hij nou doen, hoe zouden zijn ouders reagerend als ze er achter kwammen dat hij nou een wolf is. Die zullen vast gek worden, maar dat was niet het belangrijkste hij was nou een weerwolf, hij had geen huis en geen plek meer waar hij terecht kon. 'Kom je mee naar je nieuwe thuis?' zei de wolvin, Niko keek haar met een vragende blik aan en met een schuine kop aan. Hij kon niet meer naar huis, dat wist hij wel. 'Je zult een nieuwe naam moeten nemen..' Peinsde ze, met een schuine kop keek hij haar aan. Wat was er mis met zijn oude naam. Niko schudde even zijn kop en probeerde rustige na te denken. Maar knikte al snel instemmend, hij had ook weinig te kiezen nou. Hij moest wel met haar mee, en hopen dat het wel goed ging. Er kwam een kleine glimlach op zijn gezicht, hij was een wolf als hij de beet overleefde dan had hij toch nog een kans.
'Ik ben Daoi, Daoi Moonstrike.' Hoorde Niko haar zeggen, Niko knikte even en had een naam bedacht Niko vond hij altijd een leuke naam. Het was een stuk beter dan zijn oude naam, vond hij zelf. ‘Noem me maar Niko, Daoi.’ Er hingen ineens zo veel geuren die hij normaal nooit had geroken of had gemerkt. Niko dacht even terug aan de eerste zin die ze had gezegt hij wou dolgraag mee met haar. Maar hij wou graag nog afscheid kunnen nemen, maar die kans zat er niet in. Niko stond op en bekeek zijn nieuwe lichaam, daarna keek hij naar Daoi en knikte om te laten zien dat hij klaar was voor zijn nieuwe leven. Die een stuk gevaarlijker zou worden dan zijn ouden leven.

De jongen annex weerwolf keek haar vragend aan. Het was waarschijnlijk moeilijk te bevatten dat hij nu.. wolf was. Sinisterpack nog wel. Met een schuine kop keek de kleine wolf haar aan. Hij leek het nog niet te beseffen, alsof hij nog mens was.. Maar Daoi wist uit eigen ervaring dat het snel genoeg dat hem door zou dringen. hij had geen keus. Ze haalde opgelucht adem toen er een kleine lach op zijn gezicht kwam. Aan wolven met zelfmoordneigingen had je niets. 'Noem me maar Niko, Daoi,' antwoordde hij op haar eigen woorden. Daoi knikte. Niko kon er wel mee door. Toch voelde ze zijn heimwee. Het was moeilijk je eigen familie achter te laten. Ook dat gevoel had ze gekend. 'Als je wil kunnen we wel even langsgaan bij je ouders,' stelde Daoi voor. 'Om ze nog een laatste keer te zien. Want ik ben bang dat je het zonder hen zal moeten doen vanaf nu.' Daoi nam zich voor op Niko te letten tot hij zelf kon overleven, zijn eigen prooi kon vangen en de regels wist. Een nieuweling had niet veel rechten. Hij zou er vast wel aan wennen, toch? Ze hoopte het wel. 'Je weet de weg,' zei ze nog even, voor als hij wilde gaan. Als hij niet wilde, dan niet. De weg naar het kamp wist zij dan weer.

Niko knikte bij haar woorden, dat zou erg fijn zijn. Om zijn pleegouders nog even te kunnen zien. Niko liep alvast de staart uit richting zijn oude huis. Als snel waren ze bij het huis van zijn pleegouders, het was gewoon huisje een oprit met garage en 1 verdieping waar 2 slaapkamers en 1 badkamer zat. Niko liep snel over de staart en net op de momenten ging de deur open en hoorde hij de stemmen van zijn pleegouders die doodongeruste klonken. ‘Waar blijft hij?? Ruud normaal is hij al lang terug er is toch niks ergs gebeurt??’ Niko dook snel tussen de struiken van de voortuin en hield zich muistil. ‘Ik weet het niet lieverd, maar blijf je hier voor het geval hij dalijk thuis komt.’ De deur ging weer dicht, Niko zag zijn vader haastige de staart uit gaan. Niko wilden graag zeggen dat hij ongedeerd was maar hij kon zich zou niet laten zien. ze zouden hem dan aanzien voor een monster. Er rolde wat tranen van zijn wang af en Niko kwam voorzichtig weer uit zijn schuilplaats voegde met zij poot de tranen weg en ging weer terug naar Daoi. Hij had niks meer hier, en er wachten ergens een nieuw leven op hem. Hij had er niet voor gekozen maar er was weining keus, hier bleven en gedoodt worden. Of ergens een nieuwe start maken, Niko schudde zijn kop even en probeerde de herinnern uit zijn hoofd te verwijderen.

Daoi sloop stil achter Niko aan. Hij wist de weg nog precies. Het verbaasde haar ook niet. Waarom zou je een liefdevolle plaats vergeten? Toch wist ze dat herinneringen met de tijd sleten; zelf was ze haar huis kwijt geraakt en het omhulsel dat ooit die naam had gehad was uit haar geheugen gewist. Een man liep haastig de straat door. Daoi zag Niko weggedoken zitten, in de tuin van zijn oude thuis. Ze had zijn leven kapot gemaakt.. Maar zulke beseffen drongen niet meer tot Daoi door. Gelukkig had de kleine wolf al snel geleerd dat hij niet meer terug kon, dat zijn oude leven in één klap afgesloten was. Toen hij zijn kop liet hangen liep Daoi naar hem toe. Ja, ze zou voor hem proberen te zorgen zolang hij dat nodig had. 'Kom je, Niko?' Ze hield haar kop een beetje schuin. Haar ogen glommen in het maanlicht. Er was wat gevoel in te lezen, iets wat voor Daoi best.. abnormaal was. Voor prooien voel je niets. Als weerwolf ben je het grootste deel van de tijd zonder gevoel. Het is doden of vermoord worden. Daoi gebaarde met haar kop naar het landschap dat achter het stadje oprees. Ze was er zeker van dat Amarth hem zou accepteren. Als hij genoeg oefende, kon hij een sterke wolf worden.

'Kom je, Niko?' Niko knikte, en keek naar Daoi haar ogen glommen in het maanlicht, en Niko zag wat gevoel er in. Daoi gebaarde met haar kop naar het landschap dat achter het stadje lag. Zonder verder wat te zeggen en gehoorzaam volgde hij Daoi. hij had duizenden vragen en twijfels die door zijn hoofd gingen, maar hij wist niet waar hij moest beginnen. Iets zei hem vanbinnen dat Daoi op hem zal letten en voor hem zelf zorgen tot hij zijn plek wist en voor zich zelf kon zorgen. Toen ze buiten de stad waren en op de heuvel keek Niko nog even achterom over de stad heen. Dit zou de laatste keer waarschijnlijk zijn dat hij voet zo zetten in de stad. Maar zijn aandacht werd snel door iets ander getrokken. En zijn blik viel op de maan, die fel en scheen en erg mooi was. met een grote bewondering in zijn ogen keek hij er naar. Alsof hij de maan nou wel voor het eerste zag, natuurlijk was dat niet zo hij had er nooit echt aandacht voor. Maar nou wel, de maan was erg mooi en had iets mysterie en aantrekkelijke. Niko schudde zijn kop en probeerde zijn blik er van af te trekken, Daoi zal vast niet op hem wachten. Wat hij ook probeerde Niko bleef roerloos naar de maan staren. Na een tijd lukte het Niko, om zich zelf van de greep van de maan te bevrijden en holde weer achter Daoi aan.

Daoi liep stevig door. Niko volgde haar. Hij had zijn pas al snel aangepast van langzaam naar snel genoeg om de grote wolf bij te houden. Daoi kon de weg blind lopen. Haar poten zouden haar brengen waar ze wilde. Ze probeerde er tempo in te houden. Hoe eerder ze Niko aan de anderen voor kon stellen, hoe makkelijker het voor hem zou zijn om aan zijn nieuwe verschijning te wennen. Plots rook ze zijn geur niet meer naast zich. Verbaasd keek ze om. De jonge wolf staarde naar de maan. Ja.. de maan oefende zo'n kracht op wolven uit. Daoi had zijn blik gevolgd en staarde vol verwondering naar de maan. Die glanzende bol kon haar altijd boeien, haar blik vasthouden.. Ze scheurde haar blik los van de maan en keek weer naar Niko. Dit onderdeel leek hij al geaccepteerd te hebben.. Ze zag wel potentie in hem. Misschien kon ze hem trainen in jagen, zodat hij een sterke wolf zou worden. Het baarde haar zorgen dat hij nog maar net wolf was. Door haar fout; ze wilde hem echt helpen met overleven. Zelf was ze ook nog een vrij jonge wolf, maar was op jonge leeftijd gebeten, jonger nog dan Niko. Na een paar jaren ben je wel gewend aan het overleven in de harde wereld.. Ze bleef even stil zitten en wachtte tot de jonge wolf naar haar toegerend kwam. Daoi knikte even naar Niko. Toen liepen ze door. Het kamp was vlakbij.
Haar poten kraakten allerlei takjes, maar nu maakte het niet uit. Ze was niet op jacht. 'Hier is het dan; Sinisterpackkamp,' vertelde Daoi aan Niko. Ze besloot hem nog een keer een andere naam te geven, een bijnaam. Net zoals zij 'Moonstrike' had als bijnaam. Iedereen sprak haar toch met Daoi aan, maar het gaf iets aan over je stijl of wat je goed kon. Met een glimlach boog ze haar kop; hij kon het kamp betreden.

Niko volgde Daoi naar het kamp, de takjes krakten zachtjes onder zijn wolven poten. Niko gaf zijn ogen goed de tijd om alles op zich te nemen, Niko was een beetje zenuwwachtign maar ook wel wat opgewonden naar zijn niuew thuis en leven. Hopelijk kon hij zich snel an passen en voelde hij zich snel thuis. 'Hier is het dan; Sinisterpackkamp.' Niko knikte en zag ene glimlach op Daois gezicht ze boog haar kop wat. Met wat aarzalinge betreden hij het kamp van de Sinisterpack, dit was het momente. Er kwammen al een paar andere weerwolven neer hem toe, Niko keek wat onzekere naar Daoi. Ze zag er er net zoals Faoi groter dan hem. En deze leken ook alles behalve vriendelijk. De rest die niet naar hem toe kwamen bleven gewoon liggen en keken met een wat kille naar hem. met een blik voor help keek ze naar Daoi em zei met een wat onzekere stem. 'Hoi.'

Niko keek haar zenuwachtig aan. Daoi bleef glimlachen, al wist ze dat er in het begin altijd wat moeilijk over werd gedaan; gewoon om te kijken of de nieuweling wel tegen wat druk kon. De onzekerheid schemerde door in Niko's blik. Dat zou hij moeten overwinnen, ooit. Toch wist ze zeker dat het hem wel zou lukken; hij was nog jong en vol hoop. Een paar wolven kwamen op Niko afgelopen. Daoi liep naar hem toe. De andere wolven begonnen wat te grommen. Daoi rolde met haar ogen. Aanstellers. Niko keek achterom. Daoi wachtte echter tot hij 'hoi,' gezegd had. De eerste stap was belangrijk. Toen deed zij een stap naar voren. 'Jongens, dit is Niko. Ik heb hem gebeten en hij heeft het overleefd. Verwelkomen jullie hem bij Sinisterpack?' Daoi bleef staan, haar ogen glommen fel en vol vastberadenheid. 'Moonstrike,' gromde een grote wolf,'we zullen wel zien of hij het overleeft.' Daoi boog haar kop voor de oudere wolf en knikte. 'Dat is goed, Ironteeth. Dan zal ik hem nu het kamp laten zien.' Ze zwiepte even met haar staart en keek Niko glimlachend aan. 'Kom je mee?'
Ze liet hem de slaapplaatsen zien, de prooistapel. Ook liet ze hem zien hoe groot het kamp was. Viel wel mee natuurlijk, maar Sinisterpack was ook niet overdreven groot. 'Ze zullen je na een tijdje wel accepteren, Niko. Ze moeten alleen wennen aan een nieuw gezicht,' verzekerde Daoi hem. 'En als we weten waar je goed in bent, kunnen we je een bijnaam geven. Geloof me, als ze je eenmaal bij je bijnaam gaan noemen, dan ben je geaccepteerd!' Ze grijnsde haar tanden bloot. De maan begon alweer te dalen; het was een lange nacht geweest. Misschien zouden ze zo moeten gaan slapen..

Gelukkige kwam Daoi al snel helpen, Niko knikte bij haar woorden en volgde haar voorbeeld bij de wolf die Ironteeth hete. Niko slikte even bij de woorden die hij uitsprak, Niko zag de glimlach op Daoi gezicht en knikte naar de andere wolven ‘Ik zie jullie vast nog wel eens.’ Zei Niko wat ongemakkelijke, en liep snel achter Daoi aan. En leit hem het kamp zien Niko voelde de blikken van de andere weerwolven in zijn rug priken maar deed net of hier er zich niks van aantrok. Daoi liet de slaapplaatsen zien en de plaats waar ze hun eten bewaarde. Ook liet Daoi zien hoe groot het kamp was. Het was niet al te overdreven groot, maar het was groot genoeg zo gevoel had Niko. Niko hoorde de geruststellende woorden van Daoi en ze grijnsde haar tanden bloot. Niko kon het niet laten om ook een grote grijns op te zetten, hij wist niet precies wat het was maar aan een kant leek hij wel blij dat hij gebeten was. Alsof hij nou echt vrij leek te zijn, Niko gaapte luid en duidelijke en keek al wat vrolijker voor zich uit. Niko wist even niet wat hij moeste zeggen het was een lange nacht geweest. Niko knikte vriendelijk naar Daoi en liep naar de slaapplaatsen om een slaapplekje te zoeken. Toen hij er een vond, legde hij zijn kop op zijn twee voorpoten en veil al snel in slaap.

Daoi keek toe hoe Niko een slaapplaats zocht en binnen de kortste keren in slaap viel. Het was een zware nacht geweest voor hem. Een verandering is niet niks! Daoi ging naast hem liggen en keek om zich heen. Ze zag de andere weerwolven fronsend naar het 'nieuwe wolvenjong' kijken. Ach, ze zouden wel aan hem wennen. Niko was nog jong genoeg om zich aan te passen. Daoi sloot haar ogen en legde haar kop op haar poten. Ze herinnerde zich het nog.. de dag dat zij gebeten werd. Ze was toen twaalf, misschien dertien. Jong was ze zeker geweest. Nu was ze achttien, alweer vijf jaren wolf. Je wende er zo snel aan. Nu leek het alsof ze nooit iets anders geweest was. De maan zakte steeds verder weg achter de bomen en de zon kwam langzaam op. Daoi sliep aan een stuk door, zonder al teveel dromen.
Verward knipperend opende ze haar ogen. Wacht.. waar? O nee, ze was niet meer in de stad! Ze was thuis! Met een tevreden zucht opende Daoi haar ogen nu helemaal. Alles was goed.. Ze keek even rond en zag Niko naast zich liggen. Was hij al wakker? Hij had al een hele tijd geslapen. Nieuwsgierig porde ze hem. 'Niko! Zin om te gaan jagen vandaag?' Toen vroeg ze zich af of hij al genoeg van de wolventaal kon verstaan om haar te begrijpen. Dat zou wel moeten.. al duurde het wel even voor je het geleerd had.

Niko sliep rustige door, totdat iemand hem in zijn zij begon te porren. Niko draaide zich wat geërgerd om, langzaam opende hij zijn ogen en keek even wat verward om zich heen. Waar was hij ook al weer al snel hoorde hij de stem van Daoi die vroeg of hij zin had om te jagen. Meteen wist Niko weer waar hij was en wat er de afgelopen nacht gebeurt was. Jagen? Ik kan nog niet jagen, dacht Niko. Maar voordat hij antwoord kon geven begon zijn maag voor hem te spreken. Hij had honger en niet zo beetje ook, en dat liet zijn maag ook duidelijk horen. Niko keek wat verlegen naar Daoi en toverde een verlegen glimlachje op zijn gezicht. Dat was wel antwoord genoeg voor haar. Niko stond langzaam op en rekte zijn wolven lichaam goed uit. Waarschijnlijk zou ze hem het nou gaan leren, hij was wel nieuwsgierige en benieuwd. Het zal hard werken worden voor hem, maar met Daoi zal het hem vast lukken. ‘Ik volge jou, Daoi.’ Zei Niko wat opgewonden, hij was wel klaar voor zijn eerste les in het wild. Niko liep alvast naar de grens van het kamp en wachten daar op Daoi.

Daoi keek met een lachje hoe Niko geïrriteerd zijn ogen opende en verward om zich heen keek. Het zag er best grappig uit. Ze onderdrukte echter een lach, want Niko had vertrouwen nodig.. Geen ontmoediging. Eerst keek hij nogal onzeker, maar hij zou het toch ooit moeten leren, niet? Een verlegen glimlachje gaf haar echter genoeg antwoord; hij zou het wel proberen. 'Ik volg jou, Daoi,' antwoordde hij daarna. Daoi knikte en stond op. Ze vertrok echter niet direct, maar rekte zich nog eens goed uit. Daarna likte ze haar vacht even netjes, voor zover dat ging met een stugge wolvenvacht. Daarna liep ze naar Niko, die al te wachten stond.
Vrolijk liep ze voor hem uit, maar stopte abrupt toen er een hert op een flinke afstand stond. 'Eerste les,' fluisterde Daoi in Niko's oor. 'Dat hert hoort je aankomen en ruikt je. Je moet dus zacht proberen te lopen en tegen de wind in de prooi naderen. Kijk, zo.' Daoi liep wat om de prooi heen om tegen de wind in te komen. Toen sloop ze langzaam naar voren, haar poten met precisie neerzettend. Eenmaal dichtbij genoeg kende ze geen genade; het hert had nauwelijks het gevaar gezien voordat haar tanden in de nek van haar prooi zonken. Tevreden sleepte ze het terug naar Niko. 'Nog vragen?'

Niko liep gehoorzaam achter haar aan, toen Daoi ze ver was. Vrolijke liep Daoi voor hem uit at wel aanstekkelijk werkte. Niko was al snel veven opgewonden en vrolijk als daoi leek te zijn. Ineens stopte ze en Niko stopte ook en hoorde haar fluisteren. Niko knikte en keek hoe Daoi het dier pakte, het hert leek niks te merken en toen het hert het door krijg was het al te laat. Niko slikte even maar hield zijn blik op Daoi gericht die het hert doden door de slagaders in de nek door te beten. Iets vond dat hij dit moest zien, ze zouden dit dalijk ook van hem verwachten. Maar het ws een wagelijke gezicht, hopelijk wende het snel, dacht Niko. Tevreden sleepte ze het naar Niko toe en vroeg of hij vragen had. Niko knikte, hij had wel een paar vragen maar de eerste die in hem op kwam sloeg nergens of, zo levende ze en zo moeste en ging Niko ook leven. De tweede vraag was al een stuk beter. 'Hoe weet je waar ongeveer de wind naar toe waait en dat je prooi je niet kon ruiken.' Het sluipen was oefenen en mischien was het beter. Dat hij dalijk iets probeerde te vangen, zodat Daoi hem kon verbeteren en aanpassen. Wat hij had nog wel wat vragen maar wist niet zo goed welke hij moest stellen. 'Misschien dat ik het dalijke moet proberen dan kan je zien wat ik fout en goed doe?' Het was niet erg zelfverzekere, maar het kwam er vastbesloten uit. Hij had weining keus ze zouden weining aan hem hebben als hij niet kon jagen.

Daoi luisterde naar zijn vragen. ze was blij met een leerling die interesse toonde. Zulke kon je het meest leren! De eerste vraag was makkelijk te beantwoorden, maar ze had zijn blik ook gezien toen ze terug kwam met het hert. 'De wind.. Als je erop let voel je hem waaien. Ook kun je het ruiken. Als er allerlei geuren op je afkomen van iets voor je, dan waait de wind naar je toe. Zorg altijd dat je de wind in je gezicht hebt!' Daoi gromde ter ondersteuning van de tip. Grommen, dat deed ze best vaak, zonder erbij na te denken eigenlijk. 'Geloof me, je went snel aan dit bestaan,' probeerde ze hem gerust te stellen. 'Ikzelf ben nu 5 jaar wolf, ik ben 18,' vertelde ze hem, om hem te laten weten dat zij ook vroeg gebeten was en aan het bestaan gewend was geraakt. Het was mogelijk. Zijn volgende vraag kwam er heel aarzelend uit. Daoi glimlachte en knikte. 'Dat is een heel goed idee! Je mag het meteen wel doen!' Hij beviel haar. Hij wilde er echt voor gaan, hij wilde aan zijn nieuwe leven beginnen. Dat was goed. 'Als je wat oefent merk je al snel dat het steeds beter gaat,' zei Daoi. Ze begon alvast weer te lopen. Na een stuk of dertig meter zag ze nog een hert staan. Ze stootte Niko aan en knikte in de richting van het hert. Haar ogen glommen. Nu was het zijn beurt!

Niko knikte bij de uitleg, Daoi leek blij dat hij er wou voor gaan. Niko snuffelde even over de grond en snoof de lucht goed in. Het was hem al meteen nadat hij in een wolf was verander opgevallen dat hij veel better kon ruiken. Maar dingen onderscheiden kon hij nog niet, hij zijn gehoor was ineens een stuk better geworden nadat Daoi hem had gebeten. Er leken alleen maar voordelen aan te zitten behalve dat je dan je famillie niet maar kan zien. Niko schudde zijn kop daar wou hij niet aan denken, hoe erg het ook klink hij moest zijn pleegouders vergeten. 'Geloof me, je went snel aan dit bestaan.’ Zei Daoi, Niko knikte wat instemmend.

Niko was erg blij dat Daoi hem had gebeten en hem wou helpen met het leren van jagen en zijn plek vinden in de groep. En zij zelf was ook nog niet zo oud, en ze was zelf ook een mens geweest en gebeten door een weerwolf. Dus ze wist hoe hij zich voelde, het gaf hem ook een beetje hoop dat hij ook een kans maakte om een krachtige weerwolf te worden. Toen Niko zijn idee voorhad gesteld, glimlachte ze en knikte. Ze vond het een goed idee, en begon alweer te lopen wat opgewonden liep Niko haar achter na. Al snel kwammen ze weer een hert tegen. Niko voelde de stoot van Daoi en knikte toen hij ook de hert zag. Nou was het zijn beurt, hopelijk maakte hij niet al te veel fouten. Niko probeerde eerst de wind te zoeken, Niko snoof de lucht weer eens in. En gokt er op dat als hij wat meer naar recht zou gaan dat de hert hem niet zou kunnen ruiken.

Zo stil mogelijk sloop Niko naar recht en bleef even staan. Even keek hij naar het hert en snoof toen weer goed in. Om zeker te zijn dat hij goed zat. Zo rook het wel, zachtjes probeerde Niko naar het hert toe te slopen maar stapte af en toe toch op wat takjes die meteen luide kraak doormidden braken. Meteen stopte Niko dan en wachten tot het hert weer rustige was. maar die leek het niet te horen af en toe keek het hert wel omzich heen alsof hij wat aan het zoeken was. Niko versnelde zijn sloop pas en probeerde zo stil mogelijke te zijn. maar hoe dichterbij hij kwam. Leek het hert, het steeds meer in de gaten te krijgen. Niko moest wat anders verzinnen, twijfelend bleef Niko stil zitten tot hij wist wat hij ging doen. Niko sprong met een krachtige afzet naar het hert waardoor hij wat geluid maakte.

Het hert keek verschrik op en zette het op een lopen Niko klauwde zijn nagels in het vel van de hert en greep naar de nek maar verloor toen net zijn grip en gleed van het hert af. Met zijn tanden in de schouder van het hert trok Niko het hert met zich mee en zo rolde ze samen even over de grond. Niko liet los en krabbelde moeizaam overheen en keek even verdwaald om zich heen. Toen Niko het hert waar zich twijfelde hij even of hij het wel moest doen. Een stem zei dat hij het beest uit zijn leden moest verlozen, maar een ander stem zei weer dat hij het hert moest laten gaan. Niko schudde zijn kop en sprong snel op en rende weer richten het hert, die wat wakkelende op zijn poten stond. En weg probeerde te komen. Niko zette zich weer af tegen de grond en vloog zo weer op de flank van het hert. Die zakte nou wel meteen naar de grond, Niko gromde dreigen het bloed smaakte erg lekker.

Beter dan hij had gedacht, het hert spartelde flink tegen en Niko keek met enige twijfel naar het beest. Niko wou het bloed weer proeven van het hert en beet onhandige en met moeite de slagader door . Niko sloot even zijn ogen toen het bloed zijn mond binnen stroomde en genoot er van. Langzaam liet hij de greep verzwakken en opende zijn ogen weer, met een tevreden blik keek hij naar Daoi en likte zijn lippen af die onder het bloed zaten.

(misschien leuk als je zelf ook nog wat foutjes bedenk die ik nog niet heb verwerkt in de post )

Daoi zag tevreden hoe Niko begon te sluipen. Nou, hij lette al goed op de wind, dat was al een plus. Gespannen bleef ze zitten, maar haar spieren spanden zich, alsof ze zo zijn foutjes kon verbeteren. Hoewel hij het voor de eerste keer toch wel goed deed. Met haar scherpe ogen lette ze goed op. Zijn evenwicht was nog niet zo goed, waardoor hij nog veel lawaai maakte met het sluipen. Hij stapte op praktisch ieder takje.. maar wachtte wel netjes totdat het hert weer begon te eten. Het deed haar goed dat hij het geduld voor de jacht al had. Haar felle ogen knepen zich iets samen toen ze zich concentreerde op zijn loopje; nog een beetje gammel, dat zou soepeler moeten worden. Het hert bleef braaf staan, het had nauwelijks iets door. Haar hart begon sneller te slaan, alsof ze zelf achter het hert aan zat. Het moment dat Niko sprong voelde Daoi zichzelf door haar poten zakken, maar hield zichzelf tegen. Niko landde op het hert en trok het mee over de grond. Daoi bleef gespannen toekijken; de eerste keer ontstond er altijd een soort dilemma. Gelukkig hakte Niko de goede knoop door; hij beet het hert dood en blijkbaar vond hij het niet erg ook. Met een tevreden glimlach keek Daoi hem aan en knikte. Gedood. Ze liep naar hem toe en grijnsde. 'Klaar voor kritiek? Ten eerste, je hebt het hert gevangen, maar je moet nog leren waar de slagader zit. Verder moeten we nog oefenen op het sluipen, op je evenwicht en op springen. Je techniek was goed, maar je kon hoger! Maar je hebt het hert niet laten gaan en ik ben trots dat je niet als een welpje ging janken,' zei Daoi tegen hem. Daarna bedacht ze nog iets. 'Bedenk maar zo; hoe meer je oefent, hoe minder criteria het worden!' Ze hoopte dat het niet te hard was, maar anders zou hij het nooit leren!