Wandering

Van uit een hoge stevige boom had een grote zwarte weerwolf toe gekeken naar wat er beneden hem gebeurden. Zijn blik had de jonge wolf gevolgd en zag dat het wolfje zijn eerste prooi aan het vangen was. Een sluwe grijns speelde over zijn snuit en hij zag dat de wolvin zich aan het in houden was. Toen het hert gevangen was en gedood liep de wolvin naar het jonge wolfje toe en legde aan hem uit wat hij nog verkeert deed. Shade liep zich van de tak af glijden en landen zwaar op de grond zodat hij zich merkbaar maakten tegen over de andere twee. Met trage passen kwam hij in beweging en zijn houding was die van een leider. Shade ging een klein eindje van hen af zitten en zijn rode ogen keken naar het tweetal. 'Een mooie vangst voor je eerste keer kleintje.' zei Shade op rustige toon en hij keek even naar het hert dat hij gevangen had, waarna zijn blik weer op Niko en Daoi bleef hangen.

Niko keek tevreden naar zijn eerste gevangen prooi en keek daarna met een blije blik naar Doai. Daoi leek tevreden met het resultaat en knikte goedkeurend, Niko glimlachte vriendelijke naar haar. Daoi liep naar hem toe en grijnsde. 'Klaar voor kritiek?’ Vroeg ze, Niko knikte hopelijk was het niet al te hard. ’Ten eerste, je hebt het hert gevangen, maar je moet nog leren waar de slagader zit. Verder moeten we nog oefenen op het sluipen, op je evenwicht en op springen. Je techniek was goed, maar je kon hoger! Maar je hebt het hert niet laten gaan en ik ben trots dat je niet als een welpje ging janken,' Niko was blij met het complimenten en knikt bij de opmerkingen en tips van Daoi. Met een hongerige blik staarde, Niko naar het dode hert. Niko voelde zich ook langzaam van binnen veranderen, alsof Daoi iets bevrijd had wat diep in zijn lichaam zat opgesloten en nou langzaam de overhand krijg over zijn handelingen en acties. Maar nou wou Niko eten, en zijn tanden weer in het vlees zetten en het bloed weer proeven. 'Bedenk maar zo; hoe meer je oefent, hoe minder criteria het worden!' Hoorde Niko haar nog zeggen en knikte instemmend, al snapte hij niet precies wat ze er mee bedoelde. Maar dat zal vast nog komen, Niko wou net een hap nemen toen er een zware plof klonk en een grote zwarte weerwolf met hier en daar wat grijs, tevoorschijn kwam zijn houding staalde macht uit en had iets weg van een leider. Niko was dan nog maar net een weerwolf iets zie hem dat dit de leider was. Hij ging een stukje van hen af zitten en gaf hem een compliment. Niko knikte en boog zijn hoofd wat als teken voor respect. Hij had rode ogen en zag er best gevaarlijke uit, net zoals Daoi maar dan een tikkeltje erger. Niko wist nog niet hoe hij zich moest gedragen bij andere van zijn soort. ‘Ik ben Niko.’ Niko volgde zijn blik terug naar het hert en daarna keek hij weer naar hem en Daoi, Niko bleef hongerige naar het hert kijken. Moet ik nou wachten tot ik toestemming krijg om te ten, of eten de andere weerwolven eerste en ben ik daarna pas aan de buurt. Dacht niko, als dat zou was vond hij het wel een beetje oneerlijke. Met een vragende blik keek hij even naar Daoi.

Daoi Moonstrike keek tevreden toe hoe Niko knikte en het advies in zich opsloeg. Ze zag ook zijn hongerige blik, maar hij mocht nog niet direct eten.. Een zware plof liet haar opkijken. Haar ogen gingen glimmen van trots toen Shade Niko een compliment gaf. Hij kon het wel, ze wist het zeker! Daoi boog haar kop even naar Shade. Respect naar de leider was belangrijk. 'Laten we je prooi even naar het kamp brengen, Niko, dan kun je hem daar opeten. Misschien moet je wat delen met anderen, maar ik denk dat iedereen wel wat gevangen heeft,' zei Daoi vriendelijk. Ze zou haar eigen prooi wel aan de welpjes geven. Ze mocht vast wel met iemand mee-eten. Rustig pakte ze haar eigen prooi en begon die mee te slepen. Niko zou wel komen, en Shade zou zijn eigen weg wel gaan. Hij mocht gaan en staan waar hij wilde, dat waren haar zaken niet.

Het kleine wolfje stelden zich voor als Niko en Shade stond op en liep even om hem heen met een keurende blik in zijn ogen. Daoi en Niko hadden uit respect voor hem gebogen en hij vond dat je bij je eerste prooi altijd iets verdienden. Daoi vertelde Niko dat ze hun prooien terug naar het kamp zouden brengen, waar Shade alleen maar op kon instemmen. 'Goed Niko je hebt je best gedaan en daarvoor zul je beloont worden. Stap maar op mijn rug dan draag ik wel je buit.' zei Shade met een lichte strenge trilling in zijn stem en zakte voor het jonge wolfje door zijn poten en wachten tot Niko op zijn rug zat. Daarna stond hij op en liep naar het hert en pakte het beet in zijn grote muil. Daarna liep hij richting Daoi en kwam naast haar te lopen. Het duurde even voor ze in het kamp waren en Shade zag dat de andere ookal was het net winter geworden toch nog een mooie buit hadden gemaakt. Shade liep naar de plek waar hij zelf altijd lag en legde het hert naast de grote rots en liet Niko weer van zijn rug glijden. Daarna ging Shade op de grote rots staan en huilde zacht genoeg om ieders aandacht te trekken. Alle ogen waren op hem gericht en Shade wachten tot iedereen stil was. 'We hebben een nieuweling in ons midden en hij heeft zijn eerste buit gevangen. De naam van onze kleine wolf is Niko!' Riep Shade en weer met een van zijn grote poten naar Niko. 'Laat ons eten!' Shade sprong van de rots en scheurde een kop stuk af van een wild zwijn en liep weer terug naar de rots en ging daar op liggen met zijn blik evenop de rest gericht. Toen iedereen zijn voedsel had begon hij ook te eten.

Niko zag de glinstering in Daois ogen van trots toen Shade hem een compliment gaf.dat gaf hem ook wel een goed gevoel. Niko knikte toen Daoi vertelde dat zij eerste terug naar het kamp gingen en daar gingen eten. Daoi pakte haar prooi en ging alvast terug. Niko wou net opstaan en ook achter haar aan gaan. Toen Shade op hem afkwam en een rondje om hem heen liep. Met een keurende blil. Niko bleef rustige zitten, en wachten rustige tot Shade klaar was. De strenge stem van Shade zei al meteen dat je beter kon doen wat hij zegt. Niko deed ook precies wat hij zei en klom voorzichtig op de grote rug van de wolf en ging liggen. Toen hij lag stond Shade weer op en pakte de hert en liep de richting in die Daoi ook in was gegaan. Het duurde even voor ze in het kamp waren, Shade legde de hert naast een grote rots en liet toen Niko van zijn rug gleden. Met een zachte plof kwam Niko op de grond terecht, Niko stond op en maakte een dankbare buiging. Shade die was op de rots gesprongen en had een zacht gehuil. Alle ogen waren op hem gericht en het werd muisstil. Riepte shade riep dat hij nieuw was en net zijn eerste buit had gevangen en met zijn grote poot naar hem was. Werd Niko een beetje verlegen. Niko voelden alle ogen van de leden zijn kant op kijken, wat verlegen liet Niko zijn blik op de andere weerwolven gleden. Nadat hij een tijde naar de grond had gestaard, toen Shade riep dat ze konden eten, liep Niko snel naar zijn hert en begon een de poot te knagen.

Nadat Shade zijn voedsel op had keek hij rustig naar de rest van het pack en zijn ogen straalde van trots. Zins hij was benoemt tot leider van de groep hadden zijn ouders niet meer geleefd. De herinnering deed hem nog pijn van de dag dat zijn ouders waren vermoord. "Een kille nacht op een winter avond hadden zijn ouders hem willen leren jagen. De herten en andere wilde dieren waren schaars en Shade had toen de opdracht een jong kind te vangen en te doden. Het meisje van 6 jaar was te ver van een groep scholieren gelopen en ze was op zoek naar kleine takjes die ze wilde gebruiken. Shade had toen stilletjes door de sneeuw geslopen en zijn poten zo neer gezet dat je geen gekraak van de sneeuw hoorden. Het kind schrok van zijn aanwezigheid en wilde roepen om hulp, maar Shade had haar snel overmeesterd en haar keel door gebeten. Het bloed kleurde de sneeuw rood en de juf van de klas had alles gezien. Ongelukkig genoeg waren er ook mensen van de N.C.S. meegekomen, maar dat hadden zijn ouders niet geweten en er vielen meteen schoten. Een man genaamd Falco was hoofdaanvoerder van de groep N.C.S. toen geweest. Shade liet het kind dood achter en vluchten toen naar zijn ouders die over hem heen sprongen en hun enige jong wilde verdedigen. Zijn vader riep nog dat hij moest maken dat Shade naar een veilig heen komen ging en stierf na die woorden. Shade had willen terug komen, maar de aanblik van zijn vermoorde vader deed hem toe uitwijken en vluchten. Het gegrom en gegrauw van zijn overweldigende moeder weer galmde nog na in zijn kop voor Shade onder een struik kon door schieten en een hol inkruipen die onder de grond door liep naar een open plek in het bos waar de wereprye's huizden, maar het was daglicht en dus lieten die afgrijzelijke wezens zich niet graag zien. Shade was terug gerend naar de groep en daar zijn verhaal aan de voormalige leider vertelt, die onstelt was van wat er gebeurd was en had Shade daarna tot zijn leerling gemaakt. Shade schudden zijn kop nogmaals en keek weer richting Niko. De jonge weerwolf was nog net in hun midden, maar Shade voelde het zich zijn plicht om zich ook over het jong te vermen. 'Niko ik wil jouw als mijn leerling hebben, wat zeg je daar van? vroeg Shade en keek Niko even vriendelijk aan. Hij wachten even op het antwoord van de jonge wolf en gleed daarnavan zijn rots af en liep richting Daoi.Shade stond op en sprong weer van de rots af en liep richting Daoi. 'Daoi waar is Swiftstep?' vroeg Shade aan haar en hij hielt zijn blik op de weerwolf teef.

Daoi moest bijna lachen toen Shade Niko naar het kamp wilde dragen. Niko zou geaccepteerd worden, dat was gelukkig maar al te duidelijk. Ze begon haar prooi voort te trekken, wat niet veel moeite kostte voor de sterke wolf. Eenmaal in het kamp riep Shade rond dat Niko zijn eerste prooi gevangen had. Daoi kon niets anders zijn dan trots. Ze had geen hopeloos geval tot wolf gemaakt! Daarna mochten ze gaan eten. Daoi begon tevreden aan haar prooi. Waar was Swiftstep eigenlijk? Ach ja.. hij zou spoedig komen. Daoi zorgde dat ze een beetje in de buurt van Niko bleef, om te zorgen dat wolven als Ironteeth geen poging deden hem te kleineren. Het was maar een test, maar toch. Daoi gromde tevreden naar Niko. 'Ik denk dat jij het heel goed gaat doen,' zei ze vrolijk tegen hem. Vanuit haar ooghoek zag ze Shade op hen afkomen. Eerbiedig zweeg ze. Wacht.. Shade wilde Niko als zijn leerling? Dat was.. geweldig! Daarna keek Shade in haar richting. 'Ik geloof dat Swiftstep was gaan jagen. Hij zal zo wel komen..' zei Daoi. Ze bleek gelijk te hebben. Nog geen halve minuut later kwam de snelle wolf het kamp binnen, met prooi die hij blijkbaar zo snel mogelijk op wilde eten. 'Swiftstep!' riep Daoi door het kamp heen. 'Moonstrike!' riep Swiftstep terug, en hij kwam naar hen toe. Daoi knikte in de richting van Shade, die waarschijnlijk nog zat te wachten.

Niko lag lekker te eten en rukte grote stuk vlees van zijn prooi af, hij likte telkens zijn lippen af en scheurde daarna weer een nieuw stuk vlees af. Niko keek even op toen Daoi tevreden naar hem gromde, Niko knikte blij naar haar en gromde vrolijke terug. Nee… hier zou hij best aan kunnen wennen, het leek of hij al een goede vriendin had gevonden. 'Ik denk dat jij het heel goed gaat doen.' Zei Daoi nog vrolijk, Niko knikte opgewek en richten zijn aandacht weer op zijn hert. Toen Shade vroeg of hij zijn leerling wou worden. Keek Niko verbaast op maar knikte instemmend en opgewonden. Niko zag de vriendelijk blik van hem die heel even te zien was, Niko keek even naar Daoi die ook blij voor hem was. Niko zou het en eer vinden om door de leider getraind te worden. Niko boog zijn hoofd, als respect het was raar maar Niko had nou al veel respect voor shade en voor Daoi. Shade liep toen naar Daoi en vroeg waar Swiftstep was, Niko at de rest van zijn prooi op en keek met een goed gevoel en tevredenheid het kamp rond. Al gauw kwam er een wolf aan en Daoi leek hem te kennen. En ze riepen elkaars bij namen, ineens hoorde Niko achter hem een bekende stem. ‘Zo zo daar hebben we onze kleine weer en nog wel zijn eerste prooi gevangn. Knap hoor, je bent vast wel trots op jezelf nou.’ Klonk de stem vol minachting, Niko draaide zich met een ruk om, daar stond Ironteeth en nog twee andere wolven. Niko boog zijn hoofd wat en knikte. ‘Dat klopt Ironteeth, ik ben er inderdaad wel trots op.’ De andere twee wolven ging naast hem staan en Ironteeth kwam gevaarlijk dichterbij. En had een valse grijns op zijn gezicht. ‘En kon ons wolfje ook al vechten.’ Niko grommede laag, Ironteeth grijns werd breder en er was een gevaarlijke twinkeling in zijn ogen. ‘Nee vast nog niet. Laat ik het eens voor doen.’ Met een grote sprong veil Ironteeth aan, Niko voelde zijn poten op zijn lichaam gedrukt worden en zijn scherpe tanden doorboren het vel in zijn poot. Niko jankte laag en beet zachtjes in zijn schouder, dit was niet eerlijke. Toen Ironteeth hem in zijn nek beet, probeerde Niko zich los te rukken en sloeg met zijn poten wild om zich heen. Er kwamen kleine en duidelijk jankjes uit zijn bek. ‘Hou je bek, anders word het alleen maar erger.’ Gromde Ironteeth dreigend. Niko hoorde zijn twee handlangers zachtjes lachten. 'Laat me los, Ironteeth!!' Vroeg Niko bijna smekend, Ironteeth bet nog harder in zijn nek.

Shade zag Swiftstep het kamp binnen komen en knikte begroetend naar hem. Nog voor hij de wolf wat kon vragen hoorde Shade dat Niko door Ironteeth getreiterd werd. Zonder verder aarzelen sprong Shade opzij en gaf de pestende weerwolf een flinke mep uit zijn snuit heen en gromde uitdagend naar Ironteeht. 'Dit is je laatste waarschuwing Ironteeth nu is het afgelopen met die plaagderijen. Woordewisselingen zijn best, maar daat blijft het ook bij!' Shade kwam dichter naar Ironteeth toe en rukte hem ruw van Niko af. Ironteeth rolde over de grond en Shade stapte dreigend op hem af. De test was altijd geweest zonder genadeloos bijten en hij vond het nu wel eens tijd worden deze weerwolf op zijn tenen te trappen. Ironteeth stond op en keek Shade even boos aan, maar de dreigende rode ogen van Shade maakte hem snel weer onderdanig en vertrok zonder een woord te zeggen. Shade's houding werd minder dreigend, maar bleef dominant. Hij draaide zich om en duwde zijn snuit tegen Niko's kopje. Sta op en kom mee.' zei Shade niet onvriendelijk en hij liep verder weer terug richting Daoi en Swiftstep. Daar ging hij zitten en wachten even op Niko. 'Ik wil dat jullie twee samen met Ironteeth het terrein gaat verkennen. Ik wil geen gesluip van mensen voeten horen!' zei Shade en keek even over zijn schouder naar Ironteeth die andere aan het jennen was samen met zijn kompanen. Shade had hem nooit gemogen, maar Ironteeth was een sterke wolf en had goede dingen voor het pack gedaan.

( Ik moest eerst snel wat schrijven, maar nu heb ik er meer neer gezet.)

Niko hoorde een andere wolf grommen, en zag toen Shade valk voor hem staan. En zei met een boze stem dat dit de laatste keer was dat hij andere pesten. Toen Shade hem een flink duw gaf beet Niko even op zijn lippen Ironteeth had hem nog steeds niet las gelaten. Toen Shade, Ironteeth van hem afrukte had Niko had gevoel alsof Ironteeth een heel stuk vel van hem meenam en Niko piepte even van de pijn. Niko keek even naar Ironteeth die opgaf en vertrok zonder een woord te zeggen.Niko krabbelen overheen en keek even naar Shade die iets mindere driegend werd . Maar je kon duidelijk nog de dominant zien, Niko liet een onderdanige piepje horen. En hoorde de strenge stem van Shade. Niko knikte en liep hem gehoorzaam achterna. Niko had een stekende pijn in zijn nek verwacht maar het veil allemaal mee, het leek zelfs alsof hij niet in zijn nek was gebeten. Als of de wond al genezen was. Shade liep weer terug naar Daoi en Swiftstep en gaf ze een opdracht. Niko knikte vriendelijke naar Swiftstep en naar Daoi en liep toen weer snel naar Shade die op hem zat te wachten. ‘Wat gaan we doen, Shade?’ Vroeg Niko met een nieuwsgierige stem en keek vragen naar zijn leider terwijl ze verder van het kamp liepen.

Daoi was al vrolijk het kamp in gelopen toen Ironteeth Niko moest hebben. Boos draaide ze zich om en wilde er wat over zeggen toen ze Niko zachtjes hoorde janken. Durfde Ironteeth wel! Hij mocht dan wel ouder zijn, maar dat gaf hem nog niet het recht Niko te kleineren! Shade kwam echter al in actie. Daoi was blij dat hij Niko geaccepteerd had, meer zelfs, hem als leerling genomen. Dat deed haar goed. Ze vond Niko erg aardig, dus dit was echt goed! Ze keek even opzij naar Swiftstep, met wie ze goed op kon schieten. Hij had zijn tanden ook ontbloot naar Ironteeth, maar zei niets. Ze knikte toen Shade hen de opdracht gaf het terrein te gaan verkennen met Ironteeth. 'Kom, Ironteeth,' riep Daoi. 'Je hebt Shade gehoord!' De oudere wolf gromde naar haar, maar omdat Shade er nog zat bleef hij rustig zitten. Daoi vond het even jammer dat Niko nu zijn eigen weg ging, geholpen door Shade.. maar dat was beter voor hem. Zij zou gewoon zijn maatje kunnen zijn als het te zwaar werd af en toe, niet? Al snel waren de drie wolven uit beeld. Swiftstep ging wat vangen en Daoi bleef zitten, wachtend op de andere wolf. Ze moesten niet jagen en konden elkaar niet kwijt raken. 'Je hebt een klein mormel in het Pack gebracht, Moonstrike,' gromde Ironteeth tegen haar. Daoi draaide zich half om en schudde haar kop. 'Hij zal later nog sterker worden dan jou, Ironteeth,' gromde ze zachtjes. Dat viel niet in goede aarde; de grote wolf begon te grommen en leek op het punt te staan haar aan te vallen. Gelukkig kwam Swiftstep net aan. Daoi wist dat ze nu op moest passen voor Ironteeth. Hij had haar nooit gemogen, maar nu was dat helemaal over! Ze kon alleen niets bewijzen.. gewoon op haar hoede zijn, dus.

Toen Shade de drie weerwolven zag vertrekken keek hij richting Niko. 'Zo nu wij twee. Kom ik zal je eens wat laten zien.' zei Shade wat vriendelijker er hij stond op en liep richting een rustige plek van het kamp en zijn blik bleef even op een oude boomstronk rusten. 'Ik wil wel eens weten wat jij zoal kunt kleine. Haal met zo veel mogelijk kracht uit naar die boomstronk en sla hem door midden in zo min mogelijk slagen en kracht te verliezen!' beval Shade en hij ging zitten en wachten tot Niko zijn opdracht voltooit had.

Niko keek even woedend naar Ironteeth , en hoopte dat Daoi hem nog een lesje zou leren. Niko schrok even op uit zijn gedachten toen hij Shade weer hoorde praten. Niko knikte en volgde hem gehoorzaam naar een plek waar een oude boomstam lag. Niko hoorde het bevel van Shade en knikte gehoorzaam maar keek even wat twijfelende en aarzelende van Shade naar de boomstam die was redelijk groot en dik. Hij wist niet of hij die wel door midden kon kregen en of hij al zo sterk was. hij wou Shade niet teleur stellen, en als hij al een hert in zijn eerste poging kon vangen moet dit ook wel lukken tocht? Niko bekeek de boomstam gelukkige was hij hol van binnen maar dat zou niet betekenen dat het makkelijker zou kunnen zijn. Niko besloot gewoon maar ergens te beginnen en haalde een paar keer krachtige uit met zijn klauwen. Er kwamen een paar duidelijke krassen in en er kwamen een paar kleine barstje in de stam. Niko haalde nog een paar keer krachtige uit maar er kwam verder weinig verandering in af en toe moest hij hard trekken om zijn klauwen uit de boomstam te krijgen omdat ze vast zaten in de stam. Niko haalde nog een paar keer hard en krachtige uit met al zijn kracht er braken nog wat stukjes af. Dat gaf hem wat hoop en sloeg nog eens hard met zijn klauwen en poten. Niko hoe zijn uithalen langzaam kracht en vaart verloren. Met zijn tong uit zijn bek probeerde Niko zijn laatste kracht bij elkaar te vinden. Maar langzaam voelde hij zich moe worden en zijn poten begonnen pijnlijk aan te voelen. Niko keek even naar de zon hij was nou al een tijdje bezig, Hij schudde wat nijdige zijn kop en probeerde het nog een paar keer maar zakte nou de laatste 4 pogingen door zijn poten en hijgend lichtjes om op adem te komen. Niko wist niet wat hij moest zeggen en keek teleur gesteld naar Shade wachten op een reactie.

Shade keek toe hoe de jonge weerwolf zich op de boomstak uit liet en ging zitten met zijn kop in de richting van Niko. Nadat het donker begon te worden en de jonge wolf steeds vermoeider begon Shade in zichzelf te lachen wat als een luid geschraap naar buiten kwam. Shade had niet verwacht dat het Niko meteen zou lukken en was onder de indruk dat hij in iedergeval wat stukken huit van de stam af wist te krijgen. Bij het zien van het gezicht van Niko begon Shade te glimlachen en schudden geamuseerd zijn kop en ging liggen en nodigde Niko met een poot beweging om naast hem te gaan liggen. 'Je zult het vast niet denken, maar je doet het goed jonge wolf. Jij bent na mij een van de eerste die hout van deze eeuwen oude stam af weet te krijgen.' zei Shade zacht en vriendelijk en drukte zijn snuit tussen de oren van Niko en duwde zachtjes en keek hem rustig aan. 'llen zo even gaan jagen om onze magen te vullen.' voegde Shade eraantoe en hij legde zijn kop op zijn voorpoten.

Nik zag de geamuseerd kop van Shade en hij begon te glimlachen, toen hij ging liggen maakte hij een uitnodigende bewegingen om naast hem te komen liggen. Niko knikte en stond langzaam op, en maakte en buiging voor hem waarna hij langs Shade ging liggen. Zijn voorpoten voelde nog steeds pijnlijke aan en langzaam likt hij er over. Niko had niet verwacht dat het echt helpte, maar gek genoeg werd de pijn er een kleine beetje mindere door. Toen hij een vriendelijke duw kreeg van Shade, keek nNiko op en keek Shade aan. Hij had verwacht dat weerwolven monster waren en geen emoties hadden, maar dat bleek allemaal niet waar te zijn. Maar het zou er ook mee te maken hebben dat hij er zelf ook een was geworden. Niko glimlachte zijn tanden wat bloot bij de zin die Shade over hem zei. En keek met een tevreden blik naar hem, blij dat hij hem niet teleur gesteld heeft. ‘Ik zal jou en en de pack altijd trouw blijven, Shade.’ En Daoi vulde Niko in gedachten aan. Niko knikte instemmend toen Shade vroeg of hij dalijk wou jagen. Dat wou hij zeker wel en het leek hem een leuke bezigheid en een eer om met zijn leider te jagen. ‘Dat lijkt me leuk, Shade.’ Zei Niko vriendelijke.

Daoi bleef de rest van de terugreis naar het kamp uit de buurt bij Ironteeht. Swiftstep keek hem af en toe vuil aan; geen van beiden mocht de grote, oudere wolf. Hij wilde meer stoken dan goed voor hem was. Daoi keek even op naar de maan. Ze waren op hun sterkst.. een gevecht, daar zou het niet op uit moeten draaien. Daoi wist zo al dat ze zou verliezen van Ironteeth. Het kamp kwam na nog eens vijftig pootstappen in zicht. 'Moonstrike, Swiftstep, tot de volgende keer,' gromde Ironteeth, waarna hij het kamp inrende, naar het groepje dat hij om zich heen had opgebouwd. Daoi knikte en keek even om naar Swiftstep, die een grijns om zijn snuit had. Waarom? Daoi trok een wenkbrauw op. 'Ik ga wat eten, Moonstrike,' zei Swiftstep. Daoi knikte. 'Ik ga Niko zoeken,' zei ze, waarna ze weer om zich heen keek. Hoe had Shade Niko gevonden? Ze vroeg zich af of Shade tevreden was. Al snel zag ze de twee wolven liggen, Shade gaf Niko zelfs een vriendelijke duw! Met een glimlach op haar snuit liep ze naar hen toe. 'Hoe ging je training, Niko?' vroeg ze, waarna ze hem een duwtje gaf met haar neus. 'Kom je trouwens mee wat eten? Swiftstep is al wat gaan halen.' Misschien kon ze hem vanavond wat verhalen vertellen, wolvenverhalen, die al lang in omloop waren maar nooit hun magie verloren. Één verhaal had haar altijd gefascineerd; het Amulet. Het zou de macht hebben over wolven. Ooit hadden de vampiers het gehad, maar de weerwolfrebellen hadden het ergens verstopt. Misschien vond Niko het ook wel een leuk verhaal. Daoi boog haar kop even naar Shade, iets wat ze altijd deed in zijn buurt, als teken van respect. Daarna bleef ze stilstaan, wachtend op een reactie.

Niko vond het leuk dat ze dadelijk zouden gaan jagen, maar al snel kwam Daoi aan lopen en zijn blik gleed van haar even naar de rest van het kamp en ontdekte dat Ironteeth zich weer bij zijn gebruikelijke groep had gevoegd. 'Hoe verging het jullie?' vroeg Shade en ging recht zitten om haar verhaal aan te horen. Shade kende de ongedultheid van de oude wolf met jongelingen, maar Shade deed geen poging hem daarop terug te wijzen. 'Ik was eigenlijk van plan om met Niko te gaan jagen, maar als jullie twee mee willen mag dat best.' zei Shade even streng en hij keek gespeelt naar Niko alsof hij niet te vreden was over zijn prestatie niet wetend dat Daoi had gezien dat hij Niko een vriendschappelijke duw had gegeven?

Daoi kwam aangelopen en Niko knikte naar haar, ze vroeg meteen hoe de training was geweest en drukte haar neus tegen de zijne aan. Niko glimlachte vriendelijk naar Daoi en hapte speels naar haar oor. Daoi vroeg of hij honger had, maar voordat hij antwoord kon geven gaf Shade dat al en Niko knikte. Hij had niet echt de gespeelde strenge blik van Shade gezien en zei vrolijke. 'De training ging wel goed.' Niko van Daoi naar Shade en toen naar een wolf die met wat eten aan kwam en ook een redelijke vriendelijk indruk maakten. Niko maakte een kleine en vriendelijk buiging voor hem en wachten daarna rustige af, Niko kon de oefening van het jagen goed gebruiken. Niko hoorden zijn maag al rommelen van de honger.

Swiftstep kwam terug met een prooi. Daoi gaf hem een vriendschappelijke lik als bedankje, en schoof wat naar Shade en Niko toe. 'Het ging wel goed, alleen Ironteeth heeft me laten weten dat hij het maar niets vind dat ik Niko in het kamp heb gebracht,' vertelde Daoi. 'Er zijn geen problemen aan de grenzen van ons territorium en alles leek in orde,' meldde ze daarna plichtmatig. Ze gaf Niko een zacht duwtje met haar snuit als reactie op het hapje naar haar oor. 'We zouden graag meegaan op jacht,' verkondigde Swiftstep ondertussen. Daoi was blij dat ze eigenlijk nooit zelf helemaal hoefde te spreken; Swiftstep maakte haar zinnen compleet. Swiftstep glimlachte naar de jonge wolf, Niko, die een buiginkje voor hem maakte. 'Ik ben Swiftstep, jonge wolf. Welkom. Ik heb al wat gehoord van Daoi,' zei hij met de lichte grom die altijd in zijn stem zat. 'Weet je, Niko,' begon Daoi, 'ik ken nog een leuk verhaal. Wil je dat horen? Het gaat over een amulet, het is niet zo lang. Misschien kan ik het even vertellen terwijl we eten.' Vragend keek ze Niko aan. Misschien hield hij wel van oude verhalen.

Swiftstep kwam aan lopen met een prooi en verdeelde die onder Shade, Daoi, Niko en zichzelf. Nog voor Shade daar aan begon knikte hij naar de wolf en luisterde rustig naar wat Daoi rapoteerden. 'Ik zal ook niet verwachten dat Ironteeth zich zal veranderen, maar hij is toch ondanks zijn humeur trouw aan het pack.' zei Shade half grommend en schudden daarbij zijn kop voor hij het stuk dat hij van Swiftstep gekregen had in twee happen naar binnen werkten. 'Ik zal wachten op stellen voor we weg gaan, mocht er wat gebeuren dan hebben ze een betrouwbaar iemand aan wie die zich kunnen wenden.' voegde Shade eraantoe en stond op waarna hij richting twiststep liep die Shade meer vertrouwde dan Ironteeth. Daar aan gekomen mompelde Shade een paar woorden met twiststep en draaide zich later weer om en liep terug richting de vier wachtende wolven. Shade knikte en liep aan hen voorbij op jacht naar wat slachtoffers die ze de rest van het pack mee konden voeden.

(ik zal een andere topic aanmaken. in de bossen in het terrein van Nightpack Woodlands.)

Niko knikte vriendelijk naar Swiftstep toen hij zichzelf voorstelden. Swiftstep leek hem een aardige en vriendelijke wolf. Niko nam het stuk vlees dankbaar en gretige aan, die swiftstep voor hem had meegenomen. Niko hoorde Daoi haar rapport uitbrengen aan Shade. Niko vroeg zich af of ze daarna nog gingen jagen het leek er wel op en als ze neit gingen gaat hij wel alleen. Maar aan Shade te horen gingen ze dalijke gewoon rustige jagen. Rustige at Niko zijn stuk vlees op en hoorde toen Daoi wat tegen hem zeggen, met een glimlach keek hij naar haar dat leek hem wel leuk. Een oud verhaal Niko knikte instemmend en keek en wachten met een nieuwsgierige blik af op Daoi. Shade liep even naar een stel andere wolven en Niko keek afwachten naar Daoi. Hij was wel benieuwd naar haar verhaal over dat amulet.

Daoi keek blij naar Niko, die wel geïnteresseerd was in een oud verhaal van de wolven. Dat vond ze wel fijn. Sommigen wilden namelijk niets weten van oude verhalen. 'Dan vertel ik het onder het eten en tijdens de reis naar de jacht, de verkorte versie,' zei Daoi met de lichte grom die ze altijd in haar stem had. Ze at snel een hap vlees en keek toen naar Niko. 'Lang geleden, we weten niet wanneer, werd er een machtig voorwerp gevormd. Het kon de wolven onderwerpen aan de wil van degene in wiens handen het terecht kwam. Dit kon echter niet zomaar; je had er oude Manuscripten bij nodig waar het ritueel voor het Amulet opstond. Lang waren beide kwijt; niemand wist waar ze waren. Tot de vampiers het Amulet vonden. De leider voor de huidige leidster had het Amulet in zijn kasteel liggen en liet de weerwolven als slaven dienen. Lange tijd hebben wij ons verzet zonder resultaat.. tot zijn macht tanende was. Weerwolfrebellen stalen het Amulet en verstopten het op een plaats waar slechts wolven konden komen. De Manuscripten hebben ze echter niet gevonden. Nu zijn de wolven vrij en beide dingen kwijt, waar niemand ze meer kan vinden. Al is er een gerucht dat iemand weet waar het Amulet ligt.. al weet niemand precies waar de Manuscripten zijn. Sommigen zeggen dat ze verbrand zijn, anderen zeggen dat de tijd ze verwoest heeft.. Laten we hopen dat dat zo is,' besloot Daoi het verhaal, terwijl ze al opgestaan was en gaan lopen, om te gaan jagen met Swiftstep. 'Shade? Mag ik Niko vanavond meenemen op Border Patrol?' vroeg Daoi. Dan kon ze hem de grenzen van het Territorium bij de Heuvels laten zien.

{Ik weet niet of je het gelezen hebt (a) Maar wil Niko reageren bij het topic van Grace, Caught?}