Opzoek naar een trofee

Falco zag hoe Grace binnengebracht werd geboeid. Falco knipte in zijn vingers en wees naar de deur de soldaten gingen weg en daar zaten ze dan. Falco ging naar een lade uit zijn bureau en haalde een soort silverkleurig metaal kaartje en stak het tussen de boeien totdat ze open gingen. "Sorry alleen alle goede soldaten zitten op dit moment in de strijd of de trainingzaal." Falco trok de boeien weg en gooide ze op de grond. "Wil je wat te drinken? Trouwens ik wou niet alleen maar je gezicht weer zien maar ook serieus overhandelen." Falco keek haar aan ,bloedserieus. ZIjn harde gezicht was al weer weggesmolten. "Grace, er komen telkens meer weerwolven en Wherepyre´s allemaal buiten de groepen. Zoals je aan die watjes van net zag zijn er weinig die het killer instinct hebben. Ik wil een handeling maken, een tijdelijke vrede met de Deathdealers om de grote van de groeploze te verkleinen. Dit betekend 2 dingen, ten eerste dat jullie het recht hebben om even op onze grens te komen in geval van nood en in geval van zaken en dat ..wij elkaar wat vaker kunnen zien." Persoonlijk en zakenlijk gescheiden houden washier niet van toepassing. Hij keek haar aan. De dagen, de weken dat hij haar niet had gezien mistte hij iets. Vandaag had hij de kans gekregen haar weer te zien. Zowel persoonlijk als zakenlijk.

Grace wachtte geduldig tot de boeien eindelijk los waren. Het was rot om je handen niet vrij te hebben. Ze ging zitten, zonder iets te zeggen. Falco wist wat hij wilde, ze hoefde slechts te wachten. Toch waren haar gedachten niet zo rustig als ze zelf leek. Ze was er weer. Terug. Bij hem. Degene die ze gemist had, die een stukje van haar hart mee had genomen toen hij weg moest. De enige waar ze voor zou willen sterven. '"Sorry alleen alle goede soldaten zitten op dit moment in de strijd of de trainingszaal. Wil je wat te drinken? Trouwens ik wou niet alleen maar je gezicht weer zien maar ook serieus onderhandelen.' Grace knikte. 'Nee, bedankt, ik heb geen dorst.' Ze grijnsde haar lange hoektanden even bloot. Falco's gezicht was geen masker meer nu. Soms had ze het gevoel dat zij de enige was die hem echt kende, al kende ze hem nog geeneens een jaar. '"Grace, er komen telkens meer weerwolven en Wherepyre´s allemaal buiten de groepen. Zoals je aan die watjes van net zag zijn er weinig die het killer instinct hebben. Ik wil een handeling maken, een tijdelijke vrede met de Deathdealers om de grootte van de groeplozen te verkleinen. Dit betekent 2 dingen, ten eerste dat jullie het recht hebben om even op onze grens te komen in geval van nood en in geval van zaken en dat ..wij elkaar wat vaker kunnen zien.' Grace dacht er serieus over na. Het was een goede reden, een goed doel. De Werepyre's werden een echt gevaar als er nog meer zouden komen. 'Mijn krijgers hebben in ieder geval meer killer instinct dan die watjes net,' zei ze. 'Ik stem toe. Ik werk liever met jou samen dan met de weerwolven. Alice of Amarth moet zichzelf maar kunnen handhaven.' Grace haatte weerwolven. Op de een of andere manier stonden zij dichterbij het leven en bij mensen dan dat zij ooit zou kunnen. Zij waren niet dood, al waren het monsters. Zij was zo goed als dood.. 'Waar kwamen al die wolven vandaan trouwens, bij de kloof? Ik heb er geen meldingen over gekregen.'

'Mijn krijgers hebben in ieder geval meer killer instinct dan die watjes net,' zei ze. 'Ik stem toe. Ik werk liever met jou samen dan met de weerwolven. Alice of Amarth moet zichzelf maar kunnen handhaven.' Zei Grace. Falco knikte. 'Waar kwamen al die wolven vandaan trouwens, bij de kloof? Ik heb er geen meldingen over gekregen.' vroeg Grace. Falco keek haar aan "Toeristen busje + Wilde weerwolf = probleem. Een van onze drones zei dat er een busje met 10 hoogstens 20 mensen was verongelukt daar met een tripje door het bos en dat er een weerwolf bij wasgekomen. Blijkelijk waren er al mensen gebeten voor dat busje dus zaten wij in de problemen. Mijn beste soldaten maken stampij van de weerwolven alleen jammer genoeg worden het telkens minder. Hun maken gebruik van wapens en menselijke kracht. Niet zoals vampieren of weerwolven dus. Hun hebben maximaal 2 jaar training gehad voordat ze het veld in werden gestuurd. Alsnog maken ze er veel af. Als ze gebeten worden hebben we weer een soldaat minder. Dan moeten we diegene dus vermoorden of ketenen." Falco keek haar aan en zei "Ik vond het jammer dat het zo kort had geduurd die avond met jou. Zonder die Ghoulhunter was het perfect geweest." Hij had die avond opnieuw willen beleven, en opnieuw. Falco vond dat het beste wat hem overkomen was in zijn leven.

'Toeristen busje + Wilde weerwolf = probleem. Een van onze drones zei dat er een busje met 10 hoogstens 20 mensen was verongelukt daar met een tripje door het bos en dat er een weerwolf bij was gekomen. Blijkbaar waren er al mensen gebeten voor dat busje dus zaten wij in de problemen. Mijn beste soldaten maken stampij van de weerwolven alleen jammer genoeg worden het telkens minder.' Grace knikte begrijpend. Toeristen.. als er een wolf kwam zetten ze hem eerder op de foto dan dat ze wegrenden. 'Je had geluk dat ik bij die zender was,' lachte ze. Falco vertelde nog wat over trainingen. Grace knikte vaag, nadenkend over haar eigen krijgers. Die hadden ook training nodig, al waren vampiers natuurlijk sterker dan mensen. Falco's volgende woorden lieten haar afdwalen naar een herinnering die ze koesterde, de enige waar ooit liefde in zat, de enige herinnering zonder moord en verlies. 'Ik vond het jammer dat het zo kort had geduurd die avond met jou. Zonder die Ghoulhunter was het perfect geweest.' Grace glimlachte vaag bij de gedachte aan die avond. 'Ja.. die vent moest alles verpesten. Geloof me, hij heeft zijn best gedaan als oefenmateriaal! De leerlingen hadden een goede training. Hij bleef maar rondrennen, zelfs toen zijn armen eraf waren.' Grace glimlachte moordzuchtig. Zo was ze nu eenmaal. Ze was een kille moordmachine, al was daar niets van te zien nu ze hier zat tegenover Falco. 'Verder geen problemen opgetreden hier?'

'Ja.. die vent moest alles verpesten. Geloof me, hij heeft zijn best gedaan als oefenmateriaal! De leerlingen hadden een goede training. Hij bleef maar rondrennen, zelfs toen zijn armen eraf waren.' zei Grace. Ze glimlachte moordzuchtig en hijzelf lachte. 'Verder geen problemen opgetreden hier?' vroeg Grace. Falco keek haar aan en zei "Nee, niet echt. Gewoon het gebruikelijke, Wherepyre aanval. Weerwolven jagen. Mensen laten zwijgen over wat ze zagen. Dat is toch zo lastig. Je moet een wildvreemde wijsmaken dat zijn beste vriend door een terrorist is vermoord." Hij keek haar aan en zei "En het opruimen dan. Ik denk zowat van. Als ze gaan eten ruim de restjes dan op" Hij ging even in een van de lade´s zoeken en vond toen een dossier. Hij klapte het open en er stonden 20 bevestigde namen waarvan er een stuk of 11 waren doorgestreept. "Wij nemen letterlijk aantekeningen van de ´doden´ zoals hier. In 2 dagen 20 HERKENBARE mensen vermoord en wherepyre geworden. 11 zijn er opgespoort en vermoord en die andere 9 zijn we al sinds 4 jaar geleden op zoek dit zijn de gevaarlijkste van die groep. Deze kunnen een serieuze dreiging zijn. Deze staan dus bovenaan op onze To kill list en eht spijt me. Jij staat als 24ste. Ik weet dat je hoger had gehoopt" Zei Falco met een glimlach. "Het word hun al te zwaar op nummer 47 die zijn al te moeilijk om met een klein legertje neer te halen. Daar hebben ze echt zware wapens voor nodig. Ik herrinner me nog een ondercommandant. DIe had 3 helikopters nodig om 14 weerwolven neer te halen. Wat een idioten. Soms denk ik erover of het beter was geweest met een leger weerwolven, Wherepyre´s of vampieren."

Falco antwoordde. "Nee, niet echt. Gewoon het gebruikelijke, Wherepyre aanval. Weerwolven jagen. Mensen laten zwijgen over wat ze zagen. Dat is toch zo lastig. Je moet een wildvreemde wijsmaken dat zijn beste vriend door een terrorist is vermoord. En het opruimen dan. Ik denk zowat van. Als ze gaan eten ruim de restjes dan op"
Grace grijnsde. 'Ach ja, daar hebben die monsters nooit echt zin in.' "Wij nemen letterlijk aantekeningen van de ´doden´ zoals hier. In 2 dagen 20 HERKENBARE mensen vermoord en wherepyre geworden. 11 zijn er opgespoort en vermoord en die andere 9 zijn we al sinds 4 jaar geleden op zoek dit zijn de gevaarlijkste van die groep. Deze kunnen een serieuze dreiging zijn. Deze staan dus bovenaan op onze To kill list en het spijt me. Jij staat als 24e. Ik weet dat je hoger had gehoopt" Zei Falco met een glimlach. "Het word hun al te zwaar op nummer 47 die zijn al te moeilijk om met een klein legertje neer te halen. Daar hebben ze echt zware wapens voor nodig. Ik herrinner me nog een ondercommandant. Die had 3 helikopters nodig om 14 weerwolven neer te halen. Wat een idioten. Soms denk ik erover of het beter was geweest met een leger weerwolven, Wherepyre´s of vampieren." Nogmaals lachte Grace. 'Je hebt gelijk. Ik ben dik tevreden met mijn legertje vampiers. Ze zijn toch al dood, dus vrezen ze hem niet meer. En dat 24e maakt niet uit hoor,' zei ze, even gemeen lachend. 'Als die wherepyre's dood zijn, en de andere boven mij, dan kom ik wel bovenaan, toch? Trouwens, ik ben niet zo gemeen geweest als ik kon zijn,' verdedigde Grace zich, met een verongelijkte glimlach. 'We moeten dus samenwerken tegen de wherepyre's? Al een strategie?'

Falco
'We moeten dus samenwerken tegen de wherepyre's? Al een strategie?' vroeg Grace. Falco keek haar aan en zei "Nou... nu ik nadenk ishet plan geweest. Vermoorden. Ik ben niet erg strategisch ingelegd." Hij dacht even na van wat Grace net zei en Falco zei "Als je nog gemener was geweest had je me waarschijnlijk bij jou kasteel al vermoord. en dan had je me dit niet laten doen." Hij liep naar haar toe en gaf haar een kus op haar wang. "Dan zou ik nu dood zijn geloof ik." Falco ging zitten en klikte een beeldscherm aan en liet het aan haar zien. Tientallen rode stipjes "Dit is wat we gesignaleerd hebben de afgelopen 3 weken. Allemaal warme levensvormen. We hebben het gechecked geen mensen. Dus dan waren het weerwolven of Wherepyre´s, heb jij een idee om het af te maken." Hij voelde zijn hart kloppen. Misschien was hij het enige warme object in de kamer. Hij voelde zich een beetje beschaamd over zijn soldaten. Ze zouden simpel afgemaakt worden in een oorlog. Als het er op uit zou komen wist hij niet welke kant hij moest kiezen.

Falco dacht even na. 'Nou... nu ik nadenk is het plan geweest. Vermoorden. Ik ben niet erg strategisch aangelegd.' Grace schudde even meewarig haar hoofd. Onsterfelijken hadden dus toch iets in moeten leveren, strategisch inzicht. Of het was gewoon 'mannenmotivatie'; vermoordt alles en het komt wel goed. Ja, alleen op de wereld had je geen vijanden meer, hé? Toen Falco naar haar toe kwam schrok ze op uit haar nutteloze gedachtenstroom. 'Als je nog gemener was geweest had je me waarschijnlijk bij jou kasteel al vermoord. en dan had je me dit niet laten doen. Dan zou ik nu dood zijn.' Een kus op haar wang loste haar vraag over het 'wat' doen op. Een kleine glimlach kroop om haar mondhoeken. Verkeerd, ja, maar het voelde toch zo goed.. 'Daar heb je gelijk ik. Ik geloof dat ik tevreden ben met wie ik ben,'lachte Grace, vrolijker dan ze zich in tijden gevoeld had. 'Dit is wat we gesignaleerd hebben de afgelopen 3 weken. Allemaal warme levensvormen. We hebben het gecheckt geen mensen. Dus dan waren het weerwolven of Wherepyre´s, heb jij een idee om het af te maken.' Grace sloot haar ogen even. Zij was ook meer een vechter dan een strateeg; daar had ze haar vampiers voor. 'Is er een manier waarop we ze kunnen lokken, allemaal bij elkaar? Dan moet er geen groot probleem zijn; een val is zo gezet. Ik heb alleen het idee dat, als ze komen, de leider toch wel wat hersenen moet hebben.' Wherepyre's waren nu eenmaal sterke schepsels, of ze hadden juist aan kracht ingeboet voor intelligentie.

Falco

'Is er een manier waarop we ze kunnen lokken, allemaal bij elkaar? Dan moet er geen groot probleem zijn; een val is zo gezet. Ik heb alleen het idee dat, als ze komen, de leider toch wel wat hersenen moet hebben.' zei Grace. Falco knikte en zei "Ik stuur 10 van mijn soldaten daar tussen via parachute, die houden ze even bezig op eigen risico. Dan sluiten we ze in van twee kanten, ookal weten we hun precieze locatie niet en hun aantal niet, dat moeten we eerst vinden" Falco begon te rekenen. 1 Wp is gelijk aan 4=sol. De verhouding moet dus 4x zo veel zijn. Dus op die kaarten zijn er 64 stipjes. 4 x 64 = Victory. 4 x 64 = 274 - aantal dood = 121. = gelijk aan papyrus overwinning = gelijk aan nederlaag. "We zijn de l*l." zei Falco hardop terwijl hij nog een paar scheldwoorden riep. Falco wachtte even en zocht naar een idee in zijn hoofd. "Hoeveel vampieren ben je bereid in te zetten?" vroeg hij aan Grace.

Een hele berekening kwam voort uit Falco's gedachtengang, allerlei mogelijkheden meegenomen in de overweging. Grace knikte vaag toen hij wat schold. Op Werephyre's mocht je schelden. Verdorven monsters waren het. 'Hoeveel vampiers ben jij bereid in te zetten?' Grace moest nadenken, alweer in zo'n korte periode. 'Ik moet er genoeg overhouden om Deathdealer's Castle in de gaten te houden. Anders zal ik daar zelf moeten blijven. En dat was ik toevallig niet van plan,' maakte ze meteen duidelijk. 'Ik denk zeventig op z'n max.' Grace had er wel meer willen sturen, maar hoe moest het dan met hun domein? De weerwolven zouden dan hun kans grijpen en zelfs Deathdealer's konden geen grote groepen weerwolven neerslaan. 'Misschien kan ik Alexandra vragen of zij ook bereid is wat vampiers in te zetten in deze strijd.' Alexandra was Grace haar mede-leidster, van The Noble's. The Noble's waren minder vechtlustig dan de Deathdealer's, maar iedere krijger kon helpen in de strijd tegen deze mutanten.

Falco

Falco luisterde en knikte "Grace, doe wat jou het beste lijkt. We weten nog niet de preciese aantal als we dat weten informeren we je. Alleen ik gebruik dit moment even dat ik wil zeggen dat..... dat ik je heb gemist afgelopen dagen. Het voelde vreemd zo heb je iets, zo heb je niets. Grace ik ben gek van je. Ik heb nachtenlang gedroomd hoe mooi het zou zijn als de geschiedenis iets anders was gelopen." Falco keek haar aan. Hij ontdeed zich van zijn wapens en legde die in de laden. Hij voelde aan die beet van enkele dagen geleden. Velen afdrukken waren eroverheen gegaan maar toch vond hij de beet. Hij liep naar haar toe en gaf haar teder een kus op haar mond. "Grace als je van me houd, bijt me dan tot het werkt." Hij keek haar aan. Hij wou nu liever iemand zijn die gekend werd door zijn soort. De mensen waren ondankbaar naar hem en wisten niks. "Grace, door jou zie ik mijn leven als mens niet meer zitten. Wil je me alsjeblieft bijten totdat ik bij kan zijn" Falco scheurde zijn shirt los rond de nek.

Als ze een mens was geweest, had ze zeker in huilen uitgebarsten. Al was dit liefdesverhaal anders dan de Titanic. Grace, doe wat jou het beste lijkt. We weten nog niet de preciese aantal als we dat weten informeren we je. Alleen ik gebruik dit moment even dat ik wil zeggen dat..... dat ik je heb gemist afgelopen dagen. Het voelde vreemd zo heb je iets, zo heb je niets. Grace ik ben gek van je. Ik heb nachtenlang gedroomd hoe mooi het zou zijn als de geschiedenis iets anders was gelopen." Falco kuste haar en sprak verder. 'Grace, als je van me houdt, bijt me dan.' Haar gelaatstrekken verhardden bij die woorden. 'Grace, door jou zie ik mijn leven als mens niet meer zitten. Wil je me alsjeblieft bijten totdat ik bij je kan zijn." Door haar.. Grace wendde haar blik abrupt van Falco af, verward maar toch zeker van haar antwoord. 'Nee. Nee, dat kan ik niet doen.' Ze schoof haar stoel ruw achteruit en stond op. 'Je bent wie je bent. Dat heeft je gemaakt wie je bent. Je verleden kun je niet uitwissen door te veranderen, dat weet ik beter dan welke vampier ook. Je zult de toekomst veranderen.. je zult jezelf veranderen.' Haar stem trilde net zoals haar handen, die zich om de stoelleuning hadden geklemd. Het was ondenkbaar dat hij zou veranderen. Zou ze.. nog wel van hem houden als hij van haar 'soort' werd? Als hij degene werd waartegen hij gevochten had? Dan hadden de werephyre's ook vrij spel, al kon haar dat niets schelen. 'Mijn antwoord is nee en het blijft nee.' Haar stem was weer vast geworden, maar ze klemde de stoel nog steeds vast, alsof ze iets zij dat ze bijna niet over haar lippen kreeg. Grace draaide zich half om, zodat haar onvaste blik zich van Falco afgewend had.

Falco

Falco hoorde hoe ze weigerde en hij had misschien gehuild als hij niet al die doden op zijn geweten had gehad. "Maar Grace. Ik wil bij je zijn, door jouw heb ik weer een leven voor jou zat ik dag in dag uit onder het bloed van Wherepyre, weerwolf en vampieren. Nu vecht ik wanneer het nodig is." Falco keek haar aan. Hij besloot uiteindelijk zich er bij neer te leggen en wouverder gaan waar ze dagen geleden gebleven waren. Hij omhelsde haar en kuste haar verliefd op haar mond. Enkele seconden gingen voor hem voorbij. Hij wou genieten zolang ze bij elkaar waren. Het kwam spontaan bij hem op. Het plan voor tegen de Wherepyre´s. Het omringende bos in vuur envlam zetten en hunnaar een kant drijven, in een hinderlaag. Toch zei hij niks, nog niks.

Het leek hem pijn te doen en Grace voelde het in haar eigen hart. Een steek van spijt, dat ze hem niet kon geven wat hij wilde, dat ze het niet kon. Wat was ze een zwakkeling. 'Ik wil bij je zijn.. door jou heb ik weer een leven. Voor jou zat ik dag in dag uit onder het bloed. Nu vecht ik wanneer het nodig is.' Grace reageerde niet. Ze had het idee dat ze nu al, in het prille begin, moest vechten voor deze liefde. Niet omdat iemand hem van haar af zou pakken, nee.. maar omdat alles aan hen zo tegenstrijdig was, al wilde hij dat veranderen. Misschien was dat juist wat haar aantrok tot hem, de reden waarom ze nooit eerder verliefd was geweest.. Het leek of Falco haar vergeven had, want hij kwam naar haar toe, omhelsde haar, kuste haar, alsof de dag dat hij uit de kerker gevlucht was niet meer dan een uur geleden was. Niet dat ze weken in een trance had geleefd, geïsoleerd in haar gedachten, gevangen in haar eigen hart. Ze kuste hem terug, alsof hij de laatste was die ze had. Was ze geen vampier geweest met 90 jaren Killerinstinct, dan was ze nu in huilen uitgebarsten. Het was dat de tijd haar geweten droog had gelegd en er geen tranen meer waren, zelfs niet om in stilte te huilen. Waarom ging de tijd ook zo snel als ze bij hem was? Ze probeerde alles te vergeten, maar de kwestie van de werephyre's bleef in haar hoofd zeuren. Misschien.. ze moesten iets verzinnen. De tijd zou spoedig dringen.

Falco

Falco liet los en ging verder "Wanneer wil jij aanvallen. Mijn troepen staan elk moment gereed" Hij ging even zitten op een bank aan de zijkant van de kamer en zuchtte even. Hij hield zijn ogen amper open. Alles tolde. De beet van vanmorgen was dichtgegaan en het ´gif´ deed zijn werk. Hij veranderde niet maar werd wel duizelig. "We hebben 3 helikopter paraat staan, geen van hen kan de locatie bereiken maar ze ontsnappen niet." Falco´s hoofd tolde en stuiterde. Hij sneed zijn arm open met een van de vele messen die daar lagen en stonden. Zwarte vloeistof vermengd met bloed stroomde uit de wond. Hij krabde even aaan zijn kin en zuchtte de pijn verlichte de duizeligheid. "Grace, hoe houden jullie dat vol, worden jullie nooit gebeten of zo iets dergelijks"

'Wanneer wil jij aanvallen?' Falco had zijn leger al klaar staan. Zij had tijd nodig. Ook moest er een reden zijn, een dwingend alarm om haar troepen vertrouwen te geven. Vertrouwen in de strijd en het doel waar ze voor streden. 'Ik denk dat ik moet wachten op iets.. iets duidelijkers. Er zijn veel werephyre's, ja, maar als ze mensen opeten vinden wij dat eigenlijk niet zo erg. Sorry, maar ik denk niet dat iemand zin heeft om zijn leven te vergooien aan het redden van mensen.' Grace wist wel dat ze haar pack kon dwingen, maar wat was je leidersschap dan nog waard? Ze wilde altijd eerlijk tegen hen zijn, al had ze nu een te groot geheim... Falco sneed zijn huid open. Weerwolvenbeet, ongetwijfeld. 'Grace, hoe houden jullie dat vol, worden jullie nooit gebeten?' Grace knikte koel. 'Wel hoor, maar niet vaak. We letten gewoon goed op dat we niet omsingeld worden. De kans dat iemand een werephyre wordt is ook zeer klein. Als iemand nog bij zinnen is en kan genezen, kijken we of hij geneest en normaal blijft. Geen probleem.' De Deathdealer's waren getraind in het opsporen van iets verdachts en het uitroeien ervan. Zij hadden geen drones nodig, die verkeerde posities doorgaven. 'Technologie kan soms falen waar zoekers het beter doen,' glimlachte Grace pesterig.

Falco

Falco knikte en zei "Ik snap dat jullie het niks schelen dat de mensen sterven, mij boeit het niks als de hele wereld aan stukken gaat. Het enige wat mij scheelt is jouw, ik wil jou niet aan stukken hebben. Ik doe dit alleen maar voor Corvinus. Mij zou het niks boeien als de weerwolven brandend aan stukken vliegen, als de andere vampieren sterven en verbranden. Als de mensheid word verpulverd onder een ijzere vuist. Allemaal ondankbare honden." Falco keek haar aan en liet de koudheid van zijn stem in zijn ogenzien. "Alleen voordat ik naar de hel ga doe ik 1 ding, alle Wherepyre´s en weerwolven afslachten." ´en andere vampieren´ dacht hij verder. Falco stond op en alles tolde weer. Rustig ging hij zitten en mopperde over de weerwolven "Hij krijgd een mes in zijn arm." mopperde hij toen over zijn Drone ´bestuurder´.

Grace kreeg bijna medelijden met de Drone-man. Eigen schuld. Een groep moest goed georganiseerd zijn; één fout kon in dit leven de dood betekenen. Een pijnlijke dood. 'De hel.. Zeker dat die bestaat? Anders, ik kom je er wel tegen, denk ik. Al ben jij natuurlijk onsterfelijk en immuun voor wolvenbeten.' Grace huiverde bij de gedachte dat zij een wolf zou worden, nou ja, werephyre. Ze verachtte die beesten. Ondanks het feit dat ze Falco vertrouwde en van hem hield, wist ze dat hij de vampiers ook af zou slachten als hij de kans kreeg. Strategisch gezien zou het natuurlijk perfect zijn hem een vampier te maken zodra alle werephyre's dood waren. Dan konden ze de weerwolven afslachten en de vampiers door laten leven. Slecht voor het evenwicht van de wereld. Nou en? Tegen die tijd was ze toch wel dood. Andere optie. Werephyre's af laten maken. Dan de weerwolven. Vervolgens waarschijnlijk alle vampiers behalve zij. Ze zou zichzelf afmaken als alle Deathdealer's eraan waren. Niets van alles. Ondankbare mensen. Waarom overleefden die zwakke schepsels het in beide gevallen? Ach, Grace zou altijd koel en berekenend blijven, ondanks de liefde. Zo was ze al 90 jaar. 'Wanneer wil je het bos in de fik steken,' vroeg ze toen aan de bedenker van dit gevaarlijke plan.

Falco

"Ik denk dat als dit de hel niet is er een andere hel is. Ik heb eerlijk gezegd geen idee wanneer het bos in de hens gaat." Hij staarde voor zich uit en zei " 20 jaar geleden was dit zoveel makkelijker, geen weerwolven, geen vampieren, geen Wherepyre´s. Niet hoeven te beslissen over hoeveel mensen er stierven voor een doeleinde. Waarom moesten die weerwolven uitgerekend mijn huis binnen stormen" Hij zuchtte. Hij dacht aan de rustige tijden. "Een ding is zeker, alle soldaten gaan met een vlammenwerper beginnen. DIe ellendige beesten gaan branden, branden tot hun dood. Soms vat ik het eigenlijk zelf niet meer, Ik vecht voor de mensen, alleen ze kennen mij niet eens, waarom bescherm ik hun nu eignelijk nog." Falco begon te spelen met het mes in zijn handen en richtte op een oude famillie foto, het enige wat hij nog had, Hijzelf als kind, zijn zus en hun ouders. Hij richtte met hetmes en raakte in het midden van de foto. Recht door zijn eigen hoofd. "Wat zou dat simpel zijn geweest."

Grace haar blik werd naar een foto toegetrokken. Familiefoto. De foto van Falco en zijn familie. Toen hij één van die onwetende schepsels was. Het moment dat Corvinus hem de hand reikte moest bepalend geweest zijn voor hem. Grace kon het zich niet voorstellen. Bij haar was het zo snel gegaan. De tijd had zich vertraagd, leek het wel. Haar ouders waren vast dood, al kende ze hen niet meer. Ze waren uit een ver en vaag verleden. Een mes flitste voor haar ogen, recht in het hoofd van een jongen, overduidelijk Falco, al waren zijn gedachten anders, zonder haat en pijn, onschuldig in zijn jeugd. 'Wat zou dat simpel zijn geweest,' mompelde Falco bij zijn gebaar. Grace stond langzaam op en trok met een trefzeker gebaar het mes uit de foto. Daarna gaf ze het aan hem terug. 'Het leven is niet simpel, Falco. Je strijdt tegen de duisternis, evenals je er voor de mensen in gehuld bent.' Met haar gezicht verder onbewogen ging Grace weer zitten. Ja, met wat geluk, soldaten en vampiers moesten die werephyre's het onderspit toch wel delven.

Falco

Falco keek nog steeds naar het mes. 'Het leven is niet simpel, Falco. Je strijdt tegen de duisternis, evenals je er voor de mensen in gehuld bent.' zei Grace. "Grace, je snapt het niet, jij en die andere wezens zijn de duisternis. Er is niemand in deze godvergeten wereld zoals ik. Ik heb het Corvinus beloofd maar hij heeft me juist dit rotleven in gegooid. Ik moet jullie vermoorden. Nou ten eerste het lukt me toch nooit ten tweede als ik jouw moet vermoorden spring ik van een rots. ik voel me nu echt een egoist. Ik heb zelf voor dit rotleven gekozen terwijl jij niet eens een keuze had." Zoveel gedachten schoten doro Falco´s hoofd. Hijzou in ieder geval alle Wherepyre´s uitroeien. Hij stond op en het duizelige was minder dan eerst. Hij ging weer richting zijn bureau. Het zwarte spul vermenkt met zijn bloed lag nog op de armleuning van de bank waar hij op had gezeten. ´ach dat ruimt een ander wel op.´ dacht hij toen hij weer ging zitten bij zijn bureau.

'Grace, je snapt het niet, jij en die andere wezens zijn de duisternis. Er is niemand in deze godvergeten wereld zoals ik. Ik heb het Corvinus beloofd maar hij heeft me juist dit rotleven in gegooid. Ik moet jullie vermoorden. Nou ten eerste het lukt me toch nooit ten tweede als ik jouw moet vermoorden spring ik van een rots. ik voel me nu echt een egoist. Ik heb zelf voor dit rotleven gekozen terwijl jij niet eens een keuze had.' Hopeloos om met hem te praten. Grace wist niet precies wat ze moest zeggen.. Hij had aan de ene kant wel gelijk. 'Zelfs als je het niet lukt, dan toch heb je je best gedaan. Ik vermoord mezelf wel voordat jij het doet, geen zorgen. En ik had een keuze. Ik had mezelf kunnen vermoorden, een einde maken aan het begin van mijn nieuwe leven.' Leuk, een suïcidaal vriendje. Falco ging achter zijn bureau zitten. 'Je last is groter dan iemand kan dragen, zelfs al is diegene onsterfelijk. Het was voor jou kiezen tussen dit of de dood. Was je in de dood zoveel gelukkiger geweest over het feit dat je iets had verworpen waar je in geloofde?'

Falco

Hij luisterde maar half. Hij keek naar het beeldscherm van de pc. "Ik ga heus geen zelfmoord plegen ofzo. Ik hou te veel van dit eentonige levendje alleen ik krijg het niet over mijn hart om jouw te vermoroden." Falco tikte wat in op het toetsenbord en een afbeelding kwam omhoog. Hij zag een Wherepyre lopen bij een grote catacombe. bij de volgende foto was de camera kapot. Hij vloekte binnensmond en keeknaar Grace. "Wanneer denk je dat je klaar bent om de wherepyre´s af te branden. Wij hebben nog minimaal 2 dagen nodig." Snel typte hij meerdere dingen in. Allemaal nieuws items van de afgelopen jaren kwamen omhoog gespronen. De Wherepyre stond er niet op. Dit was zeker geen nieuwe maar ook geen bekende voor hem. Hij klikte het weg en keek naar Grace wachtend op een antwoord.

Een beeldscherm flakkerde op en liet foto's zien van een wherepyre. Het enige probleem was dat de camera het niet langer volhield dan een paar foto's; op de volgende was de camera al kapot. 'Wanneer denk je dat je klaar bent om de wherepyre's af te branden? Wij hebben nog minimaal twee dagen nodig,' zei Falco, na binnensmonds gevloekt te hebben. 'Twee dagen moet genoeg zijn voor ons,' antwoordde Grace. Al moest ze dan nog wel wat wapens arrangeren. 'Zolang je soldaatjes maar geen vampieren afmaken. Als ze dat doen kunnen ze op vergelding rekenen.' Falco bleef maar dingen intypen. Grace stond op en ging achter zijn stoel staan. 'Zoek je iets?' Die werephyre.. zag er niet uit als een nieuweling. Maar wat was het dan wel? Gelukkig was Falco niet van plan om zelfmoord te plegen. Straks kreeg zij de schuld nog.

Falco

Falco keek nog steedsnaar het beeldscherm. Grace stond op en ging achter hem staan. 'Zoek je iets?' vroeg ze. Falco keek even naar het beeldscherm en was stil. Hij zweeg een aantal seconden en zei "Er is niks Grace." Hij klikte het beeldscherm weg en draaide zijn stoel richting haar. "Grace, hou je van me en kan ik je vertrouwen?" Het was misschien een vreemde vraag maar belangrijk voor Falco, het was niet het begin van een zoetezin of een aanzoek of zoiets cliché s alleen hij wou haar iets vragen wat hij zelf niet kon doen. Hij keek haar aan in haar ogen en zweeg. Toen dwaalde zijn gedachte af naar de Wherepyre. Hij wist het. Het was een Wherepyre die ze al heel lang zochten, zijn naam was Ghost, zowerd hij genoemd. Het ene moment is hij niet te vinden en het volgende moment valt hij je aan. Een confrontatie met hem was al zwaar geweest voor Falco. Hij had er 15 hechtingen aan overgehouden. Het vlees wou bijna niet meer herstellen zo toegetakeld was hij toen, op het randje van leven en dood.