Search and slay

'Hier, of buiten,' vroeg grace. Falco strekte even en zei "Wat jij wil, jij doet de begin zet. Dames gaan voor" Hij strekte nogmaals en ging toen in een vechthouding staan. Falco was getraind in heel veel vecht sporten Shaolin, Kung fu, Karate, Capoeira, Pankration, Muay thai, Kendo, Tai chi, Nguni, Cha Quan en nog een paar. Hij stond gereed. Benen tegen elkaar en rechtop staand met zijn armen licht naast zijn zij. Zo kon hij blokeren en aanvallen. Hij ademde in en weer uit. Hij dacht aan zijn trainingen, nog steeds had hij er een stuk of 10 niet afgerond maar het merendeel wel. Hij dacht even na stokvechten zou moeilijk lukken dus 3 stijlen vielen af. Uiteindelijk had hij een paar vechtstijlen over en het was genoeg om te vechten met Grace, ze was sterk dat wist hij maar hoe sterk dat zou hij nu uitzoeken. Vampieren hebben snellere reflexen door hun bloed, alleen Falco had een ouder bloed in zich. Zij was misschien iets sneller maar dit ging niet alleen om snelheid.

'Wat jij wil, jij doet de begin zet. Dames gaan voor.' Falco strekte zich, en stond klaar. Grace bande alle andere gedachten uit haar geest, alle geluiden om zich heen. Ze keek nog een keer naar Daphne. 'Dit moet gebeuren. Haal me alsjeblieft niet uit mijn concentratie en doe niets wat hier de boel in de lucht laat vliegen.' Leiders konden niet altijd aardig zijn. Falco kende waarschijnlijk meer vechttechnieken dan zij, maar Grace was getraind in het ontwijken, het pareren, worstelen en aanvallen. Ze had een kleine, tengere gestalte, maar wilskracht en zelfverzekerdheid dreven haar waar anderen het opgaven. Grace knikte naar Falco. 'Hier dan maar.' Hij stond rustig, en Grace wist dat hij sterker was. Zijn hele lichaam was gespierd, zij was smal en bijna dun. Snelheid was één van haar specialiteiten. Falco had nog nooit eerder met haar gevochten, ook zij moest hem aftasten naar zijn zwakke plekken, maar dit gaf haar een kans. Grace sprong naar voren en sloeg, maar met minder kracht dan ze zou kunnen. Haar slag was harder dan een standaard mens of zelfs vampier, maar zwakker dan zij in haar armen had. Het viel niet op dat ze dit deed, maar de aanval was onderzoekend. Ze ontweek een paar van Falco's slagen, en sloeg toen zelf nogmaals terug.

Falco ontweek de eerste slag door met zijn armen gekruisd de arm van Grace omhoog te duwen. Hij haalde een paar keer zwak uit maar die ontwwek ze en sloeg toen tegen zijn schouder er kraakte iets maar hij draaide het even rond en er was niks. Hij deed zijn ogen dicht en rende toen tegen de muur op en maakte een achterwaartse Salto en trapte met zijn knie hoog door de lucht gericht op Grace haar buik. Hij had het gepland, hij zag snel voor zich hoe ze de trap zou ontwijken en waarschijnlijk zou proberen te toeslaan. Hij zou dan met zijn elleboog tussen haar schouderbladen slaan en als ze die ontweek haar onderuit halen met een harde trap. Hij dacht even na als hij haar nu zou raken dan zou hij haar overeind trekken en haar wegzwaaien als het zou lukken. Hij had haar misschien iets onderschat maar dat deden ze ook bij hem maar toch was hij sterker dan hij eruit zag terwijl hij al zo gespierd was.

Falco duwde haar arm omhoog, maar sloeg niet zo hard. Toch was hij zo gespierd. Handhaafde hij dezelfde techniek als zij? Er kraakte iets in zijn schouder, maar er was niets aan de hand. Plotseling maakte hij een salto door tegen de muur op te lopen. Grace probeerde de stoot te ontwijken, en ze raakte hem daarna hard. Maar ook hij sloeg raak. Tussen haar schouderbladen, en een harde trap haalde haar onderuit. Grace dacht snel na. Nu zou hij nog iets proberen.. Hij probeerde haar weg te zwaaien door haar arm te pakken. Iets onderschatten kon altijd. Grace had haar kracht vooral in haar armen, door de zware bijl. Ze schopte naar zijn maag, en als hij die zou ontwijken.. hij had haar arm vast, dus probeerde zij hem weg te zwaaien. De muur was vlakbij, met een beetje geluk zou de muur hem ontmoeten. Ontwijken kon bijna niet. Grace hoopte dat hij haar arm snel los zou laten, maar als hij dat niet deed zouden er een aantal snelle trappen volgen.

Hij raakte en zij raakte hem ook. Alleen Grace slingerde hem toen weg tege de muur. Hij kwam met een kracht tegen de stenen muur. Hij richte zijn vuisten en knieen naar voren en hij kwam hard tegen de muur aan. Door de kracht van zijn onsterfelijkheid en Grace haar krachten knalde hij met zijn armen door de muur heen. Hij trok ze los en overal zaten wonden op zijn armen. Hij liet ze aan haar zien door ze op te steken maar hij was alleen een beetje geirriteerd. De wonden genazen snel en er zat alleen nog maar bloed. Hij deed zijn ogen dicht en schoot vooruit en slide over de stenen vloer. Hij ging door haar benen heen over de grond en richtte met beide ellebogen op de knieholten en sloeg met volle kracht. Hij voelde de terug klap op zijn ellebogen en hij stond in een beweging op. Hij keek naar haar en hij had een stukje van zijn voorhoofd opengehaald op een manier. De wond ging langzaam dicht en vormde een litteken steen gruis kwam door de laatste open stukjes en vielen bebloed op de grond. Hij veegde het bloed van hem af. "Ik wil je niet in de verleiding brengen me te bijten. Wie weet wat er gebeurd als een al onsterfelijke gebeten word" Hij trok een wenkbrauw op en ademde in en uit en ging in een verdedigings houding staan.

Met een harde, doffe klap raakte Falco de muur. Grace keek toe hoe hij zijn armen losrukte en ze aan haar liet zien. Grace haalde haar schouders op. Zij was niet zo bloeddorstig. De laatste keer dat ze echt bloed gedronken had was een maand geleden. Het maakte haar niet sterker of zwakker. Plotseling was er die felle pijn in haar knieholten, en Grace klapte door haar benen heen. Op haar knieën zat ze op de grond, haar haar als een waaier voor haar gezicht. Falco stond snel op. Grace keek door haar haren heen, zag hem bloed wegvegen. 'Ik wil je niet in de verleiding brengen me te bijten. We weet wat er dan gebeurd..' Grace negeerde de pijn in haar benen, die snel verdween, en stond op. Haar haar gleed langzaam weg in die beweging, en haar gezicht was erg bleek. Voor gewone mensen was ze als uit een horrorfilm. 'Ik geloof niet dat jou bloed mij zou smaken. Mijn bloeddorst is lang niet zo groot als zou kunnen..' Haar verwondingen waren alweer verdwenen. Falco stond in de verdedigingshouding, Grace volgde zijn voorbeeld. Zij had de aanval geopend.

'Ik geloof niet dat jou bloed mij zou smaken. Mijn bloeddorst is lang niet zo groot als zou kunnen..´ zei Grace en ze ging ook in de verdedigings houding staan. "Nou je vriendinnetje daar is een mormel, ze drinkt bloed alsof het lucht is. Alleen ik heb meer doden op mijn naam staan dan jullie kunnen raden. Na vandaag heb ik 142 vampieren en weerwolven gedood." Hij keek haar aan en liep op haar af en sloeg een paarkeer nep voor haar gezicht. Toen sloeg hij met een volledige uithaal tegen Grace haar buik. Ze ontweek het en hij keerde terug. Hij had een plan nodig. Hij dook achterover en dacht na. Hij had nu even al zijn kracht nodig hij moest gaan razen. Hij dacht aan het beeld van zijn ouders die vermoord werden maar er gebeurde niks geen haat gedachte. Hij dacht aan de moord op Corvinus en haalde alle weggestopte emoties terug. Hij werd boos. Hij stond op en verzamelde zijn kracht en sloeg met al+ zijn woede richting Grace alleen hij miste en raakte een draagende stenen pilaar. Door de klap verschoven er een paar stenen. Hij hoorde ze vallen. Hij keek naar Grace en nam een aanloop en sprong richting haar en richtte in de lucht met zijn vuist op haar kaak. Zijn vuist was gebald en er stroomde bloed uit zijn handen door de kracht waarmee hij tot een vuist was gevormd en de klap zou hard aankomen als ze hem niet zou ontwijken.

'Nou, je vriendinnetje daar is een mormel, ze drinkt bloed alsof het lucht is. Alleen heb ik meer doden op mijn naam staan dan jullie kunnen raden. Na vandaag heb ik 142 vampieren en weerwolven gedood.' Grace zweeg. Hier had ze niets op aan te merken. Als hij kon tellen tenminste. Falco sloeg een paar keer nep tegen haar gezicht, maar Grace had zijn opzet door en ontweek de slag die bestemd was voor haar maag. Grace voelde zich nog niet moe, aangezien zij nu niets hoefde te doen. Straks zou dat wel veranderen. Falco sprong achteruit, zinnend op een plan. Een verandering in zijn ogen waarschuwde haar voor zijn plotselinge woede. Met al zijn kracht en woede sloeg hij naar haar, maar Grace ontweek nogmaals. De pilaar kraakte vervaarlijk, maar hield nog stand. Daarna richtte hij met die verschrikkelijke kracht op haar kaak. Die moest hard aankomen. Grace probeerde te ontwijken, maar de klap raakte de zijkant van haar hoofd. In haar draaiing schopte ze naar Falco met haar benen, maar de aanval was ongecoördineerd en miste. Nu was zij het die haar duizeligheid onderdrukte en wegsprong. Hij was te sterk voor haar, ze moest iets anders doen. Ze kon Falco niet doden, knock-out slaan was ook geen goed idee. Gewoon tegen de grond was de beste en tegelijk de moeilijkste methode. Grace kneep voor de show haar ogen even dicht en wankelde, alsof haar krachten haar verlieten. Ze rende naar Falco toe, sloeg, maar haar slag miste kracht. Deze kon hij makkelijk pareren. Ze stapte wat achteruit, probeerde al haar krachten te verzamelen.. Ze riep haar woede op, beheerste die even en liet hem toen los. Ze draaide zich om en rende naar de muur. Er klonk een doffe plof toen ze zich afzette. Het volgende moment drukte ze haar handen met al haar kracht tegen Falco's schouders, om hem tegen de grond te duwen.

Uiteindelijk dook ze met kracht met haar handen tegen zijn schouders op de grond. Hij lag nu door de plotselinge aanval op de grond en hij lag nu onder haar. Hij sloeg met zijn vuist tegen haar maag en met zijn andere vuist tegen haar hoofd beide misten. Zij was sneller maar hij was sterker. Hij pakte haar armen beet die nog op zijn schouders stonden. Hij duwde haar weg maar trok haar ook mee overeind en greep haar toen vast met zijn handen en trok haar mee overeind hij was ook ietes groter en greep haar keel vast en hield haar met zijn arm gestrekt omhoog. Haar nagels hadden tijdens de val zijn vlees doorboort en zijn schouders bloedden. Hij had haar nu vast en slingerde haar richting een muur. Alleen dat ging verkeerd en hij gleed weg. Hij belande op handen en voeten. Hij sprong weer omhoog en keek naar Grace. Zijn woede was pas net begonnen. Hij had zijn wonden geen tijd gegeven om te genezen. Zijn armen lagen overal open en zijn borstkas was rood gekleurd. ZIjn broek was een aantal keer gescheurd door de stenen en zijn benen waren onder het bloed. Zijn rechter arm lag uit de kom en lag gebogen. Hij keek er naar en trok aan zijn arm en die schoot weer goed. De wonden heelden en hij scheurde een stuk van zijn broeks pijp los en veegde al het bloed weg. Zijn gezicht stond strak. Hij kon dit niet volhouden. Overal om hem heen lag vampier bloed en als het in zijn wonden zou komen zou er iets kunnen gebeuren. Dat Corvinus niet kon veranderen betekend niet dat Falco niet kon veranderen. Hij zag daar een plas bloed liggen en dacht na. Hij kon het niet eeuwig volhouden. Hij wou weten of hij door het bloed van Corvinus hetzelfde was geworden. Hij keek Grace aan en hij wist het zeker hij zou imuum zijn voor eenkele beten maar een overdosis zou hem fataal worden en hij riep naar Grace "We gaan door alleen je mag bijten. Ik beloof dat ikniks zal doen als ik toch blijk te veranderen." Hij was zeker van zijn zaak enkele beten per dag zouden niet dodelijk zijn. Hij was de laatste in de bloedlijn van Corvinus.

Haar aanval lukte, haar nagels boorden in zijn schouders en ze lagen op de grond. De man onder haar had overal wonden, en zijn schoppen op haar maag en de slagen op haar hoofd misten. Falco greep haar armen, duwde haar weg maar greep haar toen vast. Samen stonden ze op, Falco slingerde haar tegen de muur. Tenminste, dat was de bedoeling. Falco gleed weg en Grace leunde slechts tegen de muur. Zijn arm lag uit de kom, maar niet lang. Ook Grace was nu moe. Haar armen zaten vol schaafwonden, ze trilde een beetje en was woedend. Ze waren gelijk aan elkaar. Zijn stem bereikte haar iets nadat hij uitgesproken was. 'We gaan door, alleen je mag me bijten. Ik beloof dat ik niks zal doen als ik toch blijk te veranderen.' Hij leek zeker van zijn zaak. Maar Grace twijfelde. 'En wat als je wel een vampier wordt? Dan worden je maatjes boos en vliegen we allemaal de lucht in!' Waarom dit gevecht eigenlijk? Hij had al van haar territorium af gemogen, zonder deze heisa. Grace bleef even staan, wachtend op zijn antwoord. Ze sloot haar ogen even, veegde haar lange haar uit haar gezicht. Haar wonden genazen en de duizeligheid werd minder. Haar genezende krachten verdrukten de vermoeidheid. Grace nam niet de moeite hem te laten uitademen voor zijn antwoord, rende weer naar hem toe. Hoewel ze dit niet vol zouden houden, ze zouden verder vechten.

Hij rende naar haar toe en praatte ondertussen "Ik wil weten of ik wel kan vechten zonder wapens en zonder hulp. Ik verander niet Corvinus veranderde ook niet en ik ben uit zijn bloedlijn" Hij stopte en zei "Ik haat jullie en ik wil jullie uitroeien, ik heb minder haat aan jullie dan aan de weerwolven. Wij hebben een gezamelijke vijand denk daar aan en als ik gelijk heb dat ik imuum ben voor jullie beten dan zou het kunnen zijn dat er minder vampieren sterven door weerwolven omdat die dan denken dat ze me aan kunnen vallen en bijten." Hij keek haar aan en de meeste vijandigheid was verdwenen en hij seinde naar Snake dat hij moest gaan. Snake ging weg met zijn zoon naar de helikopter en vertrok. Falco was daar nu alleen, samen met enige soldaten buiten die zaal. "Grace, voor iedere vampier die vandaag gestorven is vinden jullie een nieuwe. Jullie waren ooit mensen dus begrijp dat ik dit allemaal doe om te zorgen voor de wereld. Dus help me even hier achter te komen. We gaan door met vechten alleen probeer me dan te bijten. Anders moet ik je dwingen zo ver te gaan" Hij rende op haar af en probeerde haar kaak te raken met zijn vuist.

'Ik wil weten of ik wel kan vechten zonder wapens en zonder hulp. Ik verander niet, Corvinus veranderde ook niet.' Falco rende naar haar toe, maar stopte voor enkele ware woorden. 'Ik haat jullie en ik wil jullie uitroeien. Ik heb minder haat aan jullie dan aan de weerwolven. Wij hebben een gezamenlijke vijand. Denk daaraan en als ik gelijk heb dat ik immuun ben voor jullie beten, dan zou het kunnen dat er minder vampieren sterven door weerwolven, omdat die dan denken dat ze me aan kunnen vallen en bijten.' Grace overdacht zijn woorden. Hij had gelijk; ze kon doden in haar pack voorkomen door iets te doen wat vampiers altijd al gedaan hadden. Ze kreeg er zelfs toestemming voor. Grace wist dat ze het moest doen, voor haar pack, voor Falco.. het had voordelen voor hen allemaal. Hij keek haar recht aan en Grace staarde terug, denkend. Falco stuurde de man die haar wilde vermoorden weg. Aan het geklapwiek buiten was te horen dat de heli vertrok. Falco was nu alleen. De meeste vampiers waren nu nog steeds in slaap, niets merkend van het voorval. Beide leiders waren alleen. "Grace, voor iedere vampier die vandaag gestorven is vinden jullie een nieuwe. Jullie waren ooit mensen dus begrijp dat ik dit allemaal doe om te zorgen voor de wereld. Dus help me even hier achter te komen. We gaan door met vechten alleen probeer me dan te bijten. Anders moet ik je dwingen zo ver te gaan.' Grace dacht nogmaals na. Het was redelijk, meer dan redelijk zelfs.. Falco rende op haar af, hij probeerde haar kaak te raken. Grace probeerde weg te duiken, uit haar gedachten gerukt, en zijn vuist scheerde over haar heen. Het enige wat hij raakte was zwart haar. Grace glimlachte, haar tanden net ontblotend. Door die slag had hij zijn dekking even laten vallen. Grace benutte deze kans en sprong naar voren. Haar ene hand greep naar zijn keel, haar andere sloeg zijn hand weg. 'Omdat je het zo lief vraagt,' fluisterde Grace in zijn oor. Het volgende moment zonken haar puntige tanden weg in zijn hals en had ze hem gebeten. Hierna stapte ze achteruit, Falco bekijkend. 'Hoe voel je je?' Ze wilde niet dat hij van gedachten veranderde en de bommen liet ontploffen.

'Hoe voel je je?' zei grace ze had hem net gebeten. Falco viel op de grond en keek verdwaasd omhoog. Hij voelde iets stromen in hem en plots droop er zwarte vloeistof uit de bijtwond en de wond ging dicht. Hij keek naar Grace en liep op haar af en zei krakerig "Wat moet ik doen mijn meesteres. Ik wil bloed, bloed." Toen lachte hij zich dood en rolde over de grond. Hij stond op en keek naar Grace en sloeg toen nog een keer alsof hij wou vermoorden maar hij miste expres voor de grap. Hij raakte een pilaar en die sloeg om boven op zijn spullen. ZIjn zwaard was gebroken en zijn geweer was moes. Zijn kruisboog lag in vieren, zijn shirt die hij had meegenomen en spuit tegen de kou was kapot. De zender lag aan gruzelementen en hij keek naar Grace. "Ooit nagedacht aan tijdelijk een kamer te verhuren aan iemand die jullie tot een last is tot hij de zender heeft gerepareerd." Hij baalde hij zat hier vast tot hij de zender had gerepareerd anders moest hij 2 dagen lopen tussen de grenzen van de rassen en dan was hij zeker ten dode opgeschreven ondanks zijn vechtstijl en krachten.

Falco viel op de grond, terwijl de wond sloot. Grace trok haar wenkbrauw op toen hij naar haar toe liep en zei;'Wat moet ik doen mijn meesteres. Ik wil bloed, bloed..' Vervolgens viel hij op de grond, lachend. Ondanks zichzelf schoot Grace ook in de lach van de schertsvertoning. Falco stond op, sloeg en miste. 'Je had clown moeten worden,' zei Grace. De pilaar die hij al eerder geraakt had viel nu boven op zijn spullen. Zijn wapens lagen aan stukken, samen met zijn zender. Grace schoot nogmaals in de lach. Dit was bijna niet te geloven. 'Ooit nagedacht over tijdelijk een kamer verhuren aan iemand die je tot last is tot hij de zender gerepareerd heeft?' Grace moest nog harder lachen. Dat kon ze toch niet doen? Hoewel.. als Falco dood had gemoeten was hij dat nu al wel geweest. Als hij naar de N.C.S. moest lopen zou dat nooit lukken, behalve misschien als zombie. Zombies, kom op zeg, wie geloofde daar nu in? Zodra haar lachbui over was, probeerde Grace haar waardigheid te herwinnen, door haar haar uit haar gezicht te strijken en serieus te kijken. Na een blik op de zender lukte dat echter al niet meer. 'Ik kan niet beloven dat niemand zal proberen je te vermoorden. Een kamer is snel gevonden als je weet waar iedereen ligt.' Ze kon hem niet wegsturen, maar ze zou zelf als wacht voor de deur van een eventuele kamer moeten gaan zitten. Dat was pas wat. Genânt.

'Ik kan niet beloven dat niemand zal proberen je te vermoorden. Een kamer is snel gevonden als je weet waar iedereen ligt.' Falco keek haar aan en dacht even na en zei "Doe de deur dan gewoon op slot. Of je gooit me de kerkers in." Hij ging met zijn handen door zijn spullen al zijn wapens weg. Hij ging met zijn handen snel door de resten en zocht. Hij haalde een mantel die hij gebruikte wanneer het nodig was te voorschijn.Volledig aan rafelen. Hij keek naar Grace en zei "Ik zeg het nu maar. De zonlicht granaten zijn verwoest. Dus doe ik dit." Hij pakte een apparaatje klemde het op zijn hand "Als iemand mij dood vliegd dit gebouw de lucht in." Hij rilde even en zei toen "Hebben jullie hier bijvoorbeeld een mantel die ik kan gebruiken. Als ik doodvries dan vliegd dit allemaal de lucht in." Hij raapte allee onderdelen die hij vond op en rolde het op in zijn mantel of wat er nog van over was. Hij stond op en pakte een steen op en hield die op zijn schouder vast met een van de riemen.

Falco keek even bedenkelijk. Toen zei hij;'Doe de deur dan gewoon op slot. Of je gooit me de kerkers in.' Al zijn spullen waren aan flarden. Nu wist Grace zeker dat, ondanks zijn belofte, ze niet gedood zou worden; als zij dood was zou hij zeker vermoord worden, of dat nu de dood van het gehele volk betekende of niet. 'Ik zeg het nu maar. De zonlicht granaten zijn verwoest. Dus doe ik dit. Als iemand mij dood vliegt dit de lucht in.' Een apparaatje, dat er zo onschuldig uitzag, rustte in zijn hand. Nu had hij natuurlijk geen shirt meer. 'Hebben jullie een mantel? Als ik doodvries..' Grace keek even om zich heen. Ze kende geen enkele vampier die vrijwillig zijn mantel aan Falco af zou staan. Snel liep ze naar haar eigen spullen, die nog heel waren. Grace stak haar wapens weer waar ze hoorden; het voelde vertrouwd. Daarna pakte ze haar mantel, die eronder had gelegen. Vechten met een mantel ging echt slecht. 'Hier, maar ik wil hem wel terug. Dit soort mantels zijn moeilijk te krijgen.' De mantel was gemaakt van weerwolvenharen, en bij dat soort jachten stierven altijd wel jagers. Het waren wel extreem sterke mantels, en lekker warm. Grace keek even naar Falco. Hij had nauwelijks wonden, maar was wel gebeten. Dat was nieuw, hoewel er niets gebeurd was. Haar mantel zou niet beschermen tegen de kou in de kerkers. 'Kom maar mee.' Grace ging hem voor, de wapenkamer uit. Onderweg knipte ze met haar vingers. Een vampier kwam aangelopen. 'Maak maar wat water en brood voor onze geëerde gast,' beval ze hem. Het geëerde kwam er spottend uit, maar ze kon het zich echt niet veroorloven haar volledige kasteel op te laten blazen. Vlakbij haar kamer was een kleine kamer, die ze eigenlijk nooit gebruikte. Lang geleden was er wel eens iemand van de Noble's langs gekomen, dat soort hoge lieden kregen een kamer naast die van de leider. 'Ik heb hier de sleutel van, en ik kan het horen als er iemand probeert het slot te forceren.' Ze gebaarde naar de deur. 'Betreed uw vertrek.'

Ze had hem een mantel aangegeven die vermoedelijk van haarzelfwas bedekt met weerwolf vacht. Hij liep achter haar aan. 'Ik heb hier de sleutel van, en ik kan het horen als er iemand probeert het slot te forceren.' Ze gebaarde naar de deur. 'Betreed uw vertrek.' zei Grace. Hij liep naar binnen en zag een bed staan en wat spullen. Hij ging zitten aan een tafeltje dat daar stond en legde alle stukjes neer. Hij staarde naar de stukjes en zocht toen de impulsgenerator. Hij staarde even en vloekte. Hij had Cortana hiervoor nodig die had meer verstand van deze dingen. Hij keek even naar het bed. Slapen, rustig slapen zonder gestoord te worden door een generaal of commandant. Slapen heerlijk lang slapen. Voorzichtig ging hij liggen en deed zijn ogen dicht. Dit was beter dan dat leger bed waar hij op sliep wanneer hij sliep. Hij nam medicijnen om zijn slaap te verminderen. Hij had de mantel om hem heen geslagen en was relaxed gaan liggen. De bom die hij op zijn hand had gebonden ging naar Standby omdat hij in slaap viel. Hij had niet opgelet of er nog iemand was maar dat maakte hem niet zoveel uit.

Grace wachtte tot Falco zijn kamer binnen was gegaan, en liep toen weg. Snel en efficiënt zorgde ze ervoor dat iedereen wist dat ze Falco Ironfist niet mocht doden, of zijn bloed opzuigen, omdat anders het hele kasteel de lucht in zou vliegen. Hierbij keek ze serieus en streng, niet van plan haar gezag te laten ondermijnen door eventuele onruststokers. Vervolgens liep Grace naar haar eigen kamers. Het gevecht had haar uitgeput. Ze sloeg haar armen om zich heen. Jammer dat ze geen twee mantels had. Als ze tijd had moest ze die toch echt eens bestellen.. Grace leunde tegen de rand van haar bed en sloot haar ogen even. Eigenlijk sliep ze nooit vast en diep, zoals mensen. Wat zich nu bewezen had; er kon van alles gebeuren. Na een tijdje voelde ze zich al beter; bijna al haar verwondingen waren genezen, en ze voelde zich minder moe. Plotseling bedacht ze dat ze Falco's deur nog open stond, wagenwijd.. Onmiddellijk stond ze op, gooide haar eigen deur open en maakte een scherpe bocht naar links. De vampier met het eten kwam er net aan. Grace wierp even een blik op hem. 'Ga maar weer slapen, ik zet het wel neer.' Grace pakte het bord en de beker van hem over, en liep Falco's kamer in. De man lag in haar mantel op het bed te slapen. Vast beter dan die provisorische legerdingen. Grace keek even of hij haar niet voor de gek hield, zette toen het eten op het bureautje en liep weer weg. Ze draaide de deur stevig op slot en nam de sleutel weer mee. Haar eigen bed leek enorm te lokken..

Falco schrok op en gooide een mes naar de deur. Hij besefte dat diegene die binnenwasgekomen weg was gegaan. Hij keek om zich heen en verbaasde zich waar hij het mes vandaan had gehaald. Hij bedacht zich weerdat hij er een in zijn schoen had liggen. Hij keek naar de duer en stond op. De mantel viel van hem af en hij trok het mes los. Hij legde het op het bureau en zag toen wat brood en water. Hij had honger en nam een hap van het brood. Hij werkte het weg en pakte de steen en ging er voor zitten. Hij richtte met zijn vuisten op de steen en sloeg er op. Links, rechts,links, rechts enzovoorts. Zijn knokkels bloedden en je hoorde bij elke slag gekraak. Het was de steen. Hij gaf er een kopstoot tegen en het viel in stukken. Hij bloedde en nam een slok water. De rest gebruikte hij om het bloed weg te wassen. Hij ging weer zitten en staarde naar de stukken. Hij was verward hoe kon hij dat in godsnaam repareren. Dat is onmogelijk. Hij puzzelde wat en hoorde toen een gekraak. Hij had de flux compossotor verwisseld met de impuslgenerator. Hij hoorde een aantal stemmen en besefte dat hij een radio zender opving. Het was een saaie talkshow. Hij ging even kijken of hij het kon veranderen. Later besefte hij dat het onmogelijk was. Hij had niks eraan de spullen die hij nodig had waren stof geworden. Hij vloekte hardop en riep tegen zichzelf "Ik zit hier wist vast!!!! Ik hou het hier niet lang vol" Hij sloeg met zijn tegen de tafel en het machinetje veranderde van zender en je hoorde een muziekzender. Gelukkig was het niet zo erg.

Grace lag te dommelen op haar bed, ze had niets gemerkt van het mes dat Falco op zijn deur gegooid had. Het kon Grace ook betrekkelijk weinig schelen. Dit soort dingen waren zijn eigen schuld. Ze lag bijna te slapen toen ze in de kamer naast haar een aanhoudend gemompelt, geschuif en daarna gebonk hoorde. Er klonk wat gekraak, en het hield op. Grace schudde haar hoofd; wat zou hij aan het doen zijn daar? Na aan tijdje kwam er weer een soort gekraak, nu heel zacht en vaag, een soort.. zender! Had Falco de zender gerepareerd? Hoe eerder hij hier weg was, hoe beter. Maar voordat ze opgelucht kon zijn, klonk er een duidelijke vloek en nog wat gemompel. 'Ik zit hier wist vast! Ik..' Het gepraat werd weer zachter. Blijkbaar deed het ding het nog steeds niet. Grace sloeg haar ogen ten hemel. Mannen. Eerst doen ze ontzettend stoer over hun geweldige apparaatjes; zonlichtbommen, DragonBreath kruisbogen.. en uiteindelijk blijken ze niet eens in staat een zender te repareren. Grace besloot dat het misschien wijs was te gaan kijken. Ze zag Falco er best voor aan uit frustratie door de muren heen te gaan slaan, en ze had echt geen zin in een tochtgat in haar kamer. Ze rekte zich even uit, schudde chagrijnige gedachten uit haar hoofd en stond op. Snel haalde ze even een hand door haar haar, en stapte de gang op. In de kamer ernaast klonk nog steeds een zwak geluid, al klonk het zangeriger dan Falco ooit zou kunnen mompelen, dus, concludeerde Grace, moest het die rottige zender wel zijn. Ze pakte haar sleutel alvast en klopte op de deur. 'Grace hier! Als je met iets genânts bezig bent, bijvoorbeeld je hoofd tegen de muur rammen, zou ik daar nu mee stoppen.'

'Grace hier! Als je met iets genânts bezig bent, bijvoorbeeld je hoofd tegen de muur rammen, zou ik daar nu mee stoppen.' Falco keek naar de deur en riep "Nee dat doe ik niet." Hij vloekte een paar keer in gedachte en toen kwam ´three little birds´ van Bob Marley op de radiozender. Hij keek naar de zender en had de neiging het kapot te slaan. Hij liet het maar hoe het was en zuchtte. "Kom maar binnen het is jouw kasteel" Hij keek naar de deur en keek naar de brokken steen gruis op de vloer. Hij zou het misschien wel opruimen maar pas voordat de zender af was anders was het onnodig. Hij wou niet ondankbaar lijken dus pakte hij snel de mantel en deed hem om. Falco keek fronsend naar de zender. Hij kon ontvangen maar dat was heel simpel het versturen zou langer duren. Hij baalde nog steeds dat hij zijn polscomputer had afgedaan. Zijn arm voelde licht zonder de ijzeren pols computer. Hij schoof met zijn stoel opzij en keek naar Grace die binnen zou komen. Er zat opgedroogd bloed op zijn voorhoofd en in zijn nek. een litteken was in zijn nek verschenn.

'Nee, dat doe ik niet.' Grace onderdrukte even een lachje en stak de sleutel in het slot. In de kamer was het niet helemaal stil, er was wat geruis te horen en iets wat leek op 'Three little birds..' 'Kom maar binnen, het is jouw kasteel.' Grace draaide de sleutel om en stapte de kamer in. Falco zat bij het tafeltje, met een vermolmde zender erop. Hij had haar mantel om, op zijn hoofd zat bloed en in zijn nek was een litteken verschenen. Hij had zijn stoel zo gedraaid dat hij naar de deur keek. Grace keek hem nog even niet aan, maar concentreerde zich op het dichtdoen van de deur. Open deuren brachten meer verleiding dan dichte deuren. Grace zelf had nog een beetje opgedroogd bloed op haar armen, maar voor de rest was ze uitgerust en had ze geen schadelijke dingen aan hun gevecht overgehouden. Op het einde was het ook niet echt meer serieus. Beiden hadden toen een lachbui gekregen. Grace draaide zich weer naar Falco en bekeek hem even taxerend. Ook hij zag er uitgerust uit. 'Blijkbaar klopte je theorie. Je bent geen vampier geworden.' Wat had ik dan een probleem gehad, voegde Grace er in gedachten aan toe, terwijl ze tegen het tafeltje aan ging leunen.

'Blijkbaar klopte je theorie. Je bent geen vampier geworden.' Falco keek haar aan en zei "Gelukkig voor de Lycans. Ik zou het niet willen. Ik heb al het eeuwige leven tot mijn hoofd eraf vliegd tenminste." Hij keek weer fronsend naar de zender. Veel stukken waren kapot of vermorzeld. Toen wist hij pas een goede opmerking "Jammer voor jou, je had me vast en zeker aan jullie kant gezien dan dat ik er vele zou neerhalen met een paar pijltjes." Hij lachte of keek haar niet aan maar focusde op het apparaatje. Hij zou nooit van zijn leven een vampier willen zijn. Mensen vermoorden en nooit kinderen krijgen. Niet dat hij dat wou. Dat is niks voor hem. In zijn leven is er maar plaats voor 2. Hij en de N.C.S. dat was meer dan genoeg. De jacht was zijn lust en leven. Hij trok aan een draadje en er kwam een statische lading vrij. De mantel met weerwolf vacht stond recht overeind. Falco leek met die mantel om een stekelvarken en hij vloekte. Hij deed hem af en zei "Jammer dat ik hier niet veilig kan komen dan had ik je een vervanger gegeven." Hij trok aan een ander draadje en verbond die. Het geluid was weggevallen. Hij vloekte en legde zijn voorhoofd in zijn handpalm.

'Gelukkig voor de Lycans. Ik zou het niet willen. Ik heb al het eeuwige leven tot mijn hoofd eraf vliegt.' Falco keek fronsend naar de zender. Het dingetje zag er nogal vermorzeld uit. Grace trok haar wenkbrauw op. Dat was niet echt een Falco-opmerking. 'Jammer voor jou, je had me vast en zeker aan jullie kant gezien, dan dat ik er vele neer zou halen.' Het beeld dat hierbij opkwam maakte dat Grace in de lach schoot. Stel je voor, Falco als een vampier! Dat was echt niet voor te stellen. Grace wilde zelf geen mens meer zijn. Ze was geslagen vroeger, vanwege haar brutaalheid naar haar vader toe. Waar zij woonde was het ook uitzichtloos, zonder kans op leven. Nu leefde ze niet meer, dus nu was die opmerking niet meer van toepassing. Grace stopte weer met lachen. 'Jou als vampier is echt één van de meest lachwekkende dingen die ik ooit bedacht heb.' Maar het bleek bijna onmogelijk om met Falco in één kamer serieus te blijven. Hij trok aan een draadje, met gevolg dat zijn hele mantel overeind stond. Over stekelvarkens gesproken. Falco gooide hem op de grond. Grace bedacht dat ze nu toch echt wel een nieuwe wilde hebben. 'Jammer dat ik hier niet veilig kan komen, dan had ik je een vervanger gegeven.' Grace glimlachte even. 'Bedankt. Dat waardeer ik.' Het klonk bijna gemeend ook. De zender leek nu helemaal verpest; het geluid was weg. Falco vloekte en legde zijn hoofd in zijn hand. Grace liep naar hem toe, keek naar het zendertje. Hij miste heel wat onderdelen. Toch deed het apparaatje haar ergens aan denken. Plotseling knipte ze met haar vingers. 'Natuurlijk!' Terwijl ze naar een kastje in Falco's kamer liep, legde ze haar ingeving snel uit. 'Hier heeft ooit een mens gelegen. Niet lang, hij werd dezelfde nacht nog gedood. In ieder geval, hij had hier wat spullen gelegd. Degene die het op zou ruimen is vermoord door een Lycan. Volgens mij..' Ze graaide tussen de spullen in het laatje. Haar hand stuitte op iets van plastic. 'Hier is het!' Die man had een zender achtig ding bij gehad. Het was nu wel leeg, en niet helemaal goed, maar zeker nog heel genoeg om wat te verzenden. 'Dit lijkt wel op dat van jou.' Ze gooide hem het dingetje toe.

'Dit lijkt wel op dat van jou.' Grace gaf hem een apparaatje en hij keek even. Een zender een oude. Hij keek naar haar en vroeg "Was ik toen die tijd wel geboren toen deze knakker stierf. Ik ben nu 27 en dit ding lijkt wel 50 jaar oud." Hij brak het open en haalde er wat dingentjes uit. Hij plakte een draad aan een apparaat uit zijn eigen zender en er klonk een piep toon. Hij draaide even aan een paar schroefjes met een mes dat hij uit zijn schoen haalde. Hij haalde het open en sneed meerdere draadjes door. Hij keek even naar Grace en zei "Dit ding is meer dan 50 jaar oud maar je ziet er uit als iemand van max. 36" Hij ging weer naar het apparaatje en begon er mee te rommelen. Hij kreeg een idee en pakte toen de lasertarget van zijn dragonbreath kruisboog en plakte het aan de zender. Hij scheen even en er kwam een rood licht uit dat het plafond van de kamer met gemak raakte. Hij scheen even en ging toen verder. "Ik ben hier binnen 2 dagen weg als ik de circuit van de stroom kan omkeren en kan verzenden. Dan moet ik het bereik verhogen en zorgen dat het niet overbelast raakt. Ik ben hier dus morgen avond weg." Hij pakte het apparaatje op en scheen door een raam naar buiten en hij zag het op een boom. Niet ver genoeg voor morse code.