Burn the forest down! Part 1

Falco begon te rennen zo snel als hij kon, 2 paar wolven kaken klapten dicht toen hij er langs rende. 2 Weerwolven rende achter hem aan. Falco bleef rennen, hij was nog te zwak om met 2 mesjes 2 grote weerwolven te vermoorden. Hij bleef door rennen, de weerwolven waren sneller en trokken aan hem. Falco viel en werd aan zijn benen meegesleurd. Hij tikte met zijn schoen tegen zijn hak en 2 messen kwamen aan de neuzen van zijn schoenen. Hij trapte hard in de ´danger´ plek van de weerwolf die begon te schreeuwen. De ander schrok van de schreeuw. Falco rende verder richting de N.C.S. de weerwolven bleven door rennen. Alleen de een kon amper rennen dus die haakte snel af. De tweede weerwolf sprong bovenop Falco en veranderde in een mens en pakte een mes. Er werd op zijn hart gemikt maar Falco drukte met zijn armen tegen die van de weerwolf. Falco wurmde zich opzij en het mes ging in de grond. Falco trapte met zijn mes in het gezicht van de weerwolf, die brulde en het mes bleef vastzitten in het oog, zijn schoen zat daarmee ook vast. Snel rukte hij zijn voet eruit en begon met rennen. Het was niet ver meer nog enkele meters en dan was hij binnen het gebied. Vier weerwolven waren erbij gekomen en renden achter hem aan. Falco sprong over een soort lijn van stenen heen en de weerwolven volgde hem, na enkele meters binnen het gebied klonken er geweer schoten 3 turrets schoten de weerwolven aan flarden. Falco bleef doorrennen richting de ingang, daar zag hij haar, Grace, hij rende naar haar toe en zei al hijgend "Verdomde beesten." en viel voorover op zijn buik. Vijf enorme wonden van een klauw waren zichtbaar op zijn rug. Vleeswonden, ookal waren ze al een stukje genezen. Hij was nog wakker en stond moeizaam op, "Als ik May had laten lopen stond ze hier niet, als jij was gaan lopen dan was je er net zo aan toe als mij." Hij hijgde even uit en leunde tegen de muur.

Het gehuil van wolven weerklonk door de lucht en Moonlight keek op vanuit een hoog gelegen plek naar beneden. Ze zag een man rennen met verschillende weerwolven achter zich aan die over een soort stenen muurtje sprongen en aan flarden geschoten werden. De meeste weerwolven kwamen tot de schouders van de meeste mensen, maar Moonlight kwam niet hoger dan het middenrif van de meeste mensen. Ze was een erg kleine weerwolf, maar ze vond dat niet erg en ze stak haar snuit in de lucht en snoof de geur van bloed diep in en Moonlight rook een wild zwijn die op een paar meter van de stenen muur af struinden. Moonlight liet die kans niet voorbij gaan en ze sprong van haar hoge uitkijk en landen niet ver achter het everzwijn en zetten gelijk de achtervolging in. Het wilde zijn krijste van paniek, maar zou het muurtje nooit over kunnen vanwegen zijn lopme gewicht al probeerde het soms wel, maar viel dan weer terug en renden door. Vlak bij de plek waar de vier weerwolven over het muurtje waren gesprongen haalde Moonlight het dier onderuit en beet het meteen dood met haar machtige kaken. Zich op richtend keek Moonlight even naar de man die de weerwolven achter zich aan had gehad, Maar ze haalde het niet in haar hoofd om eroverheen te komen en pakten het karkas in haar bek en liep naar een plek die vrij was van struiken, maar hoog genoeg om voor kogels veilig te liggen. Moonlight ging zo liggen dat ze de mensen prima in de gaten zou kunnen houden en ze zou ook kunnen zien als ze naar haar toe zouden komen.

Vincent stond bij een van de turrets op de uitkijk May was al binnen en Grace was buiten de muren op Falco aan het wachten. Vincent zag haar liever eigenlijk gewoon vertrekken naar haar kasteel. Toen hij Falco op dat momenten het gebied binnen zag rennen met 4 weerwolven achter zich aan. Hoorde hij de turrents zijn kant op draaien en hoorde de geweerschoten. Vincent wist van de wel wat van de missie die Falco in had bos gehad gedaan. Maar het leek niet allemaal volgens plan te zijn gegaan. Toen de turrets de weerwolven een flarden schoten en verder naar de muur en Grace rende. Rolde Vincent even met zijn ogen. Hij had er bij moeten zijn Falco zat bij de muur uit te hijgen. Snel rende Vincent de trap af en door de poort naar Falco en Grace toen. Falco had flinke wonden, Vincent knikte vriendelijk naar Grace, maar hij vertrouwde haar nog niet. Vincent keek haar even met een aarzeling aan en richten toen zijn blik even op Falco. Het viel wel op de er iets was tussen die twee, maar wat was de vraag. Vincent legde zijn rugzak op de grond en pakte wat verband en wat morfine en wat ontsmetting middel. En begon aan de wonden op de rug van Falco, met zijn ooghoeken heild hij Grace scherp in de gaten. Na een tijd pakte Vincent wat naald en draad en begon enkel wonden dicht te hechten. Vincent ruimde alles op nadat hij klaar was en gooide Falco wat verband toe, dat moet hij maar zelf doen.

Falco zag Vincent aanlopen en zei zacht "Hoi, je had er niet bij hoeven zijn, het is niet fijn om soldaten, vrienden en medemensen afgeslacht te zien worden." Hij voelde hoe hij de wonden schoonmaakte op zijn rug, na afloop kreeg hij een rol verband toegegooid. Langzaam wikkelde het over zijn hele rug. "Vincent, we stoppen het weerwolven jagen voor een tijdje, voorlopig blijven we ons focussen op de laatste Wherepyre´s. Jij mag de leiding hebben tot mijn volledige herstel, dus ik gok een week." Hij keek even om zich heen en zag alleen Grace en Vincent, of hij kon May niet vinden of ze was weg. "Grace, misschien is het beter dat je gaat, je soortgenoten kunnen je hulp wel gebruiken in deze tijden." Hij leunde tegen de muur en riep "Jij daar, breng Grace naar haar kasteel met de helikopter, ik moet even gaan liggen." Falco greep voorzichtig Grace haar hand en zei "Het was goed om aan de zijde te vechten van een waardig tegenstander en in een andere tijd misschien een goede vriend/in" Toen liet hij haar hand los en ging weer leunen tegen de muur, als ze weg was zou hij naar zijn kantoor gaan en liggen op zijn sofa, uitrusten, herstellen en. Hij rook zijn eigen geur. Douchen, hij rook naar brand, natte hond, honden kwijl, rottend vlees en verbrand vlees.

Opeens dacht Moonlight ergens aan en ze liet het karkas voor wat het was. Ze moest Crace nog iets vertellen en ze dacht er aan terug toen ze haar zag staan bij de man die de weerwolven achter zich aan had gehad. Moonlight stond op en ze liep naar een paar struiken die dichtbij waren, daar veranderde zij zich terug in haar menselijkevorm en trok haar kleding aan en liep tussen de struiken door richting het muurtje. "Goed dit was zelfmoord!" dacht Luna en ze liep verder, maar Luna wist niet of ze Crace binnen kort nog zou zien dus klom ze over het muurtje heen en liep rechtstreeks richting het stel dat bij de grote muur stonden te praten. Toen Luna driekwart van het terrein har overgelopen kwamen mannen met geweren naar buiten gerend. Luna bleef rustig, maar ze liep verder zonder zich enigzins wat van hen aan te trekken. Maar tot een paar meter afstand werd ze zo ingesloten met de wapens op haar gericht dat Luna het niet waagde om nog verder te lopen zonder verwond of gedood te worden. Een van de mannen van de N.C.S. vroeg wat ze hier wilde en Luna keek hem even met een harde blik aan. 'Ik wil Crace spreken!' zei Luna fel en ze keek van de man richting Crace. 'Het is dringend en alleen zij zal weten wat ik bedoel!'voegde Luna eraan toe en ze sloeg haar armen over elkaar en bleef richting Crace kijken.

Falco keek om waar een paar soldaten stond, ze wezen hun wapens op een weerwolf.... "Ach wat zonde, gelukkig kan er nog wel eentje dood voor dat het een Wherepyre jacht word." Hij bekeek de weerwolvin, geen mes in haar ogen of een flinke wond bij haar maag, zij was een andere. "Denken jullie zomaar hier te komen. Idioot. TURRETS RICHTEN!" 5 automatische turrets kwamen uit het struik gewas en richtte op de niet menselijke hitte bron. "Scheer je nu weg of ze vuren, dan ben je niet lang meer een weerwolf." Falco keek naar zijn nagels en peuterde eronder, het boeide hem niks, als ze wegging dan kon hij niet lachen, bleef ze dan was er weerwolven paté en dan kon hij keihard lachen. Hij had nu geen wapens bij de hand dus zelf kon hij het niet doen. Misschien als hij een wapen wou pakken van het rek. Nee, dat was niet nodig. Falco gaapte en zei "Doel vastellen! Zone verbreden met 50 graden west" De turrets hun loop draaide rond, met een enkel bevel zou alles wat geen mens was in een straal van 20 meter dood zijn. Falco lachte na zoveel verliezen van hem kon hij even lachen hoe een weerwolf pijnlijk doodging, zelfs toen hij zeer zwak was voor zijn niveau had hij er 2 kunnen ombrengen tijdens het rennen, nu was hij lichtelijk genezen. Alleen wat zou de weerwolvin van Grace willen. Hij keek haar aan "Vriendin van je? zeg alsjeblieft nee." zei hij met een bigsmile op zijn gezicht.

Een lichte schok ging door Luna heen, maar ze liet niks merken naar buiten. De wapens kwamen de struiken uit en Luna keek er even naar vanuit haar ooghoek, maar ze bleef haar poot stijf houden en gromde binnenmonds een paar smerige woorden richting de man bij de muur. 'Als ze geen info wil over mijn soort waar jij zelfs naar zou hunkeren dan vertrek ik pas anders niet en eis ik alleenmet Crace te spreken!' riep Luna fel en haar ogen waren nu scherp op Falco gericht, maar ze bleef rustig stil staan hoewel de rillingen door haar lichaam gingen. "Wat als Crace net deed of me niet kent?" dacht Luna en haar blik ging naar Falco naar Crace. Ze voelde hoe de mannen zich iets uit de voeten maakten zodat ze uit de vuurline stonden en de wapens vrij spel hadden. Luna hoopte dat Crace haar info wilde horen en dat die dingen in de grond zouden verdwijnen zo als ze ook gekomen waren.

- Sorry voor de late reactie! En wow, dat koste even tijd om te lezen ^^ -

Grace zag Falco aan komen rennen, met wonden op zijn rug. Hij was best zwaar toegetakeld, maar leek er niet al te erg mee te zitten. Hij had gelijk gehad. Die May zou verongelukt zijn, zij zou er hetzelfde aan toe zijn geweest.. was zij maar gaan lopen. Maar dat kon ze niet zeggen nu, het viel al teveel op. Ze vertrouwde het niet.. wat als er nog meer wolven waren? Vincent kwam aangelopen en glimlachte naar haar, al was in zijn ogen te zien dat hij haar niet vertrouwde. Tot haar opluchting begon hij Falco te helpen en werd aangesteld als tijdelijke leider van de N.C.S. Niet iedereen was er geschikt voor, maar ze had het idee dat hij het wel zou kunnen.. andere weerwolven kwamen. Ze zou zo weggebracht worden, naar Deathdealer's Castle, en dan was dit voorbij. De oorlog met de wherepyre´s kon naar de afdeling ´bijna geslaagd´ en zij kon rusten.. heerlijke rust.. Ze voelde Falco´s hand die de hare omsloot. ´Het was inderdaad een waardig gevecht met waardige bondgenoten,´ antwoordde Grace. ´Ik wil Grace spreken!´ Grace draaide zich om, niet wetend wie haar wilde spreken en waarom. Ze zag een wolf staan. Wacht.. die was vaag bekend.. met een witte vlek tussen haar ogen.. was het.. Luna? 'Vriendin van je? Zeg alsjeblieft nee,' grijnsde Falco. Grace kwam weer terug, tot ze naast Falco stond en de wolf recht aan kon kijken. 'Zeg eerder maar 'handige kennis',' zei Grace na een paar seconden. 'Luna, waarom wil je me spreken?' Ze wierp Falco een blik toe als in; ik leg het later wel uit en keek toen weer naar Luna, benieuwd naar wat de wolf wilde zeggen.

Ze was begonnen richting de basis te lopen, Grace zou wel op Falco wachten. Plots klonk het gehuil van wolven door de lucht. May rende terug, maar bleef uit het zicht van alle aanwezigen en keek naar wat er gebeurde. Van hun stemmen hoorde ze slechts een vaag gemompel. Hé, daar was Vincent! Die had ze niet meer gezien sinds ze naar het bos was gegaan. Hopelijk had ze zijn moto niet 'ontvoerd'. Ze zag hoe Falco Grace bedankte en hoorde door zijn stemverheffing dat ze naar het kasteel gebracht zou worden, weg van hen. De vampier draaide zich om en begon weg te lopen. Een andere wolf kwam aan. May sloop iets dichterbij. Iedereen was nu toch afgeleid. Misschien moest ze straks in springen. Maar de Turrets kwamen tevoorschijn.. zonder iets te doen. Ze was nu zo dichtbij dat ze hun stemmen kon horen. De wolf wilde.. Grace spreken? Waarom wilde de natuurlijke aartsvijand van de vampiers een vampier spreken? Falco vond het zo te zien ook een bespottelijk idee; zijn mondhoeken krulden om en hij vroeg Grace of ze een vriendin van haar was. Grace kwam echter dichterbij en leek de wolf wel degelijk te kennen. Wacht.. May keek ingespannen. Die had haar bijna vermoord, samen met Grace, toen ze door het bos liep! Vaagheid. May bleef staan waar ze stond en probeerde niet te bewegen, om geen aandacht te trekken. Niemand had haar nu nodig.

Falco zuchtte teleurgesteld toen Grace zei dat het haar kennis was. Falco keek naar de weerwolf en maakte een teken dat leek te zeggen ´mazzel´. Hij draaide zich om en herrinnerde zich de wonden op het moment dat ze begonnen te branden, mede dankzij de hechtingen waren de wonden dicht gegroeid maar nog niet geheeld. "Grace... is dat die spion?" vroeg hij ter verdediging van Grace. "Ik ben in mijn kantoor als je het nodig vind me op de hoogte te hebben." Falco liep houterig weg richting zijn kantoor. Falco zuchtte, dit zou een lange week worden. "Rot weerwolven, rot wherepyre´s." mompelde hij terwijl hij zijn kantoor binnen ging en neerplofte op de sofa.


(falco is afwezig tot hij benaderd word of er iets belangrijks gebeurd.)

Gelukkig voor Luna wilde Crace haar toch spreken en ze liep rustig in de richting van de vampier en ging een eindje van haar af zitten en keek even tot de rest van de mannen verdwenen waren. 'jij wilde toch weten waar je dat amulet kon vinden?' vroeg Luna terwijl de Crace rustig aan keek en ze hoopte dat ze begreep wat Luna bedoelde. Ze had het vluchtig zien liggen, maar het zou de info waard zijn voor de vrouwelijke vampier.

'Grace, is dat die spion?' Grace knikte even naar Falco, al begreep ze niet precies waar hij het over had. Een soort afleidingsmanoeuvre? Ach, wat. Luna werd niet afgeknald en dat was wel positief op het moment. De wolf ging een eindje van haar afzitten. Er klonk wat gerinkel van wapens en dergelijke toen de mannen wegliepen. Blijkbaar was de wolf niet van plan om te spreken als ze nog gehoord konden worden. Ze voelde zich een moment.. alleen en zwak. Haar wonden waren al dicht, maar nog niet genezen. Als Luna een val had gemaakt, was ze er geweest. Ze had al eens met Luna gevochten en wist dat de wolvin kon vechten. Maar dat bleek niet haar bedoeling. 'Jij wilde toch weten waar je het amulet kon vinden?' Grace keek haar vreemd aan. 'Ik dacht dat je ons geen wapen in handen wilde geven tegen de wolven,' merkte ze droog op. De amulet.. was iets machtigs. Het kon de wolven misschien niet controleren, maar het had zeker invloed op ze. Vampieren hadden er zeker wat aan. Misschien zou het het aantal wherepyre's wel verkleinen, als vampiers niet meer aangevallen werden.. Grace knipperde met haar ogen en keek Luna weer aan. 'Maar om eerlijk te zijn wil ik het best weten,' vervolgde ze. Ze rechtte haar rug, zodat ze er niet gewond uitzag. Daar kon ze zelf zo slecht tegen.

De vampier wilde toch weten waar het amulet lag en Luna grijnsde breed. 'Het zal je je hele arzenaal nodig hebben om daar te komen, maar voor een weerolf of een lid van het sinister pack is het een eitje om daar te komen.' vertelde Luna en ze begon haar voorpoot schoon te l i kken. 'Het amulet ligt in het terrein van het sinister pack en tussen twee hoge bergtoppen. Het is er gevaarlijk terrein en de rotsen breken daar heel snel af. Ik vermoed dat zelfs een vampier er moeite heeft om daar te kunnen lopen? Zodra je tussen de twee bergtoppen in staat zie je een grote vallei die het amulet een thuis geeft. Midden in het meer dat in de vallei ligt zul je het amulet vinden.' voegde Luna eraantoe en ze zetten haar poot weer neer. De geur van opgedroogd bloed prikte in haar sneusgaten, maar ze hielt zich rustig. Als het te veel zou worden zou Luna gewoon vertrekken.

Grace luisterde nieuwsgierig, al was de uitdrukking op haar gezicht zoveel mogelijk neutraal. Voor wolven was het dus makkelijk. Goed zo.. Een plan begon zich te vormen in haar hoofd, maar haar gezicht verried slechts de onwetendheid die ze voor de rest van het verhaal had. Twee hoge bergtoppen. Klonk makkelijk te herkennen, niet te moeilijk. Mooi zo. Een grote vallei. De weerwolfrebellen hadden echt hun best gedaan, voor de dood ze kwam halen. Waarom een wolf het haar vertelde? Ze had werkelijk geen idee. Wat het haar opleverde, dat interesseerde haar meer. In het meer. Verdronken Amulet. Verdronken macht. Mooi idee, of per ongeluk uitgevoerd? Wat maakte het uit. Ze zou het amulet vinden, hoe dan ook. Het doel heiligt de middelen, niet? 'Bedankt voor je informatie, Luna,' zei Grace met een glimlach die eerder sluw dan hartelijk was. 'Aan deze informatie hebben we nog eens wat.' Ze keek even om zich heen. Er waren niet veel anderen om het te horen. Nu die Vincent tijdelijk het werk van Falco over had genomen moest ze nog eens met hem praten. Het was dat ze hem niet nodig had voor het plan dat ze bedacht had. Het amulet zou het hunne zijn.

Yayz! Verhaallijn voor amulet; Drowned Power. Staat bij 'Eternall Stories'