search and destroy

Blade had niet veel te doen en had wel wat zin in wat adrenaline en dode Wherehypes. Of andere dingen. Hij had zijn moto mee en reed wat rondjes rond de headquarter. Veel had hij nog niet gevonden maar wel al een paar beestjes. Nu lijken. Hij reed met volle snelheid. Rond de honderdvijftig zigzagde hij door de bomen. Goed training om zijn reactie tijd op te peppen. Opeens hoorde hij iets kraken achter hem. Hij driften rond vier bomen en reed naar de plek van het geluid. Hij stopte naast een boom en stapte af. Hij nam zijn katana en wandelde naar de plek. Dit werd nog een soort hobby. Wat was het geluid toch?

Daoi

Daoi sloop tussen de bomen door. Haar grote wolvenlichaam maakte dat veel takken knapten, maar het kon haar niets schelen. Sinisterpackwolven zijn niet snel bang. Dus was Daoi op jacht gegaan, toen plotseling het geluid van een moto haar oren bereikten. Wat was daar? Ze bewoog zich sneller voort, nieuwsgierig. Misschien was het wel prooi! Daoi rekende mensen ook tot haar prooi, en ze was niet de slimste weerwolf. Nightpack was over het algemeen slimmer dan Sinisterpack.. Een man verscheen in beeld, die rond de bomen racete. Hoezo nutteloos? Daoi rolde met haar ogen. Maar hij keek in haar richting, en stapte af. Daarna liep hij naar haar toe. Daoi's eerste reactie was op hem springen, maar toen zag ze zijn katana. Die was iets te zwaar voor haar.. Maar de man zou haar toch ontdekken.. Met een grom kwam ze tevoorschijn en gromde tegen hem. 'Wat doe jij hier?' Ze zag er altijd afschrikwekkend uit, zeker als je voor Nightpack wolven keek. Daoi was groter en valser. Met een snelle uithaal van haar klauw vloog de katana door de lucht, maar Daoi maakte geen aanstalten de man op te eten. Misschien had hij nog iets leuks te jammeren.

Opeens sprong een wolf tevoorschijn. "Wat doe jij hier?" Zei ze. Ze was wel afschrikkend maar dat maakte hem niet uit. voor dat hij iets kon doen sloeg ze zeer snel zijn katana weg. "hmm, een iets slimmere wolf." Zei hij niet verbaasd. Daar had hij veel te veel ervaring voor. Hij nam zeer snel zijn twee glock's en zette die op auto. Hij draaide een paar keer de glock's rond en keek naar haar. Ze torende boven hem uit. Ze was ook heel vals." Dit is de basis waar ik woon. Dus, wat doe jij hier? Heb je nog een laatste wens?" Zei hij vol zelf vertrouwen. Zijn katana belande een paar meters van zijn moto weg. Hij sprong naar achteren om wat spatie te krijgen. Hij richte zijn glock's op haar. Dit werd nog leuk.

Die man was goed voorbereid. Twee Glock's sierden zijn handen nu. Hij moest naar haar opkijken. 'Dit is de basis waar ik woon. Dus, wat doe jij hier? Heb je nog een laatste wens?' Die man had teveel zelfvertrouwen. Ervaring bracht hoogmoed. Daoi keek hem recht aan. Hij wilde haar laten lijden. Hij wilde haar dood. Ze moest hier weg. Zijn Glock's waren op haar gericht. 'Laatste wens?' De wolf deed even of ze nadacht. 'Knal jezelf al, alsjeblieft.' Het laatste woord spuugde ze bijna op hem uit. Ze zei het dan ook niet vaak. Daoi maakte zich nog wat groter. De net verschijnende maan gaf haar energie. Daoi ontblootte haar tanden en gromde. Glock's waren lomp. Met een beetje geluk kon ze die ontwijken.

(ok, ik wil niet dood wil jij wat verzinnen?)

"Knal jezelf al, alsjeblieft." Zij ze." Dat kan ik niet doen. Je hebt je wens verspild." Zei hij. Hij sprong schietend naar haar naar een boom en verschool er achter. Daarna rende hij naar zijn katana en nam hem snel op. Hij stak hem weg en nam zijn M4A1 van zijn moto en schoot naar haar. Met zijn M4A1 had hij meer ervaring. Hij rende naar haar toe en keek met het wapen op haar hoofd gericht. "ren." Zei hij naar haar toe. Hij kon haar nu goed verwonden maar had daar niet veel zin in. Hij wou een iets langer gevecht. Hij stak zijn M4A1 weg en zende een bericht naar zijn moto die vervolgens naast hem stopte. Hij ging er op zitten en nam èèn glock Klaar om de achtervolging in te zetten. Ze had tot nu toe nog niets gedaan. Maar dat kwam misschien nog wel.

'Dat kan ik niet doen. Je hebt je wens verspild.' Daoi haalde haar schouders op. De man begon te schieten, en verschool zich achter een boom. Hij wisselde van wapen, maar bleef schieten. Daoi ontweek de kogels met gemak. Zij kende schuilgangen die hij niet kende hier. 'Vertel me dan je naam!' riep ze, dat was altijd handig. 'Ren.' was het enige wat hij zei, om vervolgens op zijn moto te stappen. Daoi haalde haar schouders op. 'Als dat je wens is..' Ze huilde naar de maan, en zette het op een lopen. Eenmaal aan het rennen ontweek ze nog steeds zijn kogels, maar wist dat de schuilplaats niet ver weg was..

Ze huilde nog even en hij ging er achter aan. Ze was snel en ze ontweek zijn kogels met gemak. Hij had nog geluk dat ze het op de loop gezet had. Hij ree met volle snelheid achter haar aan. Snel was ze wel. Hij herlaadde snel en schoot voort. Zijn kogels waren bijna op dus schoot hij wat minder. Hopelijk had zij dat niet door. Hij zag in de verte een schuilplaats en hij stopte er ook juist voor. Zijn kogels waren op en hij had zijn mes en katana alleen nog maar. Hij legde zijn geweren op zijn moto en zocht waar ze zich verschool. Dit was al een iets moeilijkere klus die hij niet verwacht had.

Daoi ontweek de kogels van de man met gemak. De wind raasde heerlijk door haar vacht. Met volle snelheid kwam hij achter haar aan, maar schoot steeds minder. De oorzaak? Die was Daoi onbekend. Misschien had hij geen zin meer om te schieten. Snel schoot ze de schuilplaats in, en zag dat de man ervoor stopte. Wat nu? Hij pakte een mes en een katana. Als ze nu tevoorschijn kwam, was ze er geweest. De Sinisterpackwolf grauwde zachtjes in zichzelf. Maar hij legde zijn wapens weg en zocht naar de ingang van de schuilplaats. Dit was beter! Natuurlijk had hij het mes nog.. Daoi gromde hard en duwde de man op de grond. 'Gevonden..' kwam er moordlustig uit haar keel. Ze ontweek het mes meerdere keren, en enkele kleine schrammetjes heelden direct. Sinisterpackwolven zijn de sterkere van de twee soorten. Toch beet ze de man niet. Hij was gewoon een te leuk speeltje voor op dit moment. Daoi gromde en hapte naar hem, ze deed hem niets. Zodra hij dat doorkreeg, zou hij pas in gevaar komen.

Opeens sprong ze uit de schuilplaast en drukte hem tegen de grond. "Gevonden.." gromde ze. Hij probeerde haar dood te steken maar ze ontweek het telkens keer. Ze hield zijn andere arm tegen de grond en zijn katana lag iets verder weg. Zij hapte langs alle kanten en hij probeerde die te ontwijken. Hij probeerde haar van hem af te duwen maar daar was ze te sterk en te zwaar voor. Wat had je ook anders verwacht van een wolf. Hij stak maar en deed maar. Hij bleef heel even stil liggen en keek in haar moordlustige ogen. "Hmm, niet slecht." Zei hij. Hij duwde een knop van zij horloge in en de lichten van zij moto schenen op zijn hardst in hun richting. Op dat moments rukte hij zich los en nam zijn katana. Het leek wel alsof ze een speletje met hem speelde. Ze miste ook per toeval. "oké ik speel je speletje mee. Maar wel op mijn manier." Zei hij met een glimlach en draaide wat rond met zijn katana. Het enige wat er misschien veranderde was als hij de kans had haar te doden dat hij dat niet deed. Hij mocht haar wel.

'Hmm.. niet slecht.' De man was niet bang, en dat maakte dat Daoi iets meer respect voor hem zou kunnen krijgen dan ultieme haat. Maar de lichten van zijn moto maakten dat Daoi haar concentratie even verloor. Te fel licht. De man rukte zich los en greep zijn mes. 'Oké, ik speel je spelletje mee. Maar wel op mijn manier.' Daoi grauwde naar hem, maar toch met iets wat je voor een gemene weerwolf een glimlach kon noemen. 'Zolang jouw manier leuk is, speel ik met je mee,' gromde Daoi. Haar grote en zware lichaam vertoonde geen sporen van vermoeidheid, eerder van een onverwachte energie. Haar ogen glommen, alsof ze weer een jonge weerwolf was, die de mogelijkheden van haar nieuwe lichaam ontdekte. Ze kon deze man zo doormidden bijten, maar hij was wel grappig. Ze mocht hem eigenlijk wel.

"Zolang jouw manier leuk is, speel ik met je mee." Gromde ze. Ze was helemaal nog niet moe. Zo zag het al thans er toch uit. Ze glimlachte een beetje toen hij dat zei. Of zo leek het toch. " Dat word leuk hoor. Dat verzeker ik je." Zei hij glimlachend. Hij draaide nog een keer met zijn katana en viel aan. Hij ging snijden. niet steken. Dan ging het veel te snel gedaan zijn. Liet zijn zwaard schuin naar haar glijden met de fluitende wint langs zijn zwaard. dat deed hij meerde keer. Hij sprong naar achtere. Hij zweete een beetje maar zat nog vol energie. Dat liet hij ook zien. Hij deed een salto naar achteren en lande weer op zijn voeten. Hij draai met zijn katana en keek in haar glimmende ogen. "Genoeg gehad? Ik niet." Zei hij met zijn antwoord er bij. Hij vond dit wel leuk en viel weer aan

'Dat wordt leuk hoor. Dat verzeker ik je.' De man glimlachte. Daoi zag zijn aanval komen. Hij sprong en sneed met zijn katana de lucht naast haar door. Daoi liet haar kaken vervaarlijk langs zijn gezicht klappen. De man zat nog vol energie, en maakte een salto als om het te bewijzen. Het mes draaide in zijn handen, en hij keek haar recht aan. 'Genoeg gehad? ik niet!' Opnieuw viel hij aan. Daoi gromde, bijna lachend. 'Bij lange na niet.' Zodra hij klaar was met aanvallen sprong zij naar voren. Haar klauwen kwamen vlak voor hem neer op de grond, haar tanden suisden langs zijn hoofd. Ze ging niet bijten, dat had ze nog niet goed onder controle. Klauwen en grommen was de tactiek. 'Ik geloof dat ik het nog wel tot morgen vol zou kunnen houden.'

Ze ontweek alleen zijn anvalen en telkens hapte ze naast zijn hoofd. "Ik geloof dat ik het nog wel tot morgen vol zou kunnen houden." gromde ze. hij bleef aanvallen en zei."niet als je echt zou aanvallen. Ik heb niet eens een schram. Maar als ik door ga jij niet lang meer." Hij deed een heel zorgvuldige aanval die bijna niet te ontwijken was en toch maar een schram gaf. Dat zou zijn zinnen alleen maar bevestigen. Hij bleef normaal aanvallen met af en toe een een onverwachte zorgvuldige aanval. Maar die bleven schrammen opleveren want hij wou haar niet doden. Als hij wou zouden die dodelijk kunnen zijn maar dat was niet de bedoeling nu. Met zijn mes in zijn linkerhand en zijn katana of zwaard in zijn rechter kon hij goede combinatie doen. Hij gebruikte niet echt zijn mes dus hield hij zijn zwaard en stak zijn mes weg in zijn holster. "al moe?" Zei hij lachend.

'Niets als je echt aan zou vallen. Ik heb niet eens een schram. Maar als ik zo door ga jij niet lang maar.' Hij verwondde haar, maar slechts met schrammen. Daoi klauwde naar hem, maar haar klauwen reten hem niet open. Schaafwonden bleven achter. Daoi had totaal geen last van zijn aanvallen; weerwolven helen snel. De man pakte zijn zwaard, stak zijn mes weg. Daoi hoefde nooit van wapens te wisselen. 'Al moe?' Ze gromde even. 'Ik wed dat jij straks wegvlucht.' Ze grijnsde bijna naar hem. Haar aanvallen waren bijna speels, maar af en toe raakten haar klauwen wat dieper in zijn huid. Mensen genazen niet zo snel. Zij zou hem sneller kunnen doden dan hij haar. één hap van haar sterke kaken.. Maar hij was zo grappig!

"Ik wed dat jij straks wegvlucht.." Zei ze met een grom en grijnzde. "Wedden van niet." Lachte hij terug. Ze begon eindelijk aan te vallen en hij bukte soepel al haar aan vallen. Haar klauwen raakte hem en reten een stuk vel lus die vervolgens begon te bloede. Hij gooide zijn jas op zijn moto en vocht verder. " Die is iets te duur voor in stukken gescheurd te worden." Lachte hij. Hij kreeg nog een slag op zijn schouders en hij gaf die mooi terug met een snee. Meestal miste hij wel maar hij raakte haar ook wel. Ze sloeg nogal speel dus hij had wel door dat ze plezier had. Hij namelijk ook. Hij vocht de hele tijd met een lag op zijn gezicht. Hij werd nog eens geraakt op zijn rug en gaf die maar weer eens terug. Hij bloede al wat meer dan haar. Dat niet moeilijk was. Na een hele tijd antwoordde hij op haar vraag omdat hij te druk bezig was haar te ontwijken zei hij maar snel. "Je hebt wel wat meer nodig om mij moe te krijgen." Hij blokkeerde haar nagels met zijn zwaard maar wel met de platte kant. Hij wou dat ze nog kon aanvallen anders had hij er geen pret meer in. Hoe dat de tijd toch niet snel kon gaan. Eerst was het een gevecht op leven en dood. Nu was het nog maar een soort stoei gevecht geworden.

'Wedden van niet,' lachte de man. Hij bukte en ontweek soepel. Ze stopte even met bijten toen hij zijn jas op de moto ging leggen. 'Die is iets te duur om aan stukken gereten te worden,' grapte hij. Daoi grijnsde. 'Mijn vacht zal ik duur verkopen.' De hele tijd lachte hij. Even had Daoi spijt dat weerwolven niet konden lachen, maar haar gegrauw klonk niet moordlustig. Hij pareerde een aanval met de platte kant van zijn zwaard. Daoi zag dat hij al wat bloedde, en sloeg wat zachter. Ze wilde hem nog lang niet dood hebben.. 'je hebt wel wat meer nodig om mij moe te krijgen,' antwoordde de man. De tijd schoof snel voorbij. De vogel die net nog in de boom had gezeten was al een tijdje weg. Daoi sloeg expres niet zijn zwaard uit zijn handen. Wat was er nu leuk aan een vijand zonder zwaard? Dan had hij geen kans meer tegen een grote weerwolf. Eerst had ze gerend voor haar leven, nu was het bijna een spel. Een spel met wonden en wapens, maar nog steeds een spel. Een spel voor volwassenen. Haar klauwen landden op zijn schouders, even stond ze rechtop.. net zoals toen ze nog een mens was. Het volgende moment stond ze weer op de grond, het spel hervattend.

ze stond even op zoals een normaal mens en daarna weer op de grond en ging gewoon verder met het spel. Hij pareerde haar aanvallen gevolgd met zijn aanvallen. Zo ging hij wel een half uur door tot hij toch wel moe begon te worden. hij bleef maar door gaan tot zij ook zou moe worden maar dat liet ze precies niet blijken. hij bleef vechten tot hij doodmoe neerviel. Hij stak zijn zwaard in zijn holster achter op zijn rug. "jij word echt niet moe hè." zei hij onder de indruk. Maar zei was ook een weerwolf. Hij stond op en leunde tegen een boom. "mijn naam is Blade Trinity trouwens maar jij mag me Blade noemen." Zei hij omdat hij zich nog niet had voorgesteld.Hij was werkelijk moe geworden van al dat vechten. Ze kon hem makkelijk doden als ze echt wou.

Daoi vocht door, ze kreeg bijna energie van het ontwijken en missen. Haar weerwolvenlichaam voelde sterk en zeker aan. Na een half uur werden de reflexen van haar opponent zwakker, zijn slagen minder zeker. Toch ging hij door. Daoi was onder de indruk. Hij was best sterk voor een mens! Uiteindelijk viel hij doodmoe neer. Daoi's adem raspte door haar keel, maar ze begon alweer te herstellen van de vermoeiing. Eigenlijk zou ze goed moeten slapen. De man stak zijn zwaard weg. 'Jij wordt echt niet moe, hé?' Hij klonk best onder de indruk, en Daoi keek trots terug. De man stond op en zei;'Mijn naam is Blade Trinity trouwens, maar jij mag best Blade zeggen.' Daoi knikte. Toen gromde ze terug;'Ik ben Daoi a.k.a. Moonstrike, maar jij mag gewoon Daoi zeggen. Mijn bijnaam is voor mijn pack.' Daoi's grom was niet vijandelijk, gewoon zoals een weerwolf hoorde te klinken. Daoi ging naast de boom zitten en inspecteerde haar ruige vacht even. Met haar poot krauwde ze wat aarde van haar buikvacht. Daar had ze zo'n hekel aan! Als hij nu een aanval zou doen was ze er geweest, maar op een vreemde manier vertrouwde ze hem. 'Wat kwam je eigenlijk doen, hier?' vroeg ze nieuwsgierig.

"Ik ben Daoi a.k.a. Moonstrike, maar jij mag gewoon Daoi zeggen. Mijn bijnaam is voor mijn pack." Gromde ze op een vriendelijke wolven manier die hij al jaren niet meer gehoord had. Meestal vielen wolven hem aan maar vroeger was zijn trouwen vriend een wolf. Wel een echte. Ze ging naast een boom zitten en zei."Wat kwam je eigenlijk doen, hier?" Hij keek haar fronsend aan." Dit is nog steeds N.C.S. gebied. Alleen wat buiten de headquarters. Ik maakte een soort wandeling. Meer jagen eigelijk. Ik jaagde op Wherehypes en nog wat andere schepsels tot ik een tien keer zo sterke vijand tegenkwam. En nu zit ik hier." Lachte hij. Hij was weer wat bovenop maar zijn wondes zeker niet. Het bloede was al wel gestopt. Hij nam zijn verscheurde T'shirt, deed die uit en veegde al het bloed weg. Daarna nam hij zijn jas die op zijn moto lag en deed die aan. Dan was al het bloed tenminste weg als hij terug naar de basis ging. Hij leunde nu maar wat op zijn moto en ging verder met het gesprek. "Jij bent toch niet ernstig gewond?" Vroeg hij om te weten of hij haar niet te hard had toegetakeld.

Blade fronste. 'Dit is N.C.S. terrein. Alleen wat buiten de Headquarters. Ik maakte een soort wandeling. Meer jagen eigenlijk. Ik jaagde op Wherepyre's tot ik een tien keer zo sterke vijand tegenkwam. En nu zit ik hier.' Daoi grijnsde om het compliment. 'Ik kwam hier jagen en liep te ver. Toen hoorde ik een moto en zag ik jou. Dat was nogal een verrassing zeg!' Blade was best gewond, zag ze. Gelukkig bloedde hij al niet meer. 'Jij bent toch niet ernstig gewond?' Daoi staarde hem even aan. 'Nee, hoor.' Ze inspecteerde zichzelf even. 'Zie jij een wond dan?' vroeg Daoi, zich afvragend of ze iets over het hoofd gezien had. Ze zag echt geen wond. Misschien ergens op haar rug? De grote wolf draaide zich vreemd, maar zag ook op haar rug niets. Vragend keek ze Blade aan. Wat was er?

"Nee, hoor." Zei ze. Even dacht hij na waarom hij zo iets vroeg aan een wolf nog wel of anders gezegd normaal een vijand. "Zie jij een wond dan?" Vroeg ze terwijl ze zich inspecteerde. Hij keek goed en zag een paar wonden die al zo goed als genezen waren. Integendeel dan bij hem. "je bent al genezen." Zei hij toen ze hem vragend aan keek. Zo leek ze eigelijk best nog wel lief voor een wolf. Hij was nooit echt bang geweest voor wolven van wegen zijn vriend een trouwe wolf was. Haar verdediging was heel goed anders was ze erger gewond. hij kon ook veel erger geweest zijn. Ze was heel sterk voor een jonge wolf. Hij vond haar wel leuk. "kun je nog veranderen?" Vroeg hij gewoon om nog iets te weten te komen. Hij was een beetje nieuwsgierig.

'Je bent al genezen,' stelde Blade haar gerust. Daoi ging weer rustig zitten. Toen zijn volgende vraag kwam flitste ze even terug naar haar verleden. 'Kun je nog veranderen?' Daoi zuchtte en staarde even naar haar poten. 'Nee. Ik ben van het Sinisterpack. Ik ben voor eeuwig wolf.' Daarna keek ze weer grijnzend omhoog. 'Wil jij ooit veranderen? En zou je dan wolf of vampier willen worden?' Het tweede woord spuugde ze uit. Vampiers. Bloedzuigende mormels waren het, ze waren al hun menselijkheid kwijt. Lycans leefden tenminste nog. Die vampieren waren dood. Daoi wist dat de N.C.S. wolven en vampiers uit probeerde te roeien. Alsof mensen niet verdorven waren, zeg. 'Ben je al lang bij de N.C.S.?' vroeg Daoi toen maar.

"Nee. Ik ben van het Sinisterpack. Ik ben voor eeuwig wolf." Antwoordde ze. Daarna keek ze grijnzend en vroeg."Wil jij ooit veranderen? En zou je dan wolf of vampier willen worden?" Hij keek haar en zei serieus. " ik blijf liever zoals ik ben." Hij hoorde haar het woord vampier gewoon uitspugen. Hij haatte ze persoonlijk ook. "Vampiers zijn gewoon misselijkmakende schepsels.Meer woorden ga ik er niet aan vuil maken." Zei hij kwaad nadenkend aan die beesten. "Ben je al lang bij de N.C.S.?" Vroeg ze om de stilte te verbreken. "al een heel tijdje ja. Voor mij is dat de veiligste plaats." Zei hij rustig en daarna kwaad. "En dat is vanwege ik al veel vampiers de das heb om gedaan. Zelfs overdag zaten ze achter mij aan. Ik haat ze." Ze hadden toch iets gemeen. Ze haten allebei vampiers. Het was wel lollig

'Ik blijf liever zoals ik ben.' Daoi knikte. Ze kon zich tot op zekere hoogte wel inleven in de man. Tot haar verrassing haatte hij vampiers ook. Het waren bloedzuigende beesten, precies. 'Waarom haat je wolven dan niet?' vroeg Daoi, nieuwsgierig. Blade antwoordde eerst over de N.C.S. vraag. 'Al een tijdje ja. Het is de veiligste plek voor mij. Ik heb zoveel vampiers vermoordt.' Daoi knikte. 'Eerst waren wij de schoothondjes van de vampiers, maar nu zijn we een vrij en trots ras. The Noble's proberen ons terug te winnen en zetten de Deathdealer's in. Laatst hebben jullie er toch een paar ontvoerd?' Het waren Deathdealer's en Nightpackwolven geweest, had ze gehoord. Dat kon haar niets schelen. Sinsiterpack was het enige wat er toe deed.

Hij antwoordde op haar vraag waarom hij wolven niet haatte en zijn antwoord was. " Mijn beste vriend was een wolf. Hij was een echte, trouwe wolf die mij beschermende tegen elk bedreiging. Op een dag ging ik naar de plek waar ik toen verbleef en liep in een val van de vampiers. Hij heeft me gered en offerde zijn leven op om mij te redden. Ik heb hem begraven en toen ben ik naar de N.C.S. gegaan. Ik dood niet snel wolven. Ook al zijn het weerwolven." Hij herinnerde zich zijn trouwe vriend. Het was net een hond alleen drie keer zo sterk. " Heb jij ooit een echte goede vriend gehad?" Vroeg hij maar.