Search and slay

'Terug naar huis?' vroeg Grace. 'O, sorry, Deathdealer's Castle?' Falco keek haar aan en zei "IS goed, ik ben nog niet slaperig maar even rusten is wel handig." Falco keek naar Grace en zei "Het was leuk, ik zal je niet vergeten na morgen. Ik zal van je houden tot de dood. Al zou je mij die brengen" Hij zat op de bijrijders stoel. ALs hij zou rijden dan zou hij het weer verkeerd doen. Hij kon een beetje rijden maar heel goed vliegen en dit was niet echt een helikopter. Hij gaapte even,misschien was hij vermoeider dan hij dacht. Falco begon te tellen. Zeven keer gebeten. Hij was alleen moe geworden verder niks. Nog steeds stroomde er bloed uit Falco´s wonden die langzaam begonnen te genezen. Falco veegde het bloed weg en begon zijn hoofdwond schoon te maken met een doek.

(inspiratieloos)

'Het was leuk, ik zal het niet vergeten na morgen. Ik zal van je houden tot de dood.' Falco begon zijn wonden schoon te maken. Grace stapte in de auto, nu wat rustiger rijdend dan eerst. Grace kon zich bijna niet meer voorstellen hoe ze negentig jaar zonder hem geleefd had, hoe ze hem ooit gehaat had.. Ze kon het niet meer aan. De koplampen schenen zachtjes voor zich uit, het pad verlichtend. Grace lette goed op de verraderlijke bochtjes en kronkels die dit weggetje rijk was. Zelf was ze halleluja niet gebeten. Werephyre zijn leek haar echt vreselijk, afschuwelijk en nog eens walgelijk ook. Grace merkte dat de wijn haar reactievermogen iets had afgezwakt, maar haar niet dronken gemaakt had. Ze lette alleen wat minder op. Haar omgeving werd af en toe een waas, al kon dat best door vermoeidheid veroorzaakt zijn. Allemaal mogelijk. Hierdoor hoorde ze niet dat er een geluid achter haar klonk. Grace vroeg zich af wat de wolven allemaal op één plek deden. Niet echt normaal, toch? Net of ze achter iets aanzaten.. of iemand. Ze vergat de kwestie even, maar steeds dook het op als een zeurende vraag. Ze hoorde een vaag gezoem achter zich, maar nam aan dat het de auto was. Het ding zag er een beetje gammel uit, wat wilde je na jaren van leegstand in het gebouw waar ze het ding vandaan hadden? Het volgende geluid maakte dat Grace zich om wilde draaien, maar het was al te laat. Er stak een klein pijltje uit haar rug, met een teentje knoflook eraan. Grace sloeg naar voren, met moeite haar handen aan het stuur houdend. Wie schoot er op haar? Een Ghoulhunter was het doelwit van de wolven geweest, en had gezien dat de vrouw die de wolven had bevochten geen gewoon mens was. De Ghoulhunter was door hen gered van een zeer pijnlijke dood, al had hij niet bedacht dat hij hierdoor een nog piijnlijkere dood kon krijgen.. Grace voelde met één hand naar het pijltje en trok het uit haar rug. Het was niet dodelijk, maar het was met kracht geschoten. Ze voelde zich een beetje wazig.. slaapmiddel? Haar omgeving werd streperig, Grace knipperde heftig met haar ogen maar zwaaide een beetje heen en weer. Die Ghoulhunter wachtte gewoon tot ze neerging! Haar lichaam begon al te vechten tegen het middel, maar zou het op tijd weg zijn?

Falco zag dat Grace door iets werd geraakt en keek naar haar en vroeg "Wat is er aan de hand Grace." Hij hoorde iets gedempts en door zijn draai met zijn hoofd schoot er een pijl recht in het dashboard. Falco zag het teentje knoflook en stond op. "Verdomde ghoulhunters! IK BEN EEN MENS GEEN VAMPIER, IK PROBEER JULLIE TE REDDEN VAN DE DOOD." Falco trok zijn zwaarden en een pijl trof hem in zijn arm. Hij rukte het knoflook eraf en at het op en riep "Oh nee, nu heb ik een slechte adem help me...." Hij viel neer 2 pijlen staken uit zijn lichaam. Falco rekende in zijn bewustzijn. Alcohol + Slaapmiddelen = Knockout = gelijk aan valspelende Ghoulhunters. Falco lag half te slapen daar op de grond. Hij zag niks en was weg.

Vaag hoorde Grace Falco wat schreeuwen. Ze knipperde verwoed met haar ogen, en voelde zich alweer wat beter. Falco daarentegen viel juist om. Twee pijltjes staken uit zijn lichaam. Grace draaide zich woest om. Deze man had echt geen hersenen! Deze wist jammer genoeg wel wat van vals spelen. Jammer dan. Grace bukte voor een pijltje, die al wat minder afgeschoten leken te worden. De helft was mis. Ze ging iets langzamer rijden, en de man haalde haar een beetje in. Toen drukte ze stevig op de rem. Met luid gepiep stopte de auto meteen, en met een nog luidere bonk knalde de man tegen de auto aan. Zijn pistool viel op de grond. Grace rukte een knoflookteentje van het pijltje in het dashboard en ging naar hem toe. Ze greep hem bij zijn kleding en trok hem omhoog, waarna ze de knoflook in zijn mond duwde. 'Ben je gek?' siste ze, haar ogen tot spleetjes geknepen. Ze keek even snel naar Falco. Daarna drukte ze de man in de achterbank, en vroeg met een dwingende stem aan hem;'Waarom ben je ons gevolgd?' Haar hand had zijn jas nog steeds pijnlijk dicht bij de keel vast, en kneep flink. NIemand viel haar zomaar aan! Dit liet ze niet over haar kant gaan. Een paar vampiers wilden vast wel wat met hem spelen.. Grace had een kille, serieuze blik in haar ogen, de eigenschap waar zo om bekend stond. Een kille moordmachine, zonder scrupules. Zijn angst was bijna te ruiken.

Falco´s bloed had het slaapmiddel al geneutraliseerd en hij stond wankel op. Hij liep naar de man toe die bij Grace stond of beter gezegd door Grace de lucht in werd gehouden. Falco wanklede en herstelde zich en brulde "Hoe durfde je op haar te schieten! Op mij oke, maar niet op iemand die ik meer leuk vind dan goed voor iedereeen is." Falco zweeg. "Heeft je moeder je geen manieren geleerd" Falco balde zijn vuist en sloege tegen de man zijn kaak. Falco kreeg een idee en zei "Grace, misschien moet je hem bijten dan kunnen we hem achterlaten bij Alice, of jij wilt hem martelen." Falco richtte zich tot de man en zei "Trouwens, ik ben een mens, denk ik, in ieder geval ik ben geen weerwolf of vampier dus voordat je als een gestoorde maniak begind te schieten denk na, want nu ga je zeker dood" Falco grijnste de man aan, deze verdiende te sterven.

Grace haar ogen schoten bijna vuur naar het nu hulpeloze schepseltje in haar greep. Falco's onsterfelijke bloed had zijn werk gedaan. Hij stond wankel op, en schreeuwde tegen de man. 'Hoe durf je op haar te schieten! Op mij, oké, maar niet op iemand die ik leuker vind dan goed is voor iedereen!' Een gebalde vuist raakte de man bij zijn kaak, die kraakte. Een piepend geluid kwam uit zijn keel. Als Grace een kat was geweest, was deze man zeker de muis. Falco keek naar Grace, die de man vast bleef houden. 'Grace, misschien moet je hem bijten, dan kunnen we hem achterlaten bij Alice, of jij wilt hem martelen?' Grace begon na te denken, terwijl Falco zich tot de man richtte. 'Ik ben een mens, denk ik, in ieder geval ben ik geen weerwolf of vampier, dus voor je als een gestoorde maniak gaat schieten, denk na. Nu ga je zeker dood.' Grace zag Falco's grijns, en keek de sidderende man even moordzuchtig aan. 'Je hebt hem gehoord, misbaksel. Ik mag beslissen over je leven.. beter gezegd, over je dood.' De man sidderde en sloeg zijn ogen neer. Grace schudde hem even door elkaar. 'Ik geef hem aan een paar studenten. Levend oefenmateriaal is het beste, dat zweer ik je.' Grace inspecteerde de man even. 'Maar ze mogen hem niet bijten. Dit is gewoon een te walgelijk iets om tot vampier te maken.' Grace sloeg de man tegen zijn slaap na deze woorden, zodat hij knock-out ging. Daarna besloot ze hem even te controleren op wapens, voor het geval hij wakker werd voor ze Deathdealer's Castle bereikten.

'Ik geef hem aan een paar studenten. Levend oefenmateriaal is het beste, dat zweer ik je.' Grace inspecteerde de man even. 'Maar ze mogen hem niet bijten. Dit is gewoon een te walgelijk iets om tot vampier te maken.' Grace sloeg de man tegen zijn slaap na dat ze uitgesproken was en de man viel Knock-Out. Falco zei tegen haar "Als hij word gebeten stuur hem dan naar mij goed? Ik kan wel iets nieuws gebruiken voor mijn jachtzaal. Ik neem aan dat je daar nooit van gehoord hebt, omdat er geen overlevenden waren." Falco trainde op levende wezens in zijn prive jacht zaal, sommige kregen maximaal een mes maar met pech kreeg je een vork. (XD) Dan ging Falco erachter aan met zijn wapens en dan stierf je. een makkelijk spelletje. Voor Falco dan. Hij glimlachte met de gedachte van de schreeuwende slachtoffer. Hij keek naar de man en prikte voor de lol een paar keer met dat slaapmiddel pijltje in zijn nek.

'Als hij wordt gebeten, stuur hem dan naar mij toe. Ik kan wel iets nieuws gebruiken voor mijn jachtzaal. Ik neem aan dat je daar nooit van gehoord hebt, omdat er geen overlevenden zijn.' Grace trok even een wenkbrauw op. Ja, dat kon ook. Een beeld van Falco met een mes tegenover dit zielige hoopje mens met een lepel deed haar ogen schitteren. Falco prikte hun slachtoffer een beetje met een pijltje. 'Knoflook,' snoof Grace. Vampiers konden tegen knoflook, al stonk het enorm. Amateurtje was het geweest. 'Ik zal erop toe zien dat dat gebeurt, mocht hij onze training overleven,' glimlachte Grace. Ze vond het altijd leuker om naar haar leerlingen te kijken; die waren soms zo klunzig dat de dood lang op afstand bleef. Zij was al te getraind om hem te missen. Grace keek nog even rond voor ze ging zitten in de auto. Misschien had hij nog vriendjes meegebracht. 'Heb jij nog anderen gezien? Een pijltje tussen je schouderbladen voelt net als een slechte acupunctuurbehandeling,' vroeg Grace aan Falco. Als ze tien van zulke mannetjes in de achterbak moest proppen ging het goed mis. Dag, levend oefenmateriaal. Zelf zag ze niets, maar toch bleef Grace nog even staan, om zeker van haar zaak te zijn.

'Heb jij nog anderen gezien? Een pijltje tussen je schouderbladen voelt net als een slechte acupunctuurbehandeling,' vroeg Grace. Falco keek haar aan en zei "Ik heb geen anderen gezien en trouwens acupunctuurbehandeling??? wat is dat in Corvinus naam eigenllijk?" Falco keek vragend naar Grace. Hij wist het echt niet. Het klonk niet echt fijn maar Falco zou er hopelijk en waarschijnlijk geen last aan beleven. Hij peuterde onhandig aan het opgedroogde bloed om het weg te halen en vroeg "Kennen jullie ook douche´s? Ik kan er wel een gebruiken" Falco zat onder opgedroogd bloed en weerwolf kwijl. Hij stonk naar natte hond of natte wolf. Hij vond het irritant na eventjes vechten en je bent gelijk smerig en je stinkt. Falco probeerde even het kwijl weg te vegen maar het bleef plakken, net lijnm. Falco vloekte en hoopte dat de vampieren douche´s hadden ookal leefden ze niet echt in het heden.

'Ik heb geen anderen gezien. Wat is een acupunctuurbehandeling in Corvinus naam?' Grace grinnikte even. 'Een soort alternatieve geneeswijze; je word geprikt om je energiebanen goed te krijgen. Echt een hoop gezeur.' Grace ging in de auto zitten, maar merkte dat haar kleding een beetje glansde in het maanlicht. Wolven zijn gore beesten, geloof me. Kwijl.. 'Kennen jullie ook douches? Ik kan er wel één gebruiken.' Grace knikte. 'Ik ook, dus ja, we hebben douches. Kom op zeg, alsof ik niet vaker onder het wolvenkwijl zit.' Het was echt, echt vies spul. Dat was eigenlijk de enige reden die Grace tegen de wolvenjacht aan kon voeren. Nou ja. Ze trapte weer op de gaspedaal. 'Doe maar net of je erg gewond bent van de wolvenjacht. Dan zeg ik dat je het net overleefd hebt en dat ik je ga laten creperen. De volgende dag ben je gevlucht, zonder dat iemand het doorhad.' Grace had haar plannen klaar. Ze was niet van plan iedereen van haar relatie te vertellen. Een relatie met een vampiermoordenaar, ja, fijn, zouden ze blij van worden.

'Doe maar net of je erg gewond bent van de wolvenjacht. Dan zeg ik dat je het net overleefd hebt en dat ik je ga laten creperen. De volgende dag ben je gevlucht, zonder dat iemand het doorhad.' Falco keek naar Grace nadat ze klaar was en pakte een mes. "Zoals dit bijvoorbeeld." Hij trok zijn mes en sneed zijn borstkas open. Het deed pijn alleen de zenuwen waren snel genezen dus de wond jeukte en irriteerde nog. Falco begon met het mes wat wonden te maken. "Het doet toch niet veel pijn, Ik heb liever een paar wonden dan dat jij word verstoten en vermoord." Falco keek haar aan "Als iemand hier achter komt, dan zijn we beiden verdoemd. Jij hoort hier thuis en ik in mijn kantoor." Falco keek naar de weg en baalde. Misschien moest hij eens uit zijn kantoor gaan om een huisje of paleisje te nemen. Corvinus had een landhuis dus waarom hij niet. Hij dacht even na en besloot dat hij er misschien een zou nemen. Een landhuis met honden en bewakers of juist geen bewakers.

Grace trok even een grimas toen Falco zichzelf sneed. Even voelde ze een schok in haar eigen borstkas, net of hij haar gesneden had. Ze negeerde de pijn, die al snel weer verdween. Gelukkig. Ze had geen zin om zelf gewond te zijn. 'Het doet toch niet veel pijn, ik heb liever een paar wonden dan dat jij word verstoten en vermoord.' Grace grijnsde even. 'Wees maar niet bang, ik word niet verstoten. Ze maken me direct af.' Falco sprak verder. 'Als iemand hier achter komt zijn we beiden verdoemd. Jij hoort hier thuis en ik in mijn kantoor.' Grace knikte. Hij had gelijk. Deathdealer's Castle was haar thuis, en zou waarschijnlijk haar enige zijn. Een kantoorbaantje leek haar vreselijk, tussen vier muren je werk doen, in opdracht van iemand anders. Zij had de vrijheid naar buiten te lopen, ze had de verantwoording opdrachten te geven. Hier was zij de leider. Daar was Falco de leider. Toch was ze afhankelijk van haar pack. Zij moest doen wat zij het beste achtte, maar wat niet teveel in strijd was met hun mening. Macht was breekbaar. Het kasteel doemde voor haar op. Sommigen zou de donkere, onheilspellende verschijning misschien intimideren, maar haar gaf het een gevoel van thuiskomst. Ze wist dat ze er veilig was, en als ze dan toch moest sterven, wilde ze dat tussen die muren. De enige muren die haar ooit rust en geborgenheid hadden gegund, die geluk en fijne herinneringen waarborgden. Zou Falco dat ook zo voelen bij zijn eigen thuis, of was dat haar eigen stukje onzinnig sentiment?

Falco dacht nog even verder aan een mooi en groot huis. Na vandaag zou er veel veranderen. Hij zou moeten omgaan met een verlies dat hij wel zou moeten verdragen. Hij zou er wel overheen komen goed schiks of kwaad schiks. Hij keek naar het kasteel en zei toen tegen Grace. "Sla me, Sla me hard en sleep me dan naar binnen, anders kan het ongeloofwaardig lijken." Falco rilde even door het kasteel. Hij kon daar vermoord worden. Hij wou nog niet dood, nog niet. Hij wou nog eerst wat dingen doen. Hij keek even naar Grace en zei "Je hoorde me goed, sla me knock out. Dan kunnen ze niks vermoeden. Als ze vragen waarom ik geen trainings doel word zeg dan iets van dat je me alleen wilt laten creperen. Falco klikte zijn wapens los en wachtte af tot de klap. Hij deed zijn ogen dicht en verslapte zijn spieren en wachte rustig af.

'Sla me.' Zijn stem raakte doel als een vuistslag recht in haar gezicht. 'Sla me hard, en sleep me dan naar binnen.' Grace deed of ze hem niet hoorde, bleef voor zich uit kijken. Het kasteel kwam steeds dichterbij. Grace vroeg zich af waar ze de auto moest dumpen. 'Je hoorde me goed. Sla me knock out. Dan kunnen ze niets vermoeden.' Grace knikte moeizaam, haar hoofd wilde niet toegeven aan het verlammende signaal dat haar hersenen uitzonden. Ze kon het niet. Ze wilde het niet. Het was nodig. Er was een tweestrijd in haar aan de gang. Je kunt je geliefde toch niet slaan? Wil je hem dan dood hebben? Grace trapte hard op de rem, Falco had zich al voorbereid op de slag. Ze haalde even diep adem, sloot haar ogen en ademde weer uit. De autodeur sloeg het volgende moment achter haar dicht. Dat ene geluid bepaalde haar beslissing. Als ze stond sloeg ze beter. Grace liep om de auto heen, naar Falco toe. 'Het spijt me,' fluisterde ze zachtjes. De volgende seconde raakte haar gebalde vuist zijn hoofd hard, en ze keek toe hoe haar slag effect had. Iets wat ze hun hele gevecht niet voor elkaar had kunnen krijgen was nu gebeurd. Met één slag. Grace zuchtte, deed zijn deur open en sleepte Falco voort. Een stukje droeg ze hem, maar daarna sleepte hij gewoon over de grond. 'Doe de deur open,' riep ze het kasteel in. Zo snel mogelijk werd er aan haar bevel gehoorzaamd. De Ghoulhunter zou ze later uitleveren. Eerst moest Falco naar de kerkers. Met een kille blik in haar ogen liet Grace hem daar onderbrengen. Ze zou het later wel aan iedereen uitleggen.

Falco voelde de vuist en hij ging knock-out. Falco viel in een droom. Hij liep door de wei achtervolgd door een paar schapen. Ze mekkerden ´beeeeblud beeeblud, beeeblood.´ De schapen zagen eruit. Falco lachte zich dood ookal was hij in zijn droom in gevaar. Het een op het ander gebeurde en hij verloor zijn broek doordat een schaap het los trok. Falco trok een mes en van het een kwam het ander. Hij had een mooie wollen broek. ondertussen buiten Falco´s vage droomwereldje. Hij werd over de grond gesleept richting de kerkers en werd hard handig wakker gemaakt. Voor hem stond een vampier die hij niet kende. "Wakker worden hapje." Zei de vampier terwijl hij door elkaar werd geschut. "Joh, probeer je een milkshake van me te maken" Falco kreeg een hand bij zijn keel en werd omhoog getrokken en in de lucht gehouden. Een moment later vloog Falco´s laars in het gezicht van de vampier en aan het einde van de laars zat een mes. De vampier verloor een oog en Falco zette hem vast met twee messen door zijn handen. Falco keek op en zag er nog een staan. Falco keek snel op zijn horloge en vloekte nog twee uur en dan zou hij opgehaald worden.

'Wakker worden, hapje,' was het eerste wat Grace hoorden toen ze de kerkers binnen liep. Stuk onbenul. Ze had ze nog wel zo op het hart gedrukt dat de bommen af konden gaan (pure bluf natuurlijk, maar goed..) Ze hoorde wat geschreeuw van de vampier en draaide met haar ogen. Straf kwam hard aan. Ze had de Ghoulhunter bij de studenten gedumpt. Hoe hij piepte van angst was bijna te grappig geweest. Grace sloeg de deur naar de cel open. 'En wat had ik verteld over; laat de gevangene langzaam creperen?' Haar gezicht straalde minachting uit. De vampier liet Falco los. Één oog. Eigen schuld dan maar. Grace keek naar de vampier, ze hoefde niets te zeggen. Hij rende weg. 'Die is gedegradeerd,' mompelde Grace, naar Falco kijkend. 'Doe je het nog?' Ze hoopte dat haar slag niet te hard was geweest, al was hij natuurlijk onsterfelijk. Grace zorgde dat haar uitdrukking koel bleef. Twee uur, dat was wat haar nog restte. Dan ging het gewone leven verder. Wat ze al zo'n zestig jaar volhield. Wat was het leven toch hard. Zelfs voor een ondode.

'Doe je het nog?' vroeg Grace nadat de vampier was weggelopen en falco zei "Hoe bedoel je, leven of sukkels een lesje leren. Want beide lukt me nog." Falco veegde wat bloed weg en zei "Is de mantel goed of wil je een andere." Hij keek even in de kerker rond en stond nu volledig op en vroeg "Moet ik me laatste 2 uur hier blijven of moet ik naar mijn oude vertrekken." Falco ging naar haar toe en zag dat ze even alleen waren. Hij keek haar aan en zei "Misschien moeten we nu zorgen dat we elkaar niet vergeten" Hij bracht zijn gezicht iets dichter bij die van haar. Hij wou haar niet vergeten hij had het leuk gehad met haar ondanks dat hij bijna vaak dood was gemaakt. Hij zou er misschien spijt van krijgen. Alleen hij wou haar neit meer vergeten misschien dat hij haar ooit weer eens zou tegen komen zonder dat ze elkaar de strot open willen snijden. Hij keek in haar ogen. Hij kwam dichterbij en zei "Wanneer die helikopter komt ben ik weg en al moet ik je vermoorden ik blijf van je houden. Onthoud dat Grace." Hij wou haar een kus geven voordat hij zou weggaan.

'Hoe bedoel je, leven of sukkels een lesje leren. Want beide manieren lukt me nog.' Grace schudde haar hoofd. Mannen, die groeiden nooit helemaal op. 'Is de mantel goed?' vroeg Falco. Grace knikte. 'Ik vind het een erg mooie mantel, bedankt.' Ze meende het. Het was koud en vochtig in de cel. De avond begon ook in te vallen. Veel vampiers waren nu bezig met oefenen, jagen of wat dan ook. Het kasteel was zo goed als verlaten, op een paar na. 'Misschien moeten we nu zorgen dat we elkaar niet vergeten,' hoorde ze opeens vlak naast zich. Die had ze even niet aan zien komen! Tijdens haar gedachtenmaalstroom was Falco naast haar komen staan. Grace vond het nu helemaal niet meer erg. Eerst had ze hem af willen maken, nu wilde ze zichzelf wel afmaken als hij eraan ging. Ironisch, toch? 'Wanneer die helikopter komt ben ik weg en al moet ik je vermoorden, ik blijf altijd van je houden. Onthoud dat, Grace.' Grace voelde de tranen bijna in haar ogen komen toen ze nogmaals knikte. 'Ik zal je nooit vergeten, zelfs niet als ik dat zou willen. Ik zal je altijd herinneren, misschien als stekelvarken, misschien als degene die me mee nam naar een restaurant, maar ik vergeet je nooit, Falco Ironfist.' Haar hoofd was nu wel erg dicht bij het zijne, maar het maakte haar niet uit. Het had bijna een sprookje kunnen zijn, afgezien van de rottende kelder en alles wat mis kon gaan. Ze moest een manier verzinnen om hem veilig het kasteel uit te krijgen.. Onbewust bewoog ze wat dichter naar hem toe.

'Ik zal je nooit vergeten, zelfs niet als ik dat zou willen. Ik zal je altijd herinneren, misschien als stekelvarken, misschien als degene die me mee nam naar een restaurant, maar ik vergeet je nooit, Falco Ironfist.' zei Grace. Falco merkte dat hun hoofden dicht bij elkaar waren. Hij lachte even zacht en plots leek het alsof ze niet meer in de koude kerker zaten. Voor Falco was alles om hem heen vervaagd. Hij wist het meer zeker dan allle andere dingen zeker. Hij hield van Grace. "Misschien dat het ooit mogelijk is dat we bij elkaar kunnen zijn zonder op te hoeven passen of een excuus te verzinnen. Jammer dat we van andere soort zijn. Nu ik nadenk zou ik voor jou vampier willen worden ookal zal ik spijt krijgen van die levenstijl. Het is niet mogelijk dus zal ik in gedachte bij je blijven." Hij voelde zich als wanneer je erg schrikt en je hart in je keel zit, alleen dit voelde goed. "Ik zal van je blijven houden en ik laat je niet vermoorden daar zorg ik voor. Al kost het mij mijn leven." Hij bewoog zijn mond richting die van haar. Hij ging haar een kus geven en zat nu vlak voor Grace en haar lippen. Als zij het goedzou keuren en hetzelfde voelde zouden ze een teken van hun liefde naar elkaar hebben.

'Misschien dat we ooit zonder excuus bij elkaar kunnen zijn. Jammer dat we van een andere soort zijn. Nu ik nadenk zou ik voor jou best vampier willen worden ook al zal ik er spijt van krijgen. Het is niet mogelijk, dus zal ik in gedachten bij je blijven.' Grace glimlachte. 'Dat weet ik, en dat geld ook voor mij. Ik zou geen mens kunnen worden, en ik kan ook niet naar je basis komen. Dat valt een beetje op.' 'Ik zal van je blijven houden en ik laat je niet vermoorden. Al kost het me mijn leven.' Grace haar glimlach kreeg iets melancholieks. 'Als een vampier je krenkt zal hij het weten ook. Mijn leven is me niets waard zonder jou.' Grace sloot haar ogen even, maar deed ze toen weer open. Ze kon ieder lijntje in Falco's gezicht zien. Nu ze erover nadacht, ze kon geen mens verzinnen die met een vampier wilde zoenen.. de gedachte werd uit haar hoofd geband. Het ging nu om hem.. en om haar. Grace deed het zelfde als hij en bracht haar gezicht dichter bij dat van hem, al durfde ze de eerste stap niet te zetten. Als er nu iemand binnen kwam.. Ze probeerde alle gedachten uit haar hoofd te bannen. Het lukte steeds net niet. Kon ze haar zorgen maar vergeten..

'Ik zal van je blijven houden en ik laat je niet vermoorden. Al kost het me mijn leven.' Grace haar glimlach kreeg iets melancholieks. 'Als een vampier je krenkt zal hij het weten ook. Mijn leven is me niets waard zonder jou.' Grace sloot haar ogen even, maar deed ze toen weer open. Falco glimlachte naar haar. "Ik laat me niet klein krijgen door 1 vampier. Ze zullen mij met velen moeten doden en om jouw te haten moeten ze de wereld op me af sturen dan nog zal je in mijn hart een plaats hebben." Dit was niet een van de romantische plekken. In een kerker met enkele bloedvlekken op de grond. Enkele bloedvegen op zijn rug maar het ging om het moment. Hij zou het leven niet meer opgeven, nu vocht hij voor nog iets voor zijn hart. Hij zou de balans blijven houden, hij zou gedeeltelijk zoals corvinus worden. Niet meer de rassen opjagen tot de dood. De vampieren in ieder geval zullen wel last van hen krijgen als er te veel komen. Nu zal hij niet meer voor de lol langsgaan bij een patrouile. Falco twijfelde in gedachte een seconde maar zette toen de stap en gaf haar een zoen op haar mond. Hij bewoog een paar seconden niet en had haar in een omhelsing vast. Na een minuut liet hij los.

Een koude kerker. Bloedvlekken tegen de muren, het lijden in iedere steen geëtst. Geen Happy Ever After. Geen prins op een wit paard, geen zielige prinses in een toren. Geen koninkrijk om over te regeren, en al helemaal geen mogelijkheid om elkaar te zien, laat staan te trouwen, zoals in al die sprookjes. Maar voor Grace was het genoeg. Haar hart smolt, als ze er nog één had, toen hij, haar prins, een stap naar voren deed en haar kuste. Ze beantwoordde zijn kus, met de overtuiging van een prinses, al zou ze er nooit één worden. Prinsessen zijn geen moordenaars. Prinsessen zijn geen vampiers. Haar armen gleden om zijn nek, een minuut bleven ze zo staan, het sprookje niet loslatend. Daarna liet Grace Falco los, maar haar blik bleef hem vasthouden, alsof ze hem nooit meer zou zien. Het was ook zo, ze zou hem nooit meer zo vast kunnen houden. Snel, om haar verwarring te verbergen veegde Grace wat haar uit haar gezicht, hield haar ogen op de grond gericht toen ze haar blik van hem los had kunnen scheuren. Het leven was hard, het lot had haar liefde gebracht om die direct weer uit elkaar te scheuren, en haar hart in stukken achter te laten. Het kon haar niets schelen. Deze laatste momenten zouden haar voor altijd bijblijven, zouden haar niet verlaten tot het moment dat de laatste ademtocht tussen haar lippen ontsnapt was. Some things will last for ever

Falco wist dat als ze langer door zouden gegaan zijn ze gesnapt zouden worden door iets of iemand of hij zou het niet voor elkaar krijgen om weg te gaan. Hij keek naar zijn horloge en zag dat het klaarblijkelijk nog 1 uur was totdat hij weg zou moeten gaan. "Misschien dat er ooit een remedie komt tegen Vampirisme of tegen immortalisme. Misschien dat we ooit samen kunnen zijn. Helaas is dit niet het moment over een uur arriveerd de helikopter en onze timming is altijd vroeg. Ze kunnen elk moment hier zijn. Falco draaide zich om en liep bijna weg. Bedacht zich en ging naar Grace. "Blijf hier en zeg dat ik je nog net kon uitschakelen maar niet kon vermoorden" Hij gaf haar nog een korte kus op haar mond en trok toen als van uit het niets 2 lange zwaarden uit zijn mantel. Falco draaide ze even rond. "Grace, ik hou van je" Toen rende Falco weg uit de kerkers tot zijn spijt Grace achterlatend in de schaduw van hun liefde. Falco rende over de stenen gang en probeerde zich de route te herinneren. Hij kwam een paar vampiers onderweg tegen en die hadden de achtervolging in gezet. Falco vloekte en sprong uit het raam aan het einde van de gang velen glasscherven sprongen met hem mee en hij zakte de diepte in. Hij hoorde een vampier zeggen "Die is er geweest." Op dat moment greep Falco een touw en aan een helikopter werd hij omhooggetrokken de lucht in. Zijn helikopter. Zijn lippen warm en zacht door hun zoen zeiden "Vaarwel Grace." Toen vloog de helikopter terug naar de basis

Het deed meer pijn dan ze verwacht had. 'Misschien dat er ooit een remedie tegen vampirisme of immortalisme gevonden wordt. Misschien dat we ooit samen kunnen zijn. Onze helikopter is altijd vroeg. Ze kunnen elk moment hier zijn.' Hij draaide zich om en liep weg. Grace bedacht in een wazig gedeelte van haar hersenen dat ze iets moest doen om te voorkomen dat het uitlekte.. 'Blijf hier en zeg dat ik je nog net uit kon schakelen, maar niet vermoorden.' Grace knikte vaag. Er verslagen uit zien zou haar nu niet moeilijk vallen. 'Zeker..' Er volgde een korte kus, die haar het einde liet proeven, en Falco trok twee zwaarden. 'Ik houd van je, Grace.' 'Ik ook van jou,' mompelde ze, bedenkend dat Guus Meeuwis toch wel gelijk had. Vaag hoorde ze de wieken van de helikopter. Straks zou er wel verslag komen. Verslagen zakte ze tegen de muur, langzaam op de grond. 'Vaarwel, Falco,' was het laatste wat ze fluisterde. Haar blik werd wazig. Vampiers kwamen binnen, geschokt kijkend naar hun uitgebluste leidster. Vaag mompelde ze iets over verslagen zijn, maar ze kon niets meer zeggen. Iemand hees haar omhoog, en op dat moment werd alles zwart voor haar ogen. Het was voorbij.
Grace werd wakker, in haar eigen bed, in haar eigen kasteel, maar zonder haar hart. Figuurlijk. Dat was meegenomen op de eerste helikoptervlucht die het zou maken. Pijnlijk. Haar hoofd bonkte, ze was onwillig om ook maar iets te doen. Maar na een tijdje hield ze het niet meer vol. Grace moest en zou weten wat er gebeurd was volgens haar volgelingen. Ze moest iets doen. Als ze maar bezig bleef..