Opzoek naar een trofee

'Er is niets Grace,' was het antwoord, waarop enkele beeldschermen weggeklikt werden. Grace haalde haar schouders in gedachten op. Werephyre's waren niet normaal, maar ook niet vreemd. Het kwam wel eens voor, maar werd dan meteen de kop ingedrukt. Bijna altijd. Zelf had ze ook wel een paar keer met die monsters te maken gehad. The Deathdealer's hadden er een paar afgemaakt die op hun terrein kwamen of zelfs in het kasteel veranderden, er aangekomen na de fatale beet. Nooit had ze echt last van ze gehad, maar als het er zoveel werden.. Het ene probleem was net de deur uit, en dan klopte het andere al weer aan. Haar aandacht werd naar Falco toegetrokken toen hij begon te spreken. 'Grace, houd je van me en kan ik je vertrouwen?' Halleluja was hij geen man om zomaar aanzoeken te gaan doen, of sentimenteel te gaan janken. Een puur zakelijke vraag, zo redeneerde Grace. Dat verdiende een puur zakelijk antwoord. 'Ja, ik houd van je en ja, je kunt me ten alle tijden vertrouwen. Ik breek mijn woord niet.' Grace leefde voor eerlijkheid. Ze was eerlijk en hield zich aan haar beloften. Iets wat haar een populairdere leider had gemaakt dan haar voorganger. Ach ja, al is de leugen nog zo snel de waarheid achterhaalt hem wel, niet?

Falco

'Ja, ik houd van je en ja, je kunt me ten alle tijden vertrouwen. Ik breek mijn woord niet.' zei Grace. Falco keek haar aan en zei "Als ik te vaak word gebeten en ´het´ zeker is dat ik verander, zorg dan hoe dan ook dat ik geen Wherepyre word. Ik wil nog liever dood dan een wherepyre zijn. Ik neem aan dat vrienden me niet zouden durven koud te maken." Hij keek serieus en wou net weer wat zeggen toen zijn telefoon ging. het liedje Axel F klonk en hij nam op "Met Falco, spreek snel of je hangt." Het stotteren begon. "M...M..Meneer. E....enkele ontsnapte weerwolven buiten hun gebied. Z.z..z.ze komen richting de oostelijke vleugel.´ Falco fronste en deed zijn mobieltje weg. Hij klikte op het toetsenbord en de computer ging weer aan. Snel opende hij een programma en klikte op het linkerbalkje. Een paar klikken waren zacht te horen. Een tweede klik en een alarm ging af. "Hun mogen eenmalig zelf oplossen." zei Falco met een hard gezicht.

'Als ik te vaak word gebeten en ´het´ zeker is dat ik verander, zorg dan hoe dan ook dat ik geen Wherepyre word. Ik wil nog liever dood dan een wherepyre zijn. Ik neem aan dat vrienden me niet zouden durven koud te maken.' Hij keek serieus en Grace wilde net antwoorden toen zijn mobieltje af ging. Een vaag gestotter drong tot haar door. Iets over weerwolven of iets dergelijks. Whatever. Een paar klikken van Falco's muis waren genoeg om een alarm af te laten gaan. 'Ze mogen het eenmalig zelf oplossen,' zei hij, zijn gezicht leek uit steen gehouwen. Nu antwoordde Grace pas. 'Als je ooit zoiets walgelijks wordt kun je er zeker van zijn dat ik je afmaak.' Al doet het wel pijn, voegde ze er in gedachten aan toe. Mocht het zover komen.. dan zou ze haar gedachten af moeten sluiten om zichzelf zo ver te krijgen. Zware taken mochten dan bij het leven horen, dit kon iets teveel gevraagd zijn.. maar bij deze beloofde ze het, en ze zou zich ten koste van alles aan haar woord houden.

Falco

Falco knikte bij haar antwoord en zei "Dankje, ik hoop dat het nooit zover hoef te komen." Falco zuchtte even en vroeg zonder haar aan te kijken "Grace, je kan heus hier wel blijven als je wil een dag of twee" Hij bood het haar maar aan aangezien zij hem ook onderdak had verleend. Hij moest wel een gentleman blijven. Falco moest bijna lachen bij de gedachte. Nog steeds kon hij het zich niet voorstellen hijzelf, beleefd en bekakt. Hij grinnikte zacht. Het begon langzaam te regenen. Falco keek naar het glazen dak boven hem en zag de eerste druppels neerkomen. Hij rilde even door de gedachte aan de kou. Hij was misschien sterker dan de meeste mensen, sneller of iets anders. Hij haatte kou. Dat leek hem een akelige dood, doodvriezen. Hij stond op en liep naar een kast, die hij had voor zijn kleding. Nou kleding, enkele lange jassen, een paar kogelvrijvesten en wat shirts en natuurlijk een mantel. Op de schouder stukken zaten twee weerwolf boven kaken en aan de achterkant enkele tanden die meesleepten. Dit was van Corvinus geweest gewoon een van zijn rare hobby´s maar Falco hield hem en hij was wel warm. Hij deed hem om en ging weer zitten op zijn stoel. Enkele geweer schoten klonken op de achtergrond.

'Dankje, ik hoop dat het nooit zover hoeft te komen.' 'Ik ook niet,' mompelde Grace. 'Trouwens, als ik mezelf al niet afmaak als ik gebeten wordt, wil je me dan alsjeblieft doden? Leven als.. zoiets is gewoon te verschrikkelijk voor woorden.' Hoewel ze het echt meende klonk er nauwelijks emotie door in haar stem. 'Je kan hier heus wel een dag of twee blijven, hoor.' Grace glimlachte. Klonk niet echt als Falco, zo beleefd. Wat maakte het ook uit? Toch twijfelde ze nog even. Het gevaar.. De regen begon tegen de ruiten te tikken, steeds gestager, steeds harder. Dan maar wel. 'Uhm..' Grace keek naar buiten. 'Is goed hoor.' Ze haatte regen; het verpeste je kapsel gewoon. En het was nat. De kou kon haar niet eens zoveel schelen; ze was dood. Dan heb je daar niet zoveel last meer van, hoor. Falco had er blijkbaar wel last van. Hij trok dan ook een warme mantel aan, met weerwolftanden. Leuke accessoire, niet? Enkele geweerschoten suggereerden dat de weerwolven aangevallen werden. Grace kreeg even een moordlustige lachje rond haar lippen. Dit was nog steeds een van haar hobby's; weerwolven slachten. Ach ja, je haat ze of niet. 'Dus..' begon ze. 'Nu ben ik in je basis. Jullie hebben een goede ligging gevonden voor dit geval. Hoe kom je in 's hemelsnaam aan rekruten? Het is zo afgelegen..'

Falco

'Trouwens, als ik mezelf al niet afmaak als ik gebeten wordt, wil je me dan alsjeblieft doden? Leven als.. zoiets is gewoon te verschrikkelijk voor woorden.' zei Gace. Falco keek haar toen aan en zei "Natuurlijk zal ik je dan doden, ik kan het niet aan om jou zo te zien." Ze nam zijn aanbod aan om hier te blijven. 'Nu ben ik in je basis. Jullie hebben een goede ligging gevonden voor dit geval. Hoe kom je in 's hemelsnaam aan rekruten? Het is zo afgelegen..' vroeg Grace ineens. Falco antwoorde gewoon simpel. "We geven de overlevenden van een aanval de keuze, mee doen om die wezens uit te roeien of voort te leven, veel mensen nemen liever wraak op de weerwolven, wherepyre´s en ..... vampieren" zei falco, het laatste fluisterde hij. "Of ze proberen ons te veraden tegen een prijs. hoewel dat vooral heel erg vroeger voorkwam." Hij sloot zijn ogen even en luisterde naar de geweren die nog steeds schoten en langzaam begonnen te zwijgen, toen een kort gejuig.

Langzaam hielden de geweerschoten op, ze losten op in de lucht om haar heen terwijl het even stil werd als voorheen. 'We geven mensen de keuze. De meesten nemen graag wraak op de weerwolven, wherepyre's en... vampieren.' Het laatste fluisterde hij. Grace glimlachte. 'Ik weet heus wel dat wij niet lief zijn hoor. Sommigen hebben het recht boos op ons te zijn.' Grace keek om zich heen, voor het eerst echt naar de kamer kijkend. Ze had niet zo goed opgelet toen ze de doodsbange wachten in de gaten hield. Het moest nog een hele klus zijn voor Falco om die rekruten hier te krijgen. Zelf leefden vampieren al lang, maar rekruten.. ja, die 'maakten' ze gewoon. Één beet en voilà, een nieuwe krijger. Zo simpel als wat. Als je mensen wilde laten leven was het veel moeilijker. Falco had natuurlijk wel mensen nodig, geen mutaties. Nu zweeg ze, out of gespreksstof. Het gejuich dat het gevolg was van het overwinnen van de weerwolven was ook weggestorven.

Falco

"het enige wat het grote probleem is, nu er een overvloed aan weerwolven en Wherepyre´s zijn blijven mijn soldaten sterven, we hebben nog maar een kleine negentig man een aantal maanden geleden waren het er nog tweehonderd. Misschien is het simpeler voor jullie met je genezende wonden en ontwikelde zintuigen maar de mens is nog steeds kwetsbaar." Hij speelde een beetje met het mes dat hij al een hele tijd vast had. Een geluidje kwam van zijn mobiel en hij opende het berichtje. ´2 gesneuveld, 6 gewond, geen beten. 9 Wwolven lijken in de hens´ Falco keek weer op en zei "Negentig Minus 2." Hij kneep het stukje technologie fijn en de ijzeren randen zaten in zijn hand. De telefoon was verpulverd. "Ik wil die rotwezens brandend zien in het vuur." Dit maal was het persoonlijk, want in die groep van 9 man. Had een vriend gezeten die al gewond was. Derwish P. Longrange, zijn vriend sinds hij hier was. Een ding wist hij zeker hij was dood. Hij had niet lang kunnen volhouden, een troost, hij is zoals hij wou vechtend gestorven. Falco wist het gewoon.

"het enige wat het grote probleem is, nu er een overvloed aan weerwolven en Wherepyre´s zijn blijven mijn soldaten sterven, we hebben nog maar een kleine negentig man een aantal maanden geleden waren het er nog tweehonderd. Misschien is het simpeler voor jullie met je genezende wonden en ontwikkelde zintuigen maar de mens is nog steeds kwetsbaar." Het enige wat haar echt boeide in die informatie was dat Falco toch wel om zijn mannen gaf. Een smsje meldde de voortgang van zijn team. Of eerder de achteruitgang. 'Ik kan die gewonde mensen wel bijten,' bood Grace glimlachend aan. 'Dan heb je wat extra versterking. Hoewel het compleet ondermijnend werkt voor de rest van de N.C.S.' De telefoon kraakte en verpulverde voor haar ogen tot stof. Samsung waren toch leuker. Grace voelde zich niet helemaal thuis in deze betonnen doos. Het had iets van een enorme cel. Een koud gebouw. Maar een organisatie die probeerde 'het duistere' uit te roeien kon ook geen roze hartjes op de muren gebruiken. Wat haatte ze roze. 'Krijg je wel vaker van die aanvallen?' vroeg Grace. Bijna meteen zei ze;'Ik zal wel snel terug moeten, om iedereen in te lichten en te rekruteren. Ik wed dat enkelen met plezier mee zullen doen aan het opzetten van de val.'

Falco

'Krijg je wel vaker van die aanvallen?' vroeg Grace. Bijna meteen zei ze;'Ik zal wel snel terug moeten, om iedereen in te lichten en te rekruteren. Ik wed dat enkelen met plezier mee zullen doen aan het opzetten van de val.' Falco knikte en zei "Soms komen ze met geluk hier en besluiten aan te vallen, heel soms ontsnapt er 1 uit gevangenschap en dan haalt die hulp. Dit is de vijfde aanval van de maand. In totaal zijn er 13 gestorven." Hij was een beetje boos door dat grapje over bijten. Zijn hand had de telefoon fijn geknepen bloed drupte van zijn hand op de vloer. "Je hoeft niet gelijk te gaan, maar zorg dat alleen degene die meegaan vrijwillig gaan ik wil geen onschuldig bloed op mijn handen" Dat was vreemd voor Falco om te zeggen, hij had weleens mensen vermoord alleen die vielen hem aan. Hij zou iets nieuws inzetten. Iets dat niet zo zwak is als een geweer. Hij zag het al voor zich. Hij zou zichzelf erger bewapenen dan de vroegere heavy Juggernaut compangie.

In haar hoofd was Grace al bezig een speech te schrijven om de Deathdealer's mee te krijgen. Ze zou het plan goed uit moeten zetten en vertellen. De meesten waren wel in voor een beetje Wherepyre-killen, zodra ze er zelf maar niet bij omkwamen. Falco's vraag maakte wel dat ze even opkeek. Vampieren en onschuldig? Nou ja, het was vast goed bedoeld. 'Zal ik doen. Sorry van het grapje,' verontschuldigde ze zichzelf nog. Af en toe was ze echt een hatelijk persoon. 'Dus wat gaan we precies doen? Een val opzetten. Waar? Een bos in de fik steken. Aan welke kant? Hoe laat? Hoe zorgen we dat alle wherepyre's daar zijn?' Ze had veel vragen, maar ook veel antwoorden nodig. Anders wilde niemand mee. Ze kende de anderen. Ze waren niet van plan hun leven in de waagschaal te stellen voor een plan waarop het antwoord van de meeste strategische vragen 'ik weet niet' was. Nee, dat was ook wel logisch. Het was een goed plan, maar ze had de uitwerking nodig. Ondertussen begon ze ook na te denken over bewapening. Voor de veiligheid maar geweren, al hield ze daar niet zo van. Veel te modern, en ze raakten zo snel leeg. Maar dat kon ze met haar strategen en krijgers nog overleggen.

Falco

"Nou mijn eerste plan is een stuk vlees. Gedreseerd met wrok. Ik of een van mijn soldaten rent langs en tussen hun door. Zwaarbewapend en rennend, misschien soms neerhalend. Dan komen ze erop af. Langzaam worden van 4 kanten het middelste van het bos in brand gestoken. Dan zijn er 2 opties. Het bos uit rennen of ontsnappen via de lucht, wij halen ze neer via de lucht en proberen ze dan de dood in te drijven." Hij speelde met het mes en wierp die naar de muur. Trok er nogmaals een en wierp weer. Drie andere volgden. Eentje stuiterde terug van de muur. "Alleen daar hebben we jullie nodig we moeten grondsoldaten hebben. We hebben niet genoeg aan enkele Juggernauts." Hij rekte zich uit en trok weer een mes. Hij telde de overgebleven messen. 7 andere werpmessen zaten aan zijn riem.

"Nou mijn eerste plan is een stuk vlees. Gedreseerd met wrok. Ik of een van mijn soldaten rent langs en tussen hun door. Zwaarbewapend en rennend, misschien soms neerhalend. Dan komen ze erop af. Langzaam worden van 4 kanten het middelste van het bos in brand gestoken. Dan zijn er 2 opties. Het bos uit rennen of ontsnappen via de lucht, wij halen ze neer via de lucht en proberen ze dan de dood in te drijven." Grace overdacht het even maar kwam tot de conclusie dat de Wherepyre's wel zo stupid waren om erin te trappen. 'Goed, ik ben het met je eens. Gaan onze troepen samen of naderen we beiden van één kant? Ik geloof dat mijn soldaten er geen probleem mee hebben bij de val te wachten tot de vlammen ze die kant op jagen, al zal ik wel bij ze blijven. Jij zal ook bij je eigen mannen blijven, denk ik,' dacht Grace hardop. Vervolgens zuchtte ze zachtjes. Waarom moest ze al zo snel weg? Ze voelde zich nu slechter dan eerst; het werd ochtend. Een echte zonsopgang had ze al minstens zeventig jaar niet meer gezien. Misschien was dat het enige wat ze miste aan het menszijn, naast haar zusje, misschien. Waarschijnlijk leefde zij al niet meer.. ze wist het gewoonweg niet. Enkele messen vlogen door de kamer. Met een blik die ze niet echt zag keek Grace ernaar, verzonken in haar gedachten. 'In ieder geval, ik kan je zeggen dat niemand van ons in een helikopter heeft gezeten, dus de lucht zal jouw terrein zijn,' zei ze.

Falco

"Ik blijf wel bij mijn mannen alleen wel op de grond, met een vol automatisch geweer vanuit de lucht schieten is niks voor mij ik stap de strijd gelijk in. Ik vecht vanaf de grond. We kunnen in ieder geval beter van ieder een kant komen. Enkele verkenners zullen aan jullie kant zijn om de bomen daar aan te steken." Falco pakte zijn Knife and chain en wierp die vast in de muur en trok hem terug, Wierp en weer terug. Wierp en weer terug. "Ik denk dat het wel goed zal gaan, behalve als er iets uitlekt. Blijkt er veraad te zijn bij jouw troepen druk het de kop in, dat doe ik namelijk ook." Falco herrinnerde zich een verader. Die had een aantal wherepyre´s hem expres laten volgen en was toen expres gebeten. Hij zach het voor zich. Hij had een aanvals hamer gepakt en het hoofd verpletterd. Hoewel de hamer door midden brak. Hij dacht even terug aan zijn verleden. Hij rilde even en keek toen naar het lemmet van zijn mes en dacht na.

Ook Falco bleef op de grond. Hij zou zich direct in de strijd mengen. Grace knikte. 'Ik blijf bij de Deathdealer's en meng me ook in de strijd.' Ik heb nooit anders gedaan, voegde ze er in gedachten aan toe. Zij was iemand die meedeed met haar groep. Dat schiep vertrouwen. "Ik denk dat het wel goed zal gaan, behalve als er iets uitlekt. Blijkt er veraad te zijn bij jouw troepen druk het de kop in, dat doe ik namelijk ook." 'Dat zal ik ook doen. Niemand verraad zijn groep ongestraft. Dus jullie steken het bos in brand en wij wachten bij de val. Ik neem aan dat jullie ons komen helpen?' Grace wist dat haar troepen het wel vol zouden houden, alleen niet de hele tijd. De wherepyre's stonden gelijk aan drie vampiers. Het waren er iets van.. 20-40. Dat werd enorm veel vechters. En ja, zoveel vrijwilligers kon ze nooit optrommelen. 'Wanneer wil je je plan uitvoeren? Of moet er eerst nog research gedaan worden naar Wherepyre's?' vroeg Grace, al ging ze ervan uit dat Falco wist wat hij deed.

Falco


Falco keek naar buiten. "ik denk dat we zo snel mogelijk moeten aanvallen voordat we geen kans meer maken, 1, 2 dagen de grootste strijd ooit." Falco hader zin in, die idiote mormels afslachten hoewel het zwaar zou zijn. Het enige wat hem nog ontbrak waren gooed getrainde soldaten maar die mietjes zouden wel redelijk voldoen. Vooral op veilige afstand en dan zouden ze vanaf de grond de rest wel kunnen uitschakelen eht aantal doden zou wel hoog zijn maar met wat geluk duurt het maar 1 dag , het zou vervelend zijn als de gevechten dagenlang zouden zijn, volgens oude verhalen was dat wel eens gebeurd dagen lang vechten afwisselend, verminderend en stervend. Natuurlijk was dat onzin..... voor mensen in iedergeval. Misschien zouden sterke vampiers en sterke weerwolven dat wel volhouden als ze goed bewapend waren.

Grace

Grace kreeg een moordzuchtig lachje om haar lippen. Wherepyre's aflslachten.. hoewel het vreselijk moeilijk was, was het ook vreselijk leuk. 'Ik denk dat we zo snel mogelijk moeten aanvallen voordat we geen kans meer maken.' Grace knikte. 'Goed. We moeten nog hun schuilplaats vinden en ze het bos in drijven. Het in de fik zetten zal geen al te groot probleem vormen, denk ik?' Ze keek even naar buiten. Dit moest snel afgehandeld worden. Ze leunde met haar handen op de vensterbank. Het had een hoog slagingspercentage.. en Falco had zo vaak gevochten, net als zij. Het was niet onmogelijk. 'Geef me een datum, een tijd en een plaats,' zei ze, terwijl ze zich met een glimlach omdraaide. 'Ik ga terug naar Deathdealer's Castle om mijn soldaten op te trommelen.' Ze streek haar zwarte haar uit haar gezicht en liep naar Falco. 'Ik zie je daar wel.' Met haar hand streek ze even over zijn wang en liep naar de deur, waar ze bleef staan, wachtend op een antwoord.

Falco

'Geef me een datum, een tijd en een plaats,' zei Grace, terwijl ze zich met een glimlach omdraaide. 'Ik ga terug naar Deathdealer's Castle om mijn soldaten op te trommelen.' Ze streek haar zwarte haar uit haar gezicht en liep naar Falco. 'Ik zie je daar wel.' Met haar hand streek ze even over zijn wang en liep naar de deur. "Forest of origin, bij zonsondergang, over 2 dagen. Zwaarbewapend en wel." zei Falco en hij liep naar haar toe. "Succes met ontsnappen. Heb je afleiding nodig of lukt het zo wel?" vroeg Falco. Hij had hier ergens nog een brandbom ontsteker liggen als er een paar bomen in de fik vliegen zullen de meeste soldaten er naartoe race´n, de regen wasgestopt en er was een briesje aand e bomen te zien. Hij zou gelijk beginnen met zwaar, lang en moordlustig trainen. 2 dagen de tijd en anders Boom.

'Forest of origin, bij zonsondergang, over 2 dagen. Zwaarbewapend en wel.' Grace knikte. Dit zou het moment zijn.. Het moment waarop zij zouden winnen van de vervloekte wherepyre's. Ze keek er al naar uit. Grace wuifde zijn andere aanbod weg. 'Is niet nodig. Ik geloof niet dat ze me van de schaduwen kunnen onderscheiden,' antwoordde ze met een glimlach. Dingen als vuur waren alleen voor opvallende of spectaculaire ontsnappingen. Wacht.. 'Doe toch maar wel,' bedacht Grace zich. 'Dan valt het lekker op dat ik weg ben.' Het moest wel opvallen. Als ze zomaar verdween was het verdachter..
De soldaten konden haar eigenlijk vrij weinig doen. Ze had wat in de fik gezet, en de arme mensen waren er direct op afgegaan. Ze kon er niets aan doen en grijnsde toen ze hen zag komen. Verdwijnen kon ze als geen ander.. Als ze weer op het kasteel was, zou de training beginnen. Harder dan ooit. Alleen degenen die goed waren konden dit laten slagen. En daar had ze er veel van nodig.

Falco

Falco luisterde en drukte op een alarm al snel galmde het door de barracken en de soldaten gingen allemaal naar hun posten. Dat betekent dat er niemand bij de uitgang is. Hij zwaaide even vriendelijk goededag en ging toen ook weg uit zijn kantoor om te gaan trainen. Hij zou hard moeten trainen om het te halen. Dit was geen alledaags gevecht, dit zou een tripje naar hel worden, misschien zelfs geen retour. Als hij het niet zou halen liet hij de wereld zijn erfenis achter, een wereld vol kruipende monsters die alle mensen afslachten. De wereld zou rotten en pijnlijk sterven, dat was zijn erfenis, dus zou hij gedwongen zijn te overleven.