Even wat drinken...

De weerwolf Lola jankte van de pijn, maar ze sleepte zich naar het bosje waar ze haar kleding had liggen en veranderde in haar mensenlijke vorm, waarna ze huilend riep dat ze niet meer verder kon. De woorden daarvoor had Moonlight wel gehoord, maar ze vertrouwde het eerst niet, maar toen ze zag hoe de man die Vincent heten om Lola gaf begon Moonlight te twijfelen. Vincent vroeg of zij ook mee wilde komen en Moonlight zou alleen meegaan voor haar soortgenoot anders niet. Ze vertrouwde geen mensne ookal kon het lijken dat ze hen vertrouwde, maar die het probeerde zouden zich eerst tegen over haar moeten bewijzen dat ze haar vertrouwen waard waren. Moonlight keek met haar hel blauwe ogen van Vincent naar Lola en liep zelf eerst naar een bosje en veranderde terug in haar menselijke vorm en kleden zich aan. Het schampschot branden en schrijnde, maar ze verbeet de pijn en kwam de struiken uit. 'Ik kom alleen voor Lola mee nog niet voor jouw mens!' zei Luna scherp en ze pakte de andere kant van lola's arm over haar schouder. 'Ik ben Luna. Jullie namen ken ik al Lola Vincent.'stelde Luna zich voor en zei de naam van Vincent met een sarcastiese toon in haar stem.

Lola

Wat een hel! Lola lag als een slap popje in Vincent's armen. Nou ja... Ook wel leuk stiekem. Lola keek naar het meisje en zag dat zij Vincent voor geen meter vertrouwde. Lola grinnikte even. 'Ik kom alleen voor Lola mee nog niet voor jouw mens!', zei het meisje scherp en Lola wou ertegenin gaan. Als Vincent slecht was, had hij haar toch niet opgepakt? 'Ik ben Luna. Jullie namen ken ik al Lola Vincent', zei het meisje die blijkbaar Luna heette. Lolah ad het sarcasme bij Vincent's stem gehoord. Luna had prachtige, blauwe haren. Iets ongewoons. 'Hé, Luna. Vincent kan je vertrouwen hoor. Die doet mij niks en jou ook niet', vertrouwde Lola zwakjes toe. Ze was behoorlijk misselijk geworden. 'Als je onderdak wilt hebben, ik heb een huis. Ik slaap vanavond toch op de bank, aangezien ik geen zin heb in een bebloed bed', zei Lola en keek zwakjes naar haar zij, waar het bloed vanaf droop. 'Vincent, mag ik je het bos later laten zien? Ik heb pijn', hijgde Lola.

Luna kreeg een repliek van Lola dat haar mensen vriend te vertrouwen was. Hoewel Luna hier niet op door ging bleef ze wantrouwig naar Vincent kijken. Het voorstel voor onderdak klonk helemaal niet zo slecht een beetje slaap zou haar goed doen en ze luisterde naar de woorden van Lola tegen Vincent. Het weer liet te wensen over en de wolken pakten donker samen. 'Ik verwacht dat we onweer krijgen.' zei Luna en pakte Lola even over om ze beter vast te kunnen houden. Ze hoopte dat ze snel naar het huis van Lola zouden gaan, anders waren ze straks zo nat als een dwijl? De eerste regen druppel vielen al zachtjes en Luna gromde geergerde naar de wolken. Ze wist dat de Wherepyre dit weer geweldig vonden omdat ze dan weer eens prooi hadden die vrijwillig hun schuilplaatst bezochten, maar zij zelf hielt niet van dit soort weer.

De ander weerwolf vertrouwde hem niet, Vincent vertrouwde haar ook niet en heild haar met een achterdochtige blik in de gaten. Hij vertrouwde geen andere weerwolven alleen Lola, waar hij stapel op was. Luna zou zuch erst tegenover hem moten bewijzen. Ze liep ook naar de bosjes waar Lola zichczelf had veranderde in een mensen en even later kwam ze terug in haar mensen gedaante. . 'Ik kom alleen voor Lola mee nog niet voor jouw mens!' zei Luna scherp, Vincent knikte en liep alvast richting haar huis. 'Ik ben Luna. Jullie namen ken ik al Lola Vincent.' Vincent hoorde de sarcastische toon in haar stem toen ze zijn naam zei. Vincent haalde zijn schouders op en keek even bezorgd naar Lola. Het viel Vincent meteen op dat ze blauw ogen en blauw haar had. Dat zag je niet vaak, Vincent hoorde Lola grinnikte en hoorde haar zeggen dat Vincent wel te vertrouwen was. Vincent knikte instemmend maar ging er verder niet op in. Haar zij bloede nog hevige en Vincent hoorde zijn schatje hijgen. Vincent versnelde zijn pas. Toen Lola vroeg of ze het bos een andere keer mocht laten zien, glimlachte Vincent even. ‘Natuurlijke mag dat, je hebt nou rust nodige.’ Zie Vincent met een bezorgde stem, Luna keek nog steeds wat wantrouwig naar hem. Maar dat maakte hem niks uit, Lola was gewond en dat was nou zijn grote zorg. Toen Lune ineens zij dat het ging onweren keek Vincent even naar de luch die langzaam donker en grijs werd. ‘Je heb gelijk, we zijn er bijna daar sta het huisje al.’ Vincent knikte met zijn hoofd richtinge het huisje en liep er haastige naar toe en keek met een glimlachje naar Lola. ‘We zijn weer bij je huis, Lola.’ Vincent hoorde Luna geërgerd grommen naar de wolken en moest even zachtjes lachen. Als of dat gaat werken, dacht Vincent.

Lola

Lola merkte dat, ondanks haar woorden, Luna Vincent niet vertrouwde. Lola keek zwakjes op en zag dat Vincent's vertrouwen voor Luna ook beneden het nulpunt waren. Gelukkig versnelde Vincent zijn pas. Even later zag ze haar huisje al, wat Vincent bevestigde. Trillerig haalde ze de sleutel uit haar zak en deed de deur zwak open. Ze gaf er een trap tegen, zodat die open slingerde. Ze keek Vincent hulpeloos aan. Ze bewoog zo hard mogelijk dat Vincent haar wel moest loslaten. Ze kon bijna niet lopen, maar was te koppig. Toen iedereen binnen was, ging ze naar de bank en ging ze erop liggen. Ze krijste het uit. Ze hijgde hard. 'Au', klaagde ze. Ze schreeuwde het uit en ging verliggen. Het schreeuwen hield op. 'Oh... Dat doet deugd. Ik lag verkeerd', zei ze en nu grinnikte ze even. 'Moet ik nog wat spaghetti voor jullie maken?', vroeg ze en ze wou al overeind komen. Ze was echter te zwak. 'Oef... Nou, Vincent, als ze wil, maak jij het dan even? Ik ben bang dat ik doodga als ik beweeg.'

Vincent begon sneller te lopen en keek ook even naar de donkere wolken en gaf Luna lichterlijk gelijk over het weer. Gelukkig waren ze snel bij het huis voor de bui echt los barste. Eenmaal binnen hoorde je de regen net boven het geschreeuw van Lola uit komen en vroeg of zij en Vincent nog wat te eten wilde. Luna liep naar een stoel en ging zitten. 'Ik heb net gegeten, maar bedankt.' zei Luna die haar nieuwschierigheid niet kon bedwingen en keek even rond. Het huis leek erg donker, maar dat kwam vast door het onweer buiten. Het gerommel van de donder rolde over het bos heen en Luna keek even naar buiten. Van regen hielt ze niet, maar de licht flitsen van het onweer vond ze altijd leuk om naar te kijken. Vragen kwamen naar boven, maar die hielt ze voor zich. het was vast niet gepast, maar Lola en Vincent deed haar ongewilt aan haar ouders denken. Niet in de stemming om een gesprek aan te gaan stond ze op en nam de stoel meer naar de vensterbank en leunde erop en keek naar de bliksemflitsen die de hemel zo nu en dan verlichten.

Lola deed de deur open en Vincent liep naar binnen met Lola in zijn handen. Vincent ving haar hopeloos blik en toen begon ze ineens hard te bewegen. Vincent keek even verbaaste en zei met een bezorgde stem. ‘Lola je moet rustige aan doen.’ Snel zette Vincent haar naar en keek toe hoe ze met veel gekrijs en gejank naar de bank liep en ging liggen. Ze waren net op tijd binnen wat je kon nog net het onweer en regen hoorde net boven het gekrijs van Lola. Vincent ging naast Lola zitten en gaf haar een kus op haar voorhoofd en maakte de wond verder schoon en zei met een sussende stem. ‘Dit kan een beetje pijn doen.’ Vincent moest een deel van de wond dicht hechten. Lola vroeg nog of ze eten moest maken maar Vincent schudde haar hoofd en zei wat streng. ‘Jij blijft op deze bank liggen.’ Luna had al gegeten zei ze en de andere opmerking van Lola vond Vincent niet echt nodige en een beetje grappige. Waardoor er een glimlachje op zijn gezicht kwam, Vincent had geen honger hij had net nog gegeten. Even richte Vincent zijn blik op Luna die bij het raam stond en zei toen. ‘En wat heb je gegeten?’ Het kwam er wat plageriger uit net dat hij dat bedoeld had, Vincent richte zijn blik weer op Lola en ging verder met de wond. Voorzichtige hechten Vincent de wond voor een groot gedeelde dicht en deed er een verbandje om en gaf Lola nog een kus toen hij klaar was. ‘Zo je kan er weer tegen aan.’ Vincent stond op en liep naar een stoel en ging er op zitten, en keek even naar Lola en toen naar Luna. Die nog steeds op de stoel leunde en over de venster bank zat te kijken naar buiten, Vincnet kreeg het gevoel ze liever buiten was dan hier. Of ze zat ergens naar te kijken met een nieuwsgierige stem vroeg Vincent. 'Luna, waar kijk je naar?' En ging van zijn stap af en ging naast haar staan om te kijken waar ze naar zat te leuren.

Lola

Lola schreeuwde en huilde tegelijk toen Vincent haar wond begon te hechten. Toen er een verband om heen ging, was Lola weer tevreden. Lola zuchtte diep. Die wond deed echt pijn. Ze keek naar Vincent, die zei dat ze weer tegenaan kon. Lola snoof even. Die kogel had haar anders wel mooi geraakt. Toen Vincent op Luna afging en iets aan haar vroeg probeerde Lola anders te gaan liggen. Dat deed pijn. Tranen stroomden over Lola's wangen, maar ze gaf geen kik. Ze wou Vincent en Luna met elkaar laten kennismaken en dat ging niet als zij zat te krijsen als een speenvarken. Haar oor suisde en Lola kroop iets naar onder. Nu lag ze lekker tegen het kussen aan. Vincent ging alleen moeten slapen vannacht, tenzij hij bij haar op de bank wou liggen, maar dan had ze hem wel het liefst achter haar. Lola hijgde zachtjes toen ze zich bewoog. Dit ging ze niet lang meer volhouden. Opeens klonk er een luide klap van de donder en Lola keek glimlachend naar het plafond. 'Heilige Hallelujah, nu me nog omdraaien', mompelde Lola zachtjes. Ze bewoog zich op haar zij en hield een kreet net binnen. 'Verdorie', vloekte ze. Ze draaide zich weer om en trok de deken, die daar nog lag, om zich heen.

Vincent was bezich met Lola die het uit gilde, maar Luna hielt zich doot tegen over het gekrijs, Dat hoorde er nu eenmaal bij en ze keek naar de flitsten die door de lucht schoten en soms bijna de boomtoppen raakte. Toen Vincent vroeg waar ze naar zat te kijken bromde Luna iets onverstaanbaars en keek even naar binnen en zag hem op haar af komen lopen. 'Wat maakt het uit wat ik gegeten heb het is in ieder geval geen mens geweest.' zei Luna plagend en bleef haar blik naar buiten gericht houden. Echt iets voor haar mensen angst aan praten vond ze altijd leuk. 'Ik kijk naar het weerlicht.'zei Luna met zwakke stem ze had niet graag dat ze iets persoonlijk aan andere vertelde, maar ze had altijd van het weerlicht gehouden en had vaak met haar vader ernaar gekeken terwijl haar moeder er juist bang voor was. 'Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?' de vraag die haar stak kwam er plotseling uit alsof ze het aan iemand vroeg die ze beter kende dan Lola en Vincent? Luna voelde zich beschamend rood worden en keek snel weer naar buiten. "Stom stom houd dan ook die grote bek van je!" dacht Luna boos op zichzelf en keek weer naar een lichtflits.

Lola vond het niet fin toen hij met haar wonden bezig was maar het moest gebeuren, ze gilde het uit van de pijn. Toen hij klaarwas met de wond van Lola gaf hij haar nog een kus op haar hoofd. Lola snoof even toen hij zijn opmerking had gemaakt en Vincent grinnikte zachtjes. Toen Vincent met Luna aan het praten was hoorde hij Lola zachtjes vloeken, maar ze hield zich verder rustige. Vincent richte zijn aandacht weer op Luna en die keek gefasineerd naar buiten. Vincent lachte zachtjes op haar opmerking toen hij had gevraagd wat ze gegeten had. Toen ze zei dat ze naar het weerlicht keek kwam er even een denkbeeldige vraag teken boven zijn hoofd. Vincent keek vragend naar Luna en toen naar buiten, al snel kwam Vincent er achter wat ze bedoelde en haalde zijn schouders op. Iets wat hij echt niet interessant vond. Misschien is het een weerwolf ding, dacht Vincent. Ineens vroeg Luna, 'Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?' en Vincent schudde even zijn hoofd. ‘Nou… ik was op met me jeep vanmiddag bij de rivier wat aan het rijden, toen krijg ik dorst maar me water in me veldfles was op. Dus toen stopte ik om me veldfles bij de rivier te vullen, en zag een eindje verder op twee weerwolven staan.’ Vincent keek even met een vriendelijk blik naar Lola en toen naar Luna. Luna werd beschamend rood en keek snel weer naar buiten, Vincent grinnikte en fluisterde in haar oor. ‘Het is niet erg dat je het vraagt hoor.’ Vincent liep naar de tafel en naar de twee stoelen waar hij samen met Lola gegeten had en ging zitten. 'Even denken...Lola en die andere hadden me opgemerkt en zou zijn we in een soort gesperk gekomen.' Besloot Vincent het zo maar te vertellen, ze hadden niet gevochten.

Lola

Lola hoorde het verhaal van Vincent en grinnikte even. Het was inderdaad redelijk grappig geweest, hoe ze naar elkaar hadden gekeken. Ze waren verliefd. Dat was duidelijk. Luna leek haar best wel een nieuwsgierige. Maar dat maakte Lola niks uit. haar ogen keken richting het plafond. Ze liet een geluidje horen toen zij zich probeerde om te draaien. 'Vincent?' riep ze, wat eigenlijk in werkelijkheid als schor gefluister weerklonk. Lola betwijfelde dan ook of Vincent het wel gehoord had. Ze legde zich wat beter neer. 'Laat Luna mijn slaapkamer zien. Ze verdient wat rust,' zei Lola op fluistertoon. Ze glimlachte naar hem en wou hem graag kussen, maar een pijn hield haar tegen. Ze legde haar hoofd dus mismoedig in de kussens.

Luna hoorde het verhaal aan dat Vincent vertelde, maar hielt haar blik naar buiten gericht. Lola riep wat dat bijna niet te verstaan was, maar ze hoorde wel de laatste zin. Luna wilde eigenlijk net zeggen dat het niet hoefde toen ze buiten wat zag schieten. Een donkere gedaante die snel dichterbij kwam. Luna voelde dat het niet veel goeds zou zijn en begon luid te grommen als een hond. Haar nek haren gingen overeind staan en ze bleef naar buiten staren, hoewel ze niet langer bleef zitten. Luna was gaan staan en ze stapte langzaam steeds verder achteruit. De dreiging was duidelijk te voelen. Wie was daar buiten en waarom was Luna zo van streek. Ze wist het zelf niet, maar ze begreep wel dat er iets te gebeuren stond en dat zou niet een gezellig praatje worden daar was Luna zeker van.