Search and slay

Falco pakte het apparaatje van haar aan. Grace had weinig idee hoe oud het ding was, of hoe lang geleden het precies was dat die vent overleden was. 'Was ik toen die tijd wel geboren, toen deze knakker stierf. Ik ben nu 27 en dit ding lijkt wel 50 jaar oud.' Falco brak het ding open. Grace sloot haar ogen even en rekende. 'Ik denk dat je wel goed zit, het is ongeveer 50 jaar oud. Misschien 51. Ik was toen nog maar 10 jaartjes leider, ongeveer.' Falco keek haar even aan. 'Dit ding is meer dan 50 jaar oud, maar je ziet er uit als iemand van maximaal 36.' Grace grinnikte even. Hij moest eens weten. Ze was bijna drie keer zo oud. Leeftijd bleef altijd een gevoelig onderwerp bij vrouwen. Hij had er ook niets aan als hij het wist. Falco bleef rommelen aan het ding. Misschien was hij technischer dan hij eruit zag. Grace keek toe. Dat dat apparaatje nog leefde verbaasde haar al. 'Ik ben hier binnen twee dagen weg als ik de circuit om kan keren en verzenden. Dan moet ik het bereik verhogen en zorgen dat het niet overbelast raakt. Ik ben hier dus morgenavond weg.' Dat klonk als veel werk. 'Als je iets nodig hebt, misschien kan ik helpen,' bood Grace aan. Waarom deed ze nu aardig? Ze had hem net zo goed de bommen kunnen laten deactiveren en hem voor de Lycan's gooien. Hoewel, dat was ook niet handig. Het werd verwarrend nu.

'Als je iets nodig hebt, misschien kan ik helpen,' bood Grace aan. Hij keek haar aan, had ze nou net hulp aangeboden. Ze wou hem weghebben dat wist hij alleen hij had verwacht dat hij er alleen voor zou staan. Hij keek haar aan en zei "Kan je een zo sterk mogelijke acu vinden. Ik kan niet vertellen waar de basis precies is alleen het is moeilijk te bereiken zelfs via de lucht. Ik heb veel stroom nodig om een goede connectie te krijgen."
Hij keek naar haar en was even in de war. Hij keek door het raamhet was bijna ochtend zover te zien was in deze grijze schemerzone. Hij pakte de mantel op en keek eerst even of hij de elektrische lading weg kon halen want het was een mooie mantel. Hij zou die van hem wel een keer laten droppen. Hij verwachtte niet dat ze een mantel zou hebben van een vroegere Sinisterpack Lycan leader. Die had hij gekregen van Corvinus toen zijn training voltooid was. Voor hetzelfde geld had ze hem nu kunnen doden en dan was het over geweest.

Falco keek haar even aan, blijkbaar vond hij haar voorstel ook vreemd, net als zijzelf. 'Kan je een zo sterk mogelijk accu vinden. Ik kan niet vertellen waar de basis precies is, alleen het is moeilijk te bereiken, zelfs via de lucht. Ik heb veel stroom nodig om een goede connectie te krijgen.' Grace dacht even na. Ze moest nu even weg om haar rust te herwinnen. 'Ik zal kijken wat we hebben liggen in onze verstofte kelders,' antwoordde ze, de verwarring nog steeds in haar ogen. Was zij soms geïnfecteerd tijdens het gevecht? Grace liep snel de kamer uit en ging richting de kelders. Ze had ooit ergens van zo'n ding gehoord, waar het lag. Het was echt ongelooflijk wat mensen soms meenamen als ze vampiers kwamen bevechten. Grace had samen met anderen besloten dat het wel eens handig kon zijn om de waardevolle dingen te bewaren. Misschien konden zij er ooit wat mee. Die zender, die was nu al 50 jaren oud. Het was duidelijk dat de vampiers dat soort spullen minder gebruikten. Eenmaal in de kelder begon ze te hoesten. Wat een stoffige bende was het hier! En ze probeerde nog wel alles netjes te houden.. ze besloot dat de volgende training de slechtsten de kelder mochten uitmesten en schoon krijgen. Dan zouden ze voortaan wel hun best doen, zeker weten. Ze legde haar hand op een vreemd voorwerp, maar trok hem direct terug. Ze had het gevoel dat haar hand bijna in de stoflaag verdwenen was.. Na een tijdje zoeken vond ze wat ze zocht. In ieder geval; ze zag het staan. Grace wurmde zich tussen stoffige voorwerpen door die ze niet eens meer herkende. Zodra Grace het ding bereikte en het stof eraf wreef, zag ze dat het raak was. Nadat ze weer uit de kelder was klopte ze het ding schoon en daarna zichzelf. 'Stofbende,' mompelde Grace verontwaardigd. Met haar gedachten bij de stoflaag in de kelder liep ze terug naar Falco's kamer. Eenmaal daar klopte ze niet op de deur en kwam gewoon binnen. 'Is dit wat je zoekt?' Ze legde het ding voor hem neer op de tafel. Het was minstens zo oud als de zender, maar zag er beter geconserveerd uit. Plotseling zag ze dat er nog stof op haar kleding zat. Snel klopte ze het ervanaf. Stof zag er niet uit!

Falco draaide om en zag een grijs beest binnen lopen en het zei "Is dit wat je zoekt?" Falco begon te lachen en zei "Ik zag je even aan voor een Lycan. Veel stof is daar zeg, Heey dat is een goede acu" Hij knikte even vriendelijk naar haar. Schrok even, was hij nou aardig voor zijn vijand. Hij hoorde haar te verachten of te haten. Hij knikte alleen vriendelijk. Wat zou Corvinus gevonden hebben van wat er zojuist was gebeurd. Hij schudde de gedachte van zich af en zei "Bedankt." Hij ging verder van het in en uit elkaar halen van zijn apparaten. Hij zat te blozen eerst probeerde hij haar te vermoorden en nu leken ze wel vrienden. Hij pakte de accu en zette de voltage over naar de zender. Hij was bang. Hij was heel bang dat hij haar niet meer zou kunnen haten. Hij zette de gedachte van hem af en lachte even inzichzelf en keek naar Grace. "Waarom wil je me helpen, het is wel aardig en dat is het nou juist. Ik hoor jou te haten en jij hoort mij te haten."

Falco draaide zich om toen ze binnenkwam lopen. 'Ik zag je even aan voor een Lycan. Veel stof is daar zeg.' Grace zag hoe hij lachte. Wat een rottig stof, het leek wel of het aan haar bleef plakken. Rotspul. 'Heey, dat is een goede accu.' Falco knikte haar vriendelijk toe. Wacht eens even. Vriendelijk?! Was er in die kelder soms iets gebeurd toen zij hem beet? Grace knipperde verward met haar ogen. De schemerzone voor de ochtend begon op te lossen. 'Bedankt,' mompelde Falco toen maar. Snel boog hij zich over zijn werk. Grace was teveel met haar eigen gedachten bezig om op hem te letten. Wat was dít nu weer? Eerst liepen ze elkaar af te maken en nu waren ze opeens aardig tegen elkaar. Het was waar dat ze Lycans meer haatte dan wat ook ter wereld, maar dit was ook niet haar 'mattie' om het maar zo te zeggen. Ook Falco leek van zijn stuk gebracht. Hij zat wat te rommelen met de zender. Grace stond stil toe te kijken, toen hij naar haar keek. 'Waarom wil je me helpen? Het is wel aardig, maar dat is het nu juist. Ik hoor jou te haten en jij hoort mij te haten.' Grace zweeg. Hij had gelijk. Ze wist het zelf niet eens. Dit was echt vreemd. 'Ik.. ik heb geen idee. Het was eruit voor ik er erg in had.' Dit is echt belachelijk, voegde ze er in zichzelf aan toe. Kon ze niet eens meer een antwoord bedenken op 'jij haat mij?' Grace keek weg, ze was zichzelf niet. Ze keek Falco weer aan, onzeker over het komende voorstel. 'Is het mogelijk dat er iets gebeurd is toen ik je beet..?'

'Is het mogelijk dat er iets gebeurd is toen ik je beet..?' Falco keek haar aan en zei "Er is een minimum kans, dat ik zou veranderen maar dat zou dan gelijk gebeurt zijn. Ik heb geen bloeddorst en ik leef nog om zoals .... jullie te worden moet je sterven en ik viel 3 seconden neer en stond weer op." Hij keek haar aan en dacht even wat er gebeurd zou kunnen zijn. Hij dacht even dat hij misschien haar wat meer mocht of heel misschien leuk vond. "Trouwens als ik veranderd zou zijn verklaard het mijn gedrag maar niet het jouwe. Ik ben niet veranderd dus dat is al opgelost" Hij keek haar aan en zei "Ik denk.... Ik denk dat ik je misschien leuk vind. Maar denken is niet mijn sterkste punt." Hij keek even naar haar en ging toen weer verder met de zender, hij wou niet dat ze zijn gebloos zou zien. Dit was erg nieuw voor hem. Hij had waarschijnlijk gewoon griep of koorts of hondsdolheid door die beet. Hij keek naar de acu en gaapte even.

Falco keek weer terug. Grace voelde iets vreemds, net.. zenuwen ofzo. Zenuwen? Falco sprak. 'Er is een minimum kans, dat ik zou veranderen. Maar dat zou dan gelijk gebeurt zijn. Ik heb geen bloeddorst en ik leef nog. Om zoals.. jullie te worden moet je sterven en ik viel maar even neer.' Falco bleef haar aankijken, maar zweeg nog steeds. Grace keek even weg, en toen weer terug. Wat was ze aan het doen? Dit was echt één van de raarste dingen die haar overkomen was sinds.. sinds.. sinds wat eigenlijk? Sinds ze leider was geworden? Sinds ze haar eerste slachtoffer gebeten had? Sinds ze zelf verandert was? Maar nooit had ze zo'n gevoel gehad, nooit was haar gedrag zo verandert.. 'Trouwens, als ik veranderd was zou dat mijn gedrag verklaren, maar niet het jouwe. Ik ben niet veranderd dus dat is al opgelost.' Grace knipperde verwoed met haar ogen, alleen maar om zichzelf af te leiden. Hij had gelijk. Ze deed anders, heel anders. Die Vincent die hun kasteel binnen was gedrongen had ze gewoon knock-out geslagen en weggestuurd. Daar was niets mee gebeurd, toen was ze gewoon zichzelf. Ze merkte dat Falco nog steeds naar haar keek, en dwong zichzelf hem aan te kijken. 'Ik denk... ik denk dat ik je misschien leuk vind. Maar denken is niet mijn sterkste punt.' Falco ging snel weer verder met zijn zender. Wat was er aan de hand! Grace werd voor een vampier plotseling erg rood, stond op en liep weg. Net buiten de deur bedacht ze dat het wel erg laf was en liep terug. De deur knalde achter haar dicht. 'Sorry,' mompelde ze. 'Ik liet me even gaan.' Ze was op zijn zachtst gezegd overdonderd, en zijn woorden hadden haar eigen gedachten in werking gezet. Was haar gedrag ook op zoiets gebaseerd?

'Sorry,' mompelde ze. 'Ik liet me even gaan.' Falco keek haar niet recht aan omdat hij niet wou laten zien dat hij zich schaamde en vooral niet aan een vampier. "Maakt niet uit, op dit moment ben ik ook erg verward." Falco´s hart bonkte even en hij keek naar Grace. Hij keek nu recht in haar ogen. Best raar iemand die op vampieren en weerwolven jaagd vind er nu een leuk. Hij wou dat hij zijn hoed had meegenomen dan had hij zijn gezicht erachter kunnen verbergen. De zender leek nu wel een dag geleden. Hij keek nog steeds richting Grace en zei "Als het echt is. Dat ik je leuk vind. Dat het niet zoiets is als een ziekte zoals koorts, griep, Hondsdolheid of ijzertekort. Ik weet niet wat ik heb. Ik heb sinds me zevende geen meisje of vrouw gezien op 2 of 3 bij N.C.S. na die al snel overleden. Ik weet niet wat dat gevoel is" Falco keek naar Grace en door iets kon hij niet wegkijken. Voor een vampier was ze bloedmooi (XD woordgrap) en als mens zou ze niet lelijk zijn. Hij hoorde haar te haten, te verachten. twintig jaar trainen was ineens verpest voor deze dag. Hij slikte even en probeerde zich af te wende door de schaamte.

'Maakt niet uit, op dit moment ben ik ook erg verward.' Grace haar hart bonkte hard, even was ze bang dat Falco het zou horen. Toen Falco haar recht aankeek, kon ze niet wegkijken. Dit was niet normaal; ze was een vampier. Ze hoorde mensen te haten en te verachten, te bijten en te vermoorden.. maar hij was niet echt een normaal mens.. 'Als het echt is. Dat ik je leuk vind. Dat het niet zoiets is als door een ziekte, hondsdolheid of ijzertekort. Ik weet niet wat ik heb. Ik heb sinds mijn zevende geen meisje of vrouw gezien op twee of drie na op N.C.S. Maar die stierven snel. Ik weet niet wat dat gevoel is.' (lol xD) Grace moest hem steeds maar aan blijven kijken. Ze zuchtte even onhoorbaar. 'Ik heb altijd geloofd dat vampiers niet zoiets kunnen voelen, dat.. dat gewoon verdwijnt met je verandering. Ik heb wel mannen gezien, maar ze gaan allemaal door het stof voor me. Dat is zo'n raar iets..' Grace bedacht met een lichte lach dat Falco nooit voor haar door het stof zou gaan, en dat vond ze wel fijn. Slijmen was echt iets voor zwakkelingen. Grace wenste dat ze iets had, een reden, om weg te kijken, om niet na te denken over Falco. Grace wilde haar blik losscheuren en wegrennen, nooit meer terugkomen. Zichzelf desnoods voor de Lycans gooien. Ze werd er bijna bang van. 'Je hebt vast griep of ijzertekort,' zei ze, proberend zichzelf te overtuigen.

Blade had zich al dagen verscholen om er voor te zorgen dat ze dachten dat hij weg of dood was. Hij sloop naar de plek waar ze Falco hadden heen gebracht. Dat was geen makkelijk klusje. Hij had geen kogels meer en hij had allen zijn katana en mes nog. Hij sloop naar de wachter bij de plek en stak in zijn nek. hij trok die er langsvoren er weer uit om er voor te zorgen dat die niet meer kon schreeuwen. Hij verstopte de dode wachter en sloop verder. Hij sloop in een hoek waar hij het meisje en Falco zag. Hij stuurde een stil bericht naar hem via een klein zendertje en bleef wachten tot hij iets terug stuurde.

'Je hebt vast griep of ijzertekort,' zei Grace. Falco keek haar aan en maakte een grap om de zenuwen te verwijderen "Of jou beet heeft me Hondsdolheid gegeven." Hij grijnsde vriendelijk naar haar. Hij keek haar aan en zei "Grace. Misschien kan je beter weggaan." Toen ze niet keek klikte hij vlug op de knop van de bijna gerepareerde zender het zou al het vermogen kosten maar ja. Hij stuurde zorgvuldig een bericht. ´Blade ga snel weg. Ga naar de basis zorg dat erover 2 dagen een helikopter gereed staat en neem mijn mantel mee. Einde bericht´ Blade mocht niet in gevaar lopen. Hij moest dit zelf afhandelen. De zender Crashte en vatte vlam vanwege de hoge spanning. Falco´s hand vatte vlam. Hij schudde het snel uit en klaar. De zender was kapot. Falco moest op nieuw beginnen. Hij keek naar Grace en zei "Ik weet dat het misschien vreemd is maar... ik denk dat het toch geen ziekte of virus is" Hij keek in Grace haar ogen. Hij zei "Doe de deur maar dicht of op slot, ik ben niets van plan maar als een vampier mij hier ziet en die is boos omdat een van mijn slachtoffers toevallig een vriend was. Ben ik er niet meer en je weet wat je gezworen hebt."

'Of jou beet heeft me hondsdolheid gegeven,'grapte Falco. Grace lachte terug. Stel je voor, zeg.. 'Grace, misschien kan je beter weggaan.' Grace keek hem even vreemd aan, maar keek toch even om naar de deur. Toen zuchtte ze en liep er langzaam naartoe. Ze voelde zich leeg, en nog steeds vreemd. Er plofte iets achter haar. Snel draaide Grace om, de zender stond in de fik. Falco's hand ook. 'Je bent ook zo'n technisch wonder,' zei Grace, terwijl hij zijn hand uitwapperde. Ze zag dat er niets aan de hand was en wilde weer weglopen. Maar Falco keek naar haar, weer kon ze niet wegkijken. 'Ik weet dat het misschien vreemd is, maar.. ik denk toch dat het geen ziekte of virus is.' Hij keek Grace recht aan. Waarom deed hij dat? 'Doe de deur maar dicht of op slot, ik ben niets van plan. Maar als een vampier me hier ziet en die is boos omdat ik toevallig een vriend heb vermoord.. ben ik er geweest, en je weet wat je gezworen hebt.' Grace knikte en vervolgde haar weg naar de deur, nu een ander doel. Wat leek die belofte toch ver weg.. Hoe raar het ook mocht klinken, ze wilde niet dat Falco dood ging. Terwijl ze dacht, kwam er een antwoord in haar op op zijn grap. 'Behalve als liefde ook een ziekte is.. maar ik kan je verzekeren dat die niet in mijn bloed zit.' Vampiers hadden dan ook nauwelijks bloed, alleen als ze gedronken hadden. Grace deed de deur dicht. Ze overdacht de doden die gevallen waren. Die zouden nog een begrafenis moeten krijgen voor de goede vrede. Het waren allemaal nieuwelingen geweest, geen van haar vertrouwelingen was er gelukkig aan.

'Blade ga snel weg. Ga naar de basis zorg dat erover 2 dagen een helikopter gereed staat en neem mijn mantel mee. Einde bericht' kwam er op. Hij hoorde een knal en hij wist al wat hij moest doen. Hij keerde stil terug en zocht eerst wat kogels bij de gesneuvelde soldaten en keerde dan snel naar de helikopter. hij rende er zelfs naar toen hij uit het doodenge kasteel was. Er was geen tijd te verliezen. ook al had hij twee dagen hij moest alles klaar hebben voor de redding. Hij sprong in de helikopter. Rico was al ontsnapt en had de piloot bevolen om te wachten op hem. Hij had geluk dat hij vertrouwde dat hij nog leefde. "Piloot we vertrekken. Falco's orders. en binnen twee dagen moeten we hem zelfs nog kommen redden. Ik zal het je uitleggen op de basis." Zei hij en de piloot startte de motoren en steeg op met al de rest van de overlevende. Dat was niet veel. Binnen twee dagen zou hij hier weer staan met een andere mede juggernaut voor wraak op Dirk.

'Behalve als liefde ook een ziekte is.. maar ik kan je verzekeren dat die niet in mijn bloed zit.' grapte Grace. Falco glimlachte even en zei "Sorry dat ik jouw ... soort zoveel heb ontnomen." Nu hij in haar ogen keek snapte hij wat er was. Hun waren als een groep mensen die overleefden door te jagen. Net als de mensen van vroeger maar dan anders. Hij zuchtte en gooide zijn mes het raam uit. Hij raakte een vogel en die storte neer. Hij wist niet wat te zeggen. Hij had nu geen wapens meer. Ze kon hem zo vermoorden. Hij keek haar aan en zei "Wie denk je dat er gewonnen zou hebben als ik die pilaar niet had laten instorten." Een ander onderwerp zou helpen maar alsnog bleef hij haar aankijken. Hij wist het zeker. Liefde zat in hem. Hij was bereid te moorden voor de mensheid maar was hij ook bereid om van zichzelf een monster te maken. Hij is misschien de held voor de mens, maar voor hun was hij een monster. Falco ging op het bed zitten. Hij was te moe om te staan. Hij wou niet gaan slapen maar hij was gewoon uitgeput. Hij begon te praten "Grace... Over 2 dagen komt hier een helikopter van de N.C.S. niet eerder, niet later. Vind je dat goed of zal ik morgen gaan. Het is aan jouw. Ik ben te verward om helder te denken." Met zijn handen tegen zijn voorhoofd zat hij op het bed. Hij was verliefd op de vrouw die Cortana een vriend zijn zoon vermoord had, en erger de vrouw was een vampier. Hij had koppijn en was in de war.

'Sorry dat ik je.. soort zoveel heb ontnomen.' Grace knikte in stille aanvaarding. Haar soort werd al zolang bejaagd. Hoewel ze als moordende monsters te boek stonden, waren zij af en toe zelf het slachtoffer. Misschien had de mythe hen wel zo gemaakt. Grace zelf dronk niet eens zo vaak bloed. De bloeddorst was door de generaties heen misschien afgezwakt. Falco gooide zijn mes het raam uit, een vogel stortte neer. Grace voelde zich even net als de vogel, van het ene op het andere moment van alle zekerheid beroofd die ze ooit gehad had. Snel veranderde Falco van onderwerp. 'Wie denk je dat er gewonnen had als ik die pilaar niet in had laten storten?' Grace dacht hier serieus over na. 'Ik denk jij. Jij bent veel sterker dan ik. Ik ontweek de hele tijd.' Het was waar; Grace was beter in het defensieve dan in het aanvallende, zeker tegenover iemand met twintig jaar training. Zijn ogen bleven in de hare haken. Wegkijken was nog steeds onmogelijk, toch irriteerde het haar niet. Grace voelde dat haar benen een beetje trilden. Falco plofte op het bed neer, ook uitgeput. Grace greep zich vast aan de stoel, het duizelde haar allemaal even. Geestelijk was ze uitgeput. Een vampier wiens halve wacht vermoordt was en dan verliefd werd op de dader. Cliché en onmogelijk. 'Grace.. over twee dagen komt hier een helikopter van de N.C.S. niet eerder, niet later. Vind je het goed, of zal ik morgen gaan? Het is aan jouw. Ik ben te verward om helder te denken.' Grace schudde haar hoofd even. Ook haar hoofd zat vol vragen. Ze hield met één hand haar hoofd vast, met de andere de stoel. 'Ik.. je moet maar blijven, anders doen die Lycans je zeker wat..' Ze bedacht dat de bommen er nog waren. 'En misschien wil je zo vriendelijk zijn even een paar bommen uit te schakelen. Zo kan ik niet rustig slapen.' Het was allemaal te verwarrend. Ze was verliefd, voor het eerst sinds ze veranderd was. Verliefd was op zich niet erg, maar op haar vijand, op de man die haar vrienden en familie vermoordt had, een man die méns was. Ze voelde zich te moe, meer moe dan ze zich ooit gevoeld had.

'Ik.. je moet maar blijven, anders doen die Lycans je zeker wat..' Falco keek even in haar ogen. 'En misschien wil je zo vriendelijk zijn even een paar bommen uit te schakelen. Zo kan ik niet rustig slapen.' zei Grace weer. Falco keek haar aan en zei "Ik had ze al uitgeschakeld een tijdje geleden, omdat ik jouw misschien anders pijn deed." Hij trok de bom die op zijn hartslag was afgesteld los en kneep het fijn. Hij keek in haar ogen en zei "We hebben van elkaar beide veel ontnomen. Geloof jij in god. Ik niet, ik geloof in de toekomst en in het lot. Ik ga niet iets vaags zeggen zoals ´het lot heeft ons voor elkaar geschapen´ Ik zeg dit. Wij zijn beide geworden en wij hebben elkaar ontmoet. De dood lacht naar iedereen maar ons gunde hij een ontsnapping. Jij bent een vampier geworden en ik een onsterfelijke mens. Onze soorten moorden elkaar uit. Het lot is blind geweest en zal niet op ons letten. Misschien is wat wij voelen echt liefde. Jij hebt pas mijn vriend vermoord en daarvoor mijn volgelingen, alsnog kan ik je niet meer haten door iets." Hij keek diep in haar ogen en zuchtte. Hij zat nog steeds op het bed en zijn handen zaten nu op zijn knieen. Hij keek naar haar. "Misschien moet je even gaan liggen. Als je wil ga ik wel op de stoel zitten dan kan je liggen"

'Ik had ze al uitgeschakeld een tijdje geleden, omdat ik jou misschien anders pijn deed.' Grace knipperde verbaasd met haar ogen toen Falco het apparaatje fijnkneep. "We hebben van elkaar beide veel ontnomen. Geloof jij in god. Ik niet, ik geloof in de toekomst en in het lot. Ik ga niet iets vaags zeggen zoals ´het lot heeft ons voor elkaar geschapen´ Ik zeg dit. Wij zijn beide geworden en wij hebben elkaar ontmoet. De dood lacht naar iedereen maar ons gunde hij een ontsnapping. Jij bent een vampier geworden en ik een onsterfelijke mens. Onze soorten moorden elkaar uit. Het lot is blind geweest en zal niet op ons letten. Misschien is wat wij voelen echt liefde. Jij hebt pas mijn vriend vermoord en daarvoor mijn volgelingen, alsnog kan ik je niet meer haten door iets." Grace luisterde stil naar zijn woorden. 'Ik geloof in het lot, en ik geloof ook in jou,' zei ze, zacht maar gemeend. 'En ik geloof dat het lot een oogtest nodig heeft.' Ze kon hem niet haten, zelfs niet als ze aan alle doden dacht. Falco keek haar diep in de ogen. 'Misschien moet je even gaan liggen. Als je wilt ga ik wel op de stoel zitten.' Grace schudde haar hoofd. Nu moest ze sterk zijn. Zwakte tonen was niets voor haar, en nu had ze het iets te vaak gedaan. Dit hele verliefdheidsproces ontredderde haar. Moe liet ze zich op de stoel zakken, haar hoofd in haar handen, haar haar voor haar gezicht. Hun soorten leefden naast elkaar in ultieme haat, en nu moest zij zonodig alle regels breken over dit gedoe. Stomme, stomme Grace. Een rilling ging door haar heen, maar ze bleef zitten zoals ze zat. Bewegen was even geen optie.

'Ik geloof in het lot, en ik geloof ook in jou,' zei Grace. 'En ik geloof dat het lot een oogtest nodig heeft.' Falco moest even glimlachen. Hij was aan het trillen sommige mensen hebben last van zeebenen of luchtziekte. Hij had grondziekte. Normaal zat hij grotendeels in een trillende helikopter. Hij zat nu stil en zei "Jij had het gevecht ook goed gedaan, op momenten was ik bang dat je me doormidden zou breken." Het enige wat hij nog over had van zijn oorlog´s outfit was een rafelige broek en 2 riemen die ruw gesleten waren. Hij had wat beweging nodig. NU. Hij had een idee hij keek vanuit het raam naar beneden. Het was hoog en als je sprong was je dood. Falco baalde hij had een richel nodig. Hij ging even door de kamer lopen. Het was een groot bed maar hij had geen behoefte aan slaap. Hij ging in Shaolin houding staan voor zijn oefening. Snel begon hij een paar bewegingen te herhalen vlug achter elkaar soms met korte snelle bewegingen en soms met grote krachtige bewegingen. Hij herhaalde het een aantal keren en giing door. Hij moest even bewegen. Hij keek naar het bed en klikte een stang los van het bed. Het was een lange stang en het was niet zacht. Hij dacht aan zijn Nungbaka stokvecht trainingen en concentreerde zich. Hij sloeg snel tegen tegenstanders die hij niet zag. Hij slingerde de stok rond alsof het een blaadje was. Hij had zijn training daarin niet afkunnen maken zijn leermeester was gedood door een Noble. Hij klikte even later de stok terug en ging even liggen.

'Jij had het gevecht ook goed gedaan. Op momenten was ik bang dat je me doormidden zou breken.' Grace glimlachte zwakjes. Na een tijdje keek ze op. Falco was begonnen met bewegen. Véél bewegen. In verschillende vechthoudingen en later met een stok (van het bed..) sloeg hij onzichtbare vijanden van zich af. Grace bleef zitten en keek naar hem, ook al keek ze door hem heen. Haar ogen probeerden bijna beelden uit het verleden te zien, uit haar verleden. Ze herinnerde zich haar eigen training, haar eigen harde werk om hier terecht te komen. En nog leek het lot te hebben besloten dat al haar harde werk voor niets was geweest. Grace haalde diep adem en het trillen stopte. Falco stopte met oefenen en ging weer op het bed liggen. Grace ging rechtop zitten. De vampiers zouden nog wel blijven waar ze waren; de ochtend brak aan. Vampieren hielden niet zo van zonlicht. Afwezig streek ze met haar vingers over het blad van haar bijl, er niets om gevend dat ze zichzelf sneed. Dat was binnen seconden toch weer weg. De bijl had veel van haar vijanden op de grond gekregen, maar in dit gevecht had geen van haar wapens haar kunnen beschermen of helpen. Onvermijdelijk. Ten slotte keek ze maar naar Falco. 'Wil je wat drinken?' Grace moest iets doen, en ze kon dan gelijk door haar kasteel lopen, het enige thuis dat ze ooit gekend had. het enige waar ze zich zeker van zichzelf had gevoeld. Misschien probeerde ze dat gevoel wel terug te vinden in één van de vele hoeken en gaten tussen de stenen muren. 'Ik ga in ieder geval even wat halen,' deelde ze mee, alvorens op te staan en naar de deur te lopen. Voor een vampier was ze bleek, en geloof me, dat is bleek.

'Wil je wat drinken?' zei Grace. Falco keek haar aan en dacht even na. 'Ik ga in ieder geval even wat halen,' Toen stond ze op en Falco zei "Ik zou water willen als het niet teveel moeite is." Falco lag daar. Hij dacht na en staarde naar het plafond. Hij was weg van zijn huidige gedachten en viel in een korte slaap. Hij bevond zich niet meer in de kamer. Niet meer in het kasteel. Hij rende door een weide. Het was wonderschoon. Hij rende door het gras. Gezamelijk met zijn 2 honden. Hij lachte en de honden blaften vrolijk. Hij lachte gelukkig terwijl hij de ene na de andere schot loste op een groep weerwolven die wegrenden. De honden kwispelden tijdens het rennen. Onder weg stopte zijn hond en beet met plezier in het gezicht van een gesneuvelde weerwolf. Falco lachte en begon zijn hond te aaien. Het was eerder een klein paard. Hij rende verder met de andere hond voor hem uit en haalde de laatste weerwolf neer. Hij rolde door het gras. Spelend met zijn honden. Daar liep Grace. Falco keek haar na en begon naar haar toe te lopen. Ze zag hem en draaide naar hem om. Ze beet hem en haalde zijn keel open. Pakte haar bijl en hakte zijn handen en benen er af. Een stem klonk ´dit is niet goed, liefhebben is niet erg alleen blijf niet bij elkaar!´ Het gezicht van Corvinus was voor hem verschenen en praatte zacht. Falco schrok wakker en keek naar de deur die nu op een kier open stond. Hij keek naar degene die binnen zou komen. Als het een vijand was op Grace na zou hij diegene doodslaan of het raam uitgooien.

'Ik zou water willen als het niet teveel moeite is.' Grace knikte nog even voor ze weg liep. Eenmaal buiten de deur leunde ze even tegen de muur, alvorens verder te lopen. Ze hadden gelijk gehad, allemaal, toen ze zeiden dat zij het zou verpesten als leider. Dat ze nooit de regels kon handhaven. Dat ze te zwak was. Het was allemaal waar. Vreemd genoeg deed het haar nu niets meer. Allen die zich tegen haar verzet hadden waren in de loop der jaren gedood of opgegeten door Lycans. Degenen die over waren kropen voor haar, zouden haar bijna bedienen op een wenk van haar vinger. Ja, respect had ze zeker. Maar vrienden? Ze slijmden allemaal, op enkele na. Grace pakte hoofdschuddend twee glazen water. Er had genoeg bloed gevloeid voor vandaag. Ze wist niet wat ze moest doen. Haar strategen en andere adviseurs gaven haar gelijk bij bijna alles wat ze zei. Was er dan echt niemand die haar raad kon geven? Een vage gestalte drong zich op in haar gedachten. Haar moeder. Haar echte moeder, toen ze nog... mens was. Dat was zo lang geleden. De gestalte bewoog haar hoofd, vragend. Grace voelde bijna het verlangen bij haar te zijn, weg van alle moeilijkheden. Maar dat was onmogelijk. De figuur schudde het hoofd, maar knikte af en toe. Waarop zei ze ja? Wat moest ze niet doen? Het was vaag, niet duidelijk genoeg.. net zoals de herinnering aan die vrouw. Ook die was vervaagd, zweefde als flarden mist door haar gedachten. Ze had ook zoveel herinneringen om te verbergen en te onthouden. Twijfel was het enige wat zeker was. Grace keek naar haar handen, die trilden. Het water klotste tegen de randen van de bekers. Met een diepe ademteug probeerde ze zichzelf te kalmeren, en stapte weer de kamer in. De kamer die haar eerst nooit wat had kunnen schelen, daar lagen nu herinneringen te wachten tot de volgende keer dat ze hem in zou gaan. 'Alsjeblieft,' zei ze, en overhandigde Falco de beker.

'Alsjeblieft,' zei Grace, en overhandigde Falco de beker. Falco schok even en pakte het water aan en zei "Bedankt." Hij begon te drinken. Hij trilde en zette het glas neer en hij keek naar de grond. "Grace, Ik heb even nagedacht, ik vind je echt leuk. Als jij hetzelfde voeld kunnen we een keer afspreken. Jij bent geen mens en ik ben half mens, maar niemand kent ons buiten dit gebied dus waarom niet een keer gewoon naar een mensen stad gaan en daar iets leuks doen." Falco had het er uitgegooid zonder na te denken. Hij kon zich voor zijn hoofd slaan dit was te overhaast. Het zou waarschijnlijk toch niks worden, buiten dit gebied misschien wel maar hier waren ze leiders die elkaar hoorde te vermoorden. Hij tikte nerveus met zijn hand tegen zijn knie en hij was gaan zitten. Hij pakte het glas op en nam nog een slok. Hij trilde en slikte. Hij leek net iemand die geschrokken was. Alsof hij een dooie heeft gezien. Misschien een half dode maar wel een hele knappe vond hijzelf. Falco dronk zijn glas leeg en zette het weer terug. Hij keek in Grace haar ogen.

'Bedankt,' was Falco's enige reactie op de beker. Niet dat ze meer verwacht had. Ook Falco trilde, tot haar verbazing. Ze kon nauwelijks geloven dat haar pas ontdekte gevoel wederzijds was. Plotseling overviel Falco haar, door snel te praten. 'Grace, ik heb even nagedacht, ik vind je echt leuk. Als jij hetzelfde voelt, kunnen we een keer afspreken. Jij bent geen mens, en ik ben half mens. Maar niemand kent ons buiten dit gebied, dus waarom niet gewoon naar een mensenstad gaan en daar iets leuks doen.' Het klonk als een spontaan voorstel. Hij meende het. Grace kreeg een vreemd gevoel in haar buik. Waren dat soms die belachelijke vlinders? Falco tikte nerveus met zijn hand tegen zijn knie. Daarna bleef hij haar weer aankijken. Dat werd bijna een gewoonte. Licht trillend nam Grace een slokje. 'Afgezien van het feit dat we elkaar moeten vermoorden.. voel ik wel hetzelfde. Is 'ja' te weinig om te antwoorden?' Grace bedacht dat het haar eigenlijk best leuk leek. Zo groot was haar bloeddorst niet, dat ze iedereen om zich heen verscheurde. 'Als we maar niet midden op de dag ergens naartoe gaan.' Grace bleef per slot van rekening een lichtgevoelig iets. Ze wist nog steeds niet wat ze echt zou moeten antwoorden. Dit antwoord voldeed niet helemaal. Maar ze had geen andere ingeving, haar hersenen stonden nog steeds op een halve StandBy; niet volledig toerekeningsvatbaar.

'Afgezien van het feit dat we elkaar moeten vermoorden.. voel ik wel hetzelfde. Is 'ja' te weinig om te antwoorden?' zei Grace. Ze trilde nog steeds. 'Als we maar niet midden op de dag ergens naartoe gaan.' Falco keek haar aan en zei "Nee, natuurlijk niet." Nu besefte hij wat hij had gevraagd. Ze zou niet opvallen tussen mensen. Alleen het probleem zat er nou in wat moest hij s´avonds of s´nachts met een vampier moeten doen. Naar een restaurant. Naar een film, naar een feest of disco. Hij had geen idee. Hij begon te praten "Misschien dat we dan S´avonds in een mensen dorpje bij een restaurant kunnen eten en dan iets doen wat jij ook leuk zal vinden. Ik weet niet hoe dit ligd maar bijvoorbeeld een leuke jacht houden langs de grenzen van de Lycans." Hij keek naar buiten vanaf het bed en vroeg "Wanneer wil je?" Hij stond op en strekte even. Hij wist niet wat te doen, hij had zich nooit iets aangetrokken van vrouwelijk gezelschap. Hij behandelde ze zoals iedereen. Alleen nu wist hij niet wat te doen. Als een klein kind vroeg hij "Moeten we nu zoenen" Hij lachte even en was toen stil. Hij staarde nog steeds naar buiten.

Falco antwoordde, duidelijk in de war. Net als zij. Wow, hoeveel wederzijdse gevoelens kon je hebben op één dag? 'Nee, natuurlijk niet.' Grace bedacht zich wat er te doen was in een stad. Mensen opjagen was leuk, maar te gevaarlijk. Grace zou niet opvallen tussen de mensen, ze zouden haar hoogstens vragen of ze moe was of wat dan ook. Die kon ze negeren. De mooiere meiden waren meestal trutten, dus waarom zij niet? 'Misschien dat we dan 's avond in een mensendorpje naar een restaurant kunnen gaan en dan iets doen wat jij ook leuk vindt. Ik weet niet hoe dat ligt, maar een leuke jacht op Lycans bijvoorbeeld?' Hoe romantisch moest dat wel niet klinken. Gewone stelletjes zouden gewoon naar de bioscoop gaan. Om eerlijk te zijn, in Grace haar tijd waren de mensen te arm om uit eten te gaan en was er nog niet echt een bioscoop. Zeker niet in een kansarm dorp. Ze wist echt niet hoe ze zich moest gedragen in een restaurant. 'Wanneer wil je?' Grace voelde zich even verward. 'Ik weet niet.. wanneer denk jij?' Daarna zweeg ze even, alsof ze zich schaamde. 'Wat moet je eigenlijk aandoen naar een restaurant? Ik ben er nog niet echt in één geweest, of het is te lang geleden.' Grace wist nu echt wat zenuwen waren. Naar een restaurant gaan was al een nieuwe ervaring, en er dan ook nog met een man naartoe gaan was helemaal nieuw. Iets voor iemand voelen was al nieuw. Dit werd nog lastig. 'Moeten we nu zoenen?' zei Falco toen. Nu moest Grace plotseling haar lach inhouden. 'Als dit een slechte liefdesroman was, waarschijnlijk wel. Maar dan zou ik geen vampier zijn en niet hebben geprobeerd je te vermoorden. Dan was ik zo'n idiote slijmbal.' Grace plaatste zichzelf even in zo'n romannetje. Nee, dat werd niets. Die vrouwen waren altijd zo zwak. Walgelijk. Terug naar de vraag. Ze moest hem het antwoord schuldig blijven. Negentig zijn en nog geen vriendje hebben gehad, dan mis je eigenlijk wat informatie.