Burn the forest down! Part 1

Falco stond daar in een klein harnas. Daarover allemaal holsters en wapen klemmen. Een lang zwaard op zijn rug meerdere pistolen, messen en zijn vertrouwde knife and chain, geen shot guns en kruisboog alleen een ijzeren staaf die op zijn rug was gebonden naast het zwaard. Hij stond daar, hij zweefde daar eigenlijk. In een helikopter met tientallen soldaten klaar om de Wherepyre´s een voor een af te maken en te vermoorden. Falco sprong naar beneden met een touw. Hij landde op de grond en stond klaar. Een klein telefoontje aan zijn oor en hij zei "Laten we het bos plat branden en alle Wherepyre´s die erin wonen. Al die wezens moeten dood" dat was het. Dat was zijn teken en hij begon. De soldaten begonnen met de rand van het bos en creerden een cirkel van vuur. Dit was het begin voor de Wherepyre´s einde. Falco rende het bos in klaar om te vechten, enkele soldaten, zwaarbewapend en beschermd klaar om te vechten. Een gebrul kon en dat was het teken dat de Wherepyre´s zouden gaan aanvallen.

Grace was op de plaats waar het moest gebeuren. De plaats waar de laatste wherepyre's zouden rusten. The Forest of Origin had Falco gezegd. Het plan moest snel en feilloos uitgevoerd worden. Ze had haar krijgers meegenomen, elk gewapend met pistolen en messen. Zelf had ze haar vertrouwde bijl met ketting aan haar heup hangen en nog een aantal messen mee. Van een slachtpartij schrok ze niet terug. Iedereen was zwaarbewapend en had een vastbesloten uitdrukking op het gezicht. Het was het einde voor de wherepyres.. of voor de rest. Ze droeg haar commandant op met de helft van haar krijgers naar de andere kant te gaan. Er zouden velen sneuvelen. Dat was bekend, maar ze hadden het er voor over. In enkele minuten zou het bos in de fik gaan, zouden de vlammen alles verteren wat aan hen ten prooi viel. Vuur maakte geen onderscheid. De wherepyre's moesten erin omkomen.. als alles goed ging. Ergens in haar hart, iets wat verdrongen was door de noodzaak te vechten, te vergeten en meedogenloos te zijn, hoopte ze dat Falco het zou overleven. Anders kon ze zelf net zo goed de vlammen inlopen.. Ze hoopte dat het snel begon; des te eerder was het voorbij.

"Grace, nu! Ze komen eraan." sprak Falco door de telefoon. Er klonk geklapper en gegrom. Wherepyre´s waren aan het rennen, het vuur had hun aandacht getrokken. Falco trok als eerst 2 messen en wachtte af. Het ging snel, alleen het gehijg en gegrom van wolfachtige gedaanten en het geren van de mensenlijken. Dan nog het geklapper van de vliegende Wherepyre´s, die moesten dood! het waren meer vliegende dan hij had gedacht. Bij de eerste aanval hoorde je het bloed vloeien en toen begon het sterven. Falco wierp zorgvuldig de messen in de nek van een vliegende, het deed hem amper wat en dus gooide Falco er wat tegen het dunne vlies. Een gekromd mes bleef haken en scheurde het dunne vlies. De Wherepyre stierf pijnlijk door te storten op een roterende helikopter blad. Falco voelde pijn en draaide zich om en doorboorde in een keer met zijn getrokken zwaard een menselijke Wherepyre. Het had een mes gestoken in zijn rug. Precies buiten zijn bereik en dus schadelijk. De menselijke Wherepyre krijste en werd van het zwaard geschoven. Falco begon te roepen "LET OP DE VLIEGENDE BLIJF IN DE LUCHT, NIET VLUCHTEN, VECHT TOT DE LAATSTE SNIK!" Falco trok 2 marakov´s en schoot op enkele vliegende Wherepyre´s die de staart van een helikopter wouden afbreken. Dit was een gevaarlijke slachting er lagen al tientallen lijken op de grond, voornamelijk zijn soldaten. Hij zag maar een stuk of 12 Wherepyre´s hij had ze onderschat. Ze waren te talrijk voor een assinatie. Falco zag nog steeds enkele vliegende Wherepyre´s die ellendige beesten waren te snel en het vuur was te langzaam. Falco´s nek werd gered door een branden de tak die op een vliegende Wherepyre belande die op hem af had gedoken als de tak er niet was geweest.

'Grace, nu! Ze komen eraan!' Grace antwoordde niet eens. Dat was tijdverspilling. En tijd was kostbaar. Één gebaar zorgde ervoor dat iedereen in beweging kwam. Ze zag al een paar wherepyres boven het bos cirkelen, dat al begon te branden. Het moest snel gebeuren.. anders zou Falco met zijn mannen gegrepen worden in het voor. En dat mocht ze niet laten gebeuren! Met zekere, snelle stappen was ze in een korte tijd in het bos. De vampiers marcheerden achter haar. Ze hoorde Falco's stem al. Hij zou snel genoeg doorhebben dat ze zich in de strijd gemengd had. Ze zag maar een paar wherepyres, waarvan er een stuk of vijf dood op de grond lagen. Een hijgend geluid achter haar liet haar omdraaien, snel , met haar bijl getrokken keek ze om. Een wherepyre, meer wolf dan wat anders stond achter haar, klaar om aan te vallen. 'Dacht het niet,' mompelde Grace, terwijl ze op het monster inhakte en hem probeerde te doden. Een vampier kwam haar te hulp. Samen kregen ze het ding tegen de grond. Bloed vloeide rijkelijk. Ook de anderen waren begonnen met vechten. Ze merkte dat de wherepyres hen steeds verder terugdreven, tot de N.C.S. en de vampiers zij aan zij vochten. Ze vormden bijna een cirkel in het brandende bos, vechtend tegen nog wat wherepyres. Enorm veel soldaten waren gevallen, maar ook de wherepyres waren uitgedund. Grace zocht Falco met haar blik terwijl ze zich verdedigde. 'Falco! Hoeveel zijn er nog?' Ze moest het weten.. hoe minder het er waren, hoe verder haar krijgers wilden naar tot de dood hen kwam halen.

'Falco! Hoeveel zijn er nog?' riep een stem. Falco keek niet om maar hakte in op een wherepyre met een grote houten knuppel. "Weet het niet zeker maar er zijn er nog wel een stuk of twintig, dertig. Ze blijven komen, enkele vluchtten weg alleen de helikopters worden te snel neergehaald!" Het zwaard brak door midden nadat de Wherepyre erop beet tot er barsten verschenen in het blad. Hij had geen andere keus en kon zijn wapens niet snel genoeg trekken en stak zijn arm in de bek van Wherepyre terwijl hij die open hield met het gebroken zwaard. Hij voelde de nouwe keel en drukte door. Zijn arm gleed door en de weerwolf gromde met tranen in zijn ogen, hij ademde nauwelijks nog en stierf. Falco´s arm zat klem. Hij hakte snel de nek door en rukte zijn arm weg. Alleen de kop zat klem met de kaken in zijn vlees. Dat was dom geweest. Nu had hij zijn arm terug maar een rij tanden in zijn arm. Hij rukte de kop kapot terwijl hij werd aangevallen, die domme actie had hem duur gestaan. Hij werd gekrabd en gebeten. Hij klikte de stok los en begon er zorgvuldig mee te slaan. Hij brak botten met snelle en goed geplaatste slagen van de ijzeren uiteinden. Ze hadden nog 3 helikopters en er waren nog wel 7 Wherepyre´s in de lucht.

Nog bijna dertig, dus. Op de helft. Nog een kwart van haar strijdtroepen. Tenminste, degene die zij aanvoerde. Ze had ze commandant opgedragen te komen op het moment dat zij hem riep. Hij had een zendertje bij, al haatte hij technologie. Grace maakte nog een wherepyre af. Er stonden nog 5 vampiers overeind.. 4. Plus zijzelf dan nog. Bij Falco ging het ook niet zo goed, maar Grace keek niet meer naar hem. Dat kon nu niet. Een paar tanden beet in het blad van haar bijl en had het klemvast. Grace kon niets anders doen, behalve sterven. Ze drukte hard tegen de bijl, met alle kracht in haar armen. Langzaam werd de wherepyre tegen de grond gedrukt, waarna ze langzaam zijn kop doorsneed. Vies, pijnlijk.. maar nodig. Nog 29. Grace pakte haar eigen zendertje en riep er iets in. 'KOMEN! NU!' Als dat niet duidelijk was.. een volgende wherepyre sloeg het zendertje uit haar handen en stampte het kapot. Ze gooide een paar messen op het ding om het af te leiden en hakte toen de nek af; het was nog een jonge, dunne wherepyre. Het waren er al minder.. Drie wherepyre's kwamen om haar heen staan. Grace liet de bijl zwaaien, maar ze ontweken haar aanvallen en dreven haar in het nauw. Het einde was nabij.. Speren doorstaken de aanvallers. Geen moment te laat! Ze knikte naar haar commandant, terwijl de drie wherepyres tegen de grond gingen. De vlammen werden dichter. Aan het gegil te oordelen was een bijna dode in de vlammen terecht gekomen. Auw. Grace mengde zich weer in het gevecht. Ze vocht met haar volgelingen, of ze stierf zonder waardering, niet?

Falco vloekte en zag zijn soldaten afgeslacht worden. "De lucht in sukkels of sterven!!!" Zijn soldaten luisterden en er waren nog maar 12 van de 80 soldaten over. Falco moest het maar in zijn eentje doen op de grond. Falco trok aan de 2 uiteinden van de vechtstok en deze veranderden in 2 zwaarden. Dunne maar hele scherpe zwaarden. Dit was als de hel, alle Wherepyre´s waren ter plekken. Falco vocht en het bloed vloog hem om de oren. Het waren er te veel. Veels te veel. Zijn wapens braken te snel door de kracht van de Wherepyre´s. Hij had geen keus meer en zijn arm werd ineens doorboord door een vleugels punt van een Wherepyre en dat was zijn redding. Hij trok het los en sprong op de Wherepyre en scheurde met al zijn onsterfelijke kracht de vleugel van de Wherepyre af en het vlies verkruimelde zonder de spieren in het lichaam. Hij gebruikte de vleugel als laatste toevlucht en doorboorde enkele Wherepyre´s. Dit was simpeler dan met een pistool. Alleen de vleugel werd zwakker naarmate het bloed eruit stroomde tot het alleen nog maar huid was. Hij had een blijvend wapen nodig. De Wherepyre beten met hun ´gif´ maakten Falco wazig en keer op keer voelde hij de beten, klauwen en punten in zich. Een salfo schoten klonk door de lucht en enkele Wherepyre´s werden neergeschoten. Hij was even bevrijd en pakte een ijzeren knots op van een gevallen soldaat. "Tot de dood blijf ik vechten." zei hij tegen niemand in het bijzonder.

Een klauw boorde zich in haar rug. Grace liet zich vallen, zodat de klauw los moest laten. Ze rolde om en krulde zich een moment op. Daarna sprong ze op en sloeg de wherepyre achteruit met pure kracht. Ze zou dit niet lang meer volhouden. Hoewel de tweede helft van haar team was gekomen, waren er nog zeker 10 wherepyres. Te veel. Falco's soldaten hielden het flink vol, al viel dat af en toe ook tegen. Het waren er weinig. Te weinig tegen al die wherepyres. Ze hadden er misschien vijftig van de zestig afgeslacht, die tien die over waren.. waren te sterk. Ze kon het niet meer. Grace zette haar tanden op elkaar terwijl de wonden op haar rug heelden. Meer soldaten vielen in hun eigen bloed, hun ogen draaiden weg en zij waren uit deze brandende hel. Grace duwde een wherepyre de vlammen in. De schreeuw was ijselijk en haar eigen vingers verbrandden bijna. Grace trok ze terug en liet ze helen terwijl ze naar wat wherepyres trapte. Daarna greep ze haar bijl weer en begon hun nekken door te hakken, al zaten die te dicht bij de gevaarlijke vleugels. Ze stond er bijna alleen voor, gelukkig was het aantal wherepyres ook gedaald; nog 3. Een laatste vampier viel en ze was alleen. Drie waren er nog. Ze stonden op de grond. Grace merkte dat ze ingesloten was. Het gif begon haar zicht wazig te maken, de wherepyres kwamen van de voorkant op haar af en achter haar brandde het vuur in al de haat die gemaakt had dat het ontstond.

Dit was als de hel, of erger. De soldaten in de lucht waren zonder kogels en gooiden hun wapens op de Wherepyre zonder enig nut. Falco werd geraakt door een vallende tak en belande op de grond. Falco had zijn ogen dicht maar toen hij die opende zag hij een Wherepyre een sabel heffen om hem af te maken. Met kracht mepte Falco de ijzeren knots met geluk op de voet en de Wherepyre brulde en viel achterover. Falco´s rug was verschoeid en zwart geblakerd hij duwde de tak snel van zich af maar gezien zijn situatie deed zelfs bewegen pijn. Vanuit zijn neus, mond en oren bloedde hij. Het wazige zicht werd donkerder en donkerder. Hij trokl een granaat los en keek in de ogen van de Wherepyre die weer overeind was gekomen. De helikopter was weg. Falco trok de pin los en wou op de wherepyre af rennen, toen werd de granaat los gerukt door een loyaal soldaat en sprong op de Wherepyre af, net voordat Falco dat had kunnen doen. Falco dacht wazig ´Loyale idioot, je had jezelf kunnen redden.´ Hij keek rond en zag vaag nog enkele gedaante´s bij Grace. Dat moesten de laatsten zijn. Falco viel op de grond en kroop dus maar. Hij had geen wapen, ze zouden beiden sterven. Enkele Wherepyre´s zouden overleven en die zouden nu alles kunnen verwoesten wat de afgelopen jaren was gebeurd. Hij beef kruipen en sloot zijn ogen, het had geen zin. Een ding was gerustellend, hij was niet genoeg bij bewustzijn om Grace te zien sterven, maar iets liet hem door gaan. De mens moest blijven leven. Hij kroop weer en zijn hand greep in een pistool. Zijn kans. Hij riep "GRACE!" en gooide het pistool naar haar toe. Zijn been stond licht in brand, door het pak dat hij aan had voelde hij er nog niks van. De waas werd dikker en het gif verspreidde zich.

Een harde gil die klonk als haar naam liet haar omkijken, net op tijd om het pistool te vangen. Falco! Grace wilde naar hem toe rennen, hem niet alleen laten sterven.. Maar dat kon niet. De wherepyres stonden ervoor. De soldaten in de lucht stonden machteloos. Waarschijnlijk vonden ze het niet erg haar te zien sterven, maar zij vond dat niet zo'n goed idee, al wist ze dat dat was wat er zou gebeuren. Haar lichaam vocht tegen het gif. Wat had ze geluk vampier te zijn om dit moment. Ze leegde het pistool in twee wherepyres en gooide het nutteloze ding weg. Eentje gaf het direct op met al die kogels, de andere had nog een klap nodig. Nu stond er nog één wherepyre voor haar. De kleine, bleke vrouw gooide haar lange haar in haar nek en keek op, met een blik van iemand die de dood al zo vaak in de ogen gekeken had. Haar benen trilde. Grace wenste dat ze dapper de dood in kon gaan. Waarom was het zo erg te sterven in het gevecht tegen de laatste wherepyre? Ze zouden alles verwoesten.. Het was er één. Falco.. hij was ook bijna dood.. maar ze kon hem niet helpen zonder zelf dood te zijn voordat ze ook maar naar hem gekeken had. Grace haalde diep adem en rechtte ondanks de pijn haar rug. De bijl was te zwaar geworden om vast te houden, dus pakte ze een klein mesje. De soldaten in de lucht waren nog maar met weinig. Spoedig zou hun benzine op zijn, zouden ze neerstorten in de vlammen. De vlammen die haar ook zouden verteren. Met een beetje geluk was ze dan al dood.

Nee, ze had nog niet genoeg getraind. Alleen de besten mochten mee. Ja, dat wist ze. Chagrijnig had May op haar bed gezeten in de Oostvleugel van het gebouw. Ze snapte heel goed waarom ze niet mee mocht, dat het gevaarlijk was. Maar het was wel een belangrijke missie. Ze zou misschien wat meer respect krijgen van de mannen. Ze had een moto geleend.. oké, gepakt en was gegaan. Alleen maar om te kijken, hield ze zichzelf voor. Alleen maar om te zien hoe dat er nu echt aan toe gaat. Toch schrok ze toen ze aankwam. Het bos stond in brand, een hel op aarde. Slechts één of twee van de helikopters die uitgevlogen waren stonden nog overeind. Mays ogen werden wat groter. Dit was.. vreemd om te zien, beangstigend. Voor zover ze nog beweging zag beneden haar.. Twee mensfiguurtjes, één grof gebouwde wherepyre. Alle vampiers waren eraan. Bijna alle soldaten. Ze zag niet wie degenen die over waren konden zijn, maar ze moest ze toch helpen! May haastte zich naar het bos.
Alles om haar heen brandde. Hoe kon dit zo uit de hand gelopen zijn? Het plan had zo goed geklonken. Had Falco dit geweten? Haar pas was rennend. Overal lagen lijken; vampiers, wherepyres, N.C.S... sommige waren half verbrand, anderen verscheurd. May hield haar blik voor zich gericht. Ze moest naar die figuurtjes.. Al snel zag ze de rug van de wherepyre, met logge vleugels en scherpe punten eraan. Op de grond lagen twee net verslagen wherepyres en.. Falco! Hij leefde nog! May's blik vloog naar het figuurtje dat halfgebroken voor de laatste wherepyre stond. Een vampier.. Van wat ze gehoord had, kon het de leidster wel eens zijn. May zag hoe de wherepyre zijn klauwen hief. Zonder er verder bij na te denken griste ze een knots met punten van de grond en liet die met een klap op het wherepyre hoofd neerkomen. Daarna begon ze op het ding in te hakken, tot het viel. Zijn klauwen haalden haar armen open.. maar ze won. De wherepyre was te uitgeput geweest.. Verbaasd staarde ze naar haar handen. Had zij... Dit was wat ze had gewild, hield May zich voor. Toen rende ze naar Falco; zijn been stond in de fik. De andere vrouw kon nog wel lopen.. Ze probeerde de grote man op te heisen, met een arm om haar schouder. 'Grace,' riep ze op goed geluk. 'Volg mij! We gaan!' Ze probeerde Falco mee te slepen en greep met haar andere hand Grace bij haar arm. Waarom wogen spieren zoveel? Haar gezicht vertrok, terwijl ze de overlevenden uit het bos probeerde te krijgen.

Falco lachtte zacht en keek door de waas heen. Het ging snel Grace had 2 van de 3 neergeschoten en die nieuweling had de laatste vermoord door zijn orders te negeren. Falco lachtte zacht en zei "Bijna was ik aanstukken gescheurd." en hij bleef doorlachen met een zachtte toon. "Bijna het is ze bijna gelukt in twintig jaar." Hij lachtte als iemand die de dood een hand gaf en klaar was om de laatste wandeling te maken. Hij zou het overleven, dat was nu wel zeker. Hij probeerde te helpen en zette zijn benen tegen de grond. Het vuur dat nog zacht op zijn been te branden, hij had er maar weinig last van. Uit zijn wonden stroomden nog steeds bloed vermenkt met het gif. Omdat de wonden openbleven door de uitputting werd het gif ook nog eens tegengehouden. Moeizaam voelde hij bij zijn rug, zijn hand sloot zich om een mes dat nog steeds in zijn rug zat en trok er aan. Hij rukte er hard aan en het mes kletterde op de grond, terwijl hij nog steeds zacht lachte. Niet alle Wherepyre´s zouden dood zijn, maar er zouden er nog maar een stuk of 4 zijn. Het gelach werd een zacht gegrinnik. Zacht fluisterde hij "Dankje voor het negeren." en toen kwam de donkere waas weer voor zijn ogen. Hij bleef doorgaan met vechten voor zijn leven.

Haar blik was wazig geworden. Die wherepyre zou haar niet veel pijn niet meer kunnen bezorgen.. Plots viel de wherepyre neer. Grace zag vaag iemand voor haar staan, een mens. Ze was te zwak om haar te herkennen. Het was een vrouw. Wat deed iemand hier nu zomaar in een bos dat in de fik stond? Het was dat ze niet helder genoeg was om na te denken.. Een normaal mens kon het niet zijn, maar ze was ook geen wolf en al helemaal gen vampier. Dan had Grace dat geweten. Grace wist dat ze veel gif binnen had gekregen. Haar lichaam verzette zich er uit alle macht tegen. Na een paar seconden kon ze al wat meer zien. Het blonde meisje hees Falco half overeind. Hij moest wel zwaar zijn voor haar. Grace voelde een pijnlijke steek in haar zij toen ze probeerde te bewegen. Onbeweeglijk bleef ze staan. Misschien zou ze zich dan beter voelen. Falco begon te lachen. Grace keek vreemd op, maar werd direct afgeleid toen de vrouw haar bij de arm greep en mee trok. Grace liep even mee en trok toen haar arm los. 'Ik help je wel,' zei ze zachtjes, om zichzelf niet te dwingen meer energie te verspillen dan nodig was. Grace ging naar Falco's andere kant en legde zijn andere arm over haar schouder. Samen liepen ze verder, terwijl de vlammen zich achter hen sloten. Vaag hoorde ze Falco iets zeggen tegen de blondine, maar ze negeerde het. Was toch niet belangrijk voor haar. Eenmaal buiten het bos liet Grace Falco los en liet zich op de grond ploffen. Ze moest rusten..

De weg naar het hol van de Werepyre's was ver, maar Taylor had zich daar willen laten informeren door Lucuis en hij had haar voor een goede vechter aangezien net zoals zij hem zag als een goede vechter. Een dikke rookpluim aan de horizon deed Taylor vermoeden dat het bos waar de werepyre's in brand stond. Met snelle passen rende Taylor naar het bos, maar boven aan een hoge heuvel waar je vanaf moest lopen voor je bij het bos kwam bleef Taylor stil staan. Haar gevoel van verlies werdt opnieuw opgehaalt, maar ze zag overal verbranden lijken liggen zowel van mensen, vampiers als Werepyre's. Woede borrelde in haar omhoog, maar Taylor hielt zich in en gromde aleen dreigend, maar niemand zou haar horen. Een vrouwmens en mens van mannelijk geslacht en een vrouwelijke vampier leken de enige overlevende te zijn. De vrouw was de enige die nog fit genoeg leek, maar de andere twee waren dodelijk uitgeput. Taylor ging op de weg zitten en bekeek hen rustig en nam hun kenmerken in zich op. Taylor bleef net buiten het zicht van wie daar ook beneden aanwezig waren.

Falco werd nu ook door Grace meegedragen. Hij voelde zich elke minuut beter. Het gif droop uit de wonden en hij zuchtte van verlichting. De pijn trok weg en de wonden hechten zich aan elkaar en vormden littekens. Hij werd losgelaten door Grace en hij gleed op het gras, geen vuur, geen moordende hitte, geen bloedende lijken. Hij genoot van de koele aanraking van het gras. Hij zette zijn arm tegen de grond en drukte zich omhoog. Hij was nog wel duizelig maar de waas was gebroken en viel langzaam weg. Hij wou Grace een omhelsing geven en stond op, net opdat moment besefte hij zich dat May erbij was en deed dus niks. Ze was genoodzaakt om hem dood te maken bij verraad. Dat was zijn eigen regel, al was het nog nooit voorgekomen. Hij opende zijn mond en zei "Zowel de vampieren en de N.C.S. hebben goede soldaten verloren vandaag, maar de grootte van de Wherepyre´s is nu minimaal. Ze dienden een goede zaak." Hij zweeg, de stilte was dodelijk. De gedachte aan zoveel dode soldaten deed hem niks, maar aan hoe snel en simpel het ging. Als ze later aan hadden gevallen, dan was niemand er levend vanaf gekomen. Hij keek van Grace naar May en zei voor het eerst in zijn hele leven. "Wat nu." Onwetend als een nieuweling vroeg hij het. Ookal klopte het wel. Alle helikopters waren uit de lucht gehaald en de N.C.S. was niet zo 1,2,3, dichtbij om te lopen. Hij stond op keek naar zijn wonden en bedacht dat hij het wel zou halen als hij moest rennen en klimmen. Hij keek naar Grace en zei "Het was een eer om deze strijd naast een waardig iemand te vechten."

Na even te hebben gekeken herkende Taylor een van de vrouwen. Het was de vampier die de leiding had over een grote groep vampiers die een bom in in het oude gebouw van de N.C.S. hadden gelegd toen Taylor, Daoi, Swiftstap en Blade die machine hadden gesloopt. Gelukkeg hadden ze toen nog kunnen ontsnappen en nog wat vampiers kunnen doden voor ze weg gingen. Taylor gromde iets harder, maar het zou door de wind niet meer dan een gerommel van de donder klinken. Taylor wilde deze vrouw maar liefs wat een van haar zwaarden in het hart drukken, maar met die andere vrouw en het feit dat terwijl zij naar beneden zou gaan Crace en de man uitgerusterd zouden zijn. Taylor gritste haar rugzag op die ze naast zich had neer gelegd en rommelde er in. Ze had heel wat troep in die tas zitten die Taylor maar weinig tot nooit gebruikte. Het geronk van een wagen deed Taylor even stopen en ze schoof naar de kant en liet de wagen paseren, daarna ging ze verder. Taylor was in haar meest menselijke vorm, maar als ze de vorm van een werepyre zou aannemen zou Taylor meer op een vampier lijken zonder vleugels. Want gek genoeg had Taylor geen vleugels en die zou ze ook nooit krijgen. Het was alleen dat ze haar verleden na joeg om uit te vinden wie haar tot dit gemaakt had. Ondertussen had was Taylor erachter gekomen dankzij Lucius dat ze een Werepyre was. Niet dat het haar veel uitmaakten. Taylor nam elk werk aan dat ze via mensen te horen kreeg vooral als het om iemand vermoorden ging. De laatste tijd had ze het rustig aangedaan om meer van haar verleden te weten te komen, maar iedereen die ze tegen kwam wist van niets. Eindelijk vond Taylor wat ze zocht en trok een zakje rauw vlees uit haar rugzak. Toen ze die opviste was de wagen allang beneden en Taylor nam een grote hap. "Hm, Ik vraag me af waarom een vampier samen werkt met twee mensen of liever gezegd met mensen?" dacht Taylor en slikte het laatste stuk door, veegde haar handen schoon en propte het lege zakje in een zak die ze altijd voor het afval gebruikte tot ze een vuilnisbak tegen kwam. Iets was gaande daar beneden en Taylor's aandacht was weer op hen gericht.

Grace knikte toen ze de woorden van Falco hoorde. 'Ze hebben gevochten zoals ze nooit gedaan hebben. Ik kan met zekerheid zeggen dat mijn krijgers gestorven zijn zoals ze wilden; in het heetst van de strijd.' Ze had niet door dat het 'heetst van de strijd' en het fikkende bos een verkeerde combinatie maken, maar ze was te moe om daar echt iets om te geven. Ook Falco ging zitten. Zijn volgende woorden toverden, ondanks de vermoeidheid, toch een lach op haar gezicht. 'Ik moet zeggen dat ik niet verwacht had dat je soldaten het zo lang volhielden, maar ze hebben goed werk geleverd.' De dood van haar soldaten deed haar niet zo veel; vampiers waren al dood. Het enige wat haar echt angst aan had gejaagd, voor zover dat kon, was het gemak waarmee de 60 wherepyres hen bijna allemaal de dood in hadden gejaagd. Er waren nu nog maar een paar wherepyres over. Die zouden een groot genoeg gevaar zijn.. maar die konden ze nu makkelijker bestrijden. Hoe zouden ze terug kunnen gaan naar de N.C.S.? Die praktische vraag werd verdrongen toen het tot haar doordrong dat ze nog leefde. Dat Falco nog leefde. Door dat meisje, die nieuweling blijkbaar. Grace had het er moeilijk mee, maar draaide zich toch naar haar om. 'Bedankt dat je ons het bos uit hebt geholpen,' zei Grace. Ze bedankte niet snel iemand.. maar nu was dat wel gepast. Ook Falco leek niet te weten hoe ze terug zouden moeten. Ze voelde zich echter iedere seconde beter worden. Het gif was bijna verdwenen en haar wonden begonnen te sluiten. Binnen een paar minuten zou ze weer sterker zijn, sterk genoeg om terug te gaan. Hoe was dat meisje eigenlijk gekomen? Grace kon zich niet voorstellen dat ze was komen lopen. 'Heb jij geen vervoersmiddel bij?' vroeg ze, haar gezicht naar het meisje gekeerd. Ze kende haar naam niet en wist ook niet of dat wel nuttig was.

Falco lag languit op het gras, zIjn ogen gesloten. "Ik ben blij dat je het lef had te komen. en inderdaad, de sodlaten hebben een goede strijd geleverd, gelukig was hun famillie al eerder vermoord door vampieren, Weerwolven of Wherepyre´s. Probeer maar eens tegen een geziin te zeggen dat een van hun famillie leden is overleden bij een gevecht tegen wherepre´s plus dat je ze dan moet uitleggen wat het zijn, dat is zo vermoeiend." Falco voelde het gras. "Dat was een pittige strijd." en Falco begon te lachen over zijn eigen flauwe grap. Dat was echt nog voledig menselijk aan hem, hij lachte heel vaak als hij de dood recht in de ogen had gekeken. Dit was een hele zware strijd geweest en hij was echt moe geworden. Hij keek naar zijn benen nadat hij zich had opgedrukt met zijn armen en maerkte dat zijn voet smeulde. Tja niet al het vuur ging gelijk uit. Er viel niks aan te doen als hij het zoiu aanraken had hij er nog meer last van. "May, vanaf nu mag je meedoen in elk gevecht, je bent geen rekruut meer. Nog wel in een record tempo voor bij gegaan." zei Falco.

May keek toe hoe Grace en Falco in het gras ploften. Zelf ging ze ook in het zachte gras zitten. Het bos was al een stuk uitgebrand. Straks zouden alleen de skeleten van de bomen nog herinneren aan deze slag; alle lijken zouden tot as vergaan. Falco's stem liet haar opkijken. Ze was geen rekruut meer. Ze mocht meedoen. Een brede lach verspreidde zich over haar gezicht en ze negeerde de lach van Falco. Ze hoorde nu officieel bij de N.C.S.! 'Dankuwel,' zei ze vrolijk. Geen straf, ze had goed gehandeld. Dit was echt een boost voor haar zelfvertrouwen! Ze gooide haar blonde haar naar achteren, in haar nek, net toen Grace sprak. 'Ik heb een moto meegenomen, maar daar kunnen we niet met z'n allen op,' antwoordde ze rustig. Konden vampiers geen vleermuizen worden? Ach.. die vrouw was uitgeput door het gevecht. De enige overlevenden van deze strijd, dat waren zij. May zelf had nauwelijks deelgenomen aan de strijd, ze had hen alleen het bos uitgesleept. Wat nu? Waarschijnlijk ging iedereen weer terug naar zijn huidige thuis. Er was veel veranderd, bedacht ze, misschien meer dan ze wist. Vragend keek ze naar Falco. Hij had het laatste woord, per slot van rekening.

May had een Moto, alleen nu is het probleem dat er maar 2 op kunnen en een vampier en mens was geen goede combinatie, hij en may zou ronduit brutaal zijn voor Grace. Hij en Grace zou betekenen dat May moest lopen. Er was geen oplossing. "okay, even alles op een rijtje zetten. May jij bent volledig mens en vanaf hier valt de N.C.S. niet te bereiken. Niets persoonlijks hoor, maar jullie twee op een moto kan uit de hand lopen." in gedachte voegde hij er aan toe ´het zijn eenmaal vrouwen en vijanden.´ "Grace je mag wel een vampier zijn maar in deze conditie overleven we het niet, stel dat er nog Wherepyre´s zijn. Er is een ding dat we kunnen doen, jullie twee moeten maar op de Moto en dan ga ik rennend." Het moest maar, hij zou er waarschijnlijk een hele dag erover doen maar ja. Het gaat erom dat May en Grace het overleefden, die godvergeten wereld kon wel zonder Falco. Dus als er iets gebeurde maakte het niet uit. Falco stond op en ging op een steen zitten. "Is er bezwaar?" vroeg hij aangezien hij niet de leider is, aangezien Grace zijn gelijke is en May hun hachje had gered. Hij voelde bij zijn wond op zijn rug en sloot zijn ogen om even te rusten. Het gevecht zal in zijn geheugen gegrift blijven tot het einde der tijden, met wat ongeluk verder.

Taylor had genoeg gezien en ze stond op waardoor Taylor zichzelf bloot gaf om gezien te worden. Met rustige handelingen deed Taylor haar rugzak om en ze keek nog even grijnzend naar het drietal beneden haar. De tijd zou nog komen dat ze een van hen zou bevechten of hen alle drie in de val zou kunnen lokken en met meerdere het stel zouden kunnen doden. Taylor draaide zich rustig om en liep eerst rustig weg, maar ze nam na een paar stappen aan een sprint die zelfs een motor ziet bij zou kunnen houden. Taylor renden een heel eind voor ze uit het zicht verdween en zich weer in een ander avontuur zou storten tot de tijd rijp zou zijn.

vorige pagina staat Falco´s post.

Ze hoorde Falco's woorden rustig aan. Hij was haar meerdere, maar als hij moest rennen.. Toch waren zijn argumenten goed. 'We kunnen jou niet zomaar laten rennen,' zei May, bijna verontwaardigd. Het was waar dat zij geen kans had tegen ook maar één verdwaalde wherepyre en dat de vampier nu niet kon rennen. Maar kon Falco genoeg energie opbrengen om te rennen? Ze wist het niet. Toch legde ze zich er na even overwegen bij neer. Het leek echt de enige uitweg. Ze keek even opzij naar Grace. Nee, die kon echt niet anders. Hopelijk dronk ze niet zoveel bloed als sommige vampiers. 'Ik ben geen vrijwilliger om vampier te worden,' zei ze met een halve glimlach. Daarna liep ze naar de moto en wachtte op Grace en Falco. De N.C.S. was vlakbij maar toch ook ver weg.. Ze zouden het wel halen.

We kunnen jou niet zomaar laten rennen,' zei May. Falco keek op en zei "Jullie kunnen het niet laten, maar ik kan het wel doen." May liep naar de Moto na iets gezegd te hebben tegen Grace. Falco liep naar Grace en zei "Niet bijten alsjeblieft, ze is een goed soldaat en heeft ons leven gered." Hij liep verder en rekte even. Hij zou moeten rennen, misschien met wat geluk haalde hij de 50 of 60 kilometer, dat ligt aan het terrein, op de korte sprint was hij niet geweldig maar lange afstand ging heel goed. Door al dat trainen hield hij heel erg lang vol. "Ik zie jullie wel op de basis." was het laatste wat Falco zei en hij begon heuvel op te rennen. Het ging niet zo snel aan het begin maar toen moest hij even heuvel afwaarts. Met een vaart ging hij vooruit en rende. De bomen vlogen voorbij maar de tijd niet. Na iets meer dan een uur was hij bij een steile heuvel, met een voertuig kon je erom heen maar hij moest er weer naar boven. Hij rukte 2 messen los en begon zo snel als hij kon te klimmen. Eenmaal op de grote heuvel ging het snel naar beneden en met die kracht en snelheid waarmee hij naar beneden zou gaan zou hij niet zo lang over doen. Mes in, mes uit, mes in, mes uit. Zo ging het heel lang door tot hij boven op stond. Hij kon het bergpad naar de N.C.S. zien. Hij zette zich af en rende naar beneden. Alleen wat te snel. Hij gleed uit en knalde volop tegen een steen. Hij voelde zijn arm en die stak in een hoek die op zich onmogelijk leek. Zijn gezicht was vertrokken met pijn en hij duwde met veel moeite zijn arm goed. Het voelde alsof zijn hele arm in brand stond. Het deed pijn en er zat een grote jaap op zijn been. Nu had hij geen tijd, hij moest de N.C.S. halen voor het donker. Hij stond op en rende weer door met veel moeite. Na een tijdje wist hij dat hij nog maar 2 uur verwijderd zou zijn. Hij wist dat hij nu al de pineut zou zijn, de geur van bloed was aantrekkelijk voor Weerwolven, Wherepyre´s en vampieren die wild waren misschien ook nog.

Het plan was blijkbaar om Falco rennend te sturen en May en zij op de moto. May maakte even wat protest tegen Falco, maar liep toen toch naar de Moto. Grace rolde met haar ogen over de opmerkingen over het bloedzuigen. 'Nee, ik zal niemand leegzuigen vandaag,' beloofde ze plechtig. Daarna liep ze naar het meisje. Falco was al begonnen met rennen; best snel, maar dat had ze ook niet anders verwacht. Grace ging zitten, achter het stuur, omdat het meisje niets deed. 'Houd je goed vast,' waarschuwde ze. Nee, ze was niet van plan iemand te vermoorden die haar leven gered had. Misschien als het niet anders kon, maar niet zonder goede reden. Dat verdiende het kind nu ook weer niet. Ze vorderden snel. De basis kwam al snel in zicht. Op de Moto ging het sneller en makkelijker dan ze had verwacht, eigenlijk. Het ding had geen technische mankementen en viel niet te erg op als je het in stealth of whatever zette. Grace keek even achterom, of het meisje nog zat. Gelukkig wel, anders had ze terug gemoeten. Ze keek weer voor zich, bijna bij de N.C.S., oftewel de betonnen doos. Al snel waren ze er. Grace stapte af. 'Ik blijf even wachten. Als Falco niet terugkomt zullen we moeten checken op wolven en dergelijke.' Die liepen er genoeg rond.