search and destroy

Daoi liet hem na een tijdje los en duwde hem een beetje naar de plek waar hij van kwam. Toen hij weg was keek ze naar hem en zei. "'Lieve diertjes?" Hij keek haar met een lach aan en zei. " Als jij de gevaarlijkste wolf hier bent, ja, lieve diertjes." Hij lachte een beetje en keek wat rond of geen ander wezen toeval het kind had gezien. Dat zou hem niet verbazen. Hij had waarschijnlijk nog geen ervaring met sluipen. Blade had al een heel stealth opleiding achter de rug. Hij dacht na wat hij hij zei. Hij had het wel wat mis. Als Daoi het gevaarlijkste dier was hier Zou hij nog wel geluk hebben. Zij was al een heel uitdaging. Hij keek haar aan en zag er toch al sterk uit voor een jonge wolf. " Maar toch. Als jij het gevaarlijkste was hier. Heb ik toch geluk dat ik noch leef."

'Als jij de gevaarlijkste wolf hier bent, ja,' antwoordde Blade. Daoi ontblootte haar tanden in een grijns. 'Dan had ik en niet Amarth het Sinisterpack geleid,' grapte ze. 'Maar toch, als jij het gevaarlijkste was hier, heb ik toch geluk dat ik nog leef.' Daoi glimlachte. 'Als jij het gevaarlijkste hier was in dit bos, dan kon ik hier alles makkelijk aan.. behalve de Glocks dan.' Daoi keek nogmaals of de jongen uit het zicht verdwenen was. Hij kon waarschijnlijk nog niet echt sluipen.. Daoi was eigenlijk best jong voor een grote wolf. Blade was ook niet oud. Daoi spitste haar oren, bedacht op elk geluid. Er klonk een verschrikte gil. Daoi wierp een snelle blik naar achteren en rende toen in de richting van het geluid. Een vampier had de arm van de jongen vast en bracht zijn tanden naar de keel. Daoi gromde woedend naar de vampier, niet meer lettend op Blade. De vampier keek even verschrikt op, en in die ene seconde gerekte tijd sprong Daoi tegen de vampier aan en beet zijn nek door. De vampier kreeg wat stuiptrekkingen, en Daoi bleef op hem staan om te voorkomen dat de wond zou genezen voor de tweede dood van dit monster intrad. Ze had Blade weer nodig om te vertellen dat hij op moest passen.. of de jongen naar huis brengen. Maar zij kon dat niet doen. Teveel risico.

"Als jij het gevaarlijkste hier was in dit bos, dan kon ik hier alles makkelijk aan.. behalve de Glocks dan." Zei ze. Hij glimlachte. Niet veel wezens konen hem tegen houden. Hij was hun dan veel te slim af. Opeens hoorde hij een enorme gil. Daoi was al onder weg en hij volgde snel. Toen hij aankwam lag er een dode vampier en een gebeten jongen die we al eerder tegen gekomen waren. Hij was te laat om het arme kind nog te redden. Hij hield even het kind in het oog en wandelde dan naar Daoi. Stil fluisterde hij in haar oor." We zijn te laat. Hij gaat ook in een vampier veranderen. Je zult het snel merken." Hij keek naar het kind dat een paar tanden in zijn nek heeft staan. Hij kon nu elk moment veranderen.

Daoi keek in paniek naar Blade. Was het echt..? Hij liep naar haar toe. 'We zijn te laat. Hij gaat ook in een vampier veranderen. Je zult het snel merken.' Ze keek vol afschuw naar het kind dat net nog zo onschuldig was geweest, maar dat door twee puntjes in zijn nek veranderd was.. afschuwelijk veranderd was. Daoi staarde naar de jongen, een vage afspiegeling van zichzelf net. Daoi sloot haar ogen even, en stapte op hem af. 'Het spijt me,' fluisterde, en schermde haar geweten af. Haar tanden beten waar eerst de vampier gebeten had, en het leven vloeide uit de jongen weg. Daoi stapte achteruit, en keek met spijt op hem neer. 'Het kon niet anders..' De grote wolf schudde even met haar kop, het deed gelukkig geen pijn. Dit was een daad voor haar pack. Voor haar vrienden en familie. Voor de wolven. Dat prentte ze zichzelf in, maar toch weergalmde zijn gil nog in haar oren..

Hij keek naar de half leeg gezogen lichaam van de jongen en Daoi maakte de beslissing. Ze beet de nek van de jongen door en hij zag aleen het levenloze lichaam van de jonge nog. Hij ging naast haat staan en ze zei. "Het kon niet anders.." Ze keek met spijt naar de grond en hij keek naar haar." Je hebt de juiste beslissing gemaakt. Als jij het niet deed deed ik het. Je hebt gelijk. Het kon niet anders..." Hij wou haar troosten maar wist niet wat hij moest doen. Het enige wat hij kon zeggen is. " Dit gebeurd nu eenmaal eens. Het spijt me. We konden gewoon niets meer doen voor hem." Hij keek naar het levenloze lichaam van de jongen en wist niets meer uit te brengen. Het enige wat ze konden doen is rauwen.

Als weerwolven konden huilen, had Daoi nu gehuild. Een vreemd, prikkend gevoel achter haar ogen waren de enige tekenen van haar pijn. Blade kwam naast haar staan. 'Dit is nu eenmaal gebeurd. Het spijt me. We konden niets meer voor hem doen.' Daoi knikte. Toen sleepte ze het lijk onder een struik, als een soort begrafenis. Haar grove poten waren niet voor graven gemaakt. Abrupt draaide ze zich om, en liep naar de moto. Eenmaal daar keek ze Blade aan. 'Wat wil je doen? Terug naar je huis? Iets anders gaan doen?' Daoi probeerde de pijn van net te vergeten. Waarom had ze toch een zwak voor kinderen?

Hij zag Daoi de jongen in een struik trekken en toen naar de moto van hem wandelden. "Wat wil je doen? Terug naar je huis? Iets anders gaan doen?" Vroeg ze terwijl ze hem aankeek. Ze wou blijkbaar aan iets anders denken. Hij dacht diep na. Achter vampieren jagen hadden ze al gedaan. Hij achter haar jagen was niet echt de bedoeling maar toch... en hij kon maar niets vinden. Hij wou eigelijk de jongen wreken maar zei wou aan iets anders denken. Even hoorde hij iets in een struik ritselen. Had soms een andere wolf de dood van de jongen geroken?

Daoi's oren spitsten zich toen er geritsel klonk, dat haar uit haar doemvisioenen trok. Daoi ontblootte automatisch haar tanden, iets wat ze vandaag al teveel had gedaan. Het geritsel stopte even, en verdween toen. Een andere struik ritselde nu, of het 'iets' zich snel verplaatste. Daoi snoof alle geuren om zich heen op. Het rook als wolf, maar niet als Nightpack. Wel als Sinisterpack. Daoi gromde, maar nu was het een herkenningsgrom, al klonken die voor mensen allemaal hetzelfde. Een soort dezelfde grom kwam terug. Daoi grijnsde. In wolventaal riep ze;'Kom maar tevoorschijn, Swiftstep! Hij is ongevaarlijk.' Toen dacht ze aan Blade. 'Een bekende van me,' zei ze, met een grote grijns. 'Gevaarlijker dan ik.'

Hij hoorde het geluid opnieuw en Daoi liet zich al klaarmaken voor een aanval. Hij nam zijn M4A1 en richte op de plek van het geluid. "Kom maar tevoorschijn, Swiftstep! Hij is ongevaarlijk." Zei ze en hij liet automatisch zijn wapen zakken. "Een bekende van me,Gevaarlijker dan ik." Zei ze met een grijns. Hij Hing zijn M4A1 op zijn rug en nam een glock op auto en nam zijn mes en ondersteunde zijn glock. Hij richtte niet maar nu kon hij sneller reageren als hij aanviel. Hij kon met twee manieren aanvallen. Met het mes en met het wapen zelf. " we zullen zien of hij gevaarlijker dan mij is." Zei hij met een blik dat zei dat hij niet als eerst zou aanvallen. Hij fixeerde zich waar hij zich moest verschuilen.

'We zullen zien of hij gevaarlijker is dan mij,' mompelde Blade. Daoi fronste. 'Hij gaat je heus niet aanvallen hoor. Dat doet hij alleen als je mij aan gaat vallen of iets dergelijks.' Swiftstep kwam tevoorschijn. Hij had liever dat hij bij zijn bijnaam genoemd werd, dus deed Daoi dat. Het was een grote wolf, gespierd en al. Bij hem leek zelfs Daoi schattig, en zij was ook niet echt bepaald Miss World. Swiftstep en Daoi begroetten elkaar op de traditionele wolvenmanier. 'Hallo Moonstrike,' begroette hij haar. Swiftstep wierp daarna een wantrouwende blik op Blade. Daoi gromde wat, wolventaal was onbegrijpelijk voor mensen, maar Swiftstep begreep het. Hij ontspande zelfs een beetje. Ze begon een gesprek met hem. Over jagen, en de prooi van vandaag. Toen bedacht ze zich dat Blade het niet kon verstaan. 'Sorry,' verontschuldigde ze zich. 'We zullen even mensentaal praten, oké Swift?' De grote wolf knikte. Het kon hem waarschijnlijk niets schelen.

"Hij gaat je heus niet aanvallen hoor. Dat doet hij alleen als je mij aan gaat vallen of iets dergelijks." Zei ze en de andere wolf kwam tevoorschijn. Hij zag dat het een grote gespierde wolf was maar dat zei nog niets over zijn vechtkunst. Doai begon tegen hem te praten in wolventaal waar hij niet veel van snapte. Hij kon de taal misschien niet begrijpen maar aan hun expressie zei al genoeg. Hij kon een deel volgen zonder dat hij de taal snapte. Na een tijd verontschuldigde Daoi zich in vroeg of zei dat ze in mensentaal zouden spreken. Hij stak zijn wapentuig weg en leunde tegen een boom. Het maakte hem niet veel uit maar ja. Daar kon hij niets aan doen. Hij had al lang door dat de wolf hem wantrouwde dus stak hij zijn wapens niet ver uit bereik weg.Hij wantrouwde hem evenveel als hij hem. Dit werd nog een boeiend gesprek.

Swiftstep schakelde over naar mensentaal, net als Daoi. 'Maar in ieder geval,' hervatte hij hun gesprek. 'Hoe ben jij die gast tegen het lijf gelopen?' Daoi haalde haar schouders met een grijns op. 'Ik kwam hem tegen. We konden elkaar niet afmaken, dus zijn we maar gaan praten. Hoe ben jij hier verzeild geraakt?' Blade had zijn wapens weggestopt, maar leek Swiftstep nog niet te vertrouwen. Swiftstep was ook niet vrolijk met een mens zo dicht in de buurt. Nou ja, moesten ze elkaar maar vertrouwen, hoor. Daoi keek even naar Blade, en wachtte op Swiftstep om te antwoorden. 'De jacht brengt je overal,' antwoordde die. Daoi knikte. Cryptisch genoeg voor haar. Ze vond het allemaal wel best zo, eigenlijk. Daoi zweeg, even niet wetend wat te zeggen. Misschien wilden de mannen onder elkaar wat zeggen?

Ze begonnen dan toch in zijn taal te spreken. Maar hervaten hun gesprek. Dat leek hem logisch voor hem. Hij moest dan toch die andere wolf vertrouwen. Maar toch bleef hij op zijn hoede. Hij kreeg een beetje vertrouwen maar echt niet alles. "De jacht brengt je overal" Zei de ene wolf op het laatste. Net het zelfde als bij hem. " Daar heb je wel gelijk in. Anders was ik Daoi niet op het lijf gelopen. Ik vind het een leuke hobby." Zei hij maar om de stilte te verbreken. Hij dacht dat het voor hem een hobby is maar voor wolven om te overleven.

'Daar heb je wel gelijk in, anders was ik Daoi niet tegen het lijf gelopen.' Swiftstep knikte. Daoi sloeg de twee gade. Nu leek Swiftstep echt aandacht aan Blade te schenken. 'Ja, dat is iets wat niet iedereen begrijpt. Het is een leuk tijdverdrijf.' Swiftstep klonk zelfverzekerd; hij vond zichzelf een goede jager. Was ook nodig, wat zelfvertrouwen. Daoi knikte. 'Ja, en wij hebben het nodig.' Swiftstep was nu echt in zijn gespreksstof, alles wat hij altijd al had willen zeggen tegen een mens, Schattig, toch? Mannen onder elkaar, heette dat. Dus hield Daoi zich er maar een beetje buiten. Ze hoopte dat Swiftstep Blade ook aardig zou vinden. Dat maakte dat ze niet alleen zou staan, mocht iemand dit afkeuren. (Jij mag ook voor Swiftstep praten, hoor ^^)

"Ja, dat is iets wat niet iedereen begrijpt. Het is een leuk tijdverdrijf." Zei swiftstep. "Ja, en wij hebben het nodig." Verzekerde Daoi hem. Hij knikte begrijpend. " Dat dacht ik ook al. Bij jullie is jagen niet alleen een hobby maar ook om voedsel te hebben." Zei hij en voegde er nog bij. " de meeste mensen denken dat jullie een groot gevaar zijn omdat jullie zo sterk zijn maar het is gewoon omdat sommigen wolven echt geen voedsel meer vinden omdat de mens de bossen weg kappen. Daarom vallen jullie ook mensen aan omdat wij jullie voedsel weg halen. Niet?" Hij keek swiftstep aan of hij gelijk had maar hij wist het antwoord al. Mensen kapte echt hele bossen weg. " Maar maak je geen zorgen ik sta aan de kant van de wolven. Ik wil mij hobby niet opgeven en als de mens bossen blijft omkappen zijn we er allemaal aan dus voor mijn part mag je die hakkers een voor een neer halen."
( speel jij swiftstep maar. Het is niet echt leuk als ik het antwoord al weet.)

(oké, dat is goed ^^)
'Dat dacht ik ook al,' antwoordde Blade. Daoi grijnsde. Blade was goed bezig vrienden te maken! 'Jagen is voor jullie niet alleen een hobby, maar ook om voedsel te hebben.' Swiftstep knikte. 'Zeker weten. Jullie gaan naar supermarkten, maar geloof me, als ik daar binnen kom..' Hij zweeg veelbetekenend. 'De meeste mensen denken dat jullie een groot gevaar zijn omdat jullie zo sterk zijn maar het is gewoon omdat sommigen wolven echt geen voedsel meer vinden omdat de mens de bossen weg kappen. Daarom vallen jullie ook mensen aan omdat wij jullie voedsel weg halen. Niet?' Nu knikten Daoi en Swiftstep tegelijkertijd. Swiftstep wendde zich even tot haar. 'Ja, hé, Moonstrike? Die mensen zorgen dat wij steeds minder voedsel hebben. Ze weten niet eens dat wij vroeger hun soort waren..' Daoi knikte. 'Swiftstep, vroeger waren we net zo erg. Nu we dichter bij de natuur staan, weten we wel beter.' Blade sprak weer. Swiftstep leek het goed met hem te kunnen vinden. 'Maar maak je geen zorgen ik sta aan de kant van de wolven. Ik wil mij hobby niet opgeven en als de mens bossen blijft omkappen zijn we er allemaal aan dus voor mijn part mag je die hakkers een voor een neer halen.' Swiftstep grijnsde breed. 'Reken maar van yes. Er ontsnapt er geeneen. Gelijk weer voedsel voor het pack.' Zijn tanden blikkerden in het vage licht. Daoi lachte mee.

Vreemd genoeg lachte hij moordlustig mee. Ook al was hij een mens. Hij was zelf al wat samengesmolten met de natuur. Dat was ook omdat hij in de bossen joeg en daar meer als de helft van zijn leven was. " Kijkt uit dat er niet veel zijn als mij. Al de rest zoals Falco zijn niet zo op jullie gesteld." Waarschuwde hij hun terwijl hij aan zijn baas dacht. Hij dacht wel dat ze dat al wiste maar je kon maar niet voorzichtig genoeg zijn. " Is er nog genoeg prooi?" Vroeg hij toen. Hij vond tegenwoordig al wat weinig prooi. Hij zorgde voor zijn eigen eten. Niet dat er genoeg was op de basis maar vers was beter. Daar was alleen maar voedsel in blik. Hij walgde daar van. Hij was bezorgder geworden sinds hij bij Daoi rond hing. De packs waren mensen geweest en leken verbannen voor niets. Maar ze konden wel op hun eigen benen staan.

Blade lachte vrolijk mee, al was hij zelf een mens. Daoi bedacht dat dat het misschien was, waarom ze hem had laten leven.. hij hield van het woud, het straalde van hem af, het stroomde door zijn bloed. Daoi wist wanneer ze iemand kon vertrouwen en wanneer niet, al twijfelde ze vaak aan haar eigen hart. 'Is er genoeg prooi,' vroeg Blade toen. Nu vond Daoi dat Swiftstep genoeg gezegd had. Straks moest ze nog jaloers worden op hem, zeg! 'Het gaat. We hebben genoeg om te overleven, maar niet genoeg om goed doorvoed te zijn. Alles wat we vinden hebben we hard nodig.' Daoi grijnsde even breed naar Blade. 'Ik krijg echt problemen omdat ik jou heb laten lopen, grote prooi!' Haar grijns was speels. Swifstep naast haar lachte vrolijk mee en gaf Daoi een por. 'Moonstrike toch.. ik zal maar niets tegen onze leider zeggen!' Daoi blafte grappig en probeerde schuldig te kijken. 'Ik ben je eeuwig dankbaar, Swiftstep!' Lachend gaf ze hem een por terug. Toen trok ze een serieuze bek en keek weer naar Blade. 'Jij hebt zeker wel genoeg voedsel?'

"Het gaat. We hebben genoeg om te overleven, maar niet genoeg om goed doorvoed te zijn. Alles wat we vinden hebben we hard nodig." Antwoordde ze op zijn vraag en ze maakte er nog een grapje bij. "Ik krijg echt problemen omdat ik jou heb laten lopen, grote prooi!" Hij lachte en Swiftstep lachte mee. "Moonstrike toch.. ik zal maar niets tegen onze leider zeggen!" Zei Swiftstep en gaf haar een por. "Ik ben je eeuwig dankbaar, Swiftstep!" Lachte ze en gaf Swiftstep een por terug. " Dit vlees is moeilijk te krijgen hoor." Lachte hij en toen vroeg ze. "Jij hebt zeker wel genoeg voedsel?" Hij knikte en zei. " Het gaat wel. Ik eet die rotsooi niet wat zei eten maar ik vind mijn voedsel wel. Ik jaag net zoals jullie maar wel op afstand met wapen." Zo was het ook hij joeg op zijn prooi wand hij at vers eten. Niet uit blik. Dat was echt walgelijk. "Ik heb nog wat bij een boom verstopt en ingegraven. Als je wat terug gaat naar de plek waar we eerst vochten vind je dat wel." Zei hij en keek naar haar voor haar reactie.

De man vertelde dat ook hij jaagde, wat Daoi enigszins verbaasde. Jaagden mensen nog? De moderne mens was er juist zo trots op dat ze dat tijdperk achter zich gelaten hadden, dat ze geen monsters meer waren. 'Ik heb nog wat ingegraven bij een boom. Als je wat terug gaat naar de plek waar we eerst vochten vind je dat wel.' Daoi knikte en keek daarna verbaasd. 'Geef je je eten zomaar weg?' Ze keek wat ongelovig. Swiftstep volgde haar voorbeeld overdreven en staarde Blade nep geschrokken aan. Daarna keek hij weer naar haar. 'Gevochten? En toen heb je deze grote man niet afgemaakt?' Hij leek wat verbaasd. Daoi schoot in de lach. 'Tuurlijk niet. Hij was veel te grappig en bleek later nog aardig te zijn ook! We hebben wat vampiers afgemaakt. Volgende keer nemen we jou mee, beloofd.' Daoi grijnsde naar de ietwat verbijsterde Swiftstep, die toen maar zijn kop schudde. Zich ongetwijfeld afvragend wat hij van vrouwen moest denken. En inderdaad. 'Vrouwen..' mompelde hij, met een knipoog naar Blade.

"Geef je je eten zomaar weg?" Vroeg ze ongelovig. Hij had nog alle de tijd om nog voedsel te vinden en als hij niets vond at hij wel wat uit blik bij de N.C.S.. "Gevochten? En toen heb je deze grote man niet afgemaakt?" Vroeg Swiftstep verbaasd. " Ze heeft geprobeerd." Lachte hij mee toen zij ook in de lach schoot. "Tuurlijk niet. Hij was veel te grappig en bleek later nog aardig te zijn ook! We hebben wat vampiers afgemaakt. Volgende keer nemen we jou mee, beloofd." Grijnsde ze. " Wat was er dan zo grappig aan al ik je probeer af te maken." Grijnsde hij nu. 'Vrouwen.." Mompelde Swiftep en hij knikte begrijpend. " Ik snap je." Zei Blade en hij meende een knipoog te zien. " Lag maar de volgende keer als je nog eens probeert mij te verslaan" Lachte hij. " Wat is er nu zo grappig aan?" Vroeg hij nogmaals. " Ben ik dan zo klein?" Lachte hij en bukte zich nog wat om het nog wat grappiger te maken.

' Ze heeft het geprobeerd.' Wierp Blade tegen. Daoi grijnsde op een brede, wolfachtige manier. ' Wat was er dan zo grappig aan als ik je probeer af te maken?' Dit leek Blade niet te begrijpen. Daoi moest daar over nadenken. De adrenaline die dan door je lijf giert? Het besef dat hij haar nog niet kon doden? 'Ik snap je,' viel Blade Swifstep blij. 'Gaan jullie nu samenzweren?' Daoi probeerde beledigd te klinken, al ging dat haar niet zo goed af. Blade wilde blijkbaar echt antwoord. 'Wat is er nu zo grappig aan? Ben ik dan zo klein?' Hij bukte, zodat hij voor de grote wolven nog kleiner was. Daoi schoot nu echt in de lach. Met een zacht gehuil sprong ze over hem heen. 'Ja. Ik kan niet zo hoog springen,' vertelde ze met een brede grijns. De anderen konden het ook veel beter. Zij was weer sneller. Ook Swiftstep sprong over Blade heen, net als in het circus. Nooit gedacht zulke lol te hebben.

Hij was blij toen zijn act gelukt was en haar zag lachen. Maar wel als wol natuurlijk. Zacht huilend sprong ze over hem heen en zei toen. "Ja. Ik kan niet zo hoog springen." Ze grijnsde daarbij en toen sprong Swiftstep over hem. Die al iets hoger sprong. Hij lachte en rolde naar voor voor als ze nog een zouden springen en tegen hem sprongen. Hij wij niet per ongelijk wolf willen worden. Toen stond hij op en wreef met zijn handpalm over zijn jas om al de grond van zijn jas te krijgen. " Het word hier om de minut leuker." Zei hij met een glimlach. Hij had er ook lol van. En hij had nooit gedacht dat hij die lol zou hebben met twee paar wolven. Maar hij was ook een bos type dus was dat ook niet zo moeilijk. " En.. Heb je nog zo van die trucjes?" Vroeg hij en keek ze beide vriendschappelijk aan.

'Het wordt met de minuut leuker,' meende Blade. Swiftstep en Daoi knikten instemmend. 'En.. heb je nog zo van die trucjes?' Nu kreeg Swiftstep een twinkeling in zijn ogen; hij was iets van plan. Een zacht geritsel maakte dat Daoi snel omkeek. Maar nog voor ze iets kon doen sprong Swiftstep naar voren en greep een prooi, die hij uit de bosjes sleepte, richting de anderen. 'Dat is één van de kunstjes waar wij heel goed in zijn, is het niet, Moonstrike?' Hij lachte hard. Daoi lachte mee. 'Ja, daar zijn we de beste in! Probeer dat maar eens met je tanden, Blade. Dat is nog moeilijk voor mensen!' Blade had ondertussen al de grond weer van zijn jas geveegd. Daoi grijnsde naar Swiftstep. 'De enige prooi hier en die maak jij af. Het is hier een godvergeten gebied moet je weten. Het is dat wij wolven er af en toe komen, maar anders..' Voordat de Sinisterpackwolven dit stukje bos als hun terrein hadden bestempeld, alleen om te rennen, was het een stuk Wasteland. Nu was het hetzelfde, alleen stonden overal wolvenpootafdrukken in de grond.

Het was Swiftstep die antwoordde en hij sprong in der struiken. Toen kwam hij terug met een prooi en liet die voor hun liggen. "Dat is één van de kunstjes waar wij heel goed in zijn, is het niet, Moonstrike?" Lachte Swiftstep en Daoi antwoordde. "Ja, daar zijn we de beste in! Probeer dat maar eens met je tanden, Blade. Dat is nog moeilijk voor mensen!" Hij knikte toegevend en antwoordde." Inderdaad maar ik heb daar andere kunstjes voor." "De enige prooi hier en die maak jij af. Het is hier een godvergeten gebied moet je weten. Het is dat wij wolven er af en toe komen, maar anders.." Zei Swiftstep. Hij knikte " Ik weet dat did hier slecht jachtgebied is met al die machines van de N.C.S. maar ik kan er mee leven. Verder ga ik niet anders is de kans groot dat ik de prooi word en dat is niet de bedoeling. Ik dood ze meestal met geweren maar af en toe om mijn stealth te trainen dood ik ze met het zwaard." Vertelde hij. Het was nog tamelijk gemakkelijk om prooi met zijn katana te doden als je wist wat hij moest doen. Wolven kon hij nooit besluipen wand die roken hem al veel te snel.